________________
1.

αυτά τα εκπληκτικά χρηματοδοτούμενα ερευνητικά προγράμματα που με απόλυτη διαύγεια και αξιοκρατική προσέγγιση χορηγούνται σε νέους επιστήμονες, τι κουκουλώνουν;...γιατί -μεταξύ μας-δεν παίζει τέτοια απλοχεριά!- celia

Aπλοχεριά;

Πόσους νέους επιστήμονες ξέρεις που έβγαλαν λεφτά από την έρευνά τους;

Χαμός, ε; Δε φαντάζεσαι σε πόσα κότερα νέων επιστημόνων έχω πάει. Και τα πάρτι των καθηγητών πανεπιστημίου, άλλο πράγμα. Χαβιάρια, σαμπάνιες, ζωντανές τίγρεις, γυναίκες, της τρελής.

Το εθνικό μας σπορ, η εγγενής καχυποψία, είναι η εύκολη έξοδος για να μην ασχοληθείς τελικά με τίποτα και να παραμείνεις αδαής αλλά με άρωμα ψαγμένου. Αν υποψιάζεσαι τα πάντα, σε κάποια θα πέσεις μέσα, οπότε θα έχεις μια ζωή τη δικαιολογία να λες «τα 'λεγα εγώ». Βέβαια, θα ακούσεις μόνο για τα σκάνδαλα, γιατί αυτά σε ενδιαφέρουν. Τι ενδιαφέρον έχει να ασχοληθείς με το τι είναι αυτά τα εκπληκτικά χρηματοδοτούμενα ερευνητικά προγράμματα, ποιος τα πληρώνει, γιατί, και με ποιες διαδικασίες δίνονται; Πω πω βαρεμάρα, αυτό έχει πολύ διάβασμα. Σίγουρα κάτι ψόφιο παίζει, κάτι κουκουλώνουν, για βάλε τώρα να δούμε τι έχει η τηλεόραση.

Τα πράγματα ποτέ δεν είναι ρόδινα. Φυσικά πάντα εμφανίζεται κάποιος που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το οτιδήποτε για να κερδίσει χρήματα, δόξα, δεν ξέρω τι. Από αυτό το δεδομένο μέχρι του να λες ότι «τα ερευνητικά προγράμματα», γενικώς και αορίστως, σε όλες τις περιπτώσεις κουκουλώνουν «κάτι»....

Η επένδυση στην έρευνα είναι η πιο αντισέξι επένδυση. Πολύ απίθανο να βγάλεις κέρδος από αυτό, ή έστω να πάρεις τα λεφτά σου πίσω. Γι' αυτό οι περισσότερες χώρες δεν δίνουν λεφτά. Επειδή όμως η έρευνα είναι αυτή που τώρα μας έχει χαρίσει και τη δυνατότητα να γράφουμε τι φάγαμε σήμερα στο ίντερνετ, κάποιες χώρες ή κάποιοι οργανισμοί προσπαθούν και δίνουν, γιατί αν σου πετύχει το ένα ερευνητικό πρόγραμμα, τύφλα να έχουν τα χίλια αποτυχημένα.

Και τώρα, όσο χιλιάδες (εκατομμύρια) άνθρωποι δουλεύουν ουσιαστικά για τη χαρά της γνώσης πάνω από οθόνες προσπαθώντας να πάνε την παγκόσμια κληρονομιά ένα βηματάκι παραπάνω, ας συνεχίσουμε να λέμε τις βλακείες μας στο απέραντο διαδίκτυο.

________________
2.

Υστερα από λίγη ψυχοθεραπεία, βρίσκεις το σθένος να ξεκαθαρίσεις την θέση σου απέναντι σε μία απαιτητική φίλη, που θέλει να είναι πάντοτε η πρώτη σου επιλογή. Που επί χρόνια καταπίεζες τις ελευθερίες σου για να μην την στενοχωρήσεις. Που σε εκβίαζε ψυχολογικά παίρνοντάς σου ακριβά δώρα για να σου γίνεται ολοένα και πιο αρεστή. Και τώρα απλά δηλώνεις οτι δεν μπορείς άλλο να κάνεις τα "κέφια' των άλλων και πως προτεραιότητα έχουν οι δικές σου ανάγκες. Οτι μέχρι εκεί μπορείς να δώσεις και οτι καλό θα κάνουν όλοι να το αποδεχθούν. Να αποδεχθούν οτι αυτη είσαι και όποιος έχει πρόβλημα με αυτό ας το κρατήσει για τον εαυτό του. Και ξαφνικά νιώθεις ελεύθερη. Και κάπου εκεί σκέφτηκα αυτό που έχεις πει. Οτι αυτοί που λένε όχι (κι ας γίνονται κακοί) τέλικά κερδίζουν τον σεβασμό των άλλων και την ψυχική τους ηρεμία. Ειμαστε παρτάκηδες και γαιδούρια ή απλά ειλικρινείς?- εκείνη

Οι «απλά ειλικρινείς» είναι στην ουσία παρτάκηδες και γαϊδούρια.

Όταν είσαι για χρόνια έτσι και μετά γίνεσαι γιουβέτσι, περνάς από μια φάση που αντιδράς σπασμωδικά, προσπαθώντας να πάρεις το αίμα σου πίσω και να ξανακερδίσεις το χαμένο έδαφος. Σε αυτή τη φάση προσαρμογής νομίζεις ότι φαίνεσαι συνειδητοποιημένος, αλλά στους άλλους φαίνεσαι επιθετικός και παράλογος – συνήθως, είσαι κι όλας. Είναι σα να σου έχουν δώσει ένα όπλο το οποίο δεν ξέρεις πώς να χειριστείς και η αίσθηση ότι το έχεις επιτέλους στα χέρια σου είναι μεθυστική – και όποιον πάρει ο χάρος.

Τα όρια που προσπαθείς να επαναπροσδιορίσεις τώρα, για να λειτουργούν, δεν μπορεί να είναι μια μονομερής συμφωνία. Τα όρια είναι ένα σημείο συνεχούς διαπραγμάτευσης. Όχι, δεν είναι «εγώ μέχρι εδώ μπορώ και να πάτε στο διάολο». Μπορεί να χρειαστεί να το πεις κι αυτό στη ζωή σου, αλλά αν θέλεις να συντηρείς μακροχρόνιες σχέσεις με τους άλλους, αυτό είναι το τελευταίο καταφύγιο. Μερικές φορές, προτεραιότητα έχουν οι ανάγκες των άλλων. Μερικές φορές πρέπει να λες «ναι» ενώ από μέσα σου λες «όχι». Μερικές φορές πρέπει να κάνουμε τα κέφια των άλλων.

Δεν λέω ότι κακώς αντιδράς έτσι με τη συγκεκριμένη φίλη. Αν νιώθεις ότι έκανες υπερβολικά πολλές υποχωρήσεις, καλώς άρχισες να λες τα όχι. Μην ξεχνάς όμως ότι σε αυτή την ιστορία ήσουν συνεργός. Μπορεί η φίλη να είναι τάδε και δείνα, αλλά εσύ συμμετείχες. Αν θέλεις να θυμώσεις και αν θέλεις τόσο πολύ να είσαι ειλικρινής, πρέπει να είσαι ειλικρινής και με τον εαυτό σου.

________________
3.

Αγαπητή Αμπα,
Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ πως ζω πολύ συναισθηματικά. Τα πράγματα έχουν ως εξής: Μένω Σκοτία και είμαι στο δεύτερο χρόνο. Γενικώς, περνάω πολύ όμορφα. Μένω με το φίλο μου, έχω παρέες, σε λίγες μέρες ξεκινάω μια δουλειά που πιστεύω πως θα μου αρέσει πολύ. Όλα καλά. Μου αρέσει να ζω τα πράγματα έντονα. Πολλές φορές όταν περνάω ωραία λέω στον εαυτό μου «ρε φίλε, τι τέλεια που περνάς τώρα! Να το θυμάσαι!». Το θέμα είναι πως τον τελευταίο καιρό νιώθω πως κάπως με κουράζει όλο αυτό. Μια φορά σκεφτόμουν πως όταν περνάς καλά έχεις τις έντονες αναμνήσεις και τη νοσταλγία να σε κυνηγούν και κάπου λίγο σε θλίβουν. Σκέψου, για παράδειγμα, περνάς μια βδομάδα τέλεια και μετά την αναπολείς με χαμόγελο αλλά και με μια μικρή πίκρα. Τι γίνεται ρε συ Αμπα; Νοσταλγώ πολύ. Μέρη, πρόσωπα, στιγμές. Όχι μόνο από την Ελλάδα. Είναι καλό τελικά να περνάς πολύ όμορφα; Σίγουρα, ναι, αλλά πώς μπορεί μετά κανείς να διαχειριστεί τα συναισθήματά του όταν είναι κάπως πιο δυνατά; Ταξιδεύω, γνωρίζω κόσμο, δοκιμάζω καινούργια πράγματα, αλλά μου είναι δύσκολο να πω «τέρμα, ως εδώ. Πέρασες καλά, τελείωσε, προσανατολίσου αλλού». Και να έχεις και τα αντίο, τις φωτογραφίες, τα διαφορετικά αρώματα, τα τοπία, όλα να μη σε αφήνουν σε ησυχία. Είναι δύσκολη η ενηλικίωση από μια ηλικία και μετά! :-P
Σε φιλώ και take care.- φσιτ- μπόινγκ

Σου προτείνω να αγοράσεις παπούτσια δύο νούμερα μικρότερα, για να έχεις κάτι χειροπιαστό για να υποφέρεις. Δεν είναι δικό μου, είναι του Καζαντζάκη.

«Απλοϊκός επαρχιώτης, όλο χνούδι ακόμα, που πρώτη φορά περπατούσε ολομόναχος και λεύτερος στην ξενιτιά, και τόσο πολλή η χαρά μου που κάποτε, θυμούμαι, με κυρίευε φόβος, γιατί, τό 'ξερα καλά, οι θεοί ζηλεύουν, κι είναι ύβρις να 'σαι ευτυχής και να το ξέρεις.

Για να ξορκίσω το κακό μάτι τους κατέφευγα σε κωμικά τεχνάσματα να ελαττώσω την ευτυχία μου.
Θυμούμαι στη Φλωρεντία ήμουν τόσο ευτυχισμένος που κατάλαβα πως αυτό πια ξεπερνάει τ' ανθρώπινα δικαιώματα και πρέπει να βρω τρόπο να υποφέρω. Πήγα λοιπόν κι αγόρασα ένα ζευγάρι παπούτσια πολύ στενά μου, τα 'βαζα το πρωί, και πονούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να περπατήσω, πηδοκοπούσα σαν το κοράκι, όλο το πρωί, ως το μεσημέρι, ήμουν δυστυχής, μα το απόγεμα που άλλαζα παπούτσια κι έβγαινα να σεριανίσω, τι ευτυχία ήταν εκείνη! περπατούσα ανάλαφρος, πετούσα, ο κόσμος ξαναγίνουνταν παράδεισος, σεριάνιζα στους όχτους του Άρνου, περνούσα τα γεφύρια, ανέβαινα στο Σαν Μινιάτο, και το βραδάκι φυσούσε ένα αγεράκι δροσερό κι οι ανθρώποι περνούσαν μέσα στις στερνές αχτίδες του ήλιου, ντυμένοι κατάχρυσα.

Μα την άλλη μέρα το πρωί, ξανάβαζα τα στενά παπούτσια, ξαναγίνουμουν δυστυχής, κι οι θεοί δεν είχαν πια λόγο να επέμβουν, πλέρωνα, μαθές, κι εγώ τον φόρο του ανθρώπου.»

Από το «Αναφορά στον Γκρέκο»

________________
4.

είμαι από τις περιπτώσεις που ξεκίνησα με μια πολύ δυνατή σχέση σε μικρή ηλικία μέχρι τα 26, που μου έδινε τα πάντα, ήμουν ήρεμη κι ο εαυτός μου, ήξερα ότι και στην άλλη άκρη της γης να βρισκόμουν θα έκανε τα πάντα για εμένα, όπως κι εγώ για εκείνον. Ήταν μια σχέση που είχε δοκιμαστεί κι από προβλήματα υγείας και από την εναντίωση των γονιών μου (λόγω διηπειρωτικής διαφοράς κουλτούρας) που καθόλου δεν το καταλάβαινα γιατί είχαμε μεγαλώσει και οι δύο Ελλάδα. Μετά από αυτή την τόσο πλήρη σχέση, εγώ αποφάσισα σιγά σιγά ότι ήθελα να πάρω το ρίσκο και με άλλες σχέσεις, είχε επέλθει λίγο η βαρεμάρα, λίγο η απροθυμία. Με τον άνθρωπο αυτό μιλάω ακόμα και πάντα θα μας δένει κάτι πολύ δυνατό κι όχι ερωτικό, γιατί μου έδειξε πραγματικά πως νιώθεις όταν σε αγαπάνε κι εγώ το ίδιο σ εκείνον. Αναλώθηκα σε αρκετές σχέσεις μετά από αυτή, καμία δεν έμοιαζε με την προηγούμενη, αλλά ήταν σαν η μία να ήταν χειρότερη από την άλλη, ώσπου η τελευταία ήταν εφιάλτης. Αποφάσισα να μείνω μόνη μου εδώ και σχεδόν 2 χρόνια και κοιτώντας όλη μου την πορεία είναι σα να ήρθαν όλα με ανάποδη σειρά...ή τα πήρα εγώ ανάποδα, δυστυχώς δε μπορώ να καταλάβω το πως το έκανα αν το έκανα εγώ-από πάνω

Μπορεί να ήταν ατυχία. Μπορεί να είχες την ατυχία να βρεις κάτι καλό πρώτο πρώτο, και αυτό να σε κάνει να νομίζεις ότι έτσι θα είναι η ζωή από δω και πέρα, έτσι και ακόμη καλύτερη, γιατί όταν είμαστε μικροί, είναι αυτονόητο ότι η ζωή μας χρωστάει μόνο τα καλύτερα.

Μπορεί. Μπορεί να συμβαίνει όμως και κάτι άλλο. Όταν είσαι μικρός, είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις μια αρμονική σχέση. Ακόμη δεν ξέρεις τα όρια σου και ανέχεσαι πολλά – είσαι αδιάφορος γιατί δεν πιστεύεις ότι αυτό που έχεις πρέπει να κρατήσει για πάντα – νομίζεις ότι θα έρθουν καλύτερα, οπότε δεν απογοητεύεσαι εύκολα από το παρόν – η ζωή έχει λίγες απαιτήσεις ακόμα και η σχέση δεν δοκιμάζεται σε ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις. Το χειρότερο που μπορεί να πάθει είναι να μην εγκρίνουν οι γονείς, το οποίο ξεπεράσετε.

Οπότε, το να συγκρίνεις μια σχέση που έκανες στα 20 με μια που έκανες στα 27, δεν είναι σωστό. Δε συγκρίνεται. Ήσουν άλλος άνθρωπος με άλλες προσδοκίες και εμπειρίες. Όπως και να έχει, το να αναπολείς το παρελθόν δεν σε βοηθάει σε τίποτα. Για να αντλήσεις κάτι από το παρελθόν, η νοσταλγία είναι ο χειρότερος τρόπος.

________________
5.

Γνώρισα πριν δύο βδομάδες ενα παιδί και τον ερωτεύτηκα πολύ και αυτός το ίδιο .Και πλέον είμαστε σε σχέση .Τι μπορώ να κάνω για να μείνει ζωντανή αυτή η σχέση και να μην χαθεί αυτή η μαγεία που έχω μαζί του??- Λίζα

Η «μαγεία» που έχεις μαζί του είναι το γεγονός ότι δεν έχεις ιδέα ποιος είναι, και ό,τι λέει και ό,τι κάνει τα ερμηνεύεις κατά πώς σε βολεύει περισσότερο. Η μαγεία είναι μέσα στο κεφάλι σου και θα διαλυθεί όπως διαλύεται ο καπνός στον αέρα. Αυτή η μαγεία όμως είναι όπως τα κουνέλια που βγάζει ο ταχυδακτυλουργός από το καπέλο. Η αληθινή μαγεία είναι όταν συντονίζεις τη ζωή σου και τις σκέψεις σου και τις ανησυχίες σου με έναν άλλον άνθρωπο μέσα από ένα μονοπάτι στρωμένο με αγάπη, θαυμασμό και κατανόηση.

________________
6.

Είναι κακό δηλαδή που δεν με ενδιαφέρει να χρεωθώ με ένα δάνειο μέχρι τα 70 μου και να αγοράσω μία σπιταρόνα" ένα κεραμμίδι πάνω από το κεφάλι μου" , κάτι "για να αφήσω στα παιδιά μου" (που δεν έχω και δεν ξέρω αν θα αποκτήσω) , και προτιμώ να βάζω κάποια λεφτά στην άκρη και να πηγαίνω ένα δύο ταξίδια στο εξωτερικό το χρόνο? Πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να μην πηγαίνουν πουθενά, όχι μόνο ταξίδια αλλά και σε ένα εστιατόριο με φίλους να περάσουν καλά, ένα θέατρο ή οτιδήποτε άλλο τους αρέσει, να στερούνται όλα αυτα που θα θελαν να κάνουν, περνώντας όλη την ζωή τους κλεισμένοι μέσα στο σπίτι που θα γίνει δικό τους μετα από 30 χρόνια??? Εχει περάσει στο DNA των Ελλήνων τελικά η απόκτηση ακινήτων?? Μα χάνουν τόσα άλλα όμορφα πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να κάνουν τα χρήματα τους..Ποια είναι η γνώμη σου?- Εκείνη

Ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να ξοδεύει τα λεφτά του εκεί που του αρέσει, και οι υπόλοιποι δεν έχουμε λόγο σ' αυτό. Οι συζητήσεις πέρα από αυτό είναι κουτσομπολιό.

________________
7.

είμαι 39 στα 40 και μόνη. εδώ και πολύ καιρό. δεν το δραματοποιώ. μια χαρά περνάω. έχω φίλους και παρέες, βγαίνω έξω, διασκεδάζω, ταξιδεύω, γυμνάζομαι, φροντίζω τον εαυτό μου, δουλεύω.
δεν ονειρεύτηκα ποτέ να βάλω νυφικό ή να κάνω παιδιά. Μάλλον δεν ήταν ποτέ ελκυστική η ιδέα. δεν ξέρω γιατί. ακόμα δεν είναι.
φυσικά, αισθάνομαι μοναξιά. θέλω να ερωτευτώ. συχνά αναρωτιέμαι τι λάθος έκανα ή συνεχίζω να κάνω και είμαι μόνη μου.
αυτό που με θλίβει όμως, είναι ότι συχνά με κοιτούν (ζω σε μικρή επαρχιακή πόλη...) με συμπόνια, "την καημενούλα ...δεν παντρεύτηκε, δεν έκανε παιδιά..." .
Και ενώ εγώ δεν έχω τέτοια θέματα, ή έτσι πιστεύω τουλάχιστον, γιατί καταφέρνουν να με κάνουν να αισθάνομαι ανάπηρη και κοινωνικά λειψή και κακομοιρούλα ; αυτό με κάνει έξαλλη!!! και με στενοχωρεί....- πάστα φλώρα

Τα έχεις μπερδέψει λίγο;

Έχεις ταυτίσει το γάμο και τα παιδιά με τη συμβατικότητα; Νομίζεις ότι λέγοντας «δεν ονειρεύτηκα νυφικό» δηλώνεις ότι «δεν έχεις τέτοια θέματα;» Ποια είναι αυτά τα «θέματα;»

Ο γάμος μεταξύ δύο ανθρώπων, τα παιδιά και η οικογένεια, δεν είναι ένα «θέμα» ή μια σκέτη παράδοση ή μια γιορτή σαν την 25η Μαρτίου. Ο γάμος και τα παιδιά είναι ό,τι θέλει ο καθένας να είναι. Κάθε οικογένεια είναι όπως επιλέγει να είναι: μικροαστική, απελευθερωμένη, αρμονική ή δυσλειτουργική, όλα αυτά μαζί... ό,τι θέλει, και ό,τι μπορεί, τελικά.

Δεν είναι συντηρητικό να θέλεις συντροφικότητα, ούτε ξεπερασμένο, ούτε μικροαστικό. Αυτό είναι ο γάμος, αν αυτό θέλεις να είναι. Εντάξει, μην παντρεύεσαι, αλλά έχουμε πολλά, πάρα πολλά χρόνια μπροστά μας μέχρι να ξεφύγουμε από την οργάνωση της κοινωνίας πέρα από την οικογένεια. Εκατοντάδες, ίσως. Έτσι πιστεύεις ότι διαφοροποιείσαι από το κατεστημένο;

Επειδή τα έχεις μπερδέψει, και επειδή λογοκρίνεις τον εαυτό σου, και επειδή αυτοί που λένε «την καημενούλα» χτυπάνε ένα ευαίσθητο νεύρο σου, που δεν ξέρεις και πού βρίσκεται, γι' αυτό γίνεσαι έξαλλη.