«Δεν μιλάμε για την Αθήνα πια, γίναμε Καμπούλ» είχε πει, βλακωδώς, ο υποψήφιος δήμαρχος Άρης Σπηλιωτόπουλος. Λίγες μόνο μέρες μετά η Ελλάδα θύμισε πραγματικά την Καμπούλ. Πυροβολισμοί, κροτίδες, εκρήξεις, βιαιότητες...
Μόνο που υπεύθυνοι δεν ήταν οι αλλοδαποί μετανάστες, όπως για λόγους ψηφοθηρικούς υπονοούσε ο Σπηλιωτόπουλος, αλλά οι πιο τυπικοί Έλληνες αυτής της χώρας: οι (κατά δήλωσή τους, είμαι σίγουρος) πατροπαράδοτοι ελληνορθόδοξοι πατριώτες.
Κάθε χρόνο έχουμε τραυματίες απ’ τις κροτίδες και ο φετινός δεν ήταν η εξαίρεση. Πρόσφατα διαβάσαμε την είδηση: «13χρονος ακρωτηριάστηκε από κροτίδες που βρήκε στα σκουπίδια - Έχασε πέντε δάχτυλα». Το Μεγάλο Σάββατο τραυματίστηκε πάλι πολύς κόσμος, μεταξύ των οποίων σοβαρά μια Αμερικανίδα τουρίστρια στη Σαντορίνη. Μια ντροπιαστική στιγμή στη μυθολογία της ελληνικής φιλοξενίας: ήρθε να ζήσει τον μύθο της στην Ελλάδα και οι γιατροί δεν ήταν σίγουροι αν τελικά θα ζούσε γενικώς.
Αυτό που μ’ εκνευρίζει πιο πολύ απ’ όλα είναι η στερεοτυπική ηρωοποίηση των «πασχαλινών» βεγγαλικών από τα ΜΜΕ και τα εκ των υστέρων κροκοδείλια δάκρυά τους. Η σχεδόν σχιζοφρενική στάση των δελτίων ειδήσεων πριν από το Πάσχα προβάλλει όλα τα έθιμα με τις κροτίδες, διαφημίζοντας με μπόλικη πατριωτική και χριστιανική περηφάνια την κάθε μαλακία που βαφτίζεται «θρησκευτικό έθιμο». Επειδή είναι ωραίες οι εικόνες που «χαρμόσυνα μεταφέρουν το μήνυμα της Αναστάσεως του Θεανθρώπου», τα ρεπορτάζ είναι εύθυμα, με μια λάιτ γιορτινή κατάνυξη.
Μόνο που μετά έρχεται η επόμενη ημέρα. Και τα ίδια (τα ίδια ακριβώς!) δελτία ειδήσεων αρχίζουν: «Τραυματίστηκε σοβαρά 7χρονος από βεγγαλικά», «Χαροπαλεύει τρίχρονο κοριτσάκι», «Κι άλλος νεκρός από τις κροτίδες που πέταξαν ανεγκέφαλοι» και όλα αυτά.
Γιατί επιτρέπει η αστυνομία σε κάθε 10χρονο παιδάκι να πετάει κροτίδες μέσα στην αυλή της εκκλησίας χωρίς έλεγχο, χωρίς τιμωρία; Τα πυροτεχνήματα αρέσουν σε όλους, ας τα αφήσουμε όμως στους ειδικούς.
«Στην Κύπρο έχουμε το γελοίο έθιμο της “λαμπρατζιάς”, μια τεράστια φωτιά 5-8 μέτρων δίπλα στην εκκλησία τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου» μου είπε ένας φίλος. «Και αντί για λειτουργίες, ακούγονται συνεχώς σειρήνες των πυροσβεστικών οχημάτων που τρέχουν να μαζέψουν τ’ ασυμμάζευτα. Και, φυσικά, τις κροτίδες, παράνομα αγορασμένες ή αυτοσχέδιες, να μετράμε κάθε χρόνο χαμένα δάχτυλα, χέρια, μύτες, μάτια, και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο».
Ένας αναγνώστης του LIFO.gr είχε γράψει: «Είδα σε δελτίο την είδηση για τον ακρωτηριασμό των δύο αδελφών στη Μάνη και στα καπάκια έπαιξε ρεπορτάζ για το έθιμο στην Καλαμάτα και την ανάγκη να το διατηρήσουμε ζωντανό γιατί είναι η παράδοσή μας. Το ίδιο πρόβλημα με τα βεγγαλικά παρουσιάζεται σε πολλές περιοχές ανά τον κόσμο, ιδίως όπου συγκεντρώνονται πολλές παρέες νεαρών με ισχυρή πίστη στο “άθλημα”, σε κάθε αφορμή, λόγω… υπέρμετρου ρομαντισμού. Η μόνη λύση που έχω σκεφτεί είναι να αναλαμβάνουν επαγγελματίες ένα σόου βεγγαλικών, εφόσον περισσεύουν λεφτά, ανάλογα με τη δυνατότητα των τοπικών παραγόντων και τον πληθυσμό κάθε περιοχής...».
Προσωπικά, είχα βρει σωστότατη αυτή την άποψη και την υποστηρίζω ακόμα. Γιατί επιτρέπει η αστυνομία σε κάθε 10χρονο παιδάκι να πετάει κροτίδες μέσα στην αυλή της εκκλησίας χωρίς έλεγχο, χωρίς τιμωρία; Τα πυροτεχνήματα αρέσουν σε όλους, ας τα αφήσουμε όμως στους ειδικούς. Να διοργανώνει π.χ. ο δήμος, αν θέλει, ένα σόου και να νιώθουμε όλοι πιο ασφαλείς ή, έστω, να ξέρουμε ποιον να κατηγορήσουμε, συγκεκριμένα, αν κάτι πάει στραβά.
Υπάρχει και η άλλη άποψη όμως: «Γιατί να πρέπει, σώνει και ντε, να γίνεται σόου βεγγαλικών; Τι σχέση έχει αυτό με το Πάσχα; Ανάσταση είναι, δεν είναι τσίρκο. Αυτό που φταίει είναι η πιθηκίσια νοοτροπία μας. Ο τύπος που σκάει τη κροτίδα, θεωρεί μέσα στο χάος του μυαλού του ότι κάτι κάνει. Ότι παίρνει πόντους, ότι θα ρίξει γκομενάκια, και ξέρω ’γω τι άλλο. Αυτό πρέπει ν’ αλλάξει. Η καγκουριά».
Κι αυτό σωστό. Τι δουλειά έχουν τα βεγγαλικά (φτιαγμένα από νίτρο, θειάφι και μπαρούτι παρακαλώ) τη στιγμή της τραγουδιστής ανακοίνωσης της Ανάστασης του Χριστού; Η κατάσταση στις εκκλησίες γίνεται κατευθείαν πολεμική. Και φέτος εκεί που πήγα όλοι τρόμαξαν, μικροί και μεγάλοι (δεν θέλω να σκεφτώ καν τα ζώα, κατοικίδια και μη, που βρίσκονται κοντά σε εκκλησίες εκείνη την ώρα), και έσκυβαν φοβισμένοι, λες και ήταν στο πεδίο μάχης, τρέμοντας μήπως οι δεκάχρονοι στρατηγοί κάνουν κάποιο λάθος και την πληρώσουμε όλοι μας.
Το «Χριστός Ανέστη» σκεπάστηκε απ’ τις εκρήξεις. Ο παπάς συνέχισε για κάποια δευτερόλεπτα να ανοιγοκλείνει το στόμα του, σαν να τραγουδούσε playback, όμως ο ήχος δεν έφτανε στ’ αυτιά μας – έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι τον αγνοούσαν και κοιτούσαν πού να κρυφτούν ή τι ωραίες που ήταν οι λάμψεις στον ουρανό. Πολύ σύντομα παραιτήθηκε απ’ την προσπάθεια και κατέβηκε από το ύψωμα, μαζί με τους ψάλτες. Πάνω που θα έψελνε την πιο χαρμόσυνη και σημαντική μελωδία του χριστιανισμού, κάποιοι παρτάκηδες τον έκοψαν στεγνά.
Μπαλωθιές
«Ο 25χρονος Γιώργος Γυπάρης άφησε χθες την τελευταία του πνοή στον οικισμό Μυριοκέφαλα Ρεθύμνου, όταν κατά τη διάρκεια του πασχαλινού γλεντιού ένας 40χρονος έβγαλε το όπλο του κι άρχισε να ρίχνει μπαλωθιές» γράψαμε στο σάιτ. Ο 40χρονος άνδρας που χρησιμοποιούσε το όπλο συνελήφθη, ενώ από την έρευνα προέκυψε ότι βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ (τι ΤΕΡΑΣΤΙΑ έκπληξη). Από τις μπαλωθιές τραυματίστηκε στο μάτι κι ένας 23χρονος ο οποίος νοσηλεύεται στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου (ΠΑΓΝΗ).
Σε γάμους και χαρές και Αναστάσεις κάποιοι βγάζουν τα πιστόλια –μεθυσμένοι όντες!– και πυροβολούν. Σαν παιδάκια χαίρονται, όμως δρουν και σαν παιδάκια, απερίσκεπτα.
Ζήτησα τη γνώμη φίλου μου Κρητικού, που θέλει να παραμείνει ανώνυμος. Ήταν πολύ σκληρός με τους συμπατριώτες του: «Δεν τους ελέγχει κανείς, για λίγο πέφτουν τα φώτα της δημοσιότητας, όλοι λέμε “αίσχος, οι μπαλωθιές πρέπει να απαγορευτούν” ή σοκαριζόμαστε αν γίνει κάτι στα Ζωνιανά και φερόμαστε λες και είναι εκεί η Κόλαση επί γης... Και μετά, φυσικά, όταν σβήνουν τα φώτα, αφήνουμε την “Κόλαση” να συνεχίζει να υπάρχει κανονικά. Συγγνώμη που θα το πω, αλλά όπως και με τα βεγγαλικά, όταν πάει στραβά μια μπαλωθιά και υπάρχει τραυματισμός (όχι θάνατος), σκέφτομαι πάντα: “Καλά να πάθουν. Όλοι τους. Να μάθουν να μην ξαναπαίζουν με όπλα, να γίνει επιτέλους μάθημα, να προσέχουν την επόμενη φορά”. Αν γίνεται, όντως, αυτό; Ναι, οπωσδήποτε... Μέχρι να ξαναέρθουν στο κέφι οι λεβεντομαλάκες».
Το νόστιμο σπλάτερ
Είμαστε έξαλλοι που κάποιοι σταύρωσαν τον Ιησού –και χαρούμενοι που φημολογείται πως αναστήθηκε–, όμως κανένα πρόβλημα δεν έχουμε, σ’ αυτή την υπέρτατη «γιορτή αγάπης», να αγοράσουμε μεγάλα, νεκρά ζώα, να περάσουμε μια σούβλα στο άψυχο σώμα τους και να τα βάλουμε στη φωτιά για ώρες. Δεν αναφέρω καν τι θα τους συμβεί όταν είναι έτοιμα, ψημένα, ούτε τι θα συμβεί αφού τα φάμε και τα χωνέψουμε.
Είναι έθιμο, και η γεύση, για όσους τρώνε κρέας (όπως εγώ), είναι προφανώς καλή. Όμως, αν βρισκόμασταν ξαφνικά στην Ελλάδα μια Κυριακή του Πάσχα χωρίς να είμαστε προετοιμασμένοι, θα παθαίναμε σοκ από την απίστευτη βαρβαρότητα της σφαγής των αρνιών και το ψήσιμό τους. Μια βαρβαρότητα που φέτος περισσότερο από ποτέ (χάρη στα social media) έγινε ακόμα πιο προφανής μέσα από τις εκατοντάδες φωτογραφίες σουβλισμένων αρνιών που πέρασαν απ’ τα timeline μας.
Κι εγώ το κάνω, και τρώω αρνί, αλλά ας παραδεχτούμε ότι -όπως και πολλά άλλα που κάνουμε στα ζώα, νεκρά ή ζωντανά- δεν είναι και ό,τι πιο "ανθρωπιστικό". Δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε πολλές -και βρίσκουμε πάντα- γιατί αλλιώς θα φρικάραμε με τη βαρβαρότητά μας... Πάντως τίποτα δεν παραπέμπει σε γιορτή αγάπης και Ανάστασης, αλλά σε μίσους και μαζικής θανάτωσης πλασμάτων. Για να περάσουμε εμείς καλά.
Κι αυτό, τελικά, είναι ένα κοινό σημείο σε όλες τις σπλάτερ στιγμές και αυτού του Πάσχα: το να περνάμε καλά με τον πιο εγωιστικό δυνατό τρόπο. Παιδιά ή μεγάλοι (με μυαλό παιδιού) θέλουν να παίξουν με εκρηκτικά αδιαφορώντας φαινομενικά για τους γύρω τους, αλλά ταυτόχρονα κάνοντας όση περισσότερη επίδειξη μπορούν για να τους προσέξουν οι άλλοι. «Λεβέντες» που θέλουν να δείξουν ότι την έχουν μεγαλύτερη, τη χαρά, πυροβολούν στον αέρα για διασκέδαση και εντυπωσιασμό και πλημμυρίζουν το Ιnstagram και το Facebook τους με άπειρες φωτογραφίες σπλάτερ σουβλίσματος, φωνάζοντας εμμέσως «δείτε τι υπέροχα περνάω»...
σχόλια