Επιτέλους ήλιος σήμερα, έκατσα με τον καφέ μου λίγο έξω και επειδή τυχαίνει να μου αρέσει να γράφω πήρα μαζί και το μπλοκάκι μου. Γράφω από μια κλινική στη Γερμανία, παρότι είμαι ακόμα στα 24 μου να παλεύω για την υγεία μου τα τελευταία χρόνια και έχω περάσει ατέλειωτες μέρες και νύχτες των καλύτερων, όπως οι μεγαλύτεροι συνήθως χαρακτηρίζουν, χρόνων μου μέσα έξω στα νοσοκομεία, με χειρουργεία και φάρμακα, αλλά και όμορφες ανέμελες στιγμές στα ενδιάμεσα.
Νομίζω πως πλέον είμαι πολύ κοντά στο να τελειώσω με όλα αυτά και να επιστρέψω στην καθημερινότητα. Κρίμα θα πουν κάποιοι, θα με λυπηθούν και τέτοια κλισέ, για αυτό και πολλά χρόνια κρυβόμουν και έλεγα ψέμματα. Για μένα είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου δόθηκε πότε. Είχα χρόνο να σκεφτώ και να εκτιμήσω πράγματα απλά.
"Δώρο; Γιατί;" είναι η συνήθης ερώτηση που δέχομαι. Ας το πάρω όμως από την αρχή, μεγάλωσα μαθαίνοντας πως η ευτυχία έρχεται από τους καλούς βαθμούς στο σχολείο, από ένα δυνατό χαρτί, από το καλό πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό και την καλή δουλειά που θα μου αποφέρει χρήμα, ένα μεγάλο και όμορφο σπίτι και ίσως μια οικογένεια στα χολιγουντιανά πρότυπα χωρίς μικροπροβλήματα, με λίγα λόγια αυτό που ονομάζεται "ευημερία και ανάπτυξη" στην πολιτική των ημερών μας, και άσε τους άλλους να κόψουν το λαιμό τους.
Αυτό που ζητούν πάρα πολλοί Έλληνες από αυτούς που βγαίνουν στους δρόμους, είναι τα 3 αυτοκίνητα και τις μεζονέτες τους πίσω, φυσικά υπάρχουν και αυτοί που παλεύουν να επιβιώσουν, όλοι έχουν κάνει λάθη, οι μεν και οι δε, βρέθηκα και κάποιες στιγμές ανάμεσα τους σε διαδηλώσεις και άκουσα αρκετά ώστε να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα, σωστά ή λάθος. Δώρο λοιπόν έλεγα παραπάνω, κάτω από το περιτύλιγμα του, δηλαδή τις περιπέτειες μου, τα χειρουργεία, τους φίλους, που βρήκα το νόημα του να ξυπνώ το πρωί και να χαίρομαι που είμαι άλλη μια μέρα στα πόδια μου, δυνατός στην ψυχή, να έχω τη δύναμη να δώσω κάτι στον διπλανό μου, να μπορώ να νιώσω τη χαρά του "ευχαριστώ", του "Danke", του "Thank you" από ανθρώπους που, όπως και γω κάποτε, ένιωσαν αδύναμοι, έπεσαν στην παγίδα της ευημερίας και έφτιαξαν επιφανειακές ζωές, φιλίες και έρωτες.
Όλα ψεύτικα, όταν όμως έρχεται η δύσκολη στιγμή για την ψυχή, είναι σαν την σκόνη που έρχεται η βροχή και την εξαφανίζει. Ακόμα και ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο σε αυτόν τον παραγκωνισμένο ή πονεμένο που μπήκε στη γωνία από την κοινωνία που χτίστηκε τόσα χρόνια, ίσως του δώσει το κίνητρο να βγει πάλι έξω, στο φως. Το ζήτημα δεν είναι εάν θα δώσεις λίγα και θα πάρεις πολλά ή αν θα δώσεις πολλά και θα πάρεις λίγα, είναι να πέφτεις το βράδυ στο κρεββάτι σου και να νιώθεις περήφανος για τις πράξεις σου, αν θα έχεις εκμεταλλευτεί αυτό το δώρο που λέγεται ζωή, αν προσπάθησες να κάνεις κάτι καλό.
Αρχίζοντας να γράφω χάθηκα λίγο στις σκέψεις μου και ίσως κούρασα, ήθελα όμως να γράψω για την Ελλάδα.
Είχα κουνήσει και εγώ σημαιάκια του ΠΑΣΟΚ ως πιτσιρικάς, είχα παρακολουθήσει εκλογές με "δεξιότερους" φίλους μου, μπύρες και πίτσα, ωραίες στιγμές πλάκας, καταστροφικές από ότι αποδείχθηκε για εμάς βέβαια, δεν ήξερα και δεν ξέραμε όμως. Έτσι μας είχαν μάθει, να έχουμε την ευημερία μας, να κοιτάμε τον εαυτό μας μόνο, και τα υπόλοιπα είναι ένα παιχνίδι. Παρατήρηση, να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, ποτέ δεν είναι αργά για ένα νέο ξεκίνημα. Ας έρθω όμως στο σήμερα, θεωρώ αυτονόητο πως όσοι ψάχνουν τον τρόπο να συνεχίσουν την ίδια "ευημερία" είναι προφανές πως σύντομα θα σταματήσουν, είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη, ήρθε η ώρα για να ψάξουμε το μικρό εκείνο κουμπί που γράφει RESTART, όπως και στον υπολογιστή όταν κολλάει.
Νεοναζί, φασίστες και λοιποί δεν με ανησυχούν, ούτως ή άλλως πάντα η βία και ο ρατσισμός ήταν χαρακτηριστικό των αδύναμων, δε θα επιβιώσουν, μόνο οι δυνατοί μπορούν να ανταποκριθούν σε ένα νέο ξεκίνημα. Αυτό που με προβληματίζει είναι οι προοδευτικοί, αυτοί που θέλουν κάτι νέο, οι όροι αριστερός, δεξιός, κεντρώος και λοιπά δεν ταιριάζουν σε μένα, έχουν κυρίως να κάνουν με απόψεις περί οικονομικών στην εποχή μας.
Με προβληματίζουν γιατί για να αλλάξεις μια κοινωνία και τις συνήθειες της, πρέπει να την ενώσεις και να την βάλεις να παλέψει για ένα όνειρο, εγώ βλέπω μόνο τιμωρούς, μόνο μίσος, μόνο βία και αγανάκτηση προς οτιδήποτε είναι κόντρα στις απόψεις του εκάστοτε εκφραστή μιας ιδέας, από τους υποστηρικτές της. Μια γενικευμένη νοσταλγία προς την ολιγαρχία. Από όλες τις κοινωνικές και πολιτικές ομάδες. Καμία προσπάθεια να αρχίσει κάτι καλό, που σιγά σιγά θα παρασύρει και άλλους εκ του αποτελέσματος, βλέποντας κάτι να γίνεται όμορφο, σε κάνει να θέλεις και εσύ να γίνεις μέρος του. Ίσως επειδή τόσα χρόνια όλοι μάθαμε στην "αρπαχτή", να φτάσουμε γρήγορα στο αποτέλεσμα με τον λιγότερο δυνατό κόπο.
Αν και είμαι σίγουρος πως αργά ή γρήγορα κάτι θα ξεκινήσει. Οι δυσκολίες μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, υπάρχουν αρκετά για όλους, αγάπη, χρήματα, φαγητό, συντροφιά, στέγη, έρωτας. Αρκεί να μάθουμε να μοιραζόμαστε. Και μην ανησυχείτε αυτούς που έκλεψαν που είναι σε λίστες με δισεκατομμύρια, που κορόιδεψαν, όταν έρθει εκείνη η δύσκολη στιγμή, θα νιώσουν τόσο πόνο που δεν μπορεί να τον προσφέρει καμία φυλακή, αυτά τα λόγια μου τα είπε κάποτε ένας άνθρωπος που πάλεψε για τη ζωή του και έφυγε ευτυχισμένος με ένα χαμόγελο στα χείλη. Είχε κάνει και αυτός λάθη, όπως όλοι μας άλλωστε, έφτανε η στιγμή να κλείσει τα μάτια του και το ήξερε, γυρνούσε πίσω και έβλεπε αγάπη.
Κουράγιο σε όσους περνάνε δύσκολα, μάλλον καλό θα μας κάνει στο τέλος. Όσο για εμάς τους μικρότερους σε ηλικία, ας γίνουμε η γενιά που κάνεις δε περίμενε. Καμιά φορά πρέπει να σφίγγεις τα δόντια, να προσπαθήσεις να χαμογελάσεις και να είσαι αισιόδοξος.
Έτσι ο καφές κάθε πρωί θα έχει πιο ωραία γεύση, και αυτό είναι που έχει σημασία τελικά.
Πολλούς χαιρετισμούς
σχόλια