«Φοβάσαι τώρα που θα βγει ο Σύριζα;» μου έκανε, ενώ του άναβα τσιγάρο, το αγόρι της μικρής μου εξαδέλφης.
Η ερώτησή του –και μάλιστα σε τόνο δραματικό- ακούστηκε τελείως ξεκάρφωτη σε εκείνο το περιβάλλον: Αργά το απόγευμα σε μία παραλία του Ιονίου ειδυλλιακή, με τον ήλιο να κουρνιάζει στη θάλασσα, τα πόδια μας να βουλιάζουν στην άμμο, ένα μεγάφωνο κάπου στο βάθος να παίζει Ούμα Σουμάκ (το «αηδόνι του Περού» που έπιανε με τη φωνή της τέσσερις οκτάβες – ποιος μερακλής τη θυμήθηκε;), τα μεγάλα κορίτσια να στύβουν τα μαγιό τους και τα μικρά κορίτσια να φτιάχνουν κάστρα για την Λαλαλούπσι και την Χέλοου Κίττυ. Σε αυτόν τον κόσμο –τον μικρό, τον μέγα- όπου δεν έλειπε ούτε και περίσσευε το παραμικρό, πόσο αταίριαστο ήταν να ξεκινάει κανείς πολιτικές κουβέντες;
Φαντάστηκα παλιές ξύλινες κάλπες να επιπλέουν, γλάρους να τις ανοίγουν με τα ράμφη τους και να μασουλάνε ψηφοδέλτια. Ή χάρτινες βαρκούλες με τυπωμένα πάνω τους εμβλήματα κομμάτων κι ονόματα υποψηφίων βουλευτών να παρασύρονται από τα κύματα...
«Φοβάσαι τώρα που θα βγει ο Σύριζα;» επανέλαβε ο «ξαδελφούλης», όπως τον αποκαλώ. Μπρος στην πρεμούρα του, αποφάσισα όχι απλώς να μπω στη συζήτηση αλλά και να δεχτώ χωρίς ενστάσεις την παραδοχή του. Ότι θα βγει στις προσεχείς εκλογές ο Σύριζα.
«Γιατί να φοβάμαι;» χαμογέλασα.
«Αφού τους έχεις βρίσει τόσες φορές! Κι εκείνοι βέβαια δεν σ'αφήνουν έτσι. Επί μισή ώρα σε έθαβαν τις προάλλες στο "Κόκκινο"...»
«Α ναι;» είπα δίχως να εκπλαγώ. «Τι κρίμα - δεν ακούω "Κόκκινο"... Και τι θα μου κάνουν δηλαδή όταν θα βγουν; Αυτοί δεν θα'ναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, με έμφαση στον πολιτισμό; Αυτοί δεν θα οικοδομήσουν πλατιές κοινωνικές συμμαχίες; Τι έχω να φοβηθώ από ανθρώπους που θα αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη σε όλα τα επίπεδα;»
«Εσάς, τους διανοούμενους που υποστηρίξατε τα μνημόνια, σας έχουν στην μπούκα!»
«Κατ'αρχάς εγώ δεν παριστάνω τον διανοούμενο. Δεν διεκδικώ για τον εαυτό μου τον ρόλο καμιάς αφ'υψηλού πνευματικής ελίτ. Συγγραφέας είμαι, βιβλία γράφω και τα απευθύνω αδιαμεσολάβητα στους αναγνώστες. Δεύτερον και κυριότερον, δεν υποστήριξα το μνημόνιο παρά σαν λύση έσχατης ανάγκης. Όταν, το 2010, η Ελλάδα ήταν έτοιμη –με ευθύνη όσων την είχαν μέχρι τότε κυβερνήσει σε κεντρικό και αυτοδιοικητικό επίπεδο- να κατεβάσει ρολά, να αποκοπεί στην καλύτερη περίπτωση από τον έξω κόσμο αρνούμενη να εξυπηρετήσει το χρέος της, εγώ, ως απλός πολίτης, προτίμησα από την άτακτη χρεοκοπία, τον δανεισμό από ένα μηχανισμό στήριξης με όρους ασύγκριτα ευνοϊκότερους από τους όρους των αγορών. Πόσω δε μάλλον εάν συνδυαζόταν με ένα πρόγραμμα ορθολογικών και κοινωνικά δίκαιων μεταρρυθμίσεων. Έτσι ακριβώς μας παρουσίασαν το πρώτο μνημόνιο...»
«Άλλο μας έδειξαν κι άλλο μας έμπηξαν!» είπε ο «ξαδελφούλης».
«Προφανώς. Αντί να απαλλάξουν το κράτος από τα βαρίδια του, νοιάζονταν πώς θα διατηρήσουν τις κομματικές τους πελατείες. Αντί να εκσυγχρονίσουν την κοινωνία διαλύοντας τις προνομιούχες κάστες, έριχναν τα βάρη επί δικαίων και αδίκων. Ψήφιζαν οριζόντια μέτρα που εξαθλίωναν τους ασθενέστερους...»
«Αυτά δεν λέει και ο Σύριζα;»
«Όχι βέβαια. Πρωτ'απ'όλα ο Σύριζα τάχθηκε εναντίον της σύναψης οποιουδήποτε μνημονίου. Υποστήριξε πως εάν πουλάγαμε τσαμπουκά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά στη Γερμανία, εκείνες θα υποχωρούσαν άτακτα. Θα ικανοποιούσαν κάθε μας αξίωση και η ζωή μας θα συνεχιζόταν αδιατάρακτη. Το παραπάνω δεν ήταν καν θέση ιδεολογική, αποτελούσε μάλλον διαφορετική εκτίμηση ρίσκου. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ με βεβαιότητα εάν η Ευρώπη το 2010 θα ενέδιδε για να μην την παρασύρουμε και δημιουργηθεί φαινόμενο "ντόμινο"... Η Κύπρος πάντως, που το 2013 αποπειράθηκε να το παίξει "λεβέντικα", υποχρεώθηκε σε βεβιασμένη αναδίπλωση μετά από τρεις μόλις μέρες... Δεύτερον, ο Σύριζα για πολύ καιρό προέβαλλε εναλλακτικές οι οποίες κινούνταν, κατά τη γνώμη μου, στο χώρο εάν όχι της επιστημονικής, της πολιτικής σίγουρα φαντασίας. Ασφαλώς και δεν υποστήριζε πως το "ξανθό γένος" του Πούτιν ή ο Αρτέμης Σώρρας θα μάς ξελάσπωναν. Άφηνε όμως να αιωρείται η προσδοκία πως ο Ούγκο Τσάβες θα μας προμήθευε με πετρέλαιο και ότι κάποια διεθνή δικαστήρια θα κήρυτταν το χρέος "επαχθές" και θα το ακύρωναν. Το να τρέφεις έναν απελπισμένο λαό με φρούδες ελπίδες δεν το λες και υπεύθυνη στάση... Όπως και το να τροφοδοτείς αφειδώς τους εφιάλτες και τις φαντασιώσεις του: Να συγκρίνεις τον χειμώνα του 2012-13 με τον χειμώνα του 1941-42, όταν χιλιάδες Έλληνες πέθαναν απ'την πείνα κυριολεκτικά. Να διαλαλείς ότι ως κυβέρνηση θα ακυρώσεις ό,τι έχει ψηφιστεί από την Βουλή κατά την τελευταία τετραετία με έναν νόμο του ενός άρθρου. Να καλείς όχι μονάχα τους δασκάλους μα και τους μαθητές σε έμπρακτη ανυπακοή, χωρίς να διαθέτεις καν ως μπούσουλα τη θεωρία της "Πολιτιστικής Επανάστασης" του Μάο Τσετούνγκ... Να διαιρείς συστηματικά τους Έλληνες σε πατριώτες και "προσκυνημένους", "γερμανοτσολιάδες", "τσιράκια της Μέρκελ"...»
«Και τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνει ο Σύριζα; Να'ναι πιο επιεικής απέναντι στη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-Πασόκ;»
«Το αντίθετο! Να τους ελέγχει εδώ και χρόνια έμπρακτα. Μετά τις εκλογές του 2012, να έχει πιέσει για τη συμμετοχή του σε μιαν ευρύτατη κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή εθνικής σωτηρίας. Και από θέσεις υπεύθυνες να περιφρουρεί τα λαϊκά συμφέροντα...» «Ό,τι έκανε δηλαδή η Δημάρ;» «Ό,τι είχε πει πως θα πράξει η Δημάρ. Πριν καταλήξει να επωφελείται από τον κανόνα 6-4-2 και να τακτοποιεί στελέχη της στον κρατικό μηχανισμό, εκφράζοντας όσο συγκυβερνούσε κάποιες νεφελώδεις κατά κανόνα αντιρρήσεις...»
___________
Εδώ επέζησα από τις πιο εφιαλτικές καταστάσεις, τον Σύριζα θα φοβηθώ; Ως πολίτης, απ'την άλλη, αντιλαμβάνομαι πως η πλειονότητα ίσως των Ελλήνων έχει ανάγκη από μιαν ανατροπή, που θα της προκαλέσει στην αρχή ευδαιμονία και έπειτα πιθανόν να την προσγειώσει μια και καλή στο ρεαλισμό.
___________
«Έτσι όμως, μη βάζοντας νερό στο κρασί του, ήρθε ο Σύριζα πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές!»
«Καμία αντίρρηση. Η στρατηγική του προς την εξουσία κρίνεται εκ του αποτελέσματος ως άψογη. Προφανώς τη χαράσσουν άνθρωποι καλά προπονημένοι στο να διεκδικούν...» «Όχι όμως και στο να κυβερνούν;» «Αυτό μένει να αποδειχθεί... Εμένα μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να αλλάζω θέσεις ανάλογα με την περίσταση. Να υποστηρίζω σήμερα το άλφα και μεθαύριο το ωμέγα. Αυτή όμως φαίνεται πως είναι η ουσία της πολιτικής: Η προσαρμοστικότητα. Η δυνατότητα να αναθεωρείς διαρκώς. Οι μεγάλοι απλώς πολιτικοί διαθέτουν κι ένα σκληρό πυρήνα, πέντε βασικές αρχές, στις οποίες μένουν πάντοτε πιστοί.»
«Και σε περίπτωση που ο Σύριζα ως κυβέρνηση δεν προδώσει τον ριζοσπαστικό εαυτό του; Άμα δεν συμβιβασθεί;»
«Τότε θα ζήσουμε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες καταστάσεις. Λαοθάλασσες θα πολιορκούν τα κυβερνητικά κτήρια, προσδοκώντας ό,τι ο Σύριζα τούς έχει κατά καιρούς τάξει. Θα εξεγερθούν άραγε όταν δεν θα ικανοποιηθούν; Ή θα επιβεβαιωθεί το λαϊκό ρητό "ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο";» «Ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε το 1981 ό,τι είχε υποσχεθεί.» «Λάθος. Ο Ανδρέας μπορεί να μην μας έβγαλε από την ΕΟΚ και από το ΝΑΤΟ, μοίρασε όμως λεφτά στον κόσμο με τη σέσουλα. Τα λεφτά κυρίως της ΕΟΚ...»
«Φοβάσαι άρα τώρα που θα εκλεγεί ο Σύριζα;»
«Προσωπικά καθόλου. Εδώ επέζησα από τις πιο εφιαλτικές καταστάσεις, τον Σύριζα θα φοβηθώ; Ως πολίτης, απ'την άλλη, αντιλαμβάνομαι πως η πλειονότητα ίσως των Ελλήνων έχει ανάγκη από μιαν ανατροπή, που θα της προκαλέσει στην αρχή ευδαιμονία και έπειτα πιθανόν να την προσγειώσει μια και καλή στο ρεαλισμό. Ως παρατηρητής, τέλος, των δημόσιων πραγμάτων, θυμάμαι πάντα δύο φράσεις: Το "Η Φαντασία στην Εξουσία" του γαλλικού Μάη του '68 και το "Τα Γεγονότα είναι Ξεροκέφαλα" του Λένιν. Όλοι από τον γαλλικό Μάη ξεκινούν κι όλοι στον Λένιν καταλήγουν...»
«Ο Σύριζα θα σπάσει συνεπώς τα μούτρα του πάνω στα ξεροκέφαλα γεγονότα...»
«Ή θα υποστεί ένα γενναίο λίφτινγκ. Ή θα περάσει στα παγκόσμια χρονικά είτε σαν όνειρο, είτε σαν εφιάλτης. Το σίγουρο είναι ότι δεν αξίζει να βαράμε το μαχαίρι στη γροθιά. Ούτε καν να χαλάμε τις καρδιές μας. Que sera, sera...Whatever will be, will be...»
σχόλια