Φεύγοντας από την Βαρβάκειο και το απίθανο live της Λυρικής (σ.σ Η στιγμή όπου χτυπάει ο συναγερμός αυτοκινήτου και οι τραγουδιστές της Λυρικής συνεχίζουν απτόητοι θα μείνει για πάντα μέσα σου) αποφασίζω να πάω στο Σπόρτινγκ. Φτάνοντας στον Άγιο Ελευθέριο δεν πιστεύω στα μάτια μου. Η ουρά που αποτελείται από ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, έχει φτάσει μέχρι το σταθμό.
Η ώρα είναι εννέα και μισή και δεν υπάρχει εισιτήριο ούτε για δείγμα. Ο κόσμος αγοράζει κουπόνια για να ενισχύσει τους δεκαπέντε. Είναι μια απίστευτη σκηνή να βλέπεις ανθρώπους που δεν τους τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια να δίνουν έξι, δέκα και περισσότερα ευρώ μόνο και μόνο για να βοηθήσουν κάποιους. Αυτές οι κινήσεις αλληλεγγύης είναι ίσως η μοναδική μας ελπίδα έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα.
Στριμώχνομαι μαζί με αρκετό κόσμο σε μια από τις θύρες του γηπέδου. «Άσε την πόρτα ανοιχτή για να ακούμε» λέει ένας. Για εμένα που δεν έχω παρακολουθήσει ούτε καν από τα βραχάκια συναυλία (σ.σ θέλω σαν τρελός να είμαι μέσα στο γεγονός ή να μην είμαι καθόλου) είναι περίπου ένα μαρτύριο.
Έτσι προσπαθούμε να ακούσουμε η απέξω τους μέσα, και κάποιοι σιγοτραγουδούν εναλλάξ με τα αντιφασιστικά συνθήματα που φωνάζουν.
«Και τι κάνουμε με αυτό. Έτσι και αλλιώς τα πράγματα είναι σκατά» λέει ένας εικοσάχρονος δίπλα μου για να πάρει την πληρωμένη απάντηση από τον εξηντάχρονο κύριο: «Αν εσείς στην ηλικία σας λέτε ότι τα πράγματα είναι σκατά, τότε χαθήκαμε».
Γυρίζω το βλέμμα μου προς το διπλανό μπαλκόνι. Δυο γυναίκες παρακολουθούν όσα συμβαίνουν από το μπαλκόνι τους. Ζηλεύω αυτά τα σπίτια που βρίσκονται σε στάδια και σε μέρη που γίνονται συναυλίες (σ.σ Στην επόμενη ζωή θέλω να είμαι υπάλληλος σε εκείνο το μαγαζάκι απέναντι από το Gagarin). Υποθέτω ότι έχουν δει τα μάτια τους τα τέρατα και έχουν ιστορίες να σου διηγηθούν. Υπάρχει όμως πιθανότητα να τις ενοχλεί όλο αυτό και να λένε από μέσα τους «άντε στα τσακίδια βραδιάτικα μας πήρατε τα αυτιά». Δεν θα μάθω ποτέ.
Μετά από λίγο περιμένω στην ουρά για μια μπύρα. Περιπτεράδες και μαγαζιά δίπλα στο Σπόρτινγκ απόψε πρέπει να έκαναν χρυσές δουλειές. Ο περιπτεράς έχει ανοιχτήρι και ανοίγει τις μπύρες βαριεστημένα σαν υπάλληλος που χτυπάει σφραγίδες.
Αφήνω μετά απο λίγες ώρες το Σπόρτινγκ κάπως αισιόδοξα. Ότι κάτι θα αλλάξει, αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί.
σχόλια