Στις ειδήσεις σπανίως με τραβάει η κύρια είδηση, όσο κάποιες λεπτομέρειες.
Αυτό που ο Μπαρτ ονομάζει punctum, όταν μιλά για φωτογραφίες.
Στο ότι πέθανε ο Ατένμπορο έδωσα μικρή σημασία. Είχε ζήσει καλά κι είχε γεράσει gracefully, που λένε.
Αλλά, σε αυτό το απόκομμα, είδα κάτι που με σόκαρε κάπως. Το γεγονός ότι πούλησε ολόκληρη την (πολύ μεγάλη) περιουσία του και μπήκε στο γηροκομείο, μού θύμησε τον βυζαντινό αυτοκράτορα του Καβάφη που απεκδύεται την πορφύρα του για να γίνει μοναχός. Το βασίλειό μου για ένα χάδι.
Και βεβαίως μου θύμισε τον εξάδελφο Πονς του Μπαλζάκ, που ανταλάσσει όλους του τους θησαυρούς για ένα πιάτο ζεστή σούπα.
Και τα τρία παιδιά του σερ Ατένμπορο, δεν μπόρεσαν (ή δεν ήθελαν) το γέρο μαζί τους. Ούτε το Όσκαρ του.
Όπως και να το πάρεις, τα γηρατειά είναι μια συντριβή.
Σφαγείο, τά έλεγε η Μποβουάρ. Έρημο, άλλοι.
Πώς να μη γίνεις αρχοντορεμπέτης;
σχόλια