«Δεν υπάρχει πιο ευχάριστος τόπος από την οικογενειακή εστία», διακήρυσσε το κορνιζαρισμένο σε περίοπτη θέση στο σαλόνι του πατρικού ρητό του Κικέρωνα που τόσο χλεύαζα μικρός. «Οικογενειακή εστία» και κουραφέξαλα – σαν έχεις τα μυαλά στα κάγκελα μιας σαλταρισμένης, αλλότριας εφηβείας, η παραδοσιακή, πατριαρχική, οικογένεια στην οποία υποτίθεται πως παραπέμπει το ρητό σημαίνει μια επίγεια κόλαση γεμάτη συμβατικότητες, τυπικούρες κι αφόρητη ρουτίνα στην καλύτερη, υστερία, βία κι απελπισία στη χειρότερη – πολλοί δα από μας τις ανεβήκαμε κανονικά τις «Άλπεις» πολύ προτού τις δούμε ταινία!
«Μαύρη πέτρα» έριξα λοιπόν σε πατρικό και οικογένεια αφότου ενηλικιώθηκα, ύστερα βέβαια από τους απαραίτητους ομηρικούς καβγάδες. Τα έπαιρνα κρανίο και μόνο στην ιδέα ότι με προόριζαν να κάνω μια από τα ίδια, να τελειώσω σπουδές, να πιάσω μια σίγουρη, τακτοποιημένη δουλίτσα (στο συγκεκριμένο μάλλον έπρεπε να τους είχα ακούσει αλλά anyway!) και να βρω ένα «καλό κορίτσι» ώστε να δημιουργήσω, με τη σειρά μου, μια ακόμα συμβατική οικογένεια-κλώνο, εκπληρώνοντας επιτυχώς την αποστολή μου σε αυτή τη ζωή. Υποχρεωτική ευτυχία ή τίποτα, μου εξηγιόταν το «κατεστημένο» (έπαιζε τότε πολύ αυτός ο όρος), έτσι διάλεξα το τίποτα ώστε να μπορέσω να κάνω τα πάντα. Πολλές ακρότητες τις υιοθέτησα απλά και μόνο για να ξορκίσω όλη εκείνη την διπλά καταπιεσμένη και εξαιτίας της ερωτικής διαφορετικότητάς της εφηβείας - τα γνωστά, δηλαδή.
«Είσαστε το παρελθόν, είμαι το μέλλον!», κάγχαζα με όλο το θράσος των 18 μου πάνκικων χρόνων. Ένα μέλλον όμως που δεν μπορούσε μόνο να σταθεί εφόσον δεν ήμουν αρκετά «θηρίο» και ούτε βέβαια θεός, όπως χαρακτηρίζει ο Αριστοτέλης όποιον πορεύεται μακριά από την κοινωνία των ανθρώπων (ναι, το είχα με τα αρχαία). Άρχισε οπότε να αναζητεί συμμάχους στην «άγρια πλευρά» της πόλης, που βρισκόταν, καθώς πίστευε, στον αντίποδα όλων αυτών που τόσο το καταπίεζαν. Βοήθαγε και η εποχή – ήταν στο γύρισμα της δεκαετίας του '80 που η χώρα αυτή ή τουλάχιστον το πιο ανήσυχο κομμάτι της άρχιζε να φλερτάρει σοβαρά με τη νεωτερικότητα, την αμφισβήτηση, την αλλαγή – σάμπως με σύνθημα την τελευταία δεν είχε εκλεγεί η πρώτη μας σοσιαλιστική – το λέγαμε τότε και γέμιζε το στόμα μας - κυβέρνηση;
Σύντομα έπαψα να είμαι «ορφανός». Είχα επιτέλους βρει τη δική μου οικογένεια! Όχι εκείνη που έψαχνε ο μικρός ήρωας του Έκτορα Μαλό αλλά άτομα που ταιριάζανε τα χνώτα μας φιλικά, ιδεολογικά, μουσικά, ερωτικά, κάτι απ' όλα αυτά τέλος πάντων ή όλα μαζί ταυτόχρονα, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες ηλικίες. Είχαμε μάλιστα μοιράσει και ρόλους – εσύ είσαι η μητέρα, εσύ η θειά, εσύ ο «νονός», εσύ ο κουμπάρος, εσύ η κόρη, εσύ η αδερφή όνομα και πράμα κ.λπ. Υπήρξε μεγαλύτερος φίλος αδερφικός που τον προσφωνούσα «μάνα» για δυο σχεδόν δεκαετίες – και, εν μέρει, το εννοούσα! Δεν ήταν λοιπόν η οικογένεια γενικά που αρνιόμασταν, καθώς έφριτταν οι γέροι μας, μα η μορφή με την οποία μας είχε κληροδοτηθεί. Οικογένεια ήταν για μας οι κολλητοί, οι φίλοι, οι σύντροφοι, καμια φορά οι εραστές και κατ΄επέκταση η lgbt κοινότητα συνολικά, παρότι διαπιστώναμε ότι δεν ήταν καθόλου ενιαία ούτε πάντα στοργική, άσε που τη βρίσκαμε κι ελάχιστα αλληλέγγυα.
Επιθυμώντας λοιπόν να «διευρύνουμε» αυτή την οικογένεια, αυτή την κοινότητα δημιουργώντας δεσμούς αλληλοϋποστήριξης και συντροφικότητας στήσαμε κάποιοι άνθρωποι με εμπνευσμένη «ηγερία» την Πάολα Ρεβενιώτη τα πρώτα μαζικά Gay Pride στο λόφο του Στρέφη και το Πεδίο του Άρεως τη δεκαετία του '90, «μαγιά» όπου στήθηκε ο θεσμός των Athens Pride που φέτος κλείνει δέκα χρόνια περήφανης ζωής – μια εκδήλωση που κάνει την Αθήνα κάθε Ιούνιο να δείχνει πιο ελεύθερη, πιο πολύχρωμη, πιο αισιόδοξη, πιο αποφασισμένη, μια υπόσχεση που δόθηκε όχι απλώς για να κρατηθεί ζωντανή αλλά για να θριαμβεύσει. Και να που, τρεις δεκαετίες αφότου εγκατέλειψα την οικογενειακή εστία και τις ετεροκανονικές της επιταγές, βλέπω το Pride να γιορτάζεται σαν μια ακόμα «Οικογενειακή Υπόθεση» με μια εναλλακτική αρχετυπική «οικογένεια» να κοσμεί την αφίσα της!
«Οικογενειακή υπόθεση», λοιπόν; Μα ναι. Δεν είναι μόνο για το δικαίωμα στη συμβίωση, τον γάμο, την υιοθεσία/παιδοθεσία και τη δυνατότητα δημιουργίας μιας οικογένειας που διαφέρει ως προς τον ερωτικό προσανατολισμό ή/και την ταυτότητα φύλου, όπως το σύνθημα υπονοεί. Ούτε για τα εκατοντάδες ζευγάρια που έχουν προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου διεκδικώντας τη θεσμική αναγνώριση έστω της συμβίωσης μετά την πρώτη καταδικαστική για την Ελλάδα απόφαση, τις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο που εξέδωσαν πρόσφατα ένα πρωτότυπο, παιδικό βιβλιαράκι, τον Γιώργο και τον Πάνο που κοντεύουν είκοσι χρόνια σχέση αλλά η Πολιτεία τους αντιμετωπίζει ακόμα σαν μαγκούφηδες, την Ντίνα και την Αρετή που δηλώνουν πως θέλουν να ζήσουν και να πεθάνουν μαζί και που πολύ θα ήθελαν να μεγαλώσουν «επίσημα» δύο-τρία παιδιά – παραδείγματα που βέβαια αντικατοπτρίζουν χιλιάδες αντίστοιχες περιπτώσεις.
Είναι και για όλες εκείνες τις «οικογένειες» που φτιάξαμε στο μεταξύ όλοι εμείς οι απόκληροι του κυρίαρχου ετεροκανονικού μοντέλου, τις εκλεκτικές συγγένειες που δημιουργήσαμε, τους δικούς μας ανθρώπους που γέλασαν, έκλαψαν, φώναξαν, αγάπησαν ή μάλωσαν στο πλάι μας όλα αυτά τα χρόνια, γι΄αυτούς που χάθηκαν πρόωρα στην πορεία αλλά και για εκείνους που βρέθηκαν. Οικογένειες διαφορετικές με συνδετικό κρίκο όχι το αίμα αλλά το πάθος να μοιραστείς με κάποιον-α-ους την περιπέτεια της ζωής, οικογένειες που σε καιρούς παρατεταμένης ύφεσης, έκπτωσης δικαιωμάτων και κοινωνικού μπλακ άουτ γίνονται ακόμα πιο αναγκαίες από ό,τι στη δύσκολη αλλά σαφώς πιο ανέμελη νιότη μου. Οικογένειες ανοιχτές για όλους, που δεν θα διατηρούν ιδεοληψίες, αγκυλώσεις και καθωσπρεπισμούς που τόσο μισήσαμε στις συμβατικές τους εκδοχές, που θα μπορούν να συνυπάρχουν ακόμα και με εκείνους τους «άσωτους» υιούς και θυγατέρες που θα φτάσουν με τη σειρά τους να τις αμφισβητούν. Εντάξει, υπάρχουν πάντα και οι "κακοί" συγγενείς αλλά κάθε φαμίλια έχει τέτοιους, μεγαλοθυμία και οικογενειακή αγάπη άλλωστε πάνε μαζί!
Περήφανοι και φέτος λοιπόν, με ή χωρίς οικογένεια (ακόμα). Περήφανοι γιατί διεκδικούμε τη ζωή μας ολόκληρη καθαρά, θαρραλέα, αδιαπραγμάτευτα. Για τη δικιά μου γενιά που είδε την Ελλάδα να αλλάζει θεαματικά μέσα σε τρεις δεκαετίες, ένιωσε μάλιστα προς στιγμήν «δικαιωμένη» που κάπου κάπως συνέβαλε σε όλο αυτό για να φτάσει απογοητευμένη να τη βλέπει να σπεύδει να κλειστεί ερμητικά σε ένα δυσοίωνο, μίζερο, παλιομοδίτικο καβούκι – αλλά και γοητευμένη από το πείσμα πολλών νέων ανθρώπων που αντιστέκονται με κάθε τρόπο σε αυτή την προοπτική. Περήφανοι, οπότε, για τις νεότερες προπάντων γενιές που αγωνίζονται παρότι βλέπουν ελευθερίες που κερδίζουν έδαφος διαρκώς σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο να κινδυνεύουν να προσπεράσουν από εδώ δίχως να αγγίξουν, παρότι αναγκάζονται να μεταναστεύσουν όχι μόνο για οικονομικούς αλλά και για υπαρξιακούς λόγους, παρότι βιώνουν πολλές φορές ένα κοινωνικό κλίμα πιο εχθρικό από εκείνο που ζούσαμε εμείς - κι ας διαθέτουν σήμερα πολύ περισσότερες δυνατότητες να διεκδικήσουν την προσωπική τους ολοκλήρωση και ευτυχία. Περήφανοι όχι από αλαζονεία ή μισαλλοδοξία αλλά επειδή απαιτούμε ορατότητα, ισότητα και δικαιώματα δίχως εκπτώσεις. Περήφανοι επειδή θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα ίσοι, επειδή αντιλαμβανόμαστε την απελευθέρωση όχι μόνο οργιαστικά ή σαν κάποιο ιδιαίτερο κοινοτικό μας «προνόμιο» αλλά ως ένα ευρύτερο κοινωνικό όραμα, περήφανοι επειδή τα καταφέραμε ως εδώ και ναι, θα τα καταφέρουμε ακόμα καλύτερα παραπέρα. Γαμώ το... σόι μου δηλαδή αν δεν!
σχόλια