Κάποτε, όταν ήμασταν σε μία σχέση, μετρούσαμε μανιωδώς τους μήνες που «κλείναμε» μαζί με τον Άλλο. Κάπως όπως μετρούσαμε και πόσα παγωτά είχαμε φάει το καλοκαίρι ή πόσα μπάνια είχαμε κάνει όταν ήμασταν παιδιά. Και όσο περνούσαν οι μήνες, τόσο πιστεύαμε ότι καταφέρναμε κάτι σπουδαίο. Και αν τύχαινε και «πιάναμε» το χρόνο, τότε είχαμε πετύχει το ακατόρθωτο!
Ύστερα, πέρασε ο καιρός. Μαζί του ήρθαν και έφυγαν σχέσεις, λίγο μεγαλύτερες σε διάρκεια ή λίγο μικρότερες. Με τον καιρό έπαψες πια να μετράς και να υπολογίζεις «μα πόσο καιρό είμαστε μαζί?». Ενίοτε ήταν όλα τόσο ρευστά που δεν υπήρχε ο χρόνος για να τον υπολογίσεις πάρα μόνο «κοίτα να δεις πόσος καιρός πέρασε από τότε». Και σε έπιανε μια γλυκιά νοσταλγία για όσα έζησες, αλλά πέρασαν τώρα πια.
Έπειτα, ήρθε η Αγάπη. Ξεκίνησες πάλι σαν παιδί μικρό να μετράς. Ένας μήνας, δύο μήνες, έξι μήνες, ένας χρόνος, δύο χρόνια... Και κάθε φορά υπήρχε και κάτι για να σηματοδοτεί το χρόνο που πέρασε σαν απόδοση τιμής στο διάστημα αυτό.
Μια μέρα ξυπνάς (ναι έχουν περάσει και 2 Euro έκτοτε) και συνειδητοποιείς, αργά μέσα στη μέρα πόσος καιρός έχει περάσει. Μετά αυτή η μέρα τελειώνει και αναλογίζεσαι τι έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Τι θέλεις να κάνεις στα χρόνια που θα έρθουν. Εκνευρίζεσαι κιόλας λίγο που οι Άλλοι Άνθρωποι (δυαδικού ρυθμού) επιμένουν να γιορτάζουν επετείους. Λες, «μα τι παντρεμένοι είμαστε να γιορτάζουμε επετείους?». Αυτά είναι χαζά πράγματα. Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, οντότητες ξεχωριστές μέσα στο χρόνο και στο χώρο που επιλέξαμε (ή μας επιβλήθηκε) να ζούμε και πορεύεται ο καθένας τη ζωή του πλάι στον Άλλο ή παράλληλα με Αυτόν. *(Και αν ο δρόμος μας έχει πια πάρει μια κατεύθυνση άλλη? Αν σε κάποιο σταυροδρόμι δεν κοιτάξαμε δίπλα μας, τον Άλλον, να συνεννοηθούμε με μια ματιά και να αποφασίσουμε μαζί ποιο δρόμο να διαλέξουμε, πες ότι το ξέχασες, κλάσματα δευτερολέπτου είναι, ή πες ότι το ξέχασε Αυτός, και λοξοδρομείς λιγάκι μόνο, τότε? Ίσως, βέβαια, ξαναβρεθείς λίγο πιο κάτω, ίσως όμως και όχι.)
Μετά αναλογίζεσαι ότι κάθε μέρα πρέπει να είναι γιορτή! Η γιορτή εκείνη που θα μας θυμίζει πόσο σημαντικά είναι τα μικρά και καθημερινά πράγματα, οι στιγμές, οι λεπτομέρειες που δίνουν το χρώμα στη καθημερινότητα μας.
Αναρωτιέμαι μερικές φορές, πόσα από όσα συνέβησαν τα έζησα πραγματικά. Πόσες στιγμές θυμάμαι πραγματικά. Πότε έγινε εκείνο ή πότε έγινε το άλλο. Μοιάζει λες οι αναμνήσεις μου ξεθωριάζουν σταδιακά μέρα με τη μέρα. Νομίζω ότι έχω ξεχάσει πράγματα, αισθήματα, στιγμές. Είναι έτσι όντως?
Η αλήθεια είναι ότι όλα έχουν να κάνουν με το πόση σημασία δίνεις στα αισθήματα σου, πόσο σκέφτεσαι κάποιες καταστάσεις, πόση δύναμη καταβάλλεις για να σου μείνουν αξέχαστα. Και έπειτα είναι η συνήθεια, που τόσο γλυκά και ηδονικά σε κάνει να βουλιάζεις κάθε μέρα σε πράγματα που θεωρείς δεδομένα και νομίζεις ότι αυτή είναι η πραγματικότητα σου γιατί όλα φαίνονται τέλεια.
Είναι όμως απλά μια νιρβάνα, μια φούσκα από ροζ μισοδιάφανο υλικό που κάποια στιγμή ανοίγει μία ρωγμή και σε τυφλώνει το φως. Το απόλυτο λευκό φως. Και τότε ξυπνάς. Ή απλά σβήνεις το φως γιατί σε ενοχλεί.
