Από τον Θοδωρή Αντωνόπουλο
Ήταν 22 Δεκεμβρίου του 2008, ενός ιδιαίτερα ταραγμένου και «δίσεκτου» μήνα αφού στις αρχές του είχε δολοφονηθεί από αστυνομικό στα Εξάρχεια ο μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος όταν η σημερινή Ευρωβουλευτής δεχόταν μια ποταπή εγκληματική επίθεση με βιτριόλι από αγνώστους καθώς επέστρεφε σπίτι της από τη δουλειά εξαιτίας της «ενοχλητικής» συνδικαλιστικής της δράσης. Είχαν προηγηθεί πολλές ανώνυμες απειλές κατά της ζωής της. Μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό όπου νοσηλεύτηκε για μήνες, παρά όμως τις προσπάθειες των γιατρών έμεινε σχεδόν τυφλή από το ένα μάτι και με προβλήματα σε κάποια εσωτερικά όργανα καθώς και στην ομιλία. «Είδα τους δράστες!..», έγραψε αμέσως μόλις συνήλθε σε ένα κομμάτι χαρτί, όμως παρά τις καταγγελίες, τις συγκεντρώσεις, τις πορείες και τις οργισμένες εκδηλώσεις συμπαράστασης που ακολούθησαν, εκείνοι δεν εντοπίστηκαν ποτέ. Η «αμαρτωλή» εταιρία καθαρισμού όπου εργαζόταν, η ΟΙΚΟΜΕΤ, έχοντας ήδη στοχοποιηθεί από αλληλέγγυους-ες, άλλαξε βιαστικά έδρα ενώ «εξαφάνισε» προσωρινά και τα λογότυπά της. Η αστυνομία από την πλευρά της είχε, εξάλλου, αντιδράσει με υποδειγματική βραδύτητα, παρουσιάζοντας κιόλας αρχικά το συμβάν ως «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» ή πράξη «ερωτικής αντεκδίκησης». Πέρυσι το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά, αναγνωρίζοντας ευθύνες για τη δολοφονική επίθεση στην ΟΙΚΟΜΕΤ, της καταλόγισε πρόστιμο 250.000 ευρώ, εκ των οποίων τα 80.000 κρίθηκαν άμεσα καταβλητέα – μόλις φέτος το Πάσχα, όμως, παρέδωσε τον καθαρισμό του ΗΣΑΠ σε άλλη εταιρία, απολύοντας μεθοδευμένα πριν 200 καθαρίστριες!
Η Κωνσταντίνα δεν είχε ούτε βέβαια χρήματα να ξοδέψει – άνεργη πια, μετά βίας καταφέρνει να συντηρεί την ίδια, τη μητέρα της και το παιδί -, ούτε ζηλευτές δημόσιες σχέσεις, ούτε καν την καλή φυσική κατάσταση που απαιτεί μια προεκλογική καμπάνια. Πέντε και πλέον χρόνια μετά, και παρά τις θεραπείες όπου υποβλήθηκε σε Αθήνα, Σόφια και Παρίσι, η υγεία της δεν έχει ακόμα πλήρως αποκατασταθεί, ούτε καν η φωνή της. Έφτασαν μέχρι και να τη συκοφαντούν, να την απαξιώνουν προεκλογικά ως «δήθεν», «αμόρφωτη», «εγκάθετη» κ.λπ. Διότι είναι περίπου ασυγχώρητο για κάποιο κόσμο να είσαι γυναίκα, μετανάστρια και ταυτόχρονα συνδικαλίστρια. Έλα όμως που για κάποιον άλλο κόσμο – και ευτυχώς για τη χώρα που ζω - αυτά συνιστούν προτερήματα, ανάμεσά τους οι 22.456 ψηφοφόροι που την έστειλαν στην Ευρωβουλή. Μια εκλογή με διπλή σημασία, αφού παράλληλα "εκπροσωπεί" συμβολικά εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που ενώ η δεύτερη πατρίδα τους φορολογεί κανονικά, εξακολουθεί να τους στερεί το δικαίωμα ψήφου.
Πτυχιούχος ιστορίας και αρχαιολογίας και μητέρα ενός 17χρονου σήμερα αγοριού, χρειάστηκε να δουλέψει από νωρίς στη ζωή της – από εργάτρια σε εργοστάσιο χημικών μέχρι πωλήτρια στις λαϊκές. Μεταναστεύει στην Ελλάδα το 2001 όχι τόσο για λόγους οικονομικούς όσο για την καλύτερη περίθαλψη του γιού της, που αντιμετωπίζει καρδιακά προβλήματα. Δυο χρόνια αργότερα πιάνει δουλειά στην ΟΙΚΟΜΕΤ. Καθαρίζει τους σταθμούς του ΗΣΑΠ με αμοιβή 600 και κάτι Ευρώ το μήνα, «ψίχουλα» για την εποχή. Έχοντας εξαρχής ενδιαφερθεί για τα κοινά, εκλέγεται το 2004 στη διοίκηση της Παναττικής Ένωσης Καθαριστών-τριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ). Οι προσπάθειές της να διεκδικήσει ανθρωπινότερες συνθήκες για τους συναδέλφους της, Έλληνες και μετανάστες, γρήγορα την κάνουν «κόκκινο πανί» για την εργοδοσία. Καταγγέλλει τις περίφημες «λευκές συμβάσεις» (όπου οι εργαζόμενοι πληρώνονταν λιγότερα από όσα υπέγραφαν), την ασυδοσία των εργολάβων που προσελάμβαναν οι ΔΕΚΟ, τον αυταρχισμό, τις απόπειρες για μη καταβολή του επιδόματος βαρέων και ανθυγιεινών, τις παράνομες «ενοικιάσεις» εργατών, τις σοβαρές ελλείψεις σε μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, τη σεξουαλική παρενόχληση ακόμα, κάνει θόρυβο, κερδίζει νίκες. Οι εργοδότες αντιδρούν απολύοντας τη μητέρα της, επίσης καθαρίστρια, ασκώντας ασφυκτική πίεση στην ίδια και δημιουργώντας αντισωματείο. Εξώδικα αυτοί, καταγγελίες στην εγχώρια επιθεώρηση εργασίας αλλά και το Διεθνές Γραφείο Εργασίας εκείνη. Η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» δημοσιεύει ηχητικά αποσπάσματα από τη σχετική συνομιλία της με τον Βέλγο δημοσιογράφο-φωτορεπόρτερ Ζακί Νελόρμ. Η σύγκρουση κορυφώνεται λίγο καιρό πριν από το μαφιόζικο χτύπημα.
Η είδηση της εγκληματικής επίθεσης προκαλεί ένα δυναμικό κίνημα συμπαράστασης, η υπόθεση διεθνοποιείται, ο ελληνικός εργασιακός μεσαίωνας δίνει για άλλη μια φορά βροντερό «παρών» και καμιά σκούπα δεν είναι πια πρόθυμη να σπρώξει βιαστικά κάτω από το χαλί τις άθλιες συνθήκες λειτουργίας της. Η Κωνσταντίνα γίνεται ίνδαλμα – ένα ίνδαλμα που θα χρειαστεί δεκάδες εγχειρήσεις και πλαστικές αποκατάστασης, εξωτερικές κι εσωτερικές εφόσον την είχαν αναγκάσει να καταπιεί κάποια ποσότητα. Θα επιδείξει, ωστόσο, απαράμιλλο σθένος, καρτερία και αξιοπρέπεια, συνεχίζοντας όπως μπορεί τον αγώνα της και δείχνοντας λύπηση ακόμα και για τους παραλίγο φονιάδες της.
Εμπνευσμένος από εκείνη ήταν, άλλωστε, και ο πρόσφατος αγώνας των 595 απολυμένων καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, που κατάφεραν εντέλει να δικαιωθούν δικαστικά – μια μικρή αλλά σημαντική νίκη απέναντι στον οδοστρωτήρα των περικοπών και των απολύσεων: «Εσείς, που καθαρίζετε κάθε μέρα τις σκάλες και τις αποβάθρες των Μετρό, εσείς που, αόρατες κι αόρατοι, σαρώνετε τη σκόνη και τη βρομιά από τα γραφεία , εσείς που κάνετε ανθρώπινους τους χώρους δουλειάς εκατομμυρίων ανθρώπων, εσείς που καθαρίζετε τα νοικοκυριά των Ευρωπαίων, τα υπουργικά γραφεία, τα πολυσύχναστα κτίρια των Βρυξελλών και του Στρασβούργου, τα αστραφτερά μέγαρα των πολυεθνικών, τις αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων, τους δρόμους και τα πεζοδρόμια των πόλεων… Αφήστε κάτω για μια μέρα τις σφουγγαρίστρες, τους κουβάδες και τα πανιά σας. Αφήστε τη σκόνη του δρόμου να καθίσει πάνω στις γυαλιστερές επιφάνειες, αφήστε τη γύρη και την ανάσα της άνοιξης να μπει στις αίθουσες συνεδριάσεων. Αυτή η μέρα είναι δική σας. Μοιραστείτε την μ’ όλους τους αόρατους κι αόρατες του κόσμου. Πείτε “δείτε μας! Έχουμε σάρκα, οστά, έχουμε και φωνή!..”», ήταν το συγκινητικό πρωτομαγιάτικο μήνυμά της.
Δεν έχει, τελικά, καμία σημασία με ποιο κόμμα μπήκε η Κωνσταντίνα στην Ευρωβουλή. Ήταν βέβαια ο Σύριζα αλλά και με όποιο άλλο κόμμα να έβαζε, προσωπικά πάλι θα την ψήφιζα, έτσι, για το «γαμώ το». Σε αυτές τις Ευρωεκλογές στείλαμε ως χώρα στο Στρασβούργο τρεις ναζί εκπροσώπους. Ευτυχώς, μια Κούνεβα μετρά όσο δύο ντουζίνες «ντούκια» με παραφουσκωμένα κρέατα και ξεφούσκωτα μυαλά. Η «ξένη», η «Βουλγάρα», η «παστρικιά» έσωσε, τρόπον τινά, την εθνική μας τιμή, κάτι για το οποίο την ευγνωμονούμε ακόμα κι όσοι κρατάμε αποστάσεις από τέτοιες πομπώδεις ρητορείες. «Καθένας μας είναι καλό να δουλέψει περισσότερο με τον εαυτό του. Να ψάξει μέσα του και να αντιληφθεί την αξία του για να δει πόσες δυνάμεις κατέχει και πόσο χρήσιμος μπορεί να είναι για όλη την κοινωνία. Πρέπει να αλλάξουμε τον εαυτό μας ώστε να αλλάξουμε πολιτική, μια πολιτική που να επικεντρώνει στον άνθρωπο, όχι στο κέρδος», δήλωνε προεκλογικά στο Vice και ειλικρινά δεν βλέπω πού μπορώ να διαφωνήσω. Αυτά εξάλλου ενάντια στα οποία αγωνίστηκε, για τα οποία προσπάθησαν να την παραμορφώσουν, τυφλώσουν και βουβάνουν είναι ακόμα προκλητικά «εκεί έξω».
σχόλια