Για εμένα μία από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές στιγμές της προσωπικής μου ζωής είναι τα πρώτα ραντεβού. Όσες φορές και να το έκανα πάντα τα ίδια. Άγχος και πίεση για κάτι το οποίο θα έπρεπε να είναι απλό και όμορφο. Με την εμπειρία των χρόνων κατάφερα και πλέον έχω κάποιες γενικές κατευθυντήριες αλλά και πάλι κάθε περίπτωση είναι τόσο ξεχωριστή που μερικές φορές όλοι οι κανόνες και τα τρικ είναι απλά, χάσιμο χρόνου. Παρ'όλα αυτά στην συνέχεια θα προσπαθήσω να μεταφέρω στην οθόνη σας ότι έχω συσσωρεύσει όλα αυτά τα χρόνια στο κεφάλι μου.
Απαράβατος κανόνας και βασικός άξονας γύρω από τον οποίο πρέπει να κινηθείτε είναι αυτός: " Δεν πας ποτέ πρώτο ραντεβού σε μαγαζί που δουλεύεις( ή δούλευες, δεν έχει καμία σημασία)". Σίγουρα θέλεις να νιώθεις άνετα. Δεν σου φτάνουν τα παρελκόμενα του πρώτου ραντεβού να έχεις και το άγχος για το που θα πας. Πας εκεί που ξέρεις, εκεί που νιώθεις πολύ άνετα, αφού καθημερινά περνάς εκεί πολλές ώρες. Σωστό σαν τρόπος σκέψης αλλά στην εφαρμογή δεν βγαίνει σωστά. Κάνοντας μία τέτοια επιλογή( μιλάω από προσωπική εμπειρία) το βράδυ σου θα περάσει κάπως έτσι: Τα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά είναι και τα μοναδικά που θα περάσεις μόνος σου με το γκομενάκι. Μετά την πρώτη μισή ώρα θα περάσει όλο το μαγαζί( συνάδερφοι, θαμώνες, μέχρι και περαστικοί γνωστοί που θα σε δουν και θα περάσουν να σε χαιρετίσουν) από το σημείο που κάθεσαι για να πει ο καθένας την μαλακία του αλλά και το βασικότερο όλων να δει και ο ίδιος το γκομενάκι με τα μάτια του και να έχει δική του άποψη για το κουτσομπολιό με το υπόλοιπο μαγαζί στο σχόλασμα αλλά και τις επόμενες ώρες. Σε καταλαβαίνω ότι θέλεις να πας κάπου που να νιώθεις οικεία αλλά νομίζω ότι σου εξήγησα πιο πάνω γιατί απαγορεύεται να κάνεις μία τέτοια επιλογή.
Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να πας σε κάποιο μπαράκι από αυτά που πηγαίνεις πιο συχνά για μπύρες με τους κολλητούς αλλά αυτή την φορά χωρίς τους κολλητούς. Έτσι θα έχεις την ευκαιρία να κάνεις τα δύο πιο σημαντικά πράγματα στο πρώτο ραντεβού. Να την αφήσεις να μιλήσει για τον εαυτό της και ταυτόχρονα να της δώσεις και μία ιδέα από τον κόσμο σου αφού την πας σε ένα μέρος στο οποίο στην ουσία συχνάζεις και σε αντιπροσωπεύει.
Η δεύτερη κατευθυντήρια που στην ουσία είναι συνέχεια της πρώτης είναι τόσο απλή και συνάμα( έχω ποιητική διάθεση σήμερα από ότι καταλάβατε) τόσο δύσκολη. Πρέπει αυτό το βράδυ να αφήσεις το γκομενάκι να μιλήσει. Να την αφήσεις να σου πει ότι έχει να σου πει. Ε και, σιγά το πράγμα θα μου πείτε. Το θέμα είναι ότι δεν πρέπει μόνο να την αφήσεις να μιλήσει αλλά πρέπει την ίδια στιγμή να καταφέρεις να την ακούσεις. Να την ακούσεις πραγματικά όμως, το βλέμμα σου, το μυαλό σου και το πνεύμα σου να είναι εκεί. Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι πχ πόσο να είναι ο γαύρος ρε πούστη ή ωραίος κώλος αυτός που μόλις πέρασε για να πάει τουαλέτα. Βγάλε τα από το μυαλό σου και κάνε focus στον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Ειδικά δε αν καταφέρεις και της κάνεις και δύο τρεις ερωτήσεις πάνω σε αυτά που σου έλεγε τόση ώρα, να είσαι σίγουρος ότι έχεις κερδίσει την προσοχή και το σεβασμό της.
Ο τρίτος άξονας γύρω από τον οποίο πρέπει να κινηθείς είναι αυτός της σιωπής. Κατά την διάρκεια του πρώτου ραντεβού πρέπει να παίξεις το χαρτί αυτό έξυπνα. Δεν χρειάζεται να μιλάς πολύ. Άσε το γκομενάκι να πάρει αυτό τον ρόλο και περιορίσου στον ρόλο του ακροατή με εύστοχες παρατηρήσεις. Το να μιλάς λίγο(προσοχή είπα να μιλάς λίγο, όχι καθόλου και σε περάσει για αυτιστικό) σου δίνει δύο πολύ σημαντικά εφόδια. Πρώτον, με αυτό τον τρόπο διατηρείς ένα κάποιο μυστήριο γύρω από το πρόσωπο σου και εξάπτεις την φαντασία του γκομενακίου( ποιητική α(η)δ(ε)ία). Δεύτερον και σημαντικότερο, δεν γίνεσαι βαρετός από τόσο νωρίς. Αν δεν ασχολείσαι ενεργά με κάποιο είδος τέχνης( ζωγραφική, τραγούδι, θέατρο, λογοτεχνία κ.α.) και αν έχεις μία συνηθισμένη δουλειά χωρίς κάτι το εξαιρετικό, τότε όλες σου οι συζητήσεις αργά ή γρήγορα καταλήγουν με βασική θεματολογία τα εξής πάνω κάτω: ποδόσφαιρο ή μπάσκετ( τα αντρικά αθλήματα), videogames και pc, γκομενοϊστορίες του παρελθόντος, στρατός και ίσως λίγο πολιτική. Για την παρέα όλα αυτά είναι πολύ καλά αλλά κατά 99%( υπάρχουν και ανώμαλες) το γκομενάκι θα βαρεθεί.
Ο τέταρτος και τελευταίος πυλώνας είναι νομίζω και ο πιο σημαντικός. Στο πρώτο ραντεβού εσύ αποφασίζεις για τα πάντα. Εσύ θα αποφασίσεις για το που θα πάτε, εσύ περνάς και την παίρνεις από το σπίτι της( ακόμα και αν μένει σε άλλο νομό από εκεί που μένεις εσύ), εσύ πληρώνεις τα ποτά, τα φαγητά και ότι άλλο προκύψει( το ξέρω ότι είναι δύσκολα τα πράγματα οικονομικά αλλά δεν γίνεται αλλιώς, στην τελική δανείσου από ένα φίλο και μην του τα επιστρέψεις ποτέ... φίλος είναι θα καταλάβει...)εσύ, εσύ, εσύ όλα. Α και που 'σαι εσύ που διαβάζεις τώρα, ΒΓΑΛΕ ΤΟ SEX ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ. Δεν θα κάνεις sex στο πρώτο ραντεβού. Καλύτερα, δεν θες να κάνεις sex στο πρώτο ραντεβού. Δεν το χρειάζεσαι, δεν είσαι λιγούρης και στην τελική δεν θα είναι και καλό. Γενικότερα πρέπει να δείξεις ότι εσύ είσαι ο άντρας της υπόθεσης. Όσο ανεξάρτητες και χειραφετημένες και αν έχουν γίνει πλέον οι γυναίκες πάντα ένας άντρας-άντρας( στο πρότυπο του πατέρα τους) τους τραβάει περισσότερο την προσοχή.
Για το τέλος κράτησα το σημαντικότερο. Είτε ακολουθήσεις αυτά που λέω είτε όχι νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι ένα. Για κάποιο ανεξήγητο ακόμα λόγο το γκομενάκι διάλεξε να βγει μαζί σου. Κάτι είδε σε εσένα(ναι,και όμως συμβαίνει) που της άρεσε. Γι αυτό μην προσπαθείς να αλλάξεις για να της αρέσεις. Της αρέσεις ήδη και αυτό είναι το σημαντικό. Με αυτά που εγώ προτείνω, δεν προσπαθώ να σε αλλάξω απλά να σου βρω τον κατάλληλο τρόπο να της παρουσιάσεις σιγά σιγά τον εαυτό σου......
