Η Σώτη Τριανταφύλλου έχει γράψει ένα υπέροχο μικρό βιβλίο, το αφήγημα Η Συγχώρεση.
Στη «Συγχώρεση» γίνονται τρεις αποτρόπαιοι φόνοι, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Ένα παιδί εξαφανίζεται· μια οικογένεια πληρώνει το τίμημα· την εύθραυστη αρμονία διαδέχεται η αγωνία, η απελπισία, το μίσος, η απατηλή επιθυμία για εκδίκηση. Το έγκλημα τιμωρείται σκληρά, αλλά η τιμωρία δεν φέρνει τη λύτρωση· προπάντων, δεν φέρνει πίσω τους νεκρούς. Όλα γύρω της κλυδωνίζονται επικίνδυνα, και η Αντόνια (η μητέρα του δολοφονημένου παιδιού) πέφτει και τσακίζεται. Μετά από χρόνια και χρόνια σε μια ιδιωτική κόλαση, ξαναβρίσκει τη μικρή θέση της στον κόσμο: η συγχώρεση είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιζήσει.
Η Αντόνια επιμένει ως το τέλος -ή πείθεται- ότι το Καλό αναδύεται τελικά σαν κάτι μεγαλύτερο και ισχυρότερο απ' το Κακό.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που με είχε συγκινήσει -ειδικά στο τέλος- και με είχε στοιχειώσει. Νόμιζα ότι μόνο στα βιβλία ή τις ταινίες γίνονται αυτά.
Όμως όπως είδαμε πριν καναδυό βδομάδες -μιλάω για την ιστορία με την Ιρανή μητέρα, συμβαίνουν και στ' αλήθεια.
Οι δηλώσεις που έκανε στην εφημερίδα Guardian αυτή η τσακισμένη (αλλά ταυτόχρονα πιο δυνατή απ' όλους μας) γυναίκα με κάνουν να αισθάνομαι μικρός, τιποτένιος.
Αλλά την ίδια στιγμή μου δίνουν ελπίδα και έμπνευση: Ναι, τελικά το Καλό είναι μεγαλύτερο και ισχυρότερο απ' το Κακό.
Αποσπάσματα απ' τη συνέντευξη στο Guardian (μτφ. LIFO.gr / Γ. Αμανατίδης):
Η Samereh Alinejad (πάνω, αριστερά) δηλώνει πως δεν είχε πρόθεση να συγχωρέσει το δολοφόνο του γιου της, μέχρι τη στιγμή που ζήτησε να αφαιρέσουν τη θηλιά από το λαιμό του.
Η ιδέα του ότι μπορούσε η Samereh Alinejad να συγχωρέσει το δολοφόνο του γιου της, ήρθε πρώτα στον ύπνο της. Ήταν ένα μήνυμα που δεν ήθελε να ακούσει.
Ο Abdollah Hosseinzadeh μαχαιρώθηκε και σκοτώθηκε σε μια συμπλοκή στο δρόμο, το Φθινόπωρο του 2007, όταν ήταν μόλις 18. Γνώριζε το δολοφόνο του, τον Balal. Οι δυο τους έπαιζαν μαζί ποδόσφαιρο. Ο Abdollah ήταν ο δεύτερος γιος που έχανε η Alinejad, αφού ο νεότερος γιος της πέθανε σε ατύχημα με μοτοσικλέτα όταν ήταν 11. Χαμένη στη θλίψη της, ήταν αποφασισμένη ότι ο Balal θα έπρεπε να κρεμαστεί.
Όμως καθώς η ημερομηνία της εκτέλεσης του Balal πλησίαζε, ο Abdollah εμφανίστηκε στη μητέρα του σε μια σειρά από έντονα όνειρα.
"Δέκα μέρες πριν γίνει η εκτέλεση, είδα το γιο μου σε ένα όνειρο, ζητώντας μου να μην πάρω εκδίκηση, αλλά δε μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου να συγχωρήσει το δολοφόνο", λέει στη Guardian. "Δυο βράδια πριν από την εκτέλεση, τον είδα πάλι στο όνειρο μου, όμως αυτή τη φορά αρνήθηκε να μου μιλήσει."
Τις πρώτες πρωινές ώρες της περασμένης Τρίτης, η Alinejad ήταν έξω από τις πύλες των φυλακών Nour, ανάμεσα στο πλήθος που συγκεντρώθηκαν για την εκτέλεση του Balal.
Λίγα δευτερόλεπτα ίσως πριν αναγκαστεί να αφήσει την τελευταία του πνοή, ο Balal ικετεύσε για έλεος. "Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με" φώναξε, "έστω για τη μαμά και το μπαμπά μου". Οι άλλοι στο πλήθος παρακολουθούσαν τη σκηνή με αγωνία, και παρακαλούσαν επίσης την οικογένεια να χαρίσει τη ζωή στον Balal.
Τότε η μοίρα του Balal, πήρε μια αναπάντεχη τροπή. Η Alinejad ανέβηκε σε ένα σκαμνί, και αντί να σπρώξει την καρέκλα του, τον χαστούκισε. "Μετά από αυτό, αισθάνθηκα ότι η οργή εξαφανίστηκε από την καρδιά μου. Ένιωσα σαν το αίμα στις φλέβες μου να άρχισε να ρέει και πάλι." είπε. "Ξέσπασα σε δάκρυα και φώναξα το σύζυγο μου για να αφαιρέσει τη θηλιά."
Η Kobra, η μητέρα του Balal ξέσπασε σε αναφιλητά, και διέσχισε το φράχτη που χώριζε το πλήθος από την περιοχή της εκτέλεσης, αγκάλιασε την Alinejad και έσκυψε για να φιλήσει τα πόδια της - μια χειρονομία σεβασμού και ευγνωμοσύνης. "Δεν της επέτρεψα να το κάνει, πήρα το χέρι της και την σήκωσα όρθια... Ήταν απλά μια μητέρα σαν κι εμένα στο κάτω κάτω."
Ο Arash Khamoushi, φωτογράφος για το ιρανικό πρακτορείο ειδήσεων Isna, κατέγραψε τη σκηνή σε μια σειρά από εικόνες που πλημμύρισαν το ίντερνετ, τις εφημερίδες και τις τηλεοπτικές εκπομπές σε όλο τον κόσμο.
Δείτε όλες τις φωτογραφίες στο βιντεάκι του CNN:
Βρίσκοντας τον εαυτό της ξαφνικά μια φιγούρα έμπνευσης για τους ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο, η Alinejad ελπίζει πως η τραγωδία της θα βοηθήσει άλλους ανθρώπους να διδαχτούν απ' αυτήν:
"Να μην κουβαλούν μαχαίρια οι νέοι άνθρωποι όταν βγαίνουν έξω. Όταν σκοτώνουν κάποιον, δεν σκοτώνουν μόνο το εν λόγω πρόσωπο... Ταυτόχρονα πεθαίνουν και οι μητέρες και οι πατεράδες τους..." λέει.
Αφού συγχώρησε τον Balal, η Alinejad ένιωσε την ψυχή της γαληνεμένη, για πρώτη φορά από τότε που πέθανε ο γιος της. "Το να χάνεις ένα παιδί, είναι σαν να χάνεις ένα κομμάτι από το σώμα σου. Όλα αυτά τα χρόνια, αισθανόμουν σαν ένα κινούμενο νεκρό σώμα", είπε. "Όμως τώρα, νιώθω πιο ήρεμη, νιώθω ότι ζω ειρηνικά. Νιώθω ότι η εκδίκηση έχει φύγει από την καρδιά μου."
σχόλια