Μια κακή συνήθεια..

Τι είναι άραγε ο θάνατος; Για αυτούς που τον βιώνουν είναι ή η παύση της ζωής τους για την μετάβαση τους στην άλλη ή η απελευθέρωση της ενσαρκωμένης τους ψυχής – και αυτό δεν είναι σίγουρο- . Όμως για αυτούς που τον βιώνουν αλλιώς, από απόσταση; Για αυτούς που δεν τον έχουν βιώσει οι ίδιοι και δεν μπορούν να αποφύγουν τις συνέπειες του... Για αυτούς που έχουν χάσει αγαπημένους ανθρώπους; Τι να είναι άραγε...

Να είναι μία «δοκιμασία» πολύ οδυνηρή; Που κάνει τον καθένα μας να πονάει και να νιώθει ελλιπής λόγω της μόνιμης απουσίας, του μόνιμου και σταθερού κενού; Σ' αυτό δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Ούτε καν να υποθέσω. Ξέρω όμως πώς νιώθει. Απαίσια. Νιώθεις κρύο, νιώθεις μίσος, νιώθεις ότι η ζωή δεν θα είναι ιδία, όπως ήταν και ότι θα είναι χειρότερη χωρίς να ξέρεις τι θα συμβεί. Είσαι αβέβαιος για τα πάντα. Είσαι συνεχώς σε μία μόνιμη και απαράλλαχτη άρνηση. Υπάρχουν στιγμές τις οποίες δεν μπορείς να χαρείς, ενώ οι γύρω σου χαίρονται. Που αν και περιτριγυρίζεσαι από πλήθος ανθρώπων – και πολλών αγαπημένων- , νιώθεις μόνος. Γιατί; Γιατί σου λείπει αυτό το άτομο. Γιατί ξέρεις ότι ποτέ ξανά δεν θα τον αγκαλιάσεις και δεν θα του πεις «σ' αγαπάω», δεν θα γελάσεις ποτέ ξανά μαζί του. Κι αυτό πονάει.

Γενικά η ζωή πονάει. Και όλοι μας πάντα κατά την διάρκεια της έχουμε νιώσει πόνο. Είτε από τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου, ή από την διάλυση μιας φιλικής/ερωτικής σχέσης είτε για άλλα δευτερεύον θέματα ήσσονος σημασίας. Όμως τι να κάνεις; Απλά ο χρόνος κυλάει και ο πόνος καταντάει μια συνήθεια χωρίς ημερομηνία λήξης. Συνεχίζεις λοιπόν να ζεις με αυτόν...