Η εξαφάνιση του Boeing και της κυβέρνησης

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Tο μυστήριο της εξαφάνισης του Boeing είναι ένα σχεδόν δωρεάν καθημερινό σίριαλ που δικαιολογημένα απασχολεί τους τηλεθεατές, ανεβάζοντας τις θεαματικότητες. Ενοχλητικές ειδήσεις όπως η κατάρρευση του συστήματος υγείας διά χειρός Αδώνιδος, οι πρώτες απολύσεις εκπαιδευτικών που γίνονται αυτές τις μέρες, οι νέες απαιτήσεις της Τρόικας για πρόσθετα μέτρα ή η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Αν, όμως, κάπου στον Ινδικό Ωκεανό εξαφανίστηκε το Boeing, στην Ελλάδα εξαφανίστηκε η πολιτική.

Χαρακτηριστική περίπτωση η περιβόητη Κίνηση των 58, που τόσο διαλαλήθηκε από τα ΜΜΕ, με ποτάμια ρεπορτάζ και συνεχή γκάλοπ, τα οποία έδειχναν ότι ένα κόμμα στον χώρο της «κεντροαριστεράς» θα κέρδιζε θηριώδη εκλογικά ποσοστά. Γιατί οι 58 διαλύθηκαν στο άψε-σβήσε, για να μετασχηματιστούν σε ένα μαραμένο φύλλο ελιάς πίσω από το οποίο κρύβει τη γύμνια του το ΠΑΣΟΚ;

Μα, επειδή, αντί να λένε τι πολιτική ήθελαν να ακολουθήσουν για τα κρίσιμα προβλήματα της χώρας, τι ιδεολογία έχουν, ποια κοινωνικά στρώματα φιλοδοξούν να εκφράσουν και πώς διαφοροποιούνται από το άλλοτε κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ και την πολιτεία του, έβαζαν ως προτεραιότητα τη δημιουργία του φορέα κάπου στην κεντροαριστερά, λες και το ζήτημα είναι γεωγραφικό. Έβαλαν, δηλαδή, την άμαξα μπροστά από τα άλογα.

Στην περίπτωση του Ποταμιού χάσαμε την κυβέρνηση. Παρακολούθησα με ενδιαφέρον την πρώτη ομιλία του Σταύρου Θεοδωράκη, από την οποία δεν είχε εξαφανιστεί κανένα Βoeing αλλά η κυβέρνηση. Για να είμαι ακριβής, η λέξη «κυβέρνηση» ακούστηκε μία και μοναδική φορά (και άλλη μια φορά η λέξη «κυβερνητικοί»), αλλά διαβάστε σε ποιο θέμα: «Το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας έπρεπε να καταστραφεί στη Μεσόγειο; Μια κλειστή θάλασσα που ανανεώνεται κάθε 80 χρόνια; Η εν πλω καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας είναι μια επικίνδυνη επιλογή. Και η κυβέρνηση, σε συνεργασία με άλλες μεσογειακές χώρες, όφειλε να την έχει αποτρέψει». Με τέτοια αδυσώπητη κριτική είναι βέβαιο ότι ο Σαμαράς θα έπαθε τη πλάκα του.

Το κακό με την πεισματάρα πραγματικότητα είναι ότι αυτή η χώρα υφίσταται τις επιπτώσεις μιας ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ πολιτικής που ακολουθεί η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ελληνική κυβέρνηση, υπό την καθοδήγηση της Ε.Ε. και του Βερολίνου. Το ότι υπάρχουν 1.500.000 άνεργοι εκ των οποίων 750.000 ανασφάλιστοι, ότι οι καρκινοπαθείς που βρίσκονται ανάμεσα στους τελευταίους δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή περίθαλψη, ότι παιδιά σε σχολεία δεν έχουν κολατσιό και κάποια λιποθυμούν από την πείνα ή ότι στις πολυκατοικίες τουρτουρίζουν τον χειμώνα επειδή το πετρέλαιο στοιχίζει πανάκριβα δεν είναι θέλημα Θεού, αλλά αποτελούν πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές.

Το γεγονός, δηλαδή, ότι απολύονται δημόσιοι υπάλληλοι ή εκπαιδευτικοί δεν έχει να κάνει με τον εξορθολογισμό του κράτους ή τον περιορισμό των εξόδων του: η διάλυση των εφοριών, παραδείγματος χάριν, εμποδίζει την είσπραξη των φόρων και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Η κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας έχει οδηγήσει, πέρα από το καθημερινό χάος, και σε σοβαρή μείωση των εσόδων των δήμων. Χάνουν πολύ περισσότερα απ' όσα κερδίζουν από τη μισθολογική ελάφρυνση. Η επιλογή της Τρόικας που επέβαλε τις απολύσεις αυτές είναι ιδεολογική κι έχει να κάνει με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που η Μέρκελ προωθεί στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Δεν μπορείς, λοιπόν, να λες, όπως το Ποτάμι, ότι εγώ δεν ξέρω σε ποια πολιτική ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου θα ενταχθώ, παρά θα πάω στις Βρυξέλλες να κόψω κίνηση 4-5 μήνες κι ύστερα θα αποφασίσω. Μπορεί, δηλαδή, κάποιος συντηρητικός που θα ψηφίσει στις ευρωεκλογές Ποτάμι να βρεθεί –διά της ψήφου του– στην κοινοβουλευτική ομάδα της Αριστεράς παρέα με τον ΣΥΡΙΖΑ; Η ένας Αριστερός να αντιληφθεί ότι τελικά έριξε την ψήφο του στη Μέρκελ;

Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα και ο Σταύρος Θεοδωράκης που είναι έξυπνος άνθρωπος το ξέρει. Εντάξει, μπορεί το ψάρεμα στα θολά νερά να ευνοεί τα νούμερα στις δημοσκοπήσεις, αλλά κάποτε θα πρέπει να πάρεις θέση. Στην πολιτική είναι πιο εύκολο να εξαφανίσεις ένα Βoeing από μια κυβέρνηση.