Η ύβρις του Αδώνιδος

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Ένα από τα πράγματα που μου έχουν κάνει εντύπωση τους τελευταίος μήνες είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Άδωνις Γεωργιάδης αντιμετωπίζει τους γιατρούς. Το θέμα δεν είναι η αντιπαράθεση γύρω από την πολιτική που θα πρέπει να ακολουθηθεί στον χώρο της Υγείας: έχουν υπάρξει στο παρελθόν δεκάδες παρόμοιες δημόσιες αναμετρήσεις για κοινωνικά προβλήματα κάθε λογής, στις οποίες η κάθε πλευρά υποστήριζε με επιμονή τις όποιες θέσεις της. Αυτό που ενοχλεί είναι ο απαξιωτικός τρόπος με τον οποίο ο υπουργός Υγείας συμπεριφέρεται στους γιατρούς.

Στην κλίμακα των κοινωνικών αξιών, οι γιατροί κατείχαν μέχρι τώρα μια ξεχωριστή θέση. Λίγο οι πολύχρονες σπουδές που έχουν κάνει, λίγο η εξουσία που οι γιατροί αποκτούν κρατώντας στα χέρια τους την υγεία ή και τη ζωή των κοινών θνητών, το βέβαιο είναι ότι έχουν ένα ειδικό βάρος, ασυνήθιστο για άλλα επαγγέλματα.. Δεν είναι φυσικά όλοι οι άνθρωποι-γιατροί άξιοι σεβασμού – όπως σε κάθε επάγγελμα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, υπάρχουν κακές περιπτώσεις και στο ιατρικό σώμα. Είναι ο θεσμός του γιατρού που αντιμετωπιζόταν με σεβασμό, μέχρι να έρθει ο Άδωνις.

Δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενο υπουργού Υγείας στο κόσμο που να ξεκατινιάζεται με τους γιατρούς μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Άλλοτε να τους κατηγορεί ότι είναι αναρχικοί (!), άλλοτε να τους χλευάζει, να τους απειλεί ή και να τους απολύει σε ζωντανή μετάδοση. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο κ. Γεωργιάδης πιστεύει ότι τους γιατρούς που δουλεύουν στη δημόσια υγεία τους κληρονόμησε από τον πατέρα του και μπορεί να τους μεταχειρίζεται ανάλογα. Υποτίθεται ότι είναι νεοφιλελεύθερος αντικρατιστής, αλλά στην πράξη συμπεριφέρεται σαν φύλαρχος με πλήρη δικαιώματα ιδιοκτησίας: όπως είδαμε στο προηγούμενο τεύχος, έφτασε να ανακοινώσει και την διαχείριση του ιδιωτικού εράνου που είχαν κάνει Ελληνοαμερικανοί στις ΗΠΑ για την άτυχη Μυρτώ, αλαζονεία που οδήγησε στην πλήρη αποδοκιμασία του.

Το πράγμα καταντά εξοργιστικό, αν σκεφτεί κανείς το σωτήριο έργο που προσφέρουν οι σημερινοί γιατροί –και, γενικώς, οι νοσηλευτές στον δημόσιο τομέα– λόγω της οικονομικής κρίσης: όλο και περισσότεροι καταφεύγουν στις κρατικές υπηρεσίες, την ίδια ώρα που μειώνεται ο αριθμός των νοσηλευτών και τα μέσα που διαθέτουν. Χάρη στις ηρωικές τους προσπάθειες εξακολουθεί και λειτουργεί μέχρι σήμερα το σύστημα υγείας, ανακουφίζοντας οικογένειες και σώζοντας ζωές. Αν ο υπουργός είχε λίγο φιλότιμο, θα έπρεπε να τους ευχαριστεί καθημερινά. Στην πράξη, κάνει ό,τι μπορεί για να τους μειώσει και να τους διαλύσει.

Ιδιαίτερα μετά και το κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ, οι σκηνές που εξελίσσονται ξεπερνούν κάθε φαντασία, καθώς τα νοσοκομεία καλούνται στην πράξη να αναπληρώσουν το κενό και, μάλιστα, χωρίς πρόσθετες ενισχύσεις. Τις μέρες των εφημεριών πλακώνουν στα νοσοκομεία εκατοντάδες άτομα, γεγονός που από μόνο του διαστρέφει την έννοια της νοσοκομειακής περίθαλψης. Στο Παιδιατρικό του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου στην Κρήτη, τις πρώτες 25 μέρες εφημερίας του 2014 εξετάστηκαν 2.589 παιδιά, δηλαδή πάνω από 100 παιδιά ημερησίως. Το αποτέλεσμα είναι χάος, πανικός και παιδιά που περιμένουν επί ώρες, ενώ ψήνονται στον πυρετό.

Τις ώρες που συμβαίνουν όλα αυτά, ο κ. Γεωργιάδης στέλνει tweets μέχρι τα μεσάνυχτα και, όποτε αδειάσει, τσιρίζει στα κανάλια. Αυτό, άλλωστε, είναι και το ένα από τα δύο βασικά προσόντα του. Το άλλο είναι ότι ευλογάει τον Αντ. Σαμαρά από το πρωί μέχρι το βράδυ και στο ενδιάμεσο τού αφιερώνει όρκους πίστης. Όπως πρόκειται για έναν από τους πιο ανασφαλείς πρωθυπουργούς που πέρασαν από τη χώρα, οι εκδηλώσεις αγάπης επιτρέπουν στον κ. Γεωργιάδη να προωθεί ανενόχλητος τη δική του ατζέντα, τη διάλυση δηλαδή της δημόσιας υγείας και την παράδοσή της στα ιδιωτικά συμφέροντα.

Όταν έρθει ο εκλογικός λογαριασμός, τα πράγματα δεν θα είναι τόσο ειδυλλιακά για τη ΝΔ, αλλά αυτό που ενδιαφέρει σε αυτό το σχόλιο είναι η απαξίωση του θεσμού των γιατρών. Καταλαβαίνει κανείς ότι υπάρχει ένα μικρό κόμπλεξ – άλλο είναι να έχεις φάει τα χρόνια σου στα θρανία και άλλο να είσαι τηλεοπτικός πλασιέ βιβλίων της κακιάς ώρας–, αλλά αυτό δεν εξηγεί τα πάντα: είναι μέρος της ακροδεξιάς στρατηγικής η απαξίωση όλων των ανθρώπων και των θεσμών, ώστε στο τέλος να μην απομένει παρά η «λύση» της βίας για να επιλυθούν τα κοινωνικά προβλήματα.