{ναι αγάπη μου, έτοιμη η Φανουρόπιτα}
Και τι δεν πέρασε η Άγκατα πριν αγιάσει – την έκλεισαν σε πορνείο, την άπλωσαν σε πυρωμένα κάρβουνα, της έκοψαν το στήθος με σιδερολαβίδες. Τίποτε. Πιστή μέχρι τέλους στον Κύριο και Θεό της παρέδωσε το δεκαπεντάχρονο πνεύμα μ' ένα αχ.
Λένε ότι οι μοναχές στο Παλέρμο πρώτες έφτιαξαν τα minnuzze di Sant'Agata (γνωστά και ως minni di Virgini /στήθη της Παρθένου ) σε σχήμα -υπόμνηση του μαρτυρίου. Στη γέμιση τυρί ρικότα, επικάλυψη με μάρζιπαν κι ένα κερασάκι – θηλή στην κορυφή. Μαζί με τις olivette di Sant'Agata (κάτι σαν τις δικές μας ελίτσες των μνημοσύνων) τα δύο άγια γλυκά κάνουν θραύση στη γιορτή της (5 Φλεβάρη) αλλά και γενικότερα σε κάθε ευφρόσυνο Καθολικό τραπέζι.
Η Αγία Λουκία έβγαλε μόνη τα μάτια της και τα πρόσφερε πεσκέσι στον Διοκλητιανό. Τα Lussekattter, τα μάτια της Λουτσία, μοσχομυρίζουν σαφράν και τρώγονται στις 13 Δεκέμβρη, κυρίως στη Σουηδία. Η πρωτότοκη κόρη μ'ένα στεφάνι κεριά στο (συνήθως κατάξανθο) κεφαλάκι της, ντυμένη στα λευκά της παρθενίας, σερβίρει περήφανη το μαρτύριο της Αγίας. Οι σταφίδες μπηγμένες στην εκλεκτή ζύμη είναι τα μάτια που ξεριζώθηκαν με χριστιανική παρρησία.
Στην Zapalapa, μια μικρή πόλη του Μεξικού με υψηλές θερμοκρασίες, τα Raspados είναι μια δροσερή παρηγοριά στο Θείο Δράμα της Μεγάλης Εβδομάδας. Κάτι σαν γρανίτα (τριμμένος πάγος με γεύση μάνγκο,τσίλι,κανέλα...) σερβίρονται εντός της εκκλησίας ξεδιψώντας τους κατάκοπους πιστούς. Συμβολίζουν τα Γλυκά δάκρυα της Παρθένου Μαρίας και όσοι δοκίμασαν δόξασαν το όνομά Της.
Όταν ο Πάπας Ιωάννης Παύλος επισκέφθηκε τη γενέθλια Wadowice, έψαξε να βρει το αγαπημένο του γλυκό - ένα είδος μιλφέιγ που έτρωγε παιδί στην Πολωνία. Η Kremówka Papieska, το κέικ του Πάπα, σερβίρεται πλέον παντού -από τη Γουαδελούπη μέχρι την πιάτσα Ναβόνα. Η γεύση του απλά θεϊκή.
Στη Γαλλία, του Αγίου Ονορέ ανήμερα, οι κομψές Παριζιάνες αφήνουν για λίγο το λιτοδίαιτο της ύπαρξής τους για να τιμήσουν το αέρινο γλύκισμα του πάλαι ποτέ Πάπα της Αμιένης. Φρουτώδες στη γέμιση, με έξτρα κρεμ πατισερί και καραμελωμένα σου, το εν λόγω αποτελεί επαρκή και αναγκαίο λόγο να πιστέψει κανείς.
Ιερά γλυκά - πέρα από κάθε προσδοκία- πιστού ή απίστου. Μάρτυρας και μπισκοτάκι, μπεάτος και γλύκισμα. Συνδέουν με τον πιο απροσδόκητο τρόπο τον παγανισμό με το χριστιανισμό, το ιερό με το πανηγύρι, το μαρτύριο με την ηδονή.
-Μικρές θρησκείες κι αυτά.
more info
* Στην Ισπανία, αλλά και σ' όλο τον Λατινόφωνο Καθολικισμό διάσημα είναι τα Ηuesos de Santo - τα κόκαλα του Αγίου. Κάτι σαν ανοιχτά πουράκια που θυμίζουν ανθρώπινα οστά και αποτελούν τοπ κεράσματος σε μνημόσυνα, αλλά και σε κάθε γιορτή σε μνήμη Αγίου.
** Στον Γατόπαρδο ,το κλασσικό μυθιστόρημα του Giuseppe Tomasi di Lampedusa υπάρχει μια φοβερή σκηνή με τα minnuzze di Sant'Agata. Κατά τη διάρκεια ενός πάρτι ο Πρίγκηπας Don Fabrizio (Salino..) βλέπει τα γλυκά κι αμέσως θυμάται τις εικόνες της Αγίας με τα στήθη σε δίσκο-σύμβολο του μαρτυρικού θανάτου της. Θεωρώντας ότι όλο αυτό είναι μια καλυμμένη παρωδία αναρωτιέται δυνατά "Γιατί αυτή η Αγία Έδρα δεν απαγόρευσε τα κέικ όταν μπορούσε;..."
Δυστυχώς ο Λουκίνο Βισκόντι δεν πέρασε αυτή τη σκηνή στον δικό του Γατόπαρδο...
σχόλια