Παράσχου Κύριε
Δεν είναι πάντοτε ανώδυνο, ανεπαίσχυντο, ειρηνικό. Δε βουίζουνε σειρήνες και αλέρτ. Δεν περιλαμβάνεται στη διδακτέα. Καμμιά μανούλα δε σε νανουρίζει με την προοπτική του. Και (κυρίως) όταν συμβεί δε σε σώζει κανείς –ούτε η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, ούτε τα κονέ σου με την κυβέρνηση.
Το λένε τέλος του κόσμου κι είναι μια δυσάρεστη, δύσκολη και αυστηρά προσωπική υπόθεση- στην πραγματικότητα πρόκειται για το τέλος του κόσμου σου. Είναι η ιστορική εκείνη στιγμή που οι βεβαιότητες αποχωρούν, θρόνοι και τιάρες μπαίνουν στα χαρτόκουτα, τα ψέμματα την κάνουν για άλλη γειτονιά και δε σε σκεπάζει κανένα ρούχο. Είσαι θεόγυμνος επί του φοβερού βήματος και σε λένε Μπείτε στη Σειρά σας και μην Σπρώχνεστε ή ΄Ετσι Περνά η Δόξα του Κόσμου.
Εκεί δεν τους νοιάζει (ξέρεις) αν διορίστηκες με ασέπ ή επετηρίδα, αν εμφανίστηκες μεσίστιος στο Μέγαρο, αν διετέλεσες γενικός γραμματέας υπουργείου, υπουργός, βοηθός υπουργού, αρραβωνιαστικιά υπουργού, φίλη εξαδέλφης αρραβωνιαστικιάς υπουργού- κι ο θεός ο ίδιος αν διετέλεσες θ' ακούσεις τη χορωδία στο βάθος να σου τραγουδά το Δε Με Μέλλει.
Εκεί το μόνο που τους μέλλει είναι αν έχεις κανένα καλό πραγματάκι να τους πεις για να σε εκτιμήσουν. Αν έδωσες του Αγγέλου σου νερό, ας πούμε, ή αν έκλαψες όταν σε αδικήσανε. Εκεί τους νοιάζει αν είχες φόβο Θεού, αν τα κατάφερες ν' αγαπήσεις έναν άνθρωπο ή ένα ζώο ή ένα φυτό, έστω. Λίγα και δύσκολα θέλουν εκεί.
(Και ξέρεις κάτι;
Eίναι οριστικό, τελεσίδικο κι η πόρτα δεν ανοίγει από μέσα.
-Σαν τα χασάπικα.)
σχόλια