Σαν παιδί χωρισμένων γονιών και ζώντας με τον πατέρα μου από τα 16,έχω να πω τα εξής.Βάλε τους 2 άντρες να κάνουν δουλειές.Έτσι και αλλιώς είσαστε οικογένεια οπότε θα νοιάζεσαι ακόμα και αν δεν το θες.Να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου δεν είναι λύση γιατί σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά θα σου το χτυπάνε για μία ζωή (μιλάει ο κυνισμός μου).Ανάληψη ευθυνών και διαχωρισμός αρμοδιοτήτων.Ούτε εσύ να είσαι σκλάβα,ούτε οι 2 άντρες να είναι πασάδες στα Γιάννενα.
22.8.2014 | 00:37
θελω να ξεφυγω...να ζησω!
Και μετα τον θανατο της ξαφνικα γινομαι η γυναικα του σπιτιου 16 χρονων κοριτσακι! δν λεω και βοηθεια απ συγγενεις ειχα αλλα οταν κλεινει αυτη η ρημαδα η πορτα κ φευγουν ολοι μενουμε οι τρεις μας! ενας πατερας κ ενας αδερφος.. το θεμα δεν ειναι οι δουλειες που αναλαμβανεις αλλα οι ευθυνες.. κ κυριως αυτο που σου δινουν τον ρολο της, χωρις να σε ρωτησουν αν θελεις να ζησεις την δικια σ ζωη.. τωρα 21, τρια χρονια φοιτητρια κ το μονο που θυμαμαι ειναι τα δρομολογια στα κτελ για να γυρισω σπιτι, ν απαρω τον ρολο της.. δεν ξερω πως εμπλεξα ετσι, ουτε και πως να ξεμπλεξω! κι οταν παιρνω λιγο δυναμη κ θαρρος και λεω ποσο πνιγομαι βγαονω υπερβολικη και απληστη εγωιστρια.. οτι κοιταω μονο την παρτη μου! ισως και ν ισχυει.. ισως να πρεπει ν το παρω αποφαση οτι δεν θα ζησω ποτε την ζωη που ζουνε οι αλλοι.. αλλα και τι ζητησα? να ζησω λιγο πιο ελευθερα! να με καταλαβουν οτι εχω ονειρα.. οτι θελω να ζω στην πολη περασα κ οτι κουραστηκα (για να μην πω σιχαθηκα) τη ζωη που εχω τωρα, την πολη που γεννηθηκα κ μεγαλωσα, αυτους τους τοιχους που περασα τα παιδικα μ χρονια.. θελω να φυγω, θελω να ξεφυγω, θελω να ζησω! δεν εχω το θαρρος που χρειαζεται φαινεται...
2
