ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
22.8.2014 | 00:37

θελω να ξεφυγω...να ζησω!

Και μετα τον θανατο της ξαφνικα γινομαι η γυναικα του σπιτιου 16 χρονων κοριτσακι! δν λεω και βοηθεια απ συγγενεις ειχα αλλα οταν κλεινει αυτη η ρημαδα η πορτα κ φευγουν ολοι μενουμε οι τρεις μας! ενας πατερας κ ενας αδερφος.. το θεμα δεν ειναι οι δουλειες που αναλαμβανεις αλλα οι ευθυνες.. κ κυριως αυτο που σου δινουν τον ρολο της, χωρις να σε ρωτησουν αν θελεις να ζησεις την δικια σ ζωη.. τωρα 21, τρια χρονια φοιτητρια κ το μονο που θυμαμαι ειναι τα δρομολογια στα κτελ για να γυρισω σπιτι, ν απαρω τον ρολο της.. δεν ξερω πως εμπλεξα ετσι, ουτε και πως να ξεμπλεξω! κι οταν παιρνω λιγο δυναμη κ θαρρος και λεω ποσο πνιγομαι βγαονω υπερβολικη και απληστη εγωιστρια.. οτι κοιταω μονο την παρτη μου! ισως και ν ισχυει.. ισως να πρεπει ν το παρω αποφαση οτι δεν θα ζησω ποτε την ζωη που ζουνε οι αλλοι.. αλλα και τι ζητησα? να ζησω λιγο πιο ελευθερα! να με καταλαβουν οτι εχω ονειρα.. οτι θελω να ζω στην πολη περασα κ οτι κουραστηκα (για να μην πω σιχαθηκα) τη ζωη που εχω τωρα, την πολη που γεννηθηκα κ μεγαλωσα, αυτους τους τοιχους που περασα τα παιδικα μ χρονια.. θελω να φυγω, θελω να ξεφυγω, θελω να ζησω! δεν εχω το θαρρος που χρειαζεται φαινεται...
2
 
 
 
 
σχόλια
Σαν παιδί χωρισμένων γονιών και ζώντας με τον πατέρα μου από τα 16,έχω να πω τα εξής.Βάλε τους 2 άντρες να κάνουν δουλειές.Έτσι και αλλιώς είσαστε οικογένεια οπότε θα νοιάζεσαι ακόμα και αν δεν το θες.Να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου δεν είναι λύση γιατί σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά θα σου το χτυπάνε για μία ζωή (μιλάει ο κυνισμός μου).Ανάληψη ευθυνών και διαχωρισμός αρμοδιοτήτων.Ούτε εσύ να είσαι σκλάβα,ούτε οι 2 άντρες να είναι πασάδες στα Γιάννενα.
καλημέρα! διάβασα πολύ προσεκτικά την ανάρτησή σου...δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω...και δεν σου απαντώ εκ του ασφαλούς...μου έτυχε εδώ και χρόνια ο ρόλος της "μαμάς". Το σημαντικό είναι να καταλάβεις ότι έχεις επιλογή. Ποτέ οι επιλογές που έχουμε δεν είναι εύκολες- πάντα υπάρχουν δυσκολίες. Να θέσεις όμως τα όριά σου στις σχέσεις σου με τους γύρω σου. Να σκεφτείς και τον εαυτό σου- κανείς δεν θα το κάνει για σένα, είναι πολύ εύκολο όλοι να "βολευτούν" σε μια κατάσταση, τη στιγμή που ξέρουν πως ό,τι και να γίνει, εσύ θα είσαι εκεί...Προσωπικά, με είχε "πάρει η μπάλα".. μέχρι που σιγά σιγά άρχισα να αναθέτω ευθύνες και στους άλλους, εξήγησα μέχρι τι μπορώ να κάνω. Σίγουρα δεν ήταν εύκολο, ήταν όμως μια αρχή και τώρα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Καλή τύχη, και να αγαπάς τον εαυτό σου!
Scroll to top icon