ΔΙΑΦΟΡΑ
Διάφορα /

Εάν η Εθνική μας κερδίσει απόψε...

Καθένας μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί. Από τον Χρήστο Χωμενίδη

Εάν η Εθνική μας κερδίσει απόψε... Facebook Twitter
«Εμείς είμαστε ο αγρός, μες στον οποίον φυτρώνουν τα εξαίσια λουλούδια. Εμείς είμαστε και η κερκίδα και το γήπεδο, η αναγκαία προϋπόθεση της κάθε εξαιρετικής επίδοσης. Κι εμείς εμπνέουμε το πάθος. Δίχως εμάς και ο πιο προικισμένος θα συνομιλούσε αποκλειστικά με τον εαυτό του. Και πολύ σύντομα θα βουβαινόταν. Σε εμάς, στην κοινωνία –κουτσή, στραβή κι ανάποδη- ανήκει ο κάθε ατομικός θρίαμβος. Δεν τον σφετεριζόμαστε. Τον μοιραζόμαστε. Όπως ξέρουμε και όπως νοιώθουμε.»
ΑΠΟΨΕΙΣ
ΑΠΟΨΕΙΣ
24

Από τον Χρήστο Χωμενίδη 

Εάν η Εθνική μας κερδίσει την Κόστα-Ρίκα, καθένας μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί: Οι λεωφόροι θα κατακλυσθούν από αλλόφρονες ανθρώπους, που θα κορνάρουν, θα ανεμίζουν σημαίες, θα πετούν καπνογόνα ή και πυροτεχνήματα. Οι τηλεοράσεις θα παίζουν και θα ξαναπαίζουν τις κρίσιμες φάσεις του ματς με υπόκρουση τον εθνικό ύμνο ενώ βραχνοί δημοσιογράφοι θα δοξάζουν τον «Θεό της Ελλάδας» και θα πλέκουν το εγκώμιο των παικτών, μιλώντας όχι μόνο για τα ποδοσφαιρικά τους χαρίσματα αλλά και για τις ψυχικές τους αρετές: Για το χάδι παρηγοριάς στον αντίπαλο, για το δάκρυ που ανακατεύτηκε με τον ιδρώτα τους, για τον όρκο που είχαν δώσει στον παππού τους ή στην κοπελιά τους ή στον πολιούχο άγιο του χωριού τους πως θα επιστρέψουν νικητές. Οι πολιτικοί θα προσπαθήσουν να οικειοποιηθούν τμήμα της δόξας. Ο πρωθυπουργός θα μεταβεί στην Βραζιλία. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα υπογραμμίσει –εικάζω- στη δήλωσή του πως οι εθνικοί μας θρίαμβοι επιτυγχάνονται από παιδιά του λαού, παίκτες που ξεκινήσανε από ξερά γήπεδα, και όχι από γκόλντεν μπόυς. Στο Προεδρικό Μέγαρο θα αρχίσουν να γυαλίζουν παράσημα. Και ο Αρχιεπίσκοπος ακόμα, με όλη τη σεμνότητα που επιβάλλει η θέση και ο χαρακτήρας του, θα σταθεί στο πλευρό των παικτών.

Εάν η Εθνική μας περάσει και στον μεθεπόμενο γύρο, βρεθεί στους τέσσερις, δεν τολμώ καν να προβλέψω τι θα επακολουθήσει. Κι ας έχω ζήσει και το θρίαμβο του μπάσκετ το 1987 και την ποδοσφαιρική μας στέψη το 2004 και τα εξωπραγματικά κατορθώματα των αθλητών μας στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, που άλλοι τα απέδιδαν στο ελληνικό dna και άλλοι –γιατί να το κρύβουμε;- στην ντόπα.

________________

Aκόμα και οι τρόφιμοι του Ασύλου Ανιάτων στην Κυψέλη, καθηλωμένοι στα αναπηρικά τους αμαξάκια, κρατάνε την ανάσα και δαγκώνουν τα χείλη τους στην κάθε κρίσιμη φάση. Κοινή γαρ η μοίρα

________________

 

 

Τότε όμως, τόσο το 1987 όσο και το 2004, τα αθλητικά ανδραγαθήματα έρχονταν ως επιστέγασμα της γενικότερα ανοδικής –όπως αυταπατόμασταν- πορείας της χώρας. Σαν κερασάκια σχεδόν της εθνικής μας τούρτας. Σήμερα, ύστερα από τέσσερα μνημονιακά χρόνια, κάθε επιτυχία στην Βραζιλία αποτελεί για τους Έλληνες φιλί της ζωής.

Είναι κακό αυτό;

 

Κάποιοι -που διεκδικούν και δικαίως τα εύσημα τής μόρφωσης και τής καθαρής σκέψης- ήδη καγχάζουν, υποτονθορίζουν τουλάχιστον, ειρωνικά. «Άμα πανηγυρίζουμε με τέτοιον τρόπο δυό γκολ, όταν θα πάρουμε πίσω την Πόλη, όταν θα αναβαθμιστούμε έστω από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης, τι θα κάνουμε;» αναρωτιούνται. «Και τι είναι οι γύροι του θριάμβου στην Ομόνοια και στις άλλες πλατείες; Εκτόνωση είναι του μέσου ανθρώπου, που αντί να γυμνάζεται ο ίδιος, να βαράει κάνα σουτ στην αλάνα της γειτονιάς του, λιώνει μια ζωή στον καναπέ, μπουκώνεται με πίτσες και με σαπουνόπερες και μόλις σκοράρει η ομάδα, πετάγεται στους δρόμους και οικειοποιείται μιαν επιτυχία που δεν του ανήκει. Άλλος καλπάζει στο κρεββάτι -δηλαδή στο γήπεδο- και άλλος έρχεται εξ αντανακλάσεως σε οργασμό… Άσε που με αφορμή τις αθλητικές επιτυχίες, ξεδιπλώνεται ο πιο κιτς και ο πιο ρατσιστικός εαυτός μας: Μαυριδεροί Χρυσαυγίτες με πλαστικές περικεφαλαίες, να ουρλιάζουν το “Δεν θα γίνεις Έλληνας Ποτέ Αλβανέ” ή Ελεφαντοστιανέ ή Κοσταρικάνε… Σκέτη φρίκη!»

Τα παραπάνω επιχειρήματα στέκουν και πείθουν. Μονάχα όμως σε κενό αέρος.

Πράγματι, σε μιάν ιδεώδη κοινωνία, ο αθλητισμός θα είχε ολότελα διαφορετικό χαρακτήρα. Πρωταθλητισμός δεν θα νοούνταν καν. Οι άνθρωποι θα έπαιζαν και θα γυμνάζονταν δίχως να κυνηγούν τις επιδόσεις, για τη χαρά αποκλειστικά της σωματικής άσκησης. Ο νικητής σε κάθε αναμέτρηση θα είχε πλήρη συνείδήση του πρόσκαιρου –και του εν πολλοίς τυχαίου- της νίκης του. Ο ηττημένος θα γελούσε με το πάθημά του και θα φιλοδωρούσε τον αντίπαλο με μιαν απτή απόδειξη ενός δικού του ταλέντου: Θα του μαγείρευε ένα νόστιμο φαγητό, θα του συνέθετε ένα ποίημα, θα του έκανε έρωτα. Σε μιαν ιδεώδη κοινωνία, δεν θα υπήρχε φανατισμός και μισαλλοδοξία. Δεν θα καραδοκούσαν καραγκιόζηδες νεοναζί για να παραστήσουν τους Μεγαλέξαντρους. Δεν θα καταντούσαν οι αθλητές πιόνια των πάσης φύσεως παραγόντων, από νονούς που ξεπλένουν βρώμικο χρήμα μέχρι ολοκληρωτικά καθεστώτα που καταστρέφουν παιδιά και εφήβους βυθίζοντάς τους σε μαρμίτες με αναβολικά, για λόγους αποκλειστικά προπαγάνδας.

Μόνο που αυτή η ιδεώδης κοινωνία δεν υπήρξε ποτέ. Ακόμα και στην Αρχαία Ελλάδα, όπου οι Ολυμπιακοί Αγώνες συνιστούσαν γιορτή της ειρήνης κι όπου οι νικητές στέφονταν με κλαδιά ελιάς, ο Αλκιβιάδης, το πιο χαρισματικό αγόρι της Αθήνας, εξέθρεφε άλογα και χρυσοπλήρωνε τους αναβάτες για να πρωτεύσει στις αρματοδρομίες. Ο Αλκιβιάδης δεν εισέπνεε την σκόνη και την καβαλίνα. Έπαιρνε όμως ατόφια τη δόξα του χορηγού.

Είναι πολύ εύκολο να χλευάζεις τον αγύμναστο συμπολίτη σου που αντί να κοιτάει τη μίζερη του καθημερινότητα, ταυτίζεται φαντασιακά με τον κάθε παλικαρά Σάμαρη ή Σαμαρά και βιώνει τους θριάμβους τους σαν δικούς του.

Είναι εξίσου εύκολο να υπενθυμίζεις στον πιτσιρικά, ο οποίος ξεφουρνίζει στίχους του Ανδρέα Εμπειρίκου για να εντυπωσιάσει το κορίτσι που του αρέσει είτε ξεπατικώνει σόλα του Τζίμυ Χέντριξ στην κιθάρα για να τα παίξει στη γιορτή του σχολείου, ότι ο ίδιος δεν είναι ούτε πρωτοπόρος του σουρεαλισμού ούτε ροκ σταρ.

Το πιο απλό πράγμα στον κόσμο είναι να υπενθυμίζεις στους ανθρώπους τη μετριότητά τους.

Ξέρεις ωστόσο τι θα σου απαντούσαν όλοι εκείνοι οι μέτριοι, που τους κοιτάς από το ύψος  της παιδείας και της ευφυίας σου; «Εμείς» θα σου έλεγαν «είμαστε ο αγρός, μες στον οποίον φυτρώνουν τα εξαίσια λουλούδια. Εμείς είμαστε και η κερκίδα και το γήπεδο, η αναγκαία προϋπόθεση της κάθε εξαιρετικής επίδοσης. Μας αποκαλείς μέτριους, εμείς ωστόσο δίνουμε το μέτρο. Κι εμείς εμπνέουμε το πάθος. Δίχως εμάς και ο πιο προικισμένος θα συνομιλούσε αποκλειστικά με τον εαυτό του. Και πολύ σύντομα θα βουβαινόταν. Σε εμάς, στην κοινωνία –κουτσή, στραβή κι ανάποδη- ανήκει ο κάθε ατομικός θρίαμβος. Δεν τον σφετεριζόμαστε. Τον μοιραζόμαστε. Όπως ξέρουμε και όπως νοιώθουμε.»

Κάθε πρωί, ενώ ξυρίζομαι, πιάνω αυθόρμητα, ασυναίσθητα σχεδόν, ένα τραγούδι του Τσιτσάνη, ένα σκοπό από όπερα του Βέρντι ή του Ροσίνι. Είμαι ο πιο παράφωνος του κόσμου. Οι δημιουργοί των θεϊκών μελωδιών, θα έφριτταν –πιστεύω- στην αρχή, ακούγοντάς με. Αμέσως όμως ύστερα θα σκέφτονταν πως όσο και να τις κακοποιώ, μετέχω στη συγκίνησή τους. Γίνομαι, έστω και φαλτσάροντας ελεεινά, ένα με εκείνες. Όπως ένα με την προσπάθεια της Εθνικής Ποδοσφαίρου γίνονται ένα ακόμα και οι τρόφιμοι του Ασύλου Ανιάτων στην Κυψέλη, όταν –καθηλωμένοι στα αναπηρικά τους αμαξάκια- κρατάνε την ανάσα και δαγκώνουν τα χείλη τους στην κάθε κρίσιμη φάση. Κοινή γαρ η μοίρα.-

24

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
19 σχόλια
Vardaris
Κυριε Χωμενιδη, αναγετε ενα παγκοσμιο φαινομενο σε Ελληνικο επιβεβαιωνοντας αυτο που θελετε να πειτε.. Δεν υπαρχει μονο στην Ελλαδα το φαινομενο, αλλα παντου, σε καθε τυπου κοινωνιες ο λαος αντιδραει με ομοιο τροπο σε αθλητικες επιτυχιες. Με τροπο αντιστοιχο της ιδιοσυγκρασιας και του επιπεδου πολιτισμου, αλλα με ομοιο τροπο.Δευτερον, μου εκανε εντυπωση η εικονα που εχετε περι ιδεατης κοινωνιας.. Τι κοινωνια ειναι αυτη που επιβραβευει την μετριοτητα και οχι την αριστεια; Οσο και να μην αρεσει στους σοσιαλιστες, δεν ειμαστε ολοι ιδιοι, ουτε εχουμε το ιδιο μυαλο, ουτε τις ιδιες ικανοτητες. Και το να υπαρχει πρωτος και τελευταιος εχει νοημα, γιατι μεσα απο αυτο εξελισεται μια κοινωνια και ετσι δεν μενει αποχαυνωμενη να τραγουδαει με την κιθαρα στο χερι και το λουλουδι στο μαλλι.
Οδυσσέας Παπαγεωργίου
Κύριε Χωμενίδη, δεν σημαίνει ότι επειδή δεν υπήρξε ποτέ η ιδεώδης κοινωνία πρέπει να σταματήσουμε και να προσπαθούμε τουλάχιστον να την προσεγγίσουμε όσο περισσότερο γίνεται. Δυστυχώς έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες το ποδόσφαιρο και γενικά ο χώρος του αθλητισμού χρησιμοποιείται από τις κυβερνήσεις για λόγους προπαγάνδας. Το γεγονός να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα μας παρακολουθώντας ποδόσφαιρο ενώ ταυτόχρονα το κράτος μας βιάζει καθημερινά θα το χαρακτήριζα στρουνθοκαμηλισμό. Όσον αφορά τους αγύμναστους συμπολίτες μας, αντί να κοιτάζουν τη μίζερη καθημερινότητα τους και να ταυτίζονται φαντασιακά με τον κάθε παλικαρά Σάμαρη ή Σαμαρά βιώνοντας τους θριάμβους τους σαν δικούς τους, θα μπορούσαν να κοιτάζουν τη μίζερη καθημερινότητα τους και να προσπαθούν να την αλλάξουν αντί να παρακολουθούν αποσβολομένοι ποδόσφαιρο καθισμένοι στο καναπέ με τις ώρες και μετά να ξοδεύουν άλλες τόσες ώρες για την ανάλυση των αγώνων. Τουλάχιστον ο εκάστοτε πιτσιρικάς, ο οποίος ξεφουρνίζει στίχους του Ανδρέα Εμπειρίκου για να εντυπωσιάσει το κορίτσι που του αρέσει ή ξεπατικώνει σόλα του Τζίμυ Χέντριξ στην κιθάρα για να τα παίξει στη γιορτή του σχολείου, έχει το άλλοθι της νεαρής ηλικίας και της ψευδαίσθησης ενός καλύτερου αύριου. Ο μεσήλικας που κάθεται με τις ώρες στον καναπέ βλέποντας ποδόσφαιρο ενώ την ίδια στιγμή του μειώνουν το μισθό, του αυξάνουν την φορολογία και τα πάντα γύρω του γίνονται όλο και πιο ακριβά μέρα με τη μέρα, τί άλλοθι έχει πέρα από την ηλιθιότητα που τον διακρίνει. Το να βάζεις στην ίδια μοίρα τα νέα παιδιά που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν μία κοπέλα ή να διακριθούν στο σχολικό τους περιβάλλον, έναν άνθρωπο που σιγοτραγουδάει ένα τραγούδι ή μελωδία ή ανθρώπους καθηλωμένους στα αναπηρικά τους αμαξάκια στους οποίους έχουν απομείνει ελάχιστες απολαύσεις και οι οποίοι τουλάχιστον έδωσαν τους δικούς τους αγώνες όταν το επέβαλλαν οι καταστάσεις, με ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται στην ακμή της ζωής τους και χαραμίζουν τα πιο δημιουργικά τους χρόνια ξοδεύοντας ατελείωτες ώρες για να παρακολουθούν και να αναλύουν ποδόσφαιρο ενώ μία ολόκληρη κοινωνία γύρω τους βυθίζεται στο χάος, το θεωρώ απαράδεκτο το λιγότερο. Κάθε γενιά επιβάλλεται να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και όχι να προσπαθεί να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη με φθηνά τεχνάσματα όπως το ποδόσφαιρο ή ο αθλητισμός γενικότερα. Εκτός και εάν ζούμε σε μία ιδεώδη κοινωνία. Κοινή γαρ η μοίρα.
Winifred Sanderson
Winifred Sanderson
Εξαιρετικό άρθρο. Φυσικά να χαρούμε για τις επιτυχίες της χώρας σε διαγωνισμούς και αθλητικά γεγονότα αλλά μέχρι ενός σημείου. Δεν χρειάζεται να φτάσουμε σε υπερβολές ( Άσε που με αφορμή τις αθλητικές επιτυχίες, ξεδιπλώνεται ο πιο κιτς και ο πιο ρατσιστικός εαυτός μας: Μαυριδεροί Χρυσαυγίτες με πλαστικές περικεφαλαίες, να ουρλιάζουν το “Δεν θα γίνεις Έλληνας Ποτέ Αλβανέ” ή Ελεφαντοστιανέ ή Κοσταρικάνε… Σκέτη φρίκη!»). Αηδιάζω κάθε φορά που βλέπω το καρακιτσαριό με τις περικεφαλαίες που θέλουν κάποιοι να δείξουν πως είναι απόγονοι των Σπαρτιατών (LOL) και να δείξουν την αγάπη τους για την χώρα (την ποια??)Επίσης με εκνευρίζει που την επιτυχία θα την εκμεταλλευτούν κάποιοι άχρηστοι πολιτικοί και θα την χρησιμοποιήσουν τα ΜΜΕ για να περάσουν μειώσεις σε μισθούς/συντάξεις και φόροι πιο εύκολα. Άλλωστε όχι πως είναι δύσκολο, αφού κανένας δεν διαμαρτύρεται πια (κατέβηκαν στην Ομόνοια όλοι για να πανηγυρήσουν-αλήθεια άνεργοι ήταν όλοι?) αλλά είπαμε πως έρχονται εθνικές εκλογές και οι εντυπώσεις μένουν.
Iris Prismatica
Iris Prismatica
Συμφωνώ πολύ με τα γραφόμενά σας κ. Χωμενίδη. Να συμπληρώσω και κάτι ακόμη που σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό:Ναι, οι πανηγυρισμοί για επιτυχίες σε (ομαδικά κυρίως) αθλήματα μπορούν να περιλαμβάνουν ακρότητες και απρέπειες. Εδώ που τα λέμε, κάθε πανηγυρισμός αλλά και κάθε διαμαρτυρία, σε κάθε περίπτωση, μπορεί να περιλαμβάνει τέτοια στοιχεία.Κι εμένα μου δίνει στα νεύρα όταν ορισμένοι, τη μέρα του γάμου τους, κορνάρουν ΣΕ ΟΛΟ το δρόμο της επιστροφής από το ναό. Επειδή μου τη δίνουν μερικοί τέτοιοι, δεν θα υποσηρίξω ότι είναι σιχαμένος όποιος χαρεί/τραγουδήσει/χορέψει τη μέρα του γάμου του.Κι όμως, αυτό κάνουν μερικοί (και καλά) "υπεράνω": Δεν τα βάζουν ειδικά με τους κάφρους που φωνάζουν ρατσιστικά συνθήματα ή που προβαίνουν εν γένει σε γελοιότητες. Τα βάζουν με όποιον τολμήσει πχ. να γράψει σε FB/twitter μια απλή φράση του στιλ "Μπράβο Ελλάδα, πάμε για τους 8".Λοιδορούν ως ελληναράδες όσους τολμούν απλώς να χαρούν, χωρίς υπερβολές και προσβολές.Αγνοούν την αγάπη τεράστιων μορφών του πνεύματος για αυτό το άθλημα (σε σημερινό άρθρο της Lifo εξηγείται η αγάπη του Pasolini για τη μπάλα, ενώ ακόμη πιο διάσημη ήταν η λατρεία του Camus). Επειδή απλώς τυγχάνει να μην τους αρέσει το ποδόσφαιρο (πράγμα απολύτως αποδεκτό), δεν αρκούνται να πουν 'ξερετε ρε παιδιά, εγώ το βαριέμαι' αλλά πρέπει να το χρησιμοποιήσουν για να νιώσουν ανώτεροι από τον χύδην όχλο που τολμά να χαίρεται για αθλητικές επιτυχίες, quelle horreur!Αν ένας Έλληνας (ξανα)κερδίσει ένα Νόμπελ στη Λογοτεχνία ή (για αλλαγή) σε ένα επιστημονικό πεδίο, και ασχοληθούμε μαζί του, διαβάσουμε τις συνεντεύξεις του και εκφράσουμε την υπερηφάνεια μας γι'αυτό, αμφιβάλλω αν θα βρεθούν τόσοι να μας υπενθυμίσουν ότι "δεν τα γράψαμε παρέα τα βιβλία ή τις έρευνες", όπως μας θυμίζουν ότι "δεν βάλαμε όλοι μαζί τα γκολ". (Πράγματι δεν θυμάμαι κανέναν να μας υπενθυμίζει ότι δεν κρατάγαμε όλοι μαζί τις κάμερες για να γυρίσει ο Λάνθιμος τον επιτυχημένο Κυνόδοντα).Κι εγώ θεωρώ τις επιτυχίες στο χώρο της επιστήμης και του πνεύματος σημαντικότερες, αλλά πραγματικά, εγώ κι ο γείτονας δεν συμβάλαμε περισσότερο στο Νόμπελ του Ελύτη απ' όσο στο γκολ του Σάμαρη. Και ναι, δεν βγήκε κανείς με κόρνες και σημαίες στο δρόμο για τον Ελύτη γιατί μιλάμε για έναν τελείως άλλο χώρο, για άλλο είδος, για άλλου τύπου έκφραση. Το ότι η μία είναι ανώτερου επιπέδου δε σημαίνει ότι η άλλη πρέπει να περιφρονείται ωςεξ ορισμού χυδαία. Δεν είναι νομίζω τόσο κακό να υπάρχουν μορφές τέχνης (ποίηση χαρακτήριζε ο Pasolini τα γκολ) που να μπορούν να αγγίξουν τόσο πολλούς ασχέτως με τη μόρφωση, την καλλιέργεια, την οικονομική και κοινωνική τους θέση.
SOLARIS
Εχουν τεραστιο ενδιαφερον τα σχολια σας ως ανταπαντηση στην ενδιαφερουσα προσεγγιση του κ. Χωμενιδη, αλλα ειναι ευστοχα, αλλα παραμπεμπουν σε παρεξηγηση γιατι τα θεματα που θιγουν ειναι τεραστια και αντικρουομενα. Λαικισμος δεν συνεπαγεται καφριλα.....τι ειναι λαικισμος? οι ναζι του τριτου ραιχ που ακουγαν Mozart και κατοπιν εβγαζαν νυχια και δοντια απο τους συναθρωπους τους ηταν εκλεπτυσμενοι? Ο intellectual ομοφυλοφιλος που ψαχνει τον αγοραιο ερωτα σην Εθνικη Οδο...μηπως και του τυχει κανενας πεινασμενος νταλικιερης εξαιρειται της καφριλας επειδη διπλα στο κομοδινο του υπαρχει το βιλβλιο του Karl Marx?Οι εκαστοτε διανοιες ( the geniuses ) μπορει και να ειναι διαβολικες....Αν κερδισει σημερα η Εθνικη θα πανηγυρισουμε ολοι σαν Ελληνες....δεν ειμαστε μονο εμεις οι Ελληνες σε παρακμη....It seems that the Universe is....nothing makes sense and this has been going on for Centuries..Καλη δυναμη σε ολους γιατι αν κερδισει σημερα η ΕΘΝΙΚΗ δεν θα κοιμηθουμε καλα και αυριο εχουμε εργασιες και απειρους λογαριασμους να καλυψουμε...
kwntse
Κατα την αποψη του κυριου Χωμενιδη τι επρεπε να κανουμε αν καταλαβα σωστα?να συνεχισουμε να καθομαστε σαν σαπιοκοιλιαδες στους καναπεδες? Τι θα επρεπε να κανουμε για να μην χαρακτηριστουμε αγραμματοι χρυσαυγιτες? ο ιδιος λεει οτι πανηγυρισε το 1987 και το 2004 τοτε που η φαινομενικη αναπτυξη της χωρας ερχοταν σαν το αποκορυφωμα μεσα απο αυτες τις επιτυχιες ενω σημερα που ειμαστε σε αυτη την κατασταση θα επρεπε να μεινουμε μεσα....λες και σε καθε παγκοσμιο κυπελλο το εχουμε σιγουρο οτι θα περναμε στην επομενη φαση .Ολοκληρωνω λεγοντας κατι που διαβασα στο καταραμενο facebook.ειναι πολυ λιγες οι χαρες που παιρνουμε τα τελευταια χρονια για να χαραμιζουμε αλλη μια.......
Frank Underwood
Frank Underwood
Κε Χωμενίδη , δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί κανείς απόλυτα μαζί σας για να αναγνωρίσει ένα ποιοτικό και χρήσιμο άρθρο. Επειδή τις τελευταίες ημέρες έχω βρεθεί αρκετές φορές σε θεμιτή διαφωνία με όσους χαρακτηρίζουν ''ποινικό αδίκημα'' την χαρά απο την πρόκριση στους 16 και προτάσουν την άνοδο του εθνικισμού και του τρόπου με τον οποίο εκφράζεται μέσα απο το ποδόσφαιρο αναρωτιέμαι αν τελικά έχουμε χάσει λίγο τις έννοιες των λέξεων(τουλάχιστον ο πολύς κόσμος που δεν μπορεί ίσως να τις αντιληφθεί όπως ένας διανοούμενος όπως εσείς) Μήπως τελικά η πραγματική ευθύνη της πολιτισμικής ελίτ της χώρας είναι πως απο το 1974 και μετά δεν φρόντισε να παιδεύσει τον λαό στην αντίθετη κατεύθυνση απο αυτό που έκανε η αντίστοιχη πολιτική; Μήπως τελικά όσα τα πολιτικά καθεστώτα (για εμένα είναι καθεστώτα σε μια χώρα υβρίδιο μιας Σοβιετικής δημοκρατίας με δυτικό περίτύλιγμα) επεδίωξαν μέσω του κατευθυνόμενου πρωταθλητισμού θα έπρεπε να αποκρουστούν απο μια πνευματική ελίτ που θα φρόντιζε να διατηρήσει ο λαός τις πραγματικές αξίες του; Μήπως ο ''εθνικισμός'' του κράτους (θυμίζω στους παλαιότερους και ας μαθαίνουν οι νεότεροι πως μετά το 1987 το πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ είχε κάνει σημαία του τα αναπτυξιακά προγράμμα της ΕΟΚ που οδήγησαν στην επιτυχία) θα έπρεπε να αποκρουστεί απο τον πνευματικό κόσμο καθορίζοντας πως πχ το ποδόσφαιρο ΔΕΝ είναι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή μας. Πως άλλο πολιτική και άλλο αθλητισμός; Πως πρέπει να μάθουμε να αθλούμαστε για την υγεία μας και μετά για όλα τα άλλα; Ποιος οδήγησε στα φαινόμενα τα οποία περιγράφετε;Μήπως το ίδο το πολιτικό σύστημα μέσω της διαχείρησης συνειδήσεων απο τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα;Μήπως η ίδια η πολιτεία με τον ίδιο τρόπο που εδώ και 4-5 χρόνια κατευθύνει τον κόσμο να αποδέχεται τα μνημόνια; Μήπως τελικά ο λαός αυτό που ψάχνει είναι έναν πραγματικό ηγέτη που θα τον οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον και μέχρι τότε απλά διοχετεύει την ενέργειά του όπου η βαλβίδα ασφαλείας του συστήματος του επιτρέπει; Και κάτι τελευταίο , ο ελληνικός λαός ήταν ανέκαθεν ρατσιστής αλλά όχι για το χρώμα του δέρματος ή την καταγωγή , ήταν πάντα ρατσιστής για αυτόν που διέφερε απο τον γενικό αποδεκτό κανόνα γιατί τον φοβόταν. Μπορεί να ήταν παχύσαρκος , μπορεί να ήταν κοντύτερος , μπορεί να ήταν καραφλός σε εποχές που δεν ήταν της μόδας.Αφού δεν ήταν αυτό που το μάτι είχε συνηθίσει ήταν κάτι επικίνδυνο , ειδικά αν είχε και πνευματικό επίπεδο τέτοιο που τον καθιστούσε ικανότερο ίσως σε κάποια πράγματα. Τα σέβη μου και με συγχωρείτε για το μακροσκελές της τοποθέτης μου. Θα μου επιτρέψετε να χαρώ σήμερα σε περίπτωση πρόκρισης. Ευχαριστώ
apaisiotatos
apaisiotatos
Ας είμαστε σε κάτι ενωμένοι για μια φορά (ακόμα) να σπείρουμε ομόνοια και οχι διχονοια για 1-2-3 ωρες να ειμαστε χαρούμενοι, να ξεχάσουμε τι χρωσταμε σε ποιον ποιος θα μας πουλήσει αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει και αν η Ν.Δ θα εκβιάσει.Μια φορά μετα απο χρόνια ας χαμόγελάσει και ο "άστεγος " και να μην σκεφτεί το αυριο για 2 ωρες. ΕΛΛΑΔΑ δίπλα σου.
Frank Underwood
Frank Underwood
Κε Χωμενίδη , δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί κανείς απόλυτα μαζί σας για να αναγνωρίσει ένα ποιοτικό και χρήσιμο άρθρο.Επειδή τις τελευταίες ημέρες έχω βρεθεί αρκετές φορές σε θεμιτή διαφωνία με όσους χαρακτηρίζουν ''ποινικό αδίκημα'' την χαρά απο την πρόκριση στους 16 και προτάσουν την άνοδο του εθνικισμού και του τρόπου με τον οποίο εκφράζεται μέσα απο το ποδόσφαιρο αναρωτιέμαι αν τελικά έχουμε χάσει λίγο τις έννοιες των λέξεων(τουλάχιστον ο πολύς κόσμος που δεν μπορεί ίσως να τις αντιληφθεί όπως ένας διανοούμενος όπως εσείς)Μήπως τελικά η πραγματική ευθύνη της πολιτισμικής ελίτ της χώρας είναι πως απο το 1974 και μετά δεν φρόντισε να παιδεύσει τον λαό στην αντίθετη κατεύθυνση απο αυτό που έκανε η αντίστοιχη πολιτική;Μήπως τελικά όσα τα πολιτικά καθεστώτα (για εμένα είναι καθεστώτα σε μια χώρα υβρίδιο μιας Σοβιετικής δημοκρατίας με δυτικό περίτύλιγμα) επεδίωξαν μέσω του κατευθυνόμενου πρωταθλητισμού θα έπρεπε να αποκρουστούν απο μια πνευματική ελίτ που θα φρόντιζε να διατηρήσει ο λαός τις πραγματικές αξίες του;Μήπως ο ''εθνικισμός'' του κράτους (θυμίζω στους παλαιότερους και ας μαθαίνουν οι νεότεροι πως μετά το 1987 το πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ είχε κάνει σημαία του τα αναπτυξιακά προγράμμα της ΕΟΚ που οδήγησαν στην επιτυχία) θα έπρεπε να αποκρουστεί απο τον πνευματικό κόσμο καθορίζοντας πως πχ το ποδόσφαιρο ΔΕΝ είναι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή μας.Πως άλλο πολιτική και άλλο αθλητισμός;Πως πρέπει να μάθουμε να αθλούμαστε για την υγεία μας και μετά για όλα τα άλλα;Ποιος οδήγησε στα φαινόμενα τα οποία περιγράφετε;Μήπως το ίδο το πολιτικό σύστημα μέσω της διαχείρησης συνειδήσεων απο τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα;Μήπως η ίδια η πολιτεία με τον ίδιο τρόπο που εδώ και 4-5 χρόνια κατευθύνει τον κόσμο να αποδέχεται τα μνημόνια;Μήπως τελικά ο λαός αυτό που ψάχνει είναι έναν πραγματικό ηγέτη που θα τον οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον και μέχρι τότε απλά διοχετεύει την ενέργειά του όπου η βαλβίδα ασφαλείας του συστήματος του επιτρέπει;Και κάτι τελευταίο , ο ελληνικός λαός ήταν ανέκαθεν ρατσιστής αλλά όχι για το χρώμα του δέρματος ή την καταγωγή , ήταν πάντα ρατσιστής για αυτόν που διέφερε απο τον γενικό αποδεκτό κανόνα γιατί τον φοβόταν.Μπορεί να ήταν παχύσαρκος , μπορεί να ήταν κοντύτερος , μπορεί να ήταν καραφλός σε εποχές που δεν ήταν της μόδας.Αφού δεν ήταν αυτό που το μάτι είχε συνηθίσει ήταν κάτι επικίνδυνο , ειδικά αν είχε και πνευματικό επίπεδο τέτοιο που τον καθιστούσε ικανότερο ίσως σε κάποια πράγματα.Τα σέβη μου και με συγχωρείτε για το μακροσκελές της τοποθέτης μου.Θα μου επιτρέψετε να χαρώ σήμερα σε περίπτωση πρόκρισης.Ευχαριστώ
Irene Vasilopoulou
Irene Vasilopoulou
Σα να διαβαζα Καβαφη κ.Χωμενιδη, σκετη μαυριλα και απαξιωση που μπορει να ισχυουν αλλα δεν πρεπει να ξεχνατε οτι προκειται για ποδοσφαιρο, που καθαρος στοχος ειναι να διασκεδασει. Εσεις βγαζετε πολλα συμπερασματα για την ελληνικη κοινωνια και παιδεια βασιζομενος σε αυτο.
ιάσονας κάναλης
ιάσονας κάναλης
Στην πραγματική ιδεώδη κοινωνία θα υπάρχει πρωταθλητισμός, μια κοινωνία χωρίς πρωταθλητισμό θα ήταν ανιαρή και αρκετά πιο φτωχή από τη σημερινή. Θα ήταν σαν να παίζουμε στούκι χωρίς λεφτά.Αλλά άπαντες θα ξέρουν να χάνουν και δεν θα χρησιμοποιούν αθέμιτα μέσα. Θα νιώθουν και θα είναι πνευματικά υγιείς 24 ώρες τη μέρα, 7 μέρες την εβδομάδα, κάθε ώρα και στιγμή.
Poet_of_Silence
Poet_of_Silence
κ. Χωμενίδη, το μουντιάλ πάνω από όλα είναι ποδόσφαιρο. Όταν ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο και βλέπεις όλο το χρόνο μπάλα και χαίρεσαι που την βλέπεις είναι λογικό σήμερα να χαρείς λίγο παραπάνω αν κερδίσει η εθνική σου ομάδα. Αν δεν ασχολείσαι είναι ευκαιρία να ασχοληθείς με κάτι άλλο την ώρα που εμείς οι υπόλοιποι θα βλέπουμε το παιχνίδι. Και επειδή θα είναι και στις 11 το βράδυ μπορείτε κάλλιστα να πάτε για ύπνο.
Christos Hawkeye
Με τον ίδιο 'σεβασμό' που αναζητάς από τον κύριο Χωμενίδη στη αναγκη σου για ποδόσφαιρο 'κάλλιστα' θα περιμέναμε, μιας και είναι στις 11 το βράδι, (και κατόπιν της προτροπής σου για νανάκια) να παρακολουθήσεις τον αγώνα με ακουστικά και χωρίς πολλές φωνές....έτσι;
Theodore Melanos
Theodore Melanos
Μακάρι, επίσης, να βγαίναμε στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε κάποια καλλιτεχνική επιτυχία- ένα Νόμπελ, ένα Οσκαρ, κάτι βρε αδερφέ-, μόνο που η πνευματική ηγεσία αυτού του τόπου (της κάνω μεγάλη παραχώρηση για να χαρακτηρίζω με αυτόν τον τρόπο τους χαραμοφάηδες του Κολωνακίου) είναι πολύ απασχολημένη με το να ακούει Σοπέν και Μπαχ στα σουαρέ που διοργανώνει με την ευγενική χορηγία τού χρεοκοπημένου ελληνικού Δημοσίου και των τραπεζιτών-μεγαλοεπιχειρηματιών νταβατζήδων του. Οι συγγραφείς, οι σκηνοθέτες, οι εικαστικοί και κάθε λογής άλλοι καλλιτέχνες μας θα ειρωνευτούν την αγάπη τού λαουτζίκου για τη μπάλα, κρατώντας για τον εαυτό τους το προνόμιο της σοφίας κι αλληλοβραβευόμενοι για τα αυτιστικά έργα τους τα οποία δεν αφορούν κανέναν άλλο παρά το σινάφι τους. Κι όταν περνούν τα σύνορα της χώρας μας, εκεί που δεν υπάρχει το ελληνικό κράτος-πατερούλης για να τους επιχορηγεί και οι ξένες ελίτ έχουν τους δικούς τους διασκεδαστές και δεν έχουν ανάγκη από άλλους, δεν τους αναγνωρίζει ούτε ο τελωνειακός που διαβάζει το ονοματεπώνυμό τους στο διαβατήριο...Ναι, το πόπολο είναι ακαλλιέργητο και πολλές φορές φταίει κι αυτό που δεν συλλαμβάνει τα βαθιά νοήματα των διανοούμενων. Ακόμα, όμως, και οι αμόρφωτοι δεν θα πανηγυρίσουν απλώς και μόνο βλέποντας 11 μαντραχαλάδες να κυνηγούν ένα τόπι. Περιμένουν από αυτούς να ματώσουν τη φανέλα, ακόμα κι αν δεν κερδίσουν, προκειμένου να συγκινηθούν και οι ίδιοι. Κι αυτή τη συγκίνηση δεν τη βρίσκουν στα πονήματα των αρχοντοχωριατών Φάουστ του πνεύματος, που έχουν ανταλλάξει εδώ και χρόνια το ταλέντο τους για μια "διαβολική" θεσούλα στην αυλή τής ελίτ, αναλαμβάνοντας να νανουρίζουν αυτούς που θα έπρεπε να αφυπνίζουν...
sogl
Δε ζούμε σε μια τυχαία χώρα, ζούμε σε μια από τις εθνικιστικότερες του κόσμου, αν δε βλέπετε την ευθεία σύνδεση που έχουν οι υστερίες γύρω από τις εθνικές ομάδες με οτιδήποτε άλλο εθνικιστικό, θυμίζω πως το 2004 ο πανηγυρισμός αποκορυφώθηκε με το "δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ" και με την π... του τσολιά. Και κάτι ακόμα έχει καταντήσει κουραστικό η καφρίλα, η αγραμματοσύνη και γενικά οι ζωώδεις καταστάσεις να ταυτίζονται με το λαϊκό, το πηγαίο, την εργατιά και δε συμμαζεύεται. Κι όσοι δεν είναι έτσι αναγκαστικά να θεωρούνται ελίτ που ζει στο γυάλινο πύργο της. Κι εμείς που δεν καπνίζουμε ούτε ακούμε σκυλάδικα ούτε ψηφίζαμε ΠΑΣΟΚ να μας βολέψει ούτε μισούμε τους ξένους ούτε βαφτίζουμε τα παιδιά μας ούτε πιστεύουμε στο Κρυφό Σχολειό και προτιμάμε να γαμάμε στ' αλήθεια την ώρα που ο σαπιοκοιλιάς της διπλανής πόρτας "γαμάει" μεταφορικώς τους εθνικούς αντιπάλους στην τιβί, ΛΑΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ. Και συχνά πολύ περισσότεροι και πολύ λαϊκότεροι από τους άλλους. Δεν είναι "μέτριοι" αυτοί που κάνουν τα αντίθετα, βιρτουόζοι είναι. Στην καφρίλα, στην αντικοινωνικότητα, στο ρατσισμό, στην αποκτήνωση, στον υπαρκτό ελληνισμό με δυο λόγια. Και πολλά μας τα είπανε και πολλά μας έχουνε στοιχίσει.
Christos Hawkeye
Είναι όντως τρομακτικη η εξίσωση του τηλεφιλάθλου με την εθνικιστική κατάντια που μας χαρακτηρίζει τελευταία... Αλλά όσο ο 'σαπιοκοιλιάς' που αρκείται σε κραυγές από τον καναπέ (ολότελα σίγουρος για την ελληνικότητά του) φταίει...άλλο τόσο ο εκλεπτυσμένος σοπενίστας που φρίττει με την αμορφωσιά του πρώτου....΄Οσο βρίσκουμε ( σικ ή λαϊκούς ) λόγους για να κάνουμε αυτό που τυχαίνει να μας αρέσει (σίγουροι παράλληλα για την ανωτερότητά μας...) είμαστε άξιοι της κατάντιας μας. Γινόμαστε γελοίοι και ανθρωπάκια που αρκούνται στην αυτοϊκανοποίηση (με ποδόσφαιρο και μπύρες, ή καμπερνέ και μπρι, με λαϊκά ή Σοπέν, το ίδιο είναι...)Μόνο όταν μας γίνει βίωμα το ότι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και στον ίδιο προορισμό καταλήγουμε θα έχουμε κάποια καλύτερη ελπίδα...
atman
Και μιας και βρήκα λοιπον το λινκ για τον Παναγιωταρο την Γαλαζια στρατια και το ποδοσφαιρο νατο (αν και ειναι ευρεως γνωστο) http://goo.gl/rOMG63Εσυ λοιπον sogol προτεινεις το εξης: εφοσον οι ΧΑγιτες μολυναν και το ποδοσφαιρο, ευκαιρια να εγκαταλειψουμε και να τους εκχωρησουμε τελειως ΚΑΙ αυτον τον χωρο;;;Αυτη ειναι μια λογικη ελιτισμου, που μονο οφελος εχει ειναι να κανει αυτον που την εκφερει να αισθανθει καλυτερα, ανωτερος, ξεχωριστος (να επιβεβαιωσσει οτι αυτος "γαμαει" αληθεια και οχι ο κοιλαρας όπως νομιζεις) με το ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ αποτελεσμα να εκχωρεις ολοκληρους χωρους τοσο ευκολα.Επομενως ναι οι οπαδοι της εθνικης ειναι εθνικιστες ολοι (sic) αρα ειναι και ΧΑγιτες, μην παθεις κανενα σοκ αν τους δεις οντως στο 40%.Η λογικη οτι οτι θελει να οικοιοποιηθει η ΧΑ (ιδιοπροσωπεια, εθνοτητα, εργατικη ταξη ποδοσφαιρο, μπαλετο αυριο) να τους το δινουμε (γιατι δεν το πολυσυμπαθουμε ετσι και αλλοιως) ειναι ΚΟΝΤΟΜΦΑΛΗ ΟΜΦΑΛΟΣΚΟΠΙΚΗ και τελικα πολιτικα ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ!
nikolas82
τα είπατε όλα κύριε Χωμενίδη,μπράβο σας!και εξάλλου την Εθνική (στη οποία παίζουν και παιδιά μεταναστών μεγαλωμένα στην Ελλάδα,όπως ο Κονέ), δεν θα την χαρίσουμε στους Χρυσαυγίτες.