Ο Χρήστος επέζησε απ' το 'Κολαστήριο' του Κορυδαλλού και μας αφηγείται την περιπέτειά του

Facebook Twitter

Όταν πρωτοέγραψα για το λεγόμενο Κολαστήριο, το Νοσοκομείο Αγίου Παύλου στις φυλακές Κορυδαλλού, και έβαλα και τις φωτογραφίες που έκαναν το γύρω του κόσμου, επικοινώνησε μαζί μου ο Χρήστος:

"Σε αυτά τα κρεβάτια κοιμόμουνα για 9 μήνες, σε αυτό το χώρο έκανα το μπάνιο μου (δυστυχώς οι φωτογραφίες δεν δείχνουν τα σπασμένα τζάμια, ούτε το κρύο μπορείς να νοιώσεις), σε αυτή την τουαλέτα πήγαινα για τις ανάγκες μου κλπ, κλπ. Το πως βγήκα από εκεί μέσα ζωντανός, ακόμη το σκέφτομαι.

Για την ιστορία: είμαι οροθετικός 22 χρόνια και με συνέλαβαν με 200 γρ. χόρτο, σε μια τυπική εξακρίβωση ταυτότητας, όπου υπήρξα απόλυτα συνεργάσιμος. μη νομίσεις πως είμαι κακοποιός, γι αυτό το λέω. Πέρασα μια κόλαση, φίλε μου. Άσε, τι να σου λέω και πόση όρεξη έχεις να με ακούς."

Είχα όρεξη, και μου είπε περισσότερα. 

(Δεν γράφω το επώνυμό του, αν και μου το είπε χωρίς να ντραπεί: "Μα είναι η ζωή μου, η ιστορία μου, δεν ντρέπομαι γι' αυτό".)

==

Eίμαι οροθετικός από το 1992. Εντάχθηκα στην αντιρετροϊκή θεραπεία το 1996.

Παλαιότερα ήμουνα χρήστης ινδικής κάνναβης όταν έμαθα όμως πως ήμουν φορέας του HIV, η χρήση έγινε πιο έντονη.

Ξεπερνούσα τα όποια ψυχολογικά μου, τις παρενέργειες των φαρμάκων, την ανορεξία.

Απαραίτητη η αγορά της... Πώς τη μεταφέρεις όμως;

Πόσο θα πάρεις για να μην εκτίθεσαι συνέχεια στον κίνδυνο;

Πήρα 200 γρ. από 100 με ένα φίλο σε παρόμοια κατάσταση....

Γυρνώντας σπίτι, με σταματήσανε αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ για ένα τυπικό έλεγχο. Με ρωτήσανε αν έχω κάτι παράνομο, τους είπα "αυτό" και τους το έδωσα.

Το είχα σε σακούλα super-market, χύμα, όχι συσκευασμένο. Αυτό έδειχνε ότι ήταν για προσωπική χρήση, ότι δεν το εμπορεύομαι.

Έτσι, άρχισε η περιπέτεια...

Με πήγαν στο Νοσοκομείο και εκεί περίμενα την εκδίκαση της υπόθεσης. Ουσιαστικά, ήμουνα υπόδικος, όχι φυλακισμένος. Έτσι ή αλλιώς όμως, πρέπει να είσαι εκεί. Από ό,τι ξέρω πουθενά αλλού δεν δέχονται οροθετικούς.

Ήτανε τέτοια η ταλαιπωρία των προηγούμενων ημερών (4 μέρες κρατητήριο) και η συναισθηματική φόρτιση, που όταν έφτασα στο "νοσοκομείο", το θυμάμαι σαν όαση πολιτισμού. Πλύθηκα με σαπούνι και κοιμήθηκα σε κανονικό κρεβάτι.

Αφού προσαρμόστηκα στο χώρο, κατάλαβα...

Το ρητό που λέει 'μια εικόνα, 1000 λέξεις'; Καμία σχέση. Μόνο μια μηχανή μεταφοράς συναισθημάτων θα μπορούσε να καταφέρει τη κατανόηση της απόλυτης ανέχειας, εγκατάλειψης, βρωμιάς και αναξιοπρέπειας που επικρατούσε στο χώρο.

Πως βγήκα ζωντανός από κει μέσα, ακόμη το σκέφτομαι...
Δεν θα ήθελα σε απαντήσω αν γνώρισα καλούς υπαλλήλους εκεί μέσα ή όχι. Τι είναι καλός;

Τι ένοιωσα που πήρε διαστάσεις χάρη στο twitter;
Λύπη, για άλλη μια φορά. Όπως με τα οροθετικά κορίτσια, ή ό,τι άλλο στραβό κι άτοπο που συμβαίνει ενώ θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Ελπίζω πως τα πράγματα θα αλλάξουν. 

Όσο ήμουν στο Νοσοκομείο των φυλακών επέλεξα να γράφω, μόνο έτσι μπορούσα να ξεφύγω.

Δεν είμαι ποιητής. Αυτά που έγραψα τα λέω εικόνες της στιγμής, αφού δεν είχα κάμερα. Έγραψα πολλά και τα πιο πολλά για τον έρωτα.

Να το, κατά τη γνώμη μου, πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα.

Παρακαλώ για την χαλαρή ανάγνωση, είναι προσωπικό και δεν το παίζω ποιητής, το ξαναλέω...

Facebook Twitter

Facebook Twitter