Δευτέρα 17.02:
Με πιάνει κατά καιρούς. Βάζω στο μυαλό μου ένα φαγητό, μια λαιμαργία, όχι ένα καλοφτιαγμένο πράγμα, κάτι που συνήθως δεν χρειάζεται ώρες μαγειρικής για να γίνει. Είναι ζουμερό, με δυο-τρεις γεύσεις να κοντράρονται στον ουρανίσκο. Πολλές φορές είναι καυτερό, άλλες είναι κρεμώδες. Σατανικό! Όλη μέρα αυτό σκέφτομαι. Και όταν τα καταφέρνω να «συναντηθώ μαζί του», είμαι συνήθως μόνος στην κουζίνα, και στο όρθιο, μες στην ησυχία μασουλάω βουλιμικά αυτό το αριστούργημα που μάλλον κάτι ψυχολογικό πάει και βρίσκει και καταπραΰνει, αλλιώς δεν εξηγείται.
Το πιο πρόσφατο παραστράτημά μου είναι το εξής: έχω από τα Χριστούγεννα ένα μισόκιλο πραλίνα Valrhona που έχω πάρει από τον Παρλιάρο. Παίρνω φέτες ψωμί, λευκό συνήθως, βάζω πάνω ένα πολύ πολύ χοντρό κομμάτι ανάλατο βούτυρο, το πασπαλίζω με αλάτι και τελειώνω με δυο κουταλιές πραλίνα. Τώρα, ας πούμε, που γράφω αυτό το κείμενο και που μόλις έχω επιστρέψει από ένα υπέροχο δείπνο με ωραίο λεπτεπίλεπτο φαγητό με φίλους, σαν αποτρελαμένος απλώνω το βούτυρο στο ψωμί και ρίχνω την πραλίνα από πάνω. Ανεξήγητο, αλλά είναι με διαφορά η καλύτερη στιγμή μέσα στη μέρα μου.
Παλιότερα είχα κι άλλα τέτοια, πολλά: πολύ ρυζόγαλο, όλων των ειδών και ποιοτήτων, τοστ ζαμπόν τυρί σε εξάδες από τον καφενέ κάτω από το γραφείο, φαχίτας που έφτιαχνα σε μια μεγάλη δόση κι έτρωγα για τρεις-τέσσερις μέρες. Τορτίγιες γεμάτες κοτόπουλο, πιπεριές, και καραμελωμένα κρεμμύδια, μια καλή καυτερή σάλτσα, sour cream και κομμάτια αβοκάντο, όχι γουακαμόλε, γίνεται πολύπλοκο – όταν είχα ανακαλύψει την επική shakshuka, το ισραηλινό πιάτο με τα αυγά και την καυτερή σάλτσα ντομάτας, είχα πάθει εμμονή, η μέρα δεν τελείωνε ή δεν άρχιζε πολλές φορές, αν δεν έχωνα μια αραβική πίτα μέσα στο ζουμί αυτού του τηγανιού. Είναι μέρες που το μόνο που σκέφτομαι είναι τα σουβλάκια από τον Κώστα ή μια μακαρονάδα με κιμά, κάτι σοκολατίνες αισθητικής ’70s με βουτυρόκρεμα τίγκα στο σιρόπι και καφέ γλάσο αντί για σοκολάτα.
Νομίζω το πιάνετε το μήνυμα.
Ρώτησα τους φίλους μου στο Facebook και στη δουλειά να μου πουν τις δικές τους ένοχες απολαύσεις. Λοιπόν, διάβασε να λιποθυμήσεις:
Ένοχη απόλαυση για μένα είναι να τρώω το λίπος που καλύπτει το σύγκλινο, πίνοντας από το μπουκάλι Knob Creek (μπέρμπον) / η αγία σφολιάτα / αυγά, πατάτες, λιωμένο τυρί – αν είναι και σε συνδυασμό, even better / πατάτες, αυγά, συκωταριά, όλα στο τηγάνι! / Να τρώω μπανάνα και φράουλες, ενώ τα περιλούζω κομματάκι-κομματάκι με γλάσο βαλσαμικού (υπέροχο προϊόν στα ΑΒ) / Πατάτες-truffle mayo από το Burger Joint / να γλείφω τον πάτο της κατσαρόλας από την μπεσαμέλ που μόλις έφτιαξε η μαμά / να τρώω τυριά στη μέση της νύχτας όρθια μπροστά στο ψυγείο / πατάτες τηγανητές με μαγιονέζα και ό,τι καμένο μένει στο ταψί όταν ξαναζεσταίνεις κάτι / Η ωμή ζύμη του κέικ / grilled cheese (κατά προτίμηση cheddar ώριμο και χυδαίο) πάνω σε τυπικό τοστάκι γαλοπούλα-μίλνερ / να τσακίζω τη σοκολάτα μαγειρικής μαζί με ένα καλό κονιάκ, στο σκοτάδι και με μπαρόκ μουσική στη διαπασών / να δοκιμάζω το μείγμα για τους κεφτέδες πριν τους πλάσω για το τηγάνι / τυρί-προσούτο-ιταλικό σαλάμι / πατάτες τηγανητές με φέτα φυσικά /
ψημένο Chevre, religieuse Laduree βιολέτα και καϊμάκι από την Πόλη μόνο του, με μέλι ή σε οποιονδήποτε συνδυασμό / οι «πίτες των φτωχών», χωρίς φύλλο, με αλεύρι, στο ταψί και από πάνω ό,τι υπάρχει στο ψυγείο / Μερέντα και ΙΟΝ αμυγδάλου η μεγάλη / φέτες φρέσκο ψωμί μέσα στο λάδι από τα βραστά κολοκυθάκια το καλοκαίρι, με λεμόνι κι αλάτι / ζαχαρούχο γάλα από την κονσέρβα /
τοστ με μερέντα και κομμάτια σοκολάτας / πατάτες τηγανητές με φέτα, σοκολάτα ΙΟΝ ολόκληρη / λιωμένο αβοκάντο με κατίκι Δομοκού, γιαούρτι, τόνο και κάππαρη, απλωμένο σε φέτες του τοστ και από πάνω πιπεριές ψητές Φλωρίνης / ανθόγαλο από τη στάνη / πατάτες φούρνου με λίπος πάπιας που έχω κρατήσει από την κονσέρβα της / παστουρμαδόπιτα με διπλό κασέρι και αυγό μάτι από πάνω / τυρογαριδάκια - ψωμί - σοκοφρέτα εναλλάξ / πατάτες τηγανητές, αυγά μάτια και χόρτα / τηγανητά αυγά με στάκα – άντε, και πατάτες / burgers /
ποπ-κορν εναλλάξ με nestle dessert κουβερτούρα γάλακτος / βουτυρένια κουλουράκια του Ασημακόπουλου με ελληνικό καφέ / cookies με κρύο γάλα / προφιτερόλ και Σικάγο με παρφέ σοκολάτα του Αqua Μarina / κουλούρια πεταλάκια σοκολατένια από το Desire / γάλα Βλάχας ζαχαρούχο με το κουτάλι / μαύρη σοκολάτα με πατατάκια / τυρογαριδάκια, δρακουλίνια, πακοτίνια, McDonalds / να τρώω με το κουτάλι μόνο τα αμύγδαλα από το βάζο με το γλυκό κυδώνι / οτιδήποτε με λιωμένο τυρί – αν καεί και λίγο τυρί στις άκρες, ακόμα καλύτερα / φρυγανισμένο ψωμί με βούτυρο, Μάρμαϊτ, κατσικίσιο τυρί και μαρμελάδα πορτοκαλιού / να τρώω άπειρη σαντιγί κατευθείαν απ’ το σπρέι μπουκαλιού που αγοράζω απ’ το σούπερ-μάρκετ / σπαγγέτι με ελαιόλαδο, σκόρδο, αντσούγια, μπόλικο μαϊντανό και τριμμένο τυρί /
πολύ τυρί, ώριμη παρμεζάνα, φρυγανισμένο ψωμί, χοντρή φέτα με τραγανή κόρα και τυρί μετσοβόνε, να το βάζω πάνω να ζεσταίνεται / πιτόγυρα / φυστικοβούτυρο με μαρμελάδα / πιροσκί με λουκάνικο βουτηγμένο σε κρέμα Βαυαρίας / Σπαγγέτι με ελαιόλαδο και σκόρδο με τηγανητό μπέικον, μπόλικο τριμμένο κασέρι και με δύο αυγά μάτια πάνω τους για σάλτσα / νουτέλα με βάφλες / Ο πουρές –το απόλυτο comfort food (φτιαγμένο φυσικά με κανονικές πατάτες, γάλα και βούτυρο)–, διότι, όπως έχει πει και η Νόρα Έφρον, «I have made a lot of mistakes falling in love, and regretted most of them, but never the potatoes that went with them» / μακαρονάδα με κιμά «και» ψωμί «και» μπλε τυρί / Μια ολόκληρη γαβάθα πατάτες τηγανητές κυδωνάτες με πολύ θαλασσινό αλάτι και θρούμπι και φέτα δίπλα /
φιστικοβούτυρο με τσιπς και αμέσως στο καπάκι φιστικοβούτυρο με κομμάτια σοκολάτας ΙΟΝ Αμυγδάλου / πίτσα με παγωτό βανίλια, αρκεί η πίτσα να έχει πάνω λουκάνικο, ειδάλλως είναι too much / μερέντα με το κουτάλι της σούπας / οι τηγανητές πατάτες της μαμάς μου (μόνο) / φιστικοβούτυρο με μαρμελάδα φράουλα / πάστες, όλων των ειδών οι πάστες / μιλφέιγ με διπλό εσπρέσο / Φιλαδέλφεια τυρί κρέμα με μαρμελάδα φράουλα / caprice απ’ την κατάψυξη, βουτηγμένα σε λιωμένη κουβερτούρα / πουρές πατάτας με βούτυρο-αλάτι και Coca Cola light /
Μουσακάς ή παστίτσιο, όπως έχει μείνει από την προηγούμενη, για πρωινό, ψημένο ψωμί βουτηγμένο στο λάδι της χωριάτικης, όπου έχω λιώσει και τη φέτα με το πιρούνι / αυγά με ντομάτα, μπέικον, κίτρινο τυρί, τσίλι και ταμπάσκο – ό,τι ώρα και να ’ναι / επαγγελματική συσκευασία Νachos (τις τεράστιες, από τα Μakro) με ένα μεγάλο μπολ γουακαμόλε.
Και τελειώνουμε με την ένοχη απόλαυση του Αλέξανδρου: σπαγγέτι με Νουτέλα. Που μου θυμίζει κάτι που έτρωγα μικρός: φιδέ μέσα σε γλυκό γάλα.
Είμαστε όλοι survivors τελικά. Τον έχουμε τον τρόπο μας.
Σας φιλώ.
σχόλια