Κάθεται απέναντί μου και απολαμβάνει τον (τρίτο) καφέ της ημέρας. Το event για το Pixathlon έχει ολοκληρωθεί στο κέντρο της Αθήνας και η ίδια παίρνει τις πρώτες ανάσες ανάμεσα σε φωτογραφίες με χαμογελαστά πρόσωπα. Το χαμόγελο, άλλωστε, αποτελεί για την Ηλέκτρα Αποστολοπούλου το κλειδί πίσω από κάθε επιτυχημένο πρότζεκτ.
«Το Pixathlon ήταν ένας διαγωνισμός φωτογραφίας που διοργανώθηκε στο κέντρο της Αθηνάς. Απευθυνόταν σε όλους και το μονό που χρειαζόταν να είχε κανείς για να συμμετέχει ήταν δημιουργικότητα και όρεξη! Στους συμμετέχοντες δόθηκαν 3 θεματικές κατηγορίες. Για κάθε κατηγορία, έπρεπε να βγάλουν τέσσερεις φωτογραφίες που θα αφηγούνται μια ιστορία. Οι συμμετέχοντες είχαν στη διάθεσή τους 12 ώρες για να ολοκληρώσουν τις ιστορίες τους. Το διαφορετικό με αυτόν τον διαγωνισμό ήταν ότι ένας άνθρωπος με απλή φωτογραφική μηχανή είχε τις ίδιες πιθανότητες να κερδίσει με κάποιον που χρησιμοποιούσε μια ακριβή κάμερα. Αυτό που επιβραβευόταν ήταν οι διαφορετικές ιδέες και όχι οι ακριβοί εξοπλισμοί», μου εξηγεί και αναφέρεται στο μυστικό της επιτυχίας τέτοιων πρότζεκτ.
«Πάντα μια καλή ιδέα βοηθά πολύ στο να στήσεις ένα καλό πρότζεκτ. Από εκεί και πέρα, έχοντας αυτό, ένα είναι το μυστικό και μπορεί να σου ακουστεί τετριμμένο. Η ομάδα. Αν η ομάδα είναι δεμένη με ξεκάθαρα ορισμένες δραστηριότητες τότε το προτζεκτ θα έχει επιτυχία κατά 99%.
Με όλα τα πρότζεκτ που έχω ασχοληθεί έχω δεθεί, γιατί καλώς ή κακώς δίνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Η αλήθεια είναι όμως ότι όταν δούλευα στην Πορτογαλία και έστηνα τις εκθέσεις στην Καλών Τεχνών ένιωθα λες και μου είχες χαρίσει τον κόσμο! Νομίζω τώρα, μετά από αρκετά χρόνια που το σκέπτομαι, ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τότε ήταν η πρώτη μου επαφή με τον χώρο και μάθαινα, οπότε όλα ήταν τόσο καινούργια και ενδιαφέροντα!».
Πως κρίνει, όμως, η ίδια το φαινόμενο της έκρηξης «start up ιδεών» στην αγορά; «Είμαι ακόμα διχασμένη. Υπάρχουν στιγμές που είναι ξεκάθαρο μέσα μου ότι τα startups είναι ακόμα ένα κόλπο για να απασχολήσουμε τον κόσμο με μικρές επιχειρήσεις. Δηλαδή σαν να σου λέει κάποιος, κρίση έχουμε, δουλείες δεν υπάρχουν, ας τους κάνουμε όλους επιχειρηματίες. Όλες αυτές οι σκέψεις ανατρέπονται όταν συναντάς δυο τρία start-ups που πραγματικά ξεχωρίζουν και τότε λέω στον εαυτό μου ότι ίσως, μονό και μονό για να βγουν στην επιφάνεια αυτοί οι άνθρωποι, αξίζει.
Στην Ελλάδα κάποιος που θέλει να ασχοληθεί δημιουργικά με start up, πρότζεκτ κτλ αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Έλλειψη εμπιστοσύνης, έλλειψη επαγγελματισμού και την νοοτροπία της εύκολης λύσης».
Ποιες θεμελιώδεις διαφορές με την νοοτροπία – πρακτική του εξωτερικού έχει συναντήσει; «Εξαρτάται για ποιο εξωτερικό μιλάμε. Αν με ρωτήσεις για την Πορτογαλία δεν θεωρώ ότι υπάρχουν διαφορές. Κινούμαστε σε πολύ παρόμοιο επίπεδο όσον αφορά την αγορά και τον τρόπο εργασίας. Όσον αφορά την Αγγλία εκεί μιλάμε για διαφορετική κουλτούρα. Εργασιακά, εγώ το εξέλαβα ως μεγαλύτερη ασφάλεια και μεθοδικότητα, αλλά ταυτόχρονα έλλειψη ελευθερίας και δισταγμό ως προς το καθετί καινούργιο».
Τι περιλαμβάνουν τα μελλοντικά της σχέδια; «Μόλις έστησα την έκθεση για το Pixathlon, γιατί ξέχασα να σου πω πως όλοι οι συμμετέχοντες έχουν την δυνατότητα να δούνε τις φωτογραφίες τους εκτιθέμενες (σκέψου μια έκθεση με 1000 φωτογραφίες!) Μόλις τελειώσουν αυτά νομίζω πως με καλεί πάλι το εξωτερικό. Οι εναλλαγές στο περιβάλλον και τον τρόπο σκέψης με κάνουν να νιώθω ότι δεν μένω στάσιμη και με γεμίζουν νέες ιδέες. Να σου πω και το μεγάλο μου όνειρο και στοίχημα; Θέλω να καταφέρω να επαναλειτουργήσω τον παλιό θερινό σινεμά που ανήκε στον παππού μου!
Σε αυτούς τους καιρούς (δεν θέλω να τους χαρακτηρίσω δύσκολους, μάλλον ιδιαίτερους και γεμάτους προκλήσεις) πρέπει να είμαστε μαχητές. Μπορεί τα πράγματα να μην μας έρχονται όπως τα θέλουμε πάντα αλλά πίστεψε με έχει την γοητεία του να ανακαλύπτεις την ομορφιά του απροσδόκητου. Νομίζω το μυστικό είναι να μαζεύεις τις δυνάμεις σου και να τολμάς. Και ξέρω πως δεν είναι εύκολο και έχει πολύ μοναξιά αυτός ο δρόμος αλλά τελικά νομίζω ότι άξιζε και πάντα θα αξίζει».
σχόλια