________________
1.

Μετά από την ερώτηση 2 από 24/4/14, ούτε εγώ ήθελα να παντρευτώ αλλά ήθελε ο άντρας μου. Είπαμε να παντρευτούμε λοιπόν αλλά δεν ήθελα συμβατικό γάμο, ήθελε όμως ο άντρας μου και έτσι θα το κάνουμε τελικά. Δεν είναι ότι δεν ήθελα από κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία, απλά δεν έβρισκα και το λόγο και επίσης είμαι πολύ αγχωτική και φοβάμαι ότι θα χαλαστώ. Τέλοσπάντων έχω μπει στο mood και χαίρομαι κιόλας πολλές φορές (όταν δεν αγχώνομαι). Πειράζει που τα βασικά μου προβλήματα είναι η εκμετάλλευση στη "βιομηχανία" του γάμου και ότι μετά θα κάνουμε μαζί φορολογική δήλωση και θα μας κατακρεουργήσουν; Είμαι λογική και πραγματίστρια ή απλά τσιγκούνα;- elko

H βιομηχανία του γάμου δεν είναι κάποιο μυστικό και σκοτεινό cult που σε ρουφάει χωρίς τη συγκατάθεσή σου. Αν θέλεις, κόβεις τούρτα, χορεύεις τον πρώτο χορό, στέλνεις προσκλητήρια και τα κάνεις όλα κατά γράμμα, μόνο που πρέπει να το θέλεις πολύ για να το κυνηγήσεις, να το οργανώσεις και να το πληρώσεις. Θα το κάνετε επειδή το θέλει ο άντρας σου κι εσύ συμφώνησες. Δεν έρχονται τα προσκλητήρια και οι τούρτες κατά πάνω σου το δευτερόλεπτο που σκέφτεσαι ότι θέλεις να παντρευτείς. Αν σε ενοχλεί κάτι στη διοργάνωση, αυτό πρέπει να το συζητήσεις με τον άντρα σου, δεν φταίει κάποια αόριστη βιομηχανία που σας ελέγχει από μακριά. Για τα φορολογικά δεν είμαι ειδική, αλλά έχω την εντύπωση ότι την κατακρεούργηση πλέον δεν την γλιτώνεις, παντρεμένος ή όχι.

Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν πολλοί λόγοι για να θέλει ή να μην θέλει κάποιος να παντρευτεί, αλλά κανένας από τους σοβαρούς δεν έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο θα εορταστεί η υπογραφή του συμβολαίου. Αν δεν βρίσκεις λόγο για να το κάνεις – ή για να μην το κάνεις - δεν είσαι ούτε λογική, ούτε πραγματίστρια, ούτε τσιγκούνα. Δεν είσαι αρκετά ενημερωμένη για το τι είναι ο γάμος.

________________
2.

Αγαπημένη μου Λένα,

γράφω τα πιο κάτω πιο πολύ σαν εξιλέωση των σκέψεων μου γιατί γράφοντας και ξαναδιαβάζοντας τις ίσως με βοηθήσει να δω τις καταστάσεις σαν τρίτος χωρίς συναισθηματικούς δεσμούς. Αγάπη είναι..... έρωτας είναι.... ενθουσιασμός είναι.... όλες αυτές οι έννοιες κρύβουν τόσα πολλά και σημαίνουν άλλα τόσα για τον καθένα ξεχωριστά. Το χειρότερο είναι να σημαίνουν κάτι το πολύ διαφορετικό για δύο άτομα τα οποία βρίσκονται απέναντι (πλέον όχι δίπλα). Ο ένας να μιλάει για έρωτες και αγάπες την ίδια χρονική στιγμή που ο άλλος να μιλάει για ενθουσιασμό. Να το ζουν όμως και οι δύο έντονα ως δύο εκκριτικοί χαρακτήρες. Φτάνει σε κάποια στιγμή ο δεύτερος να αρχίζει να μιλάει και αυτός για έρωτα και για αγάπη. Για αγάπη όμως που έχει δύναμη έχει ποίηση, σαν μια μορφή τέχνης. Έναν έρωτα λουσμένο στο κόκκινο, στο μπλε και μαύρο. Και μετά έρχεται μια στιγμή όπου ο πρώτος ρίχνει στον αέρα το 'πιστεύω ότι τον έρωτα μπορείς να τον ελέγξεις'. Και εκεί όλοι και όλα πέφτουν στο κενό. Μπορείς τον έρωτα να τον ελέγξεις; Ποιον έρωτα; αυτόν που μέσα σου βάζεις σε απευθείας σύνδεση με την αγάπη; Αυτόν που τον συγχύζουν πολλοί με ενθουσιασμό ίσως... Τα ρομπότ, ίσως... Τι να πω. Πιο πολύ όμως λυπάμαι γιατί ενώ 3έρω πως νιώθει το βλέπω να βουλιάζει στα πρέπει, στους στόχους, στις φιλοδοξίες; στην ματαιοδοξία; Πολλοί λένε ότι όταν ερωτεύεσαι, αγαπάς πραγματικά τότε ξεπερνάς κάθε όριο, κάθε φραγμό που βάζεις στον εαυτό σου και κάθε ενδόμυχη φοβία. βρίσκοντας λύση για όλα, κι αν όχι τουλάχιστον κάποιο είδος συμβιβασμού. Το μόνο όμως που αντικρίζω τώρα πια είναι white noise. Ρομπότ γέννημα θρέμμα; Δειλία; Φύκια για μεταξωτές κορδέλες; ή ξέφτισμα συναισθημάτων σε χρόνο dt; Και πλέον αφού τα έδωσες όλα για όλα με γνώμονα την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό, εν συνέχεια η ζωή προχωρά πεισματικά. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο ο οποίος θα γίνει κατανοητός είτε τώρα είτε λίγο αργότερα.

Δε νομίζω ότι απευθύνθηκες στη σωστή στήλη του ίντερνετ. Δεν πιστεύω ότι ελέγχεις απόλυτα ποιον θα ερωτευτείς, αλλά ότι σίγουρα πρέπει να προσπαθείς να το ελέγχεις. Δεν είναι πάντα καλή ιδέα να περνάς κάθε φραγμό και κάθε όριο, για την ακρίβεια, ελάχιστες φορές είναι καλή ιδέα κάτι τέτοιο, και λέω «ελάχιστες», ενώ πιστεύω «ποτέ». Ο περιορισμός της σπατάλης είναι μια σοφία που παρατηρούμε όλοι γύρω μας στη φύση, στην ύπαρξη της ίδιας της ζωής. Η συντήρηση και ο έλεγχος δεν είναι έλλειψη φαντασίας, δεν είναι δειλία, είναι διαχείριση και σεβασμός στα αποθέματα ενέργειας, στην ουσία είναι η πίστη στη ζωή. Δεν είναι δύσκολο να ερωτεύεσαι μανιασμένα και να τα δίνεις όλα. Είναι κάπως ανόητο.

Αυτά τα θεωρητικά για όσο τρώμε τα φιστίκια. Στη συγκεκριμένη ιστορία τώρα, αυτό που έγινε είναι ότι εσύ τον γούσταρες περισσότερο απ' ό,τι αυτός εσένα. Και ναι, αν θέλεις κάποιον, βρίσκεις λύσεις. Αν δεν βρίσκεις, είναι επειδή δεν θέλεις, όχι επειδή σε εμποδίζει η ιδεολογία σου περί έρωτα.

________________
3.

Αγαπητή ΄'Α μπα΄' πρόσφατα διέκοψα κάθε επαφή με μια από τις φίλες μου. Δεν καβγαδίσαμε απλά εγώ ενοχλήθηκα με ένα γεγονός και απομακρύνθηκα. Εκείνη δεν έκανε καμία κίνηση. Λάθη έχουν γίνει και από τις δυο πλευρές και δυστυχώς χρόνια τώρα καμία δεν καθόταν να τα λύσει, απλα τα κρύβαμε κάτω από το χαλί. Δεν ξέρω αν θέλω να συνεχίσω να κάνω παρέα ακόμη μαζί της αλλά πονάω... Νιώθω σαν να χωρίζω...(υπερβολική??)
Επίσης μετά από αυτό έχω αποκτήσει μια φοβία ότι κάποια στιγμή θα μείνω εντελώς μόνη χωρίς φίλους

Βοήθειαααα!

Σα να χωρίζεις είναι, αλλά λίγο χειρότερα. Δεν μας λες την ηλικία σου. Αν είσαι μικρή, ο ατσούμπαλος τρόπος με τον οποίο το χειριστήκατε και οι δύο εξηγείται. Στο μέλλον θα είσαι πιο προσεκτική με τις φιλίες σου, θα μάθεις να ζητάς αυτά που αρμόζουν και να διαχειρίζεσαι τη δυσαρέσκεια σου καλύτερα. Για να γίνει αυτό πρέπει να κάτσεις και να σκεφτείς τι ακριβώς έγινε, μην αφήνεις να σου μείνει μια φοβία ως προίκα αυτής της εμπειρίας. Κάνε απολογισμό, δες τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά και τι αποτέλεσμα μπορεί να είχε. Αυτό που έζησες τώρα θα το ξανασυναντήσεις, κοίτα να μην το φέρεις εις πέρας με τον ίδιο τρόπο. Η «φοβία» είναι ο τεμπέλικος τρόπος για να ξεγλιστρήσεις χωρίς να χρειάζεται να κάνεις τίποτα.

________________
4.

3,5 χρόνια μαζί.. στα 30+ μας πια και ζούμε μαζί.. έρωτας μεγάλος και αθεράπευτος, ζευγάρι ζηλευτό... και ξαφνικά πέφτουν στα χέρια μου στοιχεία που δείχνουν ότι στην αρχή της σχέσης πολλά συνέβαιναν πίσω από την πλάτη μου, τηλέφωνα, συναντήσεις κτλ....μερικά τα είχα ψιλιαστεί (τότε) αλλά τα αρνήθηκε και τελικά περάσαν στο ντούκου από καλή διάθεση για τη σχέση!

Εγώ τώρα σε υστερία, κλάμματα, θυμός απεριγραπτος και με γκρεμισμένα κάστρα... Εκείνος, τα αρνείται όλα, με βγάζει τρελή και επιμένει ότι όλα είναι συμπτώσεις και προϊόν παρερμηνείας εκ μέρους μου... Θα δεχόμουν το «συγνώμη, ας τα ξεχάσουμε», αλλά όχι... είμαι απλά παρανοική και δεν υπάρχει τίποτα (εκεί τρελένεσαι τελείως όμως)!

Τι κάνεις στις περιπτώσεις που δεν έχεις πρόχειρο έναν ανιχνευτή ψεύδους? Μένεις και ρισκάρεις να σε παραμυθιάζουν και να σε πονάνε μια ζωή? Φεύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω ρισκάροντας ότι μπορεί να λέει αλήθεια και να χάσεις τα πάντα? «Τι λέει η συνείδησή μου» δεν παίζει σαν ενδεχόμενο... 'Έχω νεύρα! Δεν ακούω καθαρά τι λέει!- Χ

Ξέρεις την φράση "Admit nothing, deny everything, launch counterattack"; Ήταν οι οδηγίες του πολιτικού σύμβουλου του Νίξον όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο του Γουοτεργκέιτ. Δεν λέει πολλά αυτό;

Ο σύντροφος σου έχει δύο επιλογές: α) να συνεχίζει να αρνείται τα πάντα, ελπίζοντας να μετατρέψει το θυμό σου σε σύγχυση, β) να παραδεχτεί τα πάντα, με ενδεχόμενο να τον τιμωρήσεις ή να τον αφήσεις. Γιατί τώρα λες ότι θα το προσπερνούσες, αλλά αυτός, όπως καταλαβαίνεις, δεν είναι σίγουρος, και δεν θέλει να τιμωρηθεί. Με κανέναν απολύτως τρόπο. Δεν έχει καμία όρεξη να παραδεχτεί αδυναμία, ότι έκανε λάθος, να αναλύσει τα πώς και τα γιατί. Φυσικά προτιμάει να το αποφύγει.

Είναι μεν πολύ ανθρώπινο να θέλει να αποφύγει τις συνέπειες των πράξεών του, είναι κάτι που κάνουμε όλοι, καταφεύγοντας και σε ψέματα, αλλά αυτό δεν σε βοηθάει ιδιαίτερα. Δεν είναι και κάτι που μπορεί να δει κανείς με συμπάθεια, γιατί η άρνηση του είναι επίσης η θέληση του να έχει τον έλεγχο, γιατί όσο δεν το παραδέχεται, εσύ φαίνεσαι όλο και πιο «παρανοϊκή». Επιμένοντας δεν μπορείς να κερδίσεις κάτι.

Δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι αν λέει αλήθεια. Ο αθώος αντιδρά με τεράστια έκπληξη και ρωτάει πολλά γιατί. Ο ένοχος αρνείται τα πάντα εμμονικά. Θα ήταν ιδανικό να το παραδεχόταν, αλλά δεν μπορείς δυστυχώς να ελπίζεις σ' αυτό. Αυτό που μένει είναι μια ερώτηση: πέρα από αυτό – που συνέβη ή δε συνέβη – εσύ θέλεις να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο; Δεν εξαρτάται από την παραδοχή του το τι θα κάνεις εσύ. Αν αποφασίσεις να μείνεις μαζί του παρά αυτή την ένδειξη αδυναμίας και προδοσίας που υποθέτω ότι έληξε, πες το – και κάνε το. Η δυναμική μεταξύ σας έχει αλλάξει ούτως η άλλως. Αρκεί να μην χρησιμοποιήσεις ποτέ αυτή την ιστορία ως χαρτί διαπραγμάτευσης. Αν θέλεις να είσαι μαζί του, πρέπει να το συγχωρήσεις χωρίς να το ξεχάσεις. Αν δεν θέλεις να προσπαθήσεις κάτι τόσο δύσκολο, η μόνη λύση είναι να χωρίσεις.

____________________

5.

Καλησπέρα,
Η ερώτηση που θέλω να κάνω αφορά τους (και καλά) φιλόζωους. Τελείωσα ιατρική πριν 2 χρόνια και αποφάσισα να στραφώ στην έρευνα. Από τότε που ξεκίνησα το διδακτορικό έχω κόψει σχεδόν κάθε επικοινωνία με δύο παιδικές μου φίλες, οι οποίες δεν μπορούν να δεχτούν αυτό που επέλεξα να κάνω. Στην αρχή νόμιζα ότι απλά συζητούσαμε μεταξύ σοβαρού και αστείου αλλά τελικά διαπίστωσα ότι δεν ήταν έτσι. Οι κοπέλες αυτές με κατηγορούσαν επειδή έκανα πειράματα σε ζώα και μου έλεγαν ότι είναι γραμμένες σε φιλοζωικούς συλλόγους και ότι καταδικάζουν την οποιαδήποτε κακομεταχείριση ζώων εξισώνοντας την έρευνα σε μια μαιμού που είχαν βρει στο youtube με το φόλλιασμα και την κακοποίηση των σκύλων. Παρόλα αυτά, το αρνάκι που σουβλίζουμε το Πάσχα και τους αστακούς που βράζουμε ζωντανούς δεν τα αποχωρίζονται, γιατί έτσι είναι η τροφική αλυσίδα και ο άνθρωπος είναι ον παμφάγο!!!! Κυκλοφορεί φυσικά και η καραμέλα ότι η έρευνα θα μπορούσε να στηριχτεί αποκλειστικά και μόνο σε κυτταρικές καλλιέργειες (πράγμα που φυσικά δεν ισχύει) και τη λέει η κάθε κοντοχωριανή, με αποτέλεσμα να με φέρουν στα όριά μου. Θεώρησα ότι αφού αυτή η συζήτηση γινόταν σχεδόν κάθε φορά που βρισκόμασταν ίσως ήταν καλύτερα απλά να απομακρυνθώ.. Αλλά τώρα μου λείπουν... Υπάρχει κάποιος τρόπος που μπορώ να τις κάνω να καταλάβουν; Το ξέρω ότι ακούγομαι πολύ σίγουρη ότι έχω δίκιο και ίσως δε θα έπρεπε να είμαι τόσο κατηγορηματική, αλλά ρε αμπα άμα θες πραγματικά να υποστηρίξεις την άποψή σου γίνε χορτοφάγος, κόψε τα εμβόλια, κόψε και τις ασπιρίνες και κάτσε να πεθάνεις από γρίπη.- Χριστίνα - wanna be scientist

Χριστίνα, εγώ μαζί σου είμαι, αλλά ξέρεις, εσύ έχεις περισσότερα επιχειρήματα από μένα. Εσύ έχεις τις γνώσεις για να εξηγήσεις γιατί γίνονται πειράματα σε ζώα. Εσύ ξέρεις τι αποτελέσματα δίνουν, με ποιο τρόπο χρησιμοποιούνται, γιατί δε λύνονται όλα με κυτταρικές καλλιέργειες – η γνώση είναι δύναμη, και είναι όλη δική σου.

Οι φίλες σου μιλάνε με το συναίσθημα κι εσύ μιλάς με στοιχεία. Είναι σα να μιλάτε σε άλλη γλώσσα. Νευριάζεις και ακυρώνεις τα συναισθήματά τους, μιλάνε με το συναίσθημα και σε εκνευρίζουν. Είναι Catch 22 και για να καταφέρετε να επικοινωνήσετε πρέπει να σπάσει αυτή η μεταφορά πληροφοριών σε διαφορετικό κώδικα. Δεν έχω ιδέα πώς. Ίσως χρειάζεστε έναν ουδέτερο συντονιστή.

Ίσως αν προσπαθούσες να μην περιφρονείς την συναισθηματική τους τοποθέτηση να έκανες ένα βήμα προς το μέρος τους. Έχουν δίκιο σε ορισμένα σημεία, τα πειράματα δεν είναι το ίδιο με το φαγητό. Φαντάζομαι ότι πολλά πειράματα γίνονται με λάθος τρόπο, ίσως η μεθοδολογία παίρνει βελτίωση, υπάρχει πραγματικά ένα μεγάλο ηθικό θέμα, δε μπορεί να μην το βλέπεις. Κατά τη γνώμη σου φαντάζομαι ότι τα αποτελέσματα είναι τόσο σημαντικά που αυτές οι θυσίες είναι αναγκαίες, ή ότι όποιος το βλέπει τόσο αποσπασματικά είναι υποκριτής και τυφλός στις θυσίες που γίνονται έτσι κι αλλιώς για να ζει ο καθένας μας όπως ζει (με καθαρό νερό, ηλεκτρισμό και φαγητό στο ψυγείο). Μπορεί να μην γίνεται να συμφωνήσετε, αλλά να καταφέρετε να ισορροπήσετε σε κάποιο σημείο αμοιβαίου σεβασμού τύπου «καταλαβαίνω γιατί λες αυτό που λες, αλλά η δική μου συνείδηση μου ορίζει διαφορετική άποψη». Πολύ του συμβιβασμού είμαι σήμερα. Μπορεί να είναι επειδή επιτέλους έπεσε η θερμοκρασία. Ομ!

________________
6.

Σήμερα στη σχολή ένας καθηγητής, πάνω σε μια συζήτηση που είχαμε, μου είπε πως δεν έχω αυτοπεποίθηση. Το συμπέρανε, λέει, από το γεγονός του ότι είμαι ντροπαλή. Το ήξερα ότι είμαι ντροπαλή, κυρίως με άτομα που δεν γνωρίζω καλά, αλλά δεν πίστευα πως φαίνεται τόσο πολύ. Πώς πιστεύεις ότι μπορώ να το ξεπεράσω όλο αυτό και να γίνω λιγότερο ντροπαλή κ πιο δυναμική;- petite fleur

Εμένα για άλλο λόγο θα με έζωναν τα φίδια. Γιατί δίνω με τη στάση μου το ΟΚ σε έναν καθηγητή να μου πει τη γνώμη του για τον χαρακτήρα μου. Δεν ξέρω τι σχολή, τι σχέση, τι είδους συζήτηση, αλλά υπάρχει περίπτωση να πέρασε πολλά όρια αυτός με αυτό το σχόλιο.

Δεν υπάρχει ένας τρόπος για να ξεπεράσεις «όλο αυτό». Είναι διαδικασία, είναι ταξίδι, είναι συνεχής προσπάθεια, και το να είσαι ντροπαλή δεν ταυτίζεται με το να μην έχεις αυτοπεποίθηση. Μια χαρά είναι οι ντροπαλοί, τους αγαπάμε.
Εσύ τώρα μην δίνεις σημασία στα σχόλια το κάθε ένα λες και κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Το τι βλέπει ο καθένας σε σένα πιο πολύ με τα δικά του μάτια και τις δικές του προσδοκίες έχει να κάνει, και όχι με το τι πραγματικά είσαι.

________________
7.

Γειά σου και χαρά σου!
Ταυτίστηκα (εν μέρει) με την κοπέλα της ερώτησης 6 την 02.05.2014, και είπα να ζητήσω διευκρινίσεις ..
Λοιπόν ο φίλος μου είναι γενικά αρκετά κοινωνικός, όμως κάνει παρέα κυρίως με γυναίκες με τις οποίες βγαίνει μόνος του αλλά και μαζί μου κάποιες φορές (οι περισσότερες από αυτές δεν έχουν σταθερή σχέση - το διευκρινίζω γιατί πιστεύω ότι έχει σημασία). Επίσης κρατάει επαφή με πρώην (θα βρεθούν μια φορά το δίμηνο και η τηλεφωνική επαφή είναι πολύ συχνότερη). Τέλος θα έλεγα ότι είναι από τους τύπους που "του αρέσει να αρέσει" και ζητάει επιβεβαίωση.

Ανασφάλειες έχω (δικές μου - άσχετα και πριν από εκείνον). Το ερώτημα μου είναι το εξής: Είναι λογικό έχοντας δίπλα μου έναν άνθρωπο που λειτουργεί με αυτό τον τρόπο, να μου είναι όλο και πιο δύσκολο να διαχειριστώ την ανασφάλεια μου? Θα ήθελα την γνώμη σου δεδομένου ότι α) πιστεύω ότι είναι ειλικρινής απέναντί μου και δεν νιώθω ότι με κερατώνει, β) όλα παρουσιάζονται υπό το πρίσμα μιας φυσιολογικότατης φιλίας, πράγμα που εγώ δεν αντιλαμβάνομαι σε κάποιες περιπτώσεις (π.χ. εγώ δεν θα τσίμπαγα και δεν θα δάγκωνα έναν φίλο μου μπροστά στον γκόμενο μου), γ) νιώθω ότι επικοινωνώ και ταιριάζω πολύ μαζί του σε όλα τα υπόλοιπα.. όμως τι γίνεται όταν τα όρια του καθενός είναι τόσο διαφορετικά? - Κολυμπάω σε μαρμελάδα..- κουνούπι ή πυγολαμπίδα

Αν είναι λογικό; Φυσικά και είναι λογικό. Τι θα πει λογικό, δεν είναι εξίσωση, μιλάμε για σεξουαλική ζήλια, ο καθένας έχει τα δικά του όρια και όσο αυτά δεν τον εμποδίζουν να κάνει σχέσεις με άλλους ανθρώπους, είναι λογικά και δε χρειάζεται να προσαρμοστούν για τα μάτια κανενός.

Καλύτερα να είσαι εσύ ειλικρινής απέναντι στον εαυτό σου πρώτα. Νιώθεις ότι σε κερατώνει, δεν είναι αδυναμία να το παραδεχτείς, η απιστία δεν είναι μόνο το σεξ στα κρυφά. Αφού λες ότι αυτές οι φιλίες δεν σου φαίνονται για φιλίες, έτσι είναι. Είναι σχέσεις στις γκρίζες περιοχές που δεν θέλεις να έχεις στη ζωή σου. Πώς γίνεται να δηλώνεις ότι είσαστε μια χαρά «σε όλα τα υπόλοιπα». Δεν μπορείς να το διαχωρίσεις αυτό από τα υπόλοιπα. Ο άνθρωπος που θέλει συνέχεια να αρέσει και ζητάει επιβεβαίωση δεν το κάνει με βάρδιες. Κάτι έχει μέσα του που τον τρώει.