To Metropolitan Museum of Art απέκτησε το έργο του Χόπερ τον Δεκέμβριο του 1953, μόλις ενάμιση μήνα αφότου ο καλλιτέχνης το ολοκλήρωσε, στα μέσα Οκτωβρίου στη Νέα Υόρκη (είχε ξεκινήσει να το ζωγραφίζει το καλοκαίρι του ίδιου έτους στο Cape Cod όπου έκανε διακοπές με τη γυναίκα του.
Είχε πολλά έργα του Χόπερ στους τοίχους του Met την ημέρα που πήγα εγώ -μερικοί πίνακες ήταν αρκετά γνωστότεροι απ' αυτόν- όμως αυτός ήταν που με τράβηξε. Η ίδια η κορνίζα ήταν σαν ένα παράθυρο απ' το οποίο βλέπαμε τον άντρα από ένα παράθυρο και την πόλη από άλλο παράθυρο - μια αίσθηση σα να βρισκόσουν σε μια σάλα με καθρέφτες.
Να η ιστορία του, όπως την ανακάλυψα στο Met:
Ο Edward Hopper κι η σύζυγός του είχαν πρωτονοικιάσει ένα αγρόκτημα στο Truro, της Μασαχουσέτης, το καλοκαίρι του 1930, και επέστρεφαν εκεί κάθε καλοκαίρι. Η ιδέα για το Γραφείο σε μια Μικρή Πόλη του ήρθε στις τακτικές διακοπές στο αγρόκτημα στο Τruro το 1953. Ήταν ο μοναδικός πίνακας (ελαιογραφία) που θα ολοκλήρωνε ολόκληρη τη χρονιά.
Ενδιαφέρον είναι πως αντί να απεικονίσει το αγρόκτημμα ή τη φύση της περιοχής, διάλεξε να ζωγραφίσει μια σκηνή που θα μπορούσε να διαδραματίζεται σε οποιαδήποτε πόλη των ΗΠΑ, οποιαδήποτε περίοδο. Η εξήγηση του Χόπερ για ένα αντίστοιχο (νυχτερινό όμως) έργο που είχε κάνει το 1940, το Office at Night) ταιριάζει και στον εν λόγω πίνακα: "Ο σκοπός μου" είχε πει" ήταν να δώσω την αίσθηση της απομόνωσης σε ένα μοναχικό εσωτερικό γραφείου, ψηλά στον αέρα, με την επίπλωση που κατά τη γνώμη μου δίνει πολύ συγκεκριμένο νόημα στην εικόνα."
O μοναχικός υπάλληλος είναι απομονωμένος και πρακτικά (είναι μόνος στο γραφείο) αλλά και συναισθηματικά. Δεν μπορούμε να μαντέψουμε το επάγγελμά του, μιας και κάθεται απλώς με τα μανίκια του σηκωμένα, και αγναντεύει τον ορίζοντα, χαμένος στις σκέψεις του και στις ονειροφαντασίες του.
Το γραφείο είναι ο τυπικός αμερικανικός μεταπολεμικός χώρος εργασίας, με την απρόσωπη επίπλωση (μαζικής παραγωγής). Παρ' ό,τι το μέρος στο οποίο δουλεύει ο ίδιος είναι ευήλιο και ευάερο, ο ίδιος μοιαζει εγκλωβισμένος, σχεδόν αιχμάλωτος στη γωνίτσα του. Η σύζυγος του Χόπερ είχε δώσει στον πίνακα το παρατσούκλι "Ο άντρας στον τσιμεντένιο τοίχο".
Ο πίνακας όμως δεν υπονοεί απαραίτητα απαξίωση του "μοντέρνου κόσμου". Ο Χόπερ πάντα αμφιταλαντευόταν σ' αυτό το θέμα: Κατανοούσε πως η τεχνολογία, και η αρχιτεκτονική των τεραστίων διαστάσεων οδηγούσαν και στην αποξένωση των ανθρώπων, όμως ταυτόχρονα γοητευόταν απ' την μοντέρνα αστική ζωή...
σχόλια