________________
1.

Α μπα μου, μετά από χρόνια ήρεμου γάμου με παιδί και με σούπερ επιτυχημένη ακαδημαϊκή καριέρα σε χώρα της δυτικής Ευρώπης (ναι, και ρωτάω α μπα), μου βγαίνουν παλιοί δαίμονες και έχω παράλληλη σχέση (εν γνώσει του συζύγου, δηλ. έχω ελεύθερο να κάνω ό,τι θέλω, αρκεί να τα βγάζω πέρα με υποχρεώσεις μου, αλλά μου ζήτησε να μην του πω ακριβώς τί κάνω/έχω) με πάρα πολύ δύσκολο και μπλεγμένο άτομο για αντικειμενικούς και ιδιοσυγκρασιακούς λόγους (οικογένεια, πάρα πολύ σοβαρά νομικά προβλήματα, άλλες χώρες, πολύ σύνθετος χαρακτήρας, κλπ, κλπ). Με το άλμα που έχει γίνει στην καριέρα μου και τη δυναμικότητα που δείχνω και την τρομερή ανησυχία που μου βγαίνει, είμαι πιο κοντά στο βεληνεκές αυτού του τρίτου ατόμου απ΄ο,τι στο σύζυγο, που είναι εξαιρετικά αποτραβηγμένος κοινωνικά, επαγγελματικά κλπ. και εξαιρετικά ήρεμος. Σχεδόν χάνω τον έλεγχο με αυτήν την παράλληλη σχέση, είμαι απίστευτα ερωτευμένη, αλλά και μου δίνει δύναμη και ενέργεια για να κάνω ό,τι κάνω στα επαγγελματικά, γιατί η πανεπιστημιακή καριέρα εδώ είναι πολύ απαιτητική και σκληρή. Για αυτόν είμαι σαν εξωγήινη, τόσο διαφορετική από όσους έχει γνωρίσει, είναι εξίσου ερωτευμένος με μένα, τον ελκύει σοβαρά όλο αυτό και έρχεται πολύ σοβαρά κοντά μου. Έχουμε αρχίσει να συζητάμε να είμαστε κανονικά μαζί, αν και πρακτικά προς το παρόν δεν γίνεται καθόλου. Προκειμένου να μπορέσει να μπει σε μια σοβαρή σχέση μαζί μου, θα άρχιζε λέει ανάλυση, για να δουλέψει δηλαδή σοβαρά με όλα αυτά που έχει - λέει. Εμένα με γοητεύει απίστευτα το πώς λειτουργούμε μαζί, έχουμε υλικό προς κοινή εξέλιξη, δεν το φανταζόμουν να είμαι τόσο ουσιαστικά ανοιχτή σε κάποιον σε αυτήν την ηλικία και τόσο ουσιαστικά ανοιχτή στη ζωή ξανά. Να προσπαθήσω βίαια να συνέλθω από όλο αυτό, να περιοριστώ στην οικογένειά μου, στη σχέση με το σύζυγο που αγαπάω και μ'αγαπάει αλλά σε σχέση που δεν εξελίσσεται πια γιατί έχουμε πάρει εντελώς χωριστούς δρόμους και να διοχετεύω την ενέργειά μου στα επαγγελματικά? Ή να αφεθώ σ'αυτή την άλλη σχέση που είναι επικίνδυνη αλλά εκτός από πολύ δυνατή ερωτικά, έχει σοβαρό υλικό που ζητάει να εξελιχτεί?- Π.

Είσαι τυχερή γυναίκα, ε; Έχεις δύο άντρες που ενδιαφέρονται για σένα κι εσύ ενδιαφέρεσαι γι' αυτούς. Ως συνήθως, ο ένας εκπροσωπεί την ήρεμη οικογενειακή ζωή και ο άλλος την τρέλα και την επικοινωνία, αλλά ως επίσης συνήθως, και οι δύο συνοδεύονται από σοβαρά μειονεκτήματα. Καμία επιλογή δεν είναι λάθος, αν την στηρίξεις 100%. Ταυτόχρονα, όταν δεν μπορείς να διαλέξεις μεταξύ δύο, μπορεί να είναι επειδή και οι δύο είναι ακατάλληλοι.

Όπως καταλαβαίνεις, δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να σου πει τι να κάνεις. Νομίζω ότι ρωτάς για να επιβεβαιώσεις αυτό που έχεις ήδη μέσα στο μυαλό σου: ότι για στη μία σχέση «υπάρχει σοβαρό υλικό για να εξελιχθεί» και τα εμπόδια στην επικοινωνία τα περιορίζεις ως «επικίνδυνα», ενώ ο άντρας σου είναι καλός αλλά η σχέση σας δεν εξελίσσεται. Αυτό βλέπω εγώ απ' έξω. Οπότε το ερώτημα είναι: τι είναι αυτό που σε εμποδίζει να κάνεις την απόφαση πραγματικότητα;

________________
2.

Γειά σου αξιολάτρευτη Α,μπα!

Θα ήθελα να σε ρωτήσω εάν είναι κακό να πιστεύουμε ότι πρέπει να έχουμε όρια στην σεξουαλική μας ζωή (όρια που θέτει ο καθένας για τον εαυτό του) , τα οποία και πρέπει να σεβαστεί όποιος αποφασίσει να μοιραστεί το κρεβάτι μας. Ή αν δεν τα σεβαστεί, να πάμε και οι δυό παρακάτω. Πάντως όχι να πιεστούμε να κάνουμε κάτι που μετά θα μας γεμίσει με απαίσια συναισθήματα για εμάς αλλά και για τον άλλον επειδή το κάναμε. (και αναφέρομαι για τη σεξουαλική ζωή μέσα σε μια σχέση)

Eυχαριστώ που πάντα μου απαντάς! ^_^-Από την πόλη έρχομαι..!

Εγώ θα ήθελα να σε ρωτήσω για ποιο λόγο μιλάς λες και η σεξουαλική ζωή είναι κάποιου άλλου είδους ζωή στην οποία δεν χρειάζεται να περιφρουρούμε τα όρια μας. Το σώμα σου είναι μόνο δικό σου και θα το ορίσεις όπως εσύ θέλεις, ποτέ μην αφήσεις κανέναν έστω και να προσπαθήσει να σε πείσει για κάτι άλλο, είτε είναι σύντροφος, εκπομπή ή περιοδικό, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Χωρίς συναίνεση δε λέγεται σεξ, υπάρχουν πιο κατάλληλες λέξεις γι' αυτές τις περιπτώσεις.

________________
3.

Έχω παρατηρήσει πως στην Ελλάδα (δημόσιο) αν και δουλεύουμε αρκετές ώρες η παραγωγικότητα είναι χαμηλή. Κατά την άποψη μου αυτό οφείλεται σε έλλειμμα οργάνωσης και τυποποίησης διαδικασιών και αξιολόγησης τους (των διαδικασιών όχι των υπαλλήλων) . Ποια είναι η γνώμη σου; Με έχουν τοποθετήσει σε 5 διαφορετικές υπηρεσίες μέχρι σήμερα και ισχύει το ίδιο παντού. Το απόλυτο χάος. Δε βρίσκεις τίποτε γραμμένο ή συγκεκριμένο. Όλα προφορικά και όπως βόλευαν τον προηγούμενο. Ο κάθε υπάλληλος κάνει με το δικό του τρόπο την ίδια δουλειά, με το δικό του ρυθμό, με τη σειρά που ο ίδιος κρίνει. Όσες φορές έχω αναφέρει σε συναδέλφους ή προϊσταμένους την πρόταση να οργανωθούμε να εφαρμόσουμε ένα «σύστημα ποιότητας» να θέσουμε κάποιους στόχους με αντιμετωπίζουν ή εχθρικά ή σαν εξωγήινο. Εκεί τι συμβαίνει έχεις ιδέα;- glo

Δεν ξέρω πώς δουλεύει το δημόσιο στην Αμερική γιατί οι επαφές που είχα ως τώρα με το Τέρας ήταν λίγες. Αυτό είναι το πρώτο που θα μου ερχόταν στο μυαλό: ότι η άμεση επαφή πολίτη-υπαλλήλου είναι εξαιρετικά περιορισμένη, για αποφυγή διαφόρων κακών. Κατά τα άλλα, ας μη συζητήσουμε τώρα το θέμα ελληνικό δημόσιο, συστήματα ποιότητας, έλλειψη οργάνωσης και γιατί σε αντιμετωπίζουν εχθρικά ή σαν ούφο. Αυτές οι συζητήσεις χρειάζονται γνώσεις και ένα πλαίσιο, αλλιώς είναι κουβέντες καφενείου. Που είναι πολύ διασκεδαστικές, και είμαστε σε κάτι σαν καφενείο, οπότε ίσως μπορέσουν να γίνουν στα σχόλια.

________________
4.

Το αγόρι μου θέλει να τα ξαναβρούμε αλλά εγώ δεν μπορώ να ξεπεράσω λάθη που έχει κάνει (στην αρχή της σχέσης μας με είχε στο "χαλαρά" λόγω του ότι η γνωριμία μας συνέπεσε με το χωρισμό του - αυτός με ερωτεύτηκε εξαρχής - ενώ το λήξαμε χωρίζοντας πολύ άσχημα με δικιά του πρωτοβουλία πάνω σε μια αντικειμενική δυσκολία που μας έτυχε). Τώρα το έχει μετανιώσει και με θέλει πίσω. Παραδέχτηκε τα λάθη του, εξέφρασε τα αισθήματά του, μου είπε πως καταλαβαίνει και μένα, και επικοινωνεί συνέχεια για να με καταφέρει. Προσπαθεί πάνω από ένα δίμηνο. Αλλά εμένα ο εγωισμός μου έχει καταρρακωθεί, δεν μπορώ να δεχτώ το παρελθόν μας. Είμαι εγωκεντρική και του κάνω πείσματα; Όλοι δεν κάνουμε λάθη; Ή κατόρθωσε να μου καταστρέψει τον έρωτά μου που είχα για αυτόν; Βοήθεια! Τί με συμβουλεύεις να κάνω (μέσα ή εκτός της σχέσης, για μένα, γενικά); Υ.Γ. Θα θελα αν ερχόμουν Νέα Υόρκη ποτέ να πηγαίναμε βόλτα στο Σέντραλ Παρκ, σε εκτιμώ πολύ :)- loser

Νομίζω ότι αυτός που χρειάζεται βοήθεια είναι αυτός, όχι εσύ. Για σένα έχω να πω ότι μπορείς να συγχωρήσεις κάποιον για τα λάθη του, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει και να τα φτιάξεις μαζί του.

________________
5.

γεια σου Αμπα! Ο λογος που σου γραφω ειναι η σχέση μου με τους γονεις μου. Ειμαι 30 χρονων και εδω και 12 χρονια ζω στο εξωτερικο σε διαφορες χωρες. Εχω αλλα δυο αδερφια τα οποια μενουν με τους δικους μου αλλα πασχουν απο σοβαρα προβλ-ματα υγειας (εξαρτωνται απ'τους δικους μου για την ικανοποιηση και των πιο βασικων αναγκων. Οι γονεις μου απο τοτε που τους θυμαμαι μενουν μαζι οχι απο αγαπη αλλα για να φροντιζουν τα αδερφια μου. Δεν υπαρχουν συναισθηματα μεταξυ τους, τρυφεροτητα, κτλ. Ποτε δεν κανουν κατι μαζι σαν ζευγαρι μονο προσβαλλουν ο ενας τον αλλο και συνεργαζονται στη φροντιδα των παιδιων τους. Αυτο εχει ως αποτελεσμα τη δημιουργια ενος απαισιου κλιματος στο σπιτι. Παντα υπαρξει ενα ειδος πενθους και το σπιτι σφυζει απο νευρα και απωθημενα. Αυτη η ατμοσφαιρα ειναι και ο λογος που δεν επιστρεφω συχνα στο σπιτι (μια φορα ανα δυο τρια χρονια). Μου λειπει οχι η οικογενεια μου, αλλα η ιδεα της οικογενειας ειδικα τωρα που ξεκιναω εγω τη δική μου οικογενεια. Οι δικοι μου ειναι γενικα αποντες, ειτε αφορα οποιουδ-ποτε ειδους βοηθεια ειτε απλα να μοιραστουν τις χαρες μου. Επειδή οι ιδιοι δεν ασχολουνται με τιποτα εκτος απο τα αδερφια μου και δεν κανουν τιποτα για τους ιδιους με θεωρουν επιπολαιη, κριτικαρουν τον τροπο ζωής μου και ειδικα η μ-τερα μου ζηλευει οτιδ-ποτε κανω και βγαζει μια κακια συνεχεια στα σχολια της σε σ-μειο που φοβαμαι πλεον να μοιραστω μαζι τους οτιδηποτε ευχαριστο. Μ'αρεσει να ταξιδευω, να πηγαινω σε συναυλιες, να κανω δραστηριοτητες και γενικα να ξεζουμιζω τη ζωη. Δυστυχως -και για να προλαβω κακεντρεχη σχολια- στο σπιτι δεν μπορω να βοηθησω, η αρουσια μου εκει δε θα αλλαζε τηνκατασταση απλα θα ήμουν μια ανεργη πυρηνική φυσικος σε ενα μικρο χωριο χωρις ενδιαφεροντα κτλ.
πως μπορω να ξεπερασω αυτο το αισθημα οτι κατι λειπει απ'τη ζωή μου; Μπορω να ζήσω χωρις να μου λειπει η ιδεα της οικογενειας;- Lou

Αν είσαι πυρηνική φυσικός, θα έχεις αναλυτικό μυαλό, και θα ξέρεις ότι μια ερώτηση που αφορά ένα θεμελιώδες αίσθημα όπως ότι «κάτι λείπει» που έχει καθοριστεί από ιδιαίτερα γεγονότα, όπως είναι τα σοβαρά προβλήματα υγείας, δεν μπορεί να απαντηθεί στο πόδι από μια στήλη ενός αγνώστου και δεν λύνεται με γραπτές προκάτ συμβουλές. Είσαι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων και η ανακαλωδίωση γίνεται με προσπάθεια και παίρνει χρόνο. Αν πραγματικά θέλεις να αλλάξεις τον τρόπο που λειτουργεί τώρα η ζωή σου, πρέπει να αναζητήσεις βοήθεια.

________________
6.

όχι να ρωτήσω. να με "ψάλλεις". που είμαι κακομαθημένη, εγωπαθής και ανώριμη.
που ενώ είμαι μια χαρά ερωτευμένη, με τον επί 2ετίας σύντροφό μου, και μάλιστα μόλις αρχίσαμε να συμβιώνουμε, εγώ φλερτάρω με έναν συνάδερφο μου. να, πάλι ετοιμάζομαι να σου γράψω τις δικαιολογίες μου: το φλερτ τονώνει μια σχέση (μπούρδες), δεν συναντάω εύκολα ανθρώπους που να συνεννοούμαι με την πρώτη, μόνο μια φορά την εβδομάδα τον συναντώ (εννοείται εντός χώρου εργασίας), 2-3 μαιλ με ένα "γεια σου τι κάνεις", ποιον πειράζουν;
μπούρδες στη νιοστή δηλ, γιατί κ αυτόν νιώθω ότι τον δουλεύω από μια μεριά, και στον φίλο μου είμαι ανειλικρινής, και το δικό μου μυαλό έχει τρελαθεί!
συνειδητοποιώ ότι απλά κολακεύομαι, δν θέλω όμως ούτε αυτό να γίνεται, και θέλω να μου πεις πώς θα βγάλω το δακτυλάκι μου από το προφιτερόλ!
υ.γ/υπενθύμιση: μη με λυπηθείς, χώστα μου
υγ2: ευχαριστώ για την υπομονή να το διαβάσεις.- εγώ

Δεν θα σου τα χώσω γιατί το παράπτωμα είναι πολύ ζενερίκ. Όταν δύο στρέιτ εκπρόσωποι του αντίθετου φύλου συνεννοηθούν μέσα σε δευτερόλεπτα, το αποτέλεσμα είναι το σχεδόν εκκούσιο φλερτ και όχι η φιλία. Αυτό είναι όλο. Δε συμβαίνει συχνά, αλλά αυτό δε σημαίνει και ότι ταιριάζετε σα ζευγάρι. Περνάς ωραία επειδή δεν χρειάζεται να ζήσεις μαζί του.

________________
7.

Αγαπητή Α μπά, θα ήθελα την άποψή σου..
Οι γονείς μου έφτιαξαν στην αδελφή μου και εμένα ένα οικοδόμημα που μοιάζει με μονοκατοικία από έξω καθώς κατασκευαστικά δεν υπάρχει 100% αυτονομία των κατοικιών, φαντάσου ένα χαμηλοτάβανο ισόγειο και ένα πρώτο όροφο με λοξή σκεπή, να χωρίζονται σε δύο κατοικίες. Κτίσμα που συνηθίζεται στην επαρχία. Οι κοινόχρηστοι χώροι είναι οι αυλές εκ των οποίων η μία είναι η είσοδος και βρίσκεται μπροστά από το ισόγειο και τα υπνοδωμάτια του. Το οικοδόμημα αποπληρώνεται από τους γονείς μόνο. Το ισόγειο ανήκει στα χαρτιά σε εμένα και μένω εκεί με τους γονείς μου. Πρακτικά θα μου ανήκει μετά το γάμο μου. Πως θα έκρινες το γεγονός να πουληθεί ή νοικιαστεί από την αδελφή μου ο 1ος που της ανήκει; Αυτό το ενδεχόμενο μπορεί να συμβεί είτε πριν (δεν έχω ιδέα ποιος θα καρπωθεί τα χρήματα) είτε μετά την αποπλήρωση είτε μετά θάνατο γονιών. Δυστυχώς θα γίνει, αλλά όχι για λόγους επιβίωσης ή υγείας αλλά μετακόμισης. Πέρα από το ηθικό ζήτημα που τίθεται, υπάρχει άλλο ένα. Καθώς λοιπόν θα έχω στην αυλή μπροστά από το δωμάτιο μου ξένους, το οικοδόμημα πλέον δεν θα είναι οικογενειακό άρα προσωπικά θα έχω πρόβλημα. Το κτίσμα φτιάχτηκε με σκοπό να μείνει σε εμάς τα παιδιά έχοντας μια οικογενειακή χροιά και κατ 'επέκταση κατασκευή. Καθώς τότε ήμουν 13 δεν είχα ιδιαίτερο λόγω στις αποφάσεις γονιών και αδελφής. Πρόκειται να παντρευτώ και εξετάζω όλα τα ενδεχόμενα για κατοικία. Θα ήταν πάρα πολύ καλό βοήθημα να μην πλήρωνα ενοίκιο τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια του γάμου μου. Είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένη που οι γονείς έχουν φτύσει αίμα και από τη σκοπιά μου βλέπω η αδελφή μου να τους μισοφτύνει γενικά με τις αποφάσεις της ζωής της και να παίρνει και εμένα η μπάλα. Προφανώς και φταίνε σε μεγάλο βαθμό οι γονείς. Καθώς δεν ξέρω αν και πως μπορώ να υπερασπιστώ την αίγλη και την συναισθηματική αξία της περιουσία μου θα ήθελα μια γνώμη. Επίσης, είμαι άραγε ρομαντική και κάθομαι και πενθώ τοίχους; Προσωπικά θα έφτανα στο έσχατο σημείο για να βάλω ξένους μέσα σε αυτό το σπίτι. Όντως μας κουτρουβαλιάζει η αδελφή μου με τις επιλογές της ή τα βλέπω μονόπλευρα; Φοβάμαι μήπως μεροληπτώ, αλλά από την άλλη νιώθω αδικημένη. Με τους γονείς που κουβεντιάζω καμιά φορά δεν βλέπω φως, ελπίζω να το δω σύντομα, να το συζήταγα με ποιον άλλο; Να έβρισκα κανένα σύμβουλο να του έλεγα όλες τις λεπτομέρειες και μετά να έλεγε και αυτός μια άποψη; Mε προβληματίζει πάρα πολύ καιρό όλο αυτό..
Φιλιά –Έλενα

Πρέπει να προσλάβεις έναν αρχιτέκτονα. Όμως να ξέρεις, η υπόθεση απαιτεί έρευνα και δουλειά. Εμπεριστατωμένη και πλήρη απάντηση θα πάρεις μόνο αν πληρώσεις.