Στο σημερινό ‘Α, μπα’: την ζηλεύω

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: την ζηλεύω Facebook Twitter
20


________________
1.


Αγαπητή,
σε διαβάζω τακτικά, εντυπωσιασμένος από την οξυδέρκεια των απαντήσεών σου. Δεν είχα σκεφτεί ως τώρα να ρωτήσω για τις σκέψεις σου σχετικά με κάτι που με απασχολεί καθημερινά 2 χρόνια τώρα.
Μόλις το σκέφτηκα :)
Μετά από μια σχέση 4 χρόνων - με τις καλύτερες στιγμές που έχω να θυμάμαι ως τώρα, συναισθηματική πληρότητα και φυσικά με τα πάνω-κάτω της και τα μικρά της ζόρια - μαθαίνω ότι με απατούσε από τον 1ο χρόνο. Κανονικά παράλληλα flings. Χωρίς εμπιστοσύνη πλέον, συνέχιζε να μου αρέσει ως άτομο, η παρουσία του, ο χρόνος που περνούσαμε μαζί. Ωστόσο, σύντομα χωρίσαμε, κόψαμε και κάθε επαφή, παρά τις προσπάθειές μου για να μη χάσω ένα άτομο που είχε υπάρξει τόσο σημαντικό για μένα. Έκανε ωστόσο ό,τι μπορούσε (και κάτι παραπάνω) για να με πληγώσει/ξενερώσει τελείως.

Εδώ και 2 χρόνια (από το χωρισμό), πιάνω τον εαυτό μου να θέλει ακόμα την παρουσία του. Κι ας ξέρω ότι δε θα πιστεύω λέξη που θα βγαίνει απ 'το στόμα του. Θέλω να είμαστε μαζί, ξέρω ωστόσο ότι δεν τον εμπιστεύομαι αρκετά για να γίνει κάτι τέτοιο. Με κρατάει στάσιμο η σκέψη του.
Καμιά ιδέα για να πάμε παρακάτω;
-b.

Δεν μας διευκρίνισες κάτι, που είναι αρκετά σημαντικό.


Αυτός θέλει;


Γιατί αν θέλει, η ερώτηση έχει νόημα. Αν δεν θέλει/δεν είναι σίγουρος/κάνει νερά, αυτό που κάνεις είναι να χρησιμοποιείς το παρελθόν για να μην προχωρήσεις στο μέλλον.


Επειδή υποψιάζομαι ότι δεν ξέρεις καν τι κάνει στη ζωή του, πόσο μάλλον αν και πόσο σε σκέφτεται: μην χρησιμοποιείς το παρελθόν για να αποφύγεις το παρόν σου. Το παρόν είναι όλα όσα έχεις. Αυτά που βρίσκονται στο παρελθόν είναι μόνο καύσιμο.

________________
2.

Λένα μου, ζηλεύω την πρώην του φίλου μου. Έχουμε κάνει τις ίδιες σπουδές αλλά εκείνη έχει καταφέρει πολλά. Εγώ, πάλι, απέτυχα να εκπληρώσω τους επαγγελματικούς μου στόχους. Αυτός επειδή τη θεωρεί πολύ εγωίστρια δεν μου σχολιάζει τίποτε αλλά εγώ μαθαίνω τί έχει καταφέρει εκείνη και απογοητεύομαι ...- Αννέτα


Ο μόνος λόγος για να κάνεις τόσο παρανοϊκές, αυτοκαταστροφικές και ολοκληρωτικά άχρηστες σκέψεις είναι αν τα έχεις φτιάξει με το αφεντικό σου.

________________
3.


Αγαπητή Α, μπα;

Είμαι δεκαεφτά χρονών και δίνω σε λιγότερο από 2 μήνες πανελλήνιες. Δεν είμαι και πολύ καλός μαθητής αλλά από μικρό παιδί είχα όνειρο να φύγω για Νέα Υόρκη, να σπουδάσω εκεί συγκεκριμένα.

Έκτος του ότι είμαι μέτριος μαθητής, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα που με κρατάει μακριά από τα πανεπιστήμια του Μεγάλου Μήλου • και αυτό δεν είναι άλλο από την ανεπάρκεια οικονομικής δυνατότητας από τους γονείς μου.

Παρ' όλα αυτά για κάποιο λόγο έχω ακόμα ελπίδες πως θα κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα..ενώ όπως προανέφερα, σε ρεαλιστικά πλαίσια, δεν μου δίνεται η δυνατότητα να κάνω κάτι τέτοιο.

Αυτό τώρα αυτομάτως με κάνει "βαθιά νυχτωμένο" ή είναι κάτι που μπορώ να κατορθώσω; Αν ναι, πώς;

Ευχαριστώ για το χρόνο σου !- Κορνήλιος

Δεν έχετε τα λεφτά, είσαι μέτριος μαθητής, δεν έχεις ιδέα ποια είναι η διαδικασία, και ρωτάς αν μπορείς να το κατορθώσεις.


Κορνήλιε, μόνο τα γένια του Σπανού δε γίνονται, αλλά στη δική σου περίπτωση, όπως και σε κάθε περίπτωση, για να γίνει κάτι, πρέπει να το κάνεις. Ρωτώντας αν γίνεται, σίγουρα δε θα γίνει. Και για κάτι που υποτίθεται ότι θέλεις από μικρό παιδί δε βλέπω να προετοιμάστηκες ιδιαίτερα. Το συμπέρασμα μου είναι ότι δεν το θέλεις, αλλά σου αρέσει το όνειρο. H λέξη είναι "αιθεροβάμων".

________________
4.


α, μπα,
έχεις γνωρίσει ανθρώπους που είναι τόσο σίγουροι και απόλυτοι για τις απόψεις τους που προσπαθούν να σε πείσουν αλλά είναι τόσο επίμονοι και χωρίς πολλά επιχειρήματα και θα αρνηθούν ό,τι τους πεις ακόμα και τη λογική, αλλά τα κάνουν όλα αυτά με πολύ εκνευριστικό τρόπο που στο τέλος θα καταλήξεις να τους πεις "ναι οκ έχεις δίκιο" μόνο και μόνο για να σταματήσουν να μιλάνε κι αυτοί το πιστεύουν και το παίρνουν πάνω τους πως έχουν δίκιο ΚΑΙ πειθώ;;;

Υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης ή τους γράφεις (όταν δεν είναι απλώς γνωστοί);;;;;- όμικρον

Δε νομίζω ότι είναι ο μοναδικός τρόπος για να κλείσει μια τέτοια συζήτηση. Διαλέγεις τον πιο γρήγορο δρόμο εξόδου, αλλά συνοδεύεται από υποχώρηση. Όχι, όχι.


Ο εύκολος τρόπος είναι να πεις «δεν θα συμφωνήσουμε, ας μιλήσουμε για κάτι άλλο». Είναι μεν άμεσο, αλλά έχει το μειονέκτημα ότι υπονοεί ότι ίσως, αν ο άλλος επέμενε, μπορεί και να σου άλλαζε γνώμη, ή ότι έχεις αρχίσει να αλλάζεις γνώμη και σταματάς την κουβέντα επειδή σου τελείωσαν τα επιχειρήματα. Μολαταύτα, δεν είναι κακή μέθοδος.


Ο καλύτερος τρόπος είναι, όταν ο άλλος ξεστομίσει το πλέον εξωφρενικό (συνήθως είναι κάποια εντελώς ανακόλουθη σύγκριση με κάτι που υποτίθεται έκανε ή δεν έκανε ο Χίτλερ), τότε εσύ παίρνεις την έκφραση της Τζοκόντας. Αυτό δεν είναι εύκολο, θέλει προπόνηση, προτείνω πρόβες στον καθρέφτη. Παίρνεις λοιπόν αυτή τη διφορούμενη έκφραση, για λίγα δευτερόλεπτα δε λες τίποτα, και αλλάζεις κουβέντα.


Θέλει λίγο προπόνηση, αλλά δουλεύει πάντα!


________________
5.


Αγαπητή Α, μπα,

Τέλη Αυγούστου ενηλικιώνομαι. Τι είναι αυτό που θα ήθελες να (ξανά)κάνεις για τελευταία φορά ως ανήλικη; Ή μήπως η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός που καθορίζει τα "πρέπει";

Να περνάς καλά!- Kathleen


To μόνο που θα αλλάξει όταν ενηλικιωθείς είναι ότι θα έχεις δικαίωμα ψήφου, οπότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να αποκτήσεις πολιτική συνείδηση για να είσαι έτοιμη.

________________
6.


Ρε συ Α, μπα; Ξέρεις κανένα ''κόλπο'' πως να πείσω τον εγκέφαλό μου να πάρει εκείνη τη ρημαδοαπόφαση κ να επισκεφτεί επιτέλους τον οδοντίατρο;- Σούζυ τσούζει


Για δες εδώ, αυτό το βίντεο.


 

________________
7.

"Ρε συ αμπουλα για εξήγησε μου το λίγο καλύτερα γιατι μπερδεύτηκα σημερα...

Υποτίθεται οτι οι γυναικες κατέκτησαν το δικαίωμα να διαχειριζονται το σωμα τους κατα πως τους αρεσει. Ειναι ελευθερες να επιλεξουν αν θα κανουν ή οχι σεξ με ποιον και ποτε... Εχουν το δικαιωμα να το κανουν αν το επιθυμουν και μαλιστα να το διεκδικήσουν, αλλα και να αρνηθουν στην περιπτωση που για τον οποιοδηποτε λογο δεν το θελουν την δεδομενη στιγμη.

Ακομα το σεξ (οπως και πολλα αλλα πραματα) ειναι προσωπικη υποθεση: καποιοι για να το κανουν χρειαζονται σωματικη ελξη, καποιοι συναισθηματικη,

Στην απαντηση 7 [26/8/2014] ομως χαθηκα... Δηλαδη αν μια κοπελα δεν αισθανεται ανετα για τον χ,ψ λογο πρεπει να υποκύψει στις πιεσεις του νεου συντροφου για να μην την πουν πουριτανη; Αν το εχει συνδεδεμενο με το συναισθημα ειναι οπιθοδρομικη; Βοηθεια! Τι δεν καταλαβαινω;"


Ο λόγος που μπερδεύτηκες είναι ότι νομίζεις ότι έκανες την ανάποδη υπόθεση από αυτήν που εξέφρασε η φίλη στην ερώτηση, αλλά δεν έκανες αυτό. Έκανες μια νέα, ανεξάρτητη υπόθεση, που με κανέναν τρόπο δεν προκύπτει από την απάντηση.


Είσαι ελεύθερη να ορίσεις το σώμα σου και το μυαλό σου όπως θέλεις. Να κάνεις σεξ, να μην κάνεις, να ερωτευτείς χωρίς σεξ, να ερωτευτείς μετά το πρώτο ή το εκατοστό ραντεβού, οτιδήποτε. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Θεωρητικά μόνο, δυστυχώς. Γιατί στην πράξη υπάρχει αυστηρότατο πρωτόκολλο για το τι κάνει μια «σωστή» και «ηθική» γυναίκα για να σεβαστεί τον εαυτό της και για να τη σέβονται οι άλλοι. Το γράφω πιο λιανά για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις.


Η κοπέλα της ερώτησης, επειδή είναι ταγμένη στο πρωτόκολλο και δεν το έχει καταλάβει, έκανε το εξής: δημιούργησε μια σεξουαλική σχέση με κάποιον, όχι επειδή είναι κάποιος από τους δύο ανίκανος για κάτι άλλο, αλλά επειδή για την ώρα, δεν γνωρίζονται καθόλου. Της είναι αδύνατον να δεχτεί κάτι τέτοιο, γιατί δεν είναι κάτι που κάνουν οι σωστές και ηθικές κοπέλες. Γι' αυτό, έπεισε τον εαυτό της ότι αυτός ο ουσιαστικά άγνωστος έχει χαρίσματα – που έβγαλε από το μυαλό της – άρχισε να τον γουστάρει – μέσα στο μυαλό της - οπότε το sexting δεν είναι κακό πράγμα, αφού συνδέεται με συναίσθημα. Ο άλλος φυσικά δεν το βλέπει έτσι, γιατί ξέρει ότι δεν την ξέρει, και δεν δέχεται κοινωνικές πιέσεις να ντύσει με συναίσθημα τις σεξουαλικές του σχέσεις. Και τώρα αυτή κλαίει, επειδή αυτός δεν την ερωτεύτηκε.

20

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

9 σχόλια
#2 Γιατί όμως; Επειδή ζηλεύεις όλες όσες και όλους όσους ξέρεις που κάνανε ίδιες σπουδές με 'σένα και τα καταφέρανε επαγγελματικά όπως θέλανε ή ζηλεύεις μόνο αυτήν επειδή είναι η πρώην του φίλου σου και βρίσκεις δικαιολογία για να τη συγκρίνεις μαζί σου;Όποιος απ' τους δυο κι αν είναι ο λόγος, να θυμάσαι και να υπερασπίζεσαι πάντα το γεγονός και την αλήθεια ότι η πορεία του καθενός στη ζωή είναι ξεχωριστή και δε συγκρίνεται με των άλλων, ακόμα κι αν κάπου συναντιέται ή συμπίπτει. Αφού ο καθένας συνιστά μοναδική, ανεπανάληπτη ύπαρξη και αυτό από μόνο του είτε γεννά είτε επηρεάζει όλους τους παράγοντες που διατρέχουν τη ζωή του.Γενικά, δεν είναι σωστό να συγκρίνουμε ανθρώπους διότι δεν αποτελούν μεγέθη αλλά ποιότητες. Και, γι' αυτό, είτε εκτιμούμε μια ή περισσότερες ποιότητές τους είτε όχι και, αντίστοιχα, μας αρέσουν κάποιοι/ος γι' αυτό που είναι στο σύνολό τους/του ή όχι. Λέγοντας πως δεν είναι σωστό εννοώ ότι δεν ωφελεί κανέναν ουσιαστικά, δεν συμβάλλει πουθενά παρά μόνο στην υποτίμηση του ανθρώπινου είδους σε επίπεδο εργαλειακότητας, πράγμα που έχει επιπτώσεις σε όλους ανεξαιρέτως.#4 Yπάρχει τρόπος αντιμετώπισης. Η ψυχραιμία. Άσ' τους να πιστεύουν ότι έχουν δίκιο - αφού αυτό θέλουν κατά βάθος, γιατί να τους το στερήσεις(;) - αλλά δε συντρέχει λόγος να τους το πεις. Όταν η συζήτηση κουράζει ή φτάνει σε αδιέξοδο, μπορείς να πεις "Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε. Έχουμε ο καθείς τις απόψεις του και τη δική του οπτική και πρέπει να σεβαστούμε αυτό το γεγονός.". Στη συνέχεια, αλλάζεις κουβέντα ή αποχωρείς. Αν συνεχιστεί η προηγούμενη κουβέντα από την άλλη πλευρά, την αγνοείς. Αν, παρόλα αυτά, εξακολουθεί απευθυνόμενη σε εσένα, τη σταματάς οριστικά, ήρεμα κι ωραία από την πλευρά σου λέγοντας "Ό, τι είχα να πω επ' αυτού το είπα." και τελειώνει εκεί.Και 'γω τείνω να πιστεύω ότι η ειρωνεία ως λεκτικό σχήμα που απευθύνεται προσωπικά σε κάποιον ή στοχεύει να υπονοήσει κάτι άσχημο γι' αυτόν εντοπίζεται σε αγενείς ή/και πρόσωπα μάλλον κακώς διακείμενα απέναντι στο συνομιλητή τους. Η προσωπική κριτική δια της ειρωνείας κρίνεται σχεδόν πάντα ως κακόβουλη, και όχι άδικα. Εδώ η ευθύτητα θά 'λεγα ότι κερδίζει έδαφος.Θεωρώ το χιούμορ, από την άλλη, μια από τις πιο πνευματώδεις και καλές επιλογές, μια ιδιαίτερη λοξή ματιά στα πράγματα που αποκαλύπτει ενδεχομένως μια ή περισσότερες πλευρές του ζητήματος ή της αλήθειας που πιθανώς κάποιος να μη βρίσκεται σε θέση να δει αλλιώς. Επιπλέον, το χιούμορ, ακόμα κι όταν πίσω από την κριτική ή το σχόλιο του χρήστη-του διαφαίνεται η προσβολή, είναι ελαφρύ και χαλαρό από τη φύση του, και μάλλον εκτονώνει την ένταση καθώς ο σκοπός του συνίσταται στην πρόκληση του γέλιου ή της εύθυμης διάθεσης. Γι΄αυτό και είναι αποδεκτό, αν όχι χρήσιμο, σχεδόν σε κάθε περίσταση.
#1 Μες το πρόγραμμα είναι τα πισωγυρίσματα...κάποια πάθη είναι μοιραίο να κρατήσουν χρόνια. Δεν είναι θέμα αδύναμης θέλησης. Μια εμμονή είναι που αν αποφασίσεις να τη δεις πιο σοβαρά και με μεγαλύτερη ενδοσκόπηση, θα δεις ότι χρησιμεύει ως αντιπερισπασμός κρατώντας το μυαλό σου μακριά από τα πραγματικά προβλήματα της ζωής και τις οδυνηρές σκέψεις που σου ζητάνε ν' ασχοληθείς μαζί τους κι εσύ δεν θέλεις γιατί προφανώς πονάει η άτιμη η πραγματικότητα. Αν καταλάβεις με ποιό τρόπο συμβάλλεις εσύ στη δημιουργία όσων σε δυσκολεύουν και σε κρατάνε πίσω, θα σταματήσεις να μεγιστοποιείς τα ασήμαντα στη ζωή σου και να τα δίνεις πρωταγωνιστικούς ρόλους.:)
#4 Βρε όμικρον, σε τί θα ωφελούσε ένας διάλογος με κάποιον που μάλλον δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό να απεκδυθεί τη βεβαιότητα ότι έχει πάντα δίκιο; Γιατί εμπλέκεσαι σε αδιέξοδες συζητήσεις, χωρίς νόημα, με ανθρώπους που σκοτώνονται ν' αποδείξουν την ορθότητα των απόψεών τους μέχρι τελικής πτώσης; Υπάρχει λόγος να καις πολύτιμα κύτταρα; Δεν είναι απαραίτητη τόση σπατάλη ενέργειας ούτε χρειάζεται να ζητιανεύουμε αμοιβαιότητα σε συζητήσεις που λειτουργούν περισσότερο εκτονωτικά για την άλλη πλευρά και σχεδόν ποτέ διαφωτιστικά.
4. Ναι, το χαμόγελο της Τζοκόντα πάντα πιάνει! Με ένα ανθυπομειδίαμα και χωρίς να πω λέξη κατάφερα πριν λίγο καιρό να βγάλω εκτός εαυτού έναν επίμονο και εγωπαθή "συνάδελφο", που αφού πρώτα με στόλισε χυδαία μετά με παρακαλούσε στα γόνατα να μην του κάνω αναφορά.
#5 Το θέμα δεν είναι τι χάνεις παύοντας να είσαι παιδί, αλλά ποιοι ορίζοντες ανοίγονται μπροστά σου.Γι αυτό,κοίτα να φχαριστηθείς την ηλικία 18-23.Τέτοια απροβλημάτιστη ανεμελιά ,σε συνδυασμό με την ανεξαρτησία της ενηλικίωσης, δε θα την ξαναβρεις.Άσε την παιδική ηλικία εκεί που είναι, και κάνε όσα περισσότερα μπορείς.Σπούδασε, άλλαξε δουλειές, ταξίδεψε,γνώρισε κόσμο,μάθε γλώσσες,ξιφασκία, πεντοζάλι...θα σε βοηθήσει όταν αρχίσουν τα ''πού πάω εγώ σ' αυτή τη ζωή".
Α, μπα.. έπεσες στην μέρα!Και πόσο δίκιο έχεις.. αν και ήδη έχω ψηφίσει. :p(και πόσο μου αρέσει το σούσι-είχα και στο χωριό μου :p-και οι γάτες!)@realist or pessimistΤι σύμπτωση κι αυτή σήμερα. Το username σας σα να με χαρακτηρίζει.Τι ωραία λόγια, όμως, κι αυτά! Ευχαριστώ πολύ για τις "συμβουλές"! Αλήθεια! :))
#4 Μια σίγουρη μέθοδος είναι η ειρωνία: Του λες ότι έχει δίκιο, αλλά με τρόπο που υποδηλώνει ότι λέει τόσο μεγάλες βλακείες που απλά απαξιείς να συνεχίσεις τη συζήτηση. Προσοχή όμως γιατί αυτό συνήθως εκνευρίζει τον άλλο τόσο πολύ, που μπορεί να φτάσει σε σημείο χειροδικίας!
Ναι, αυτό είναι μια λύση.....αν είσαι από 13 έως 15 χρονών. 1ον: Το ότι διαφωνείς εσύ μαζί του δεν σημαίνει ότι λέει βλακείες. 2ον: Το να κοροϊδεύεις κάποιον στα μούτρα του, όχι μόνο δείχνει έλλειψη επιχειρημάτων, αλλά και έλλειψη τρόπων.3ον: Η ειρωνεία όπως έχω πει και σε άλλο σχόλιο μου, είναι το όπλο των ηλίθιων. Τραμπαλίζεται μεταξύ κακίας και φτηνού χιούμορ, δεν απαντά ποτέ επί της ουσίας, ενώ δείχνει μεγάλο κόμπλεξ. Αν εγώ διαφωνούσα με κάποιον και με ειρωνευόταν, θα τον θεωρούσα ηλίθιο. Ακόμα και άδικο να έχει ο άλλος, έχει δικαίωμα να επιμένει. Εκτός αν αυτό για το οποίο επιμένει παραβιάζει την ελευθερία σου, τα ανθρώπινα δικαιώματα σου ή απειλεί την πνευματική και σωματική σου ακεραιότητα. Αλλιώς και οι δύο είστε δυο ξεροκέφαλοι που προσπαθεί να πείσει ο ένας τον άλλον και εσύ νευριάζεις που δεν κερδίζεις στο τέλος.
Aloutero, η ειρωνεία είναι ένα λεκτικό μέσο, όπως ο σαρκασμός η παρομοίωση και το χιούμορ. Η ειρωνεία δεν είναι ταυτόσημη με το θράσος, τη χοντράδα και τις προσβολές. Εξαρτάται από τον χειριστή, αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι για ηλίθιους - το αντίθετο. Ο ηλίθιος δεν ειρωνεύεται, προσβάλλει, και αν ακούσει λεπτή ειρωνεία, είναι πολύ πιθανό να μην το καταλάβει καν.
Λένα είναι λεκτικό μέσο. Ασφαλώς. Αν διαβάζεις την απάντηση μου δεν λέω απολύτως πουθενά για χοντράδες και θράσος, ούτε προσβολές, οπότε δεν ξέρω από που προκύπτει αυτή σου η επεξήγηση. Είναι άποψη μου γιατί το έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν την ειρωνεία είναι συνήθως άνθρωποι που δεν έχουν τα κότσια να σε αντιμετωπίσουν ευθέως, ούτε έχουν και σοβαρά επιχειρήματα. Οι περιπτώσεις που η ειρωνεία συνδυάζεται με την ευφυΐα είναι σπανιότατες. Και συνήθως οι ευφυείς άνθρωποι, είτε έχουν επιχειρήματα, είτε χιούμορ που σκοτώνει, είτε δεν ασχολούνται καν. Η ειρωνεία που χρησιμοποιείς εσύ συχνά, είναι από τις σπανιότατες περιπτώσεις που αναφέρω παραπάνω. Για αυτό και έχεις εσύ αυτή τη στήλη και όχι κάποιος άλλος. Στην πλειοψηφία τους οι είρωνες (κατά τη δική μου ταπεινή πείρα) κομπλεξικοί και κρυφοκακοί.