Δούλευε και μη, ερεύνα

Αυτό που έχουν ανάγκη οι περισσότεροι από εμάς σήμερα για μένα κατάντησε τρομακτικό εφιάλτης, μια κινούμενη άμμος που για να μην βουλιάξεις πιο κάτω πρέπει να μείνεις ακίνητος.

Η εργασία, φίλοι μου! Ω, ναι η εργασία. Η δουλεία όπως συνήθιζα να λέω!

Απόφοιτος ελληνικού πανεπιστήμιου και μην μπορώντας να βρω δουλεία πάνω στο αντικείμενο μου, κατάφερα – και λέω κατάφερα γιατί και αυτήν κοπίασα να την αποκτήσω- να «κατακτήσω», μια θεσούλα σ’ να…εμπορικό κατάστημα ρούχων. Εδώ ξεκινά ο εφιάλτης.

Αρχικά, χαιρόμουν που είχα βρει μια δουλεία και κατάφερνα να αυτοσυντηρηθώ. Στην συνεχεία όμως,οι συνιστώσες άλλαξαν. Δεν θα μιλήσω για τον μαραθώνιο και χωρίς πληρωμή ωραρίων που τελειωμό δεν είχαν και ούτε θα αναφέρω την προσωπική και κατά μέτωπο λεκτική επίθεση που δεχόμουν, λες και ήμουν ο τελευταίος δούλος του παλατιού. Θα μιλήσω μονό για τις συνέπειες που είχαν ολ’ αυτά στην ζωή μου!

Κοίταζα να κυλά ένας χρόνος παρά κάτι μήνες –τόσο άντεξα- χωρίς στην πραγματικότητα να βλέπω. Να βλέπω πόσο κακό είχε προξενήσει σε μένα η προσήλωση, ο «παροπιδισμος» -αν μου επιτρέπεται να το πω έτσι- που είχα. Άλλαζα και παρασυρόμουν και μαζί μου παρέσερνα και ότι είχα κτίσει ολ’ αυτά τα χρόνια της ζωής μου! Προσωπική ζωή ανύπαρκτη. Ερωτική και κοινωνική. Δεν ήξερα τι συμβαίνει στον κόσμο. Εκτός δρωμένων. Εκτός τόπου και χρόνου γενικά. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν πως θα ανεβάσω τα ποσοστά πωλήσεων. Μέχρι και στον ύπνο μου γι’ αυτό εργαζόμουν. Πόσες φορές είχα ξυπνήσει από εφιάλτες.

Όταν μια μέρα είδα τι πραγματικά συνέβη, απόρησα με την αντοχή μου και περισσότερο με την υπομονή μου. Εξεπλάγην πραγματικά με αυτήν. Αποφάσισα τότε με πολύ συνοπτικές διαδικασίες να σταματήσω από την δουλεία και ήταν τότε που φανήκαν οι πραγματικές συνέπειες της εμπειρίας μου.

Συνειδητοποίησα πως ήμουν μόνη. Ακόμα και ο εαυτός μου με είχε αφήσει στην μοίρα μου. Είχα αλλάξει πια.. μέσα στενών χρόνο –παρά κάτι μήνες, είχα αλλάξει. Τόσο χρειάστηκε λοιπόν. Τόσο για να διαλύσω την ζωή μου. Τόσο για να καταλάβω ότι ζούσα για να δουλεύω και ότι δεν ήταν ο αρχικός μου στόχος αυτός. Ζούσα καθημερινά βουτηγμένη στις απειλές και στον φόβο.

Ο συνεχής φόβος είναι ικανός να σε αλλάξει και να σε πάει εκεί που θέλει αυτός. Δυστυχώς με πήγε και δεν ξέρω τον δρόμο να γυρίσω.

Φοβάμαι αυτό που έχω γίνει , αυτό που έκαναν. Μ’ αυτόν τον φόβο τι γίνεται; Όταν κάποια στιγμή τους ρώτησα μου απάντησαν «οι συγκυρίες και οι ανάγκες σου φταίνε». φταίει λοιπόν η ανάγκη μου να ζήσω μια αξιοπρεπή ζωή με λίγα χρήματα, έχοντας κρατήσει όμως εμένα. Αυτός ήταν ο στόχος.

Τελικά, μήπως πρέπει να υπάρχει μια γραμμή στήριξης και για την «ψυχολογική βία» το εργασιακό περιβάλλον; Σε χώρες του εξωτερικού καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων!

Τώρα προσπαθώ σκληρά να κερδίσω τον χαμένο χρόνο. Να μπορέσω να συνεχίσω από εκεί που άφησα την ζωή μου. Να ξεπεράσω το «στρατιωτικό εργασιακό διάταγμα» που λέει «κάνε ότι σου λέω αλλιώς θα χάσεις την δουλεία σου».

Ελπίζω να τα καταφέρω!