To βασίλειό μου για μια ζεστή σούπα

To βασίλειό μου για μια ζεστή σούπα Facebook Twitter
3
To βασίλειό μου για μια ζεστή σούπα Facebook Twitter
Κλικ πάνω στο απόκομμα, για να το διαβάσετε

Στις ειδήσεις σπανίως με τραβάει η κύρια είδηση, όσο κάποιες λεπτομέρειες.

Αυτό που ο Μπαρτ ονομάζει punctum, όταν μιλά για φωτογραφίες.

Στο ότι πέθανε ο Ατένμπορο έδωσα μικρή σημασία. Είχε ζήσει καλά κι είχε γεράσει gracefully, που λένε.

Αλλά, σε αυτό το απόκομμα, είδα κάτι που με σόκαρε κάπως. Το γεγονός ότι πούλησε ολόκληρη την (πολύ μεγάλη) περιουσία του και μπήκε στο γηροκομείο, μού θύμησε τον βυζαντινό αυτοκράτορα του Καβάφη που απεκδύεται την πορφύρα του για να γίνει μοναχός. Το βασίλειό μου για ένα χάδι.

Και βεβαίως μου θύμισε τον εξάδελφο Πονς του Μπαλζάκ, που ανταλάσσει όλους του τους θησαυρούς για ένα πιάτο ζεστή σούπα.

Και τα τρία παιδιά του σερ Ατένμπορο, δεν μπόρεσαν (ή δεν ήθελαν) το γέρο μαζί τους. Ούτε το Όσκαρ του.

Όπως και να το πάρεις, τα γηρατειά είναι μια συντριβή.

Σφαγείο, τά έλεγε η Μποβουάρ. Έρημο, άλλοι.

Πώς να μη γίνεις αρχοντορεμπέτης;

3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

1 σχόλια
Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Όταν (αν) γίνω ποτέ 89 χρονών, θα προτιμάω 100Χ να με φροντίζει ένα άρτια εκπαιδευμένο προσωπικό παρά τα 2 - 3 - 5 - 7 παιδιά μου. Τα οποία θα είναι εντελώς τυχαία δικηγόροι και τραπεζιτικοί υπάλληλοι.Ιδίως μετά από βαριά αρρώστια όπως το εγκεφαλικό θα χρειάζομαι (όπως ο κάθε άνθρωπος) εκπαιδευμένους ανθρώπους 24Χ7. Ποιός λογικός νους θα περιμένει από τα παιδιά του (τα οποία έχουν και τις δικές τους ζωές να ζήσουν, τα δικά τους παιδιά να μεγαλώσουν) να σηκώνονται κάθε νύχτα στις 3 γιά να μου αλλάξουν τα εσώρουχα είτε να με υποστηρίξουν μέχρι την τουαλέτα;Αν συνδυάσω το εκπαιδευμένο προσωπικό σε επαρκείς αριθμούς με ένα άνετο και ευρύχωρο περιβάλλον τότε χρειάζομαι γύρω στα 4000 - 6000 $ τον μήνα. Γιά κάθε μήνα, όσο ζω. Δηλαδή 72.000 ευρώ/ χρόνο. Και αν ζήσω δέκα χρόνια, τότε χρειάζομαι (μαζί με τον πληθωρισμό) γύρω στο 1 'μύριο.Δεν ξέρω προσωπικά την οικογένεια του κου Ατένμπορο, αλλά πιστεύω ότι ούτε τον (παρα)πέταξε κανένας ούτε αδιαφόρησε γιά το Οσκαρ του. Και το τελευταίο που χρειάζεται ένας τετραπληγικός σε καροτσάκι είναι μιά "ζεστή σούπα".Η ιδεοληψία ότι "πετάμε τους γέρους στο γηροκομείο" ανήκει στον 19ο αιώνα. Τα πράγματα έχουν προχωρήσει ΠΟΛΥ από τότε - ιδιώς στην χώρα που έζησε και πέθανε ο κος Ατένμπορο.
Υπάρχουν γηροκομεία και γηροκομεία...Προφανώς αυτό που πήγε ο Ατένμπορο (που πάνε, όπως λέει το άρθρο, οι ευκατάστατοι καλλιτέχνες) θα είναι όπως το περιγράφεις.Όταν όμως, λόγω της δουλειάς μου, έτυχε να επισκεφτώ ένα γηροκομείο στην Άνω Γλυφάδα, είδα πράγματα που με στοιχειώνουν και τώρα, 10 χρόνια μετά. Δωμάτια 2×2 με 2 κρεβάτια στριμωγμένα, να ακούγονται βογγητά πόνου από διάφορα δωμάτια, παππούδες να κάθονται παραιτημένοι σε κάτι ψάθινες καρέκλες καφενείου και να κοιτάνε το πάτωμα, άλλοι να περιφέρονται και να μιλάνε στον εαυτό τους, άλλοι να με παρακαλάνε να τους πάρω μαζί μου, απελπισία.Δεν υπάρχει περίπτωση τα παιδιά αυτών των ανθρώπων να πεις ότι δεν τους πέταξαν στο γηροκομείο. Ή το ξέρουν και αδιαφορούν, ή δεν το ξέρουν επειδή δεν πήγαν ποτέ να επισκεφτούν.