Moνόλογος μιας γυναίκας που πάσχει από κρίσεις πανικού

δεν είσαι η μόνη που της συμβαίνει αυτό. Συμβαίνει σε πολύ κόσμο. Έχει συμβεί και σε μένα στο παρελθόν. ΠΡΕΠΕΙ να πας σε ψυχολόγο. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Αν δεν σε υποστηρίζουν οι δικοί σου σε αυτό, κάντο κρυφά. Τα φάρμακα βοηθάνε αλλά δεν δίνουν λύση από μόνα τους. Αλήθεια, πως τα παίρνεις χωρίς συνταγή γιατρού;

Αχ Ιόλη, έχεις και αγαπημένο όνομα !η πλειοψηφία των ευαίσθητων ανθρώπων έχει βρεθεί σε κατάσταση πανικού, κάποιοι πιο έντονα και άλλοι λιγότερο..η ψυχανάλυση είναι πολύ χρήσιμη αλλά επιτυγχάνεται και με την βοήθεια φίλων και κυρίως μέσω προσωπικής αναζήτησης..οι πλέον έξυπνοι άνθρωποι έχουν και τα μεγαλύτερα προβλήματα, κόμπλεξ και αδυναμίες. Η αναγνώριση του προβλήματος είναι πολύ βασική, τώρα άρχισε να δουλεύεις με τον εαυτό σου. Βρες κάποιον να σε βοηθήσει. Προσπάθησε να συναναστρέφεσαι με θετικούς ανθρώπους και δες τη ζωή αισιόδοξα!Επικεντρώσου στις επιτυχίες σου, αναγνώρισε τον εαυτό σου, επιβραβεύσου.Κάτι που μπορεί να σε βοηθήσει επίσης είναι η yoga, σου μαθαίνει τον σωστό τρόπο να αναπνέεις, ή μάλλον στον θυμίζει, καθώς όταν γεννιέται ο άνθρωπος, αναπνέει από την κοιλιά και με τα χρόνια και τη συμβολή του στρες φτάνει να αναπνέει από το λαιμό δυσχεραίνοντας τη σωστή λειτουργία του αναπνευστικού και κατά συνέπεια, ολικού συστήματος...αλήθεια είναι πως τα ψυχολογικά μας δεν αποβάλλονται εύκολα αλλά αποβάλλονται ! με συνέπεια, επιμονή, δουλειά, προσωπική θέληση και συμμετοχή. Αγάπα ΣΕ !

Νιώθω έντονη την επιθυμία να σχολιάσω, ελπίζοντας ότι θα μπορέσω να βοηθήσω στο ελάχιστο.«Παντού πήγα, σ’ όλους τους γιατρούς, τίποτα. Εάν δεν ηρεμήσουν τα νεύρα μου, οι κρίσεις πανικού δεν θα περάσουν.»Αυτό που σου είπαν οι γιατροί δεν είναι «τίποτα». Είναι, με πολύ απλά λόγια στην πραγματικότητα, ακριβώς αυτό που σου συμβαίνει.«Πώς να ηρεμήσουν, άμα είμαι συνέχεια με ταχυπαλμίες και τρόμο, κανείς δεν μου είπε, πουθενά, απλώς γιατί δεν ξέρουν. Δικό μου θέμα είναι που έκανα τα νεύρα μου κουρέλια, δικό μου και να λυτρωθώ. Να πάω, λένε, να κάνω ψυχοθεραπεία, να βρω τη ρίζα του κακού, σε τι κλοτσάει το σύστημα.»Το πώς και το γιατί έγιναν τα νεύρα σου κουρέλια είναι ένα θέμα που μόνο εσύ το γνωρίζεις – ακόμα κι αν πιστεύεις πως δεν το γνωρίζεις. Το θέμα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα, πώς το αντιμετωπίζεις και τι προτίθεσαι να κάνεις για τον εαυτό σου. Ναι, οι κρίσεις πανικού έχουν ρίζα, από κάπου προέρχονται. Και, ναι, εφόσον δεν υπάρχει παθολογικό πρόβλημα, η ψυχανάλυση-ψυχοθεραπεία θα σου δώσει απαντήσεις και λύσεις.«Δεν μπορώ, δεν θα καταλάβει ο άντρας μου, δεν θέλει ν ακούει γι’ αυτά, ούτε οι γονείς μου, είναι επαρχιώτες και δεν καταλαβαίνουν απ’ αυτά, θα νομίζουν ότι τρελάθηκα. Να έχω άντρα και παιδί σε αυτούς αρκεί. Τα ψυχολογικά μου είναι δική μου υπόθεση.»Το ζήτημα δεν αφορά κανέναν εκτός από τον εαυτό σου. Οι άνθρωποι του περιβάλλοντός σου σε έχουν βάλει σε ένα κουτάκι και έχουν από εσένα συγκεκριμένες προσδοκίες και απαιτήσεις γιατί μέχρι εκεί φτάνει το δικό τους μυαλό. Ο άντρας σου θέλει συγκεκριμένα πράγματα, οι γονείς σου το ίδιο, και κανένας δεν έχει την ικανότητα να καταλάβει ότι η ψυχοθεραπεία δεν είναι πολυτέλεια αλλά ιατρική αναγκαιότητα.Ναι, τα χάπια δε θα σε βοηθήσουν. Οι κρίσεις πανικού προέρχονται από κάτι που βασανίζει το μυαλό σου. Οι κρίσεις πανικού είναι το σύμπτωμα, όχι η ασθένεια. Τα χάπια «χαϊδεύουν» το σύμπτωμα, δε θεραπεύουν το πρόβλημα. Όσο δεν αντιμετωπίζεις και δε λύνεις το πρόβλημα, δε μπορείς να περιμένεις ότι θα θεραπευτούν τα συμπτώματα.«Βλέπω τους ανθρώπους στον δρόμο και τους ζηλεύω. Όμορφους, άσχημους, όσοι αναπνέουν καθαρά κι όχι με πιεσμένο στήθος μού προκαλούν θαυμασμό. Αυτούς με το γερό νευρικό σύστημα ή τους αταλαιπώρητους από τη ζωή, τους τυχεράκηδες, πόσο τους ζηλεύω αυτούς. Θέλω να ζήσω και δεν μπορώ.»Ποτέ και για κανέναν δε μπορείς να ξέρεις τι γίνεται μέσα του, για κανέναν δε μπορείς να ξέρεις αν αναπνέει καθαρά, αν έχει γερό νευρικό σύστημα ή αν είναι πράγματι αταλαιπώρητος από τη ζωή και τυχεράκιας. Ποτέ και για κανέναν δε μπορείς να ξέρεις τι κουβαλάει στην πλάτη του. Και, σαφέστατα, δε μπορείς να ξέρεις τι προσπάθεια έχει καταβάλει για να μπορεί να αναπνέει καθαρά. Και ξέρεις κάτι; Δε σε αφορά. Ή μάλλον, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να σε αφορά. Όπως επίσης, δεν πρέπει να σε αφορά η γνώμη που έχουν οι άλλοι για την κατάσταση στην οποία εσύ βρίσκεσαι. Προφανώς, μόνο εσύ ξέρεις πόσο δυσκολεύεσαι και πόσο έντονο είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις. Το πιο εύκολο πράγμα για όλους μας είναι να δαιμονοποιούμε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, ακριβώς επειδή δεν το καταλαβαίνουμε. Στην τελική, όμως, για εσένα, για τη δική σου ύπαρξη και υπόσταση, δεν έχει καμία απολύτως σημασία τι καταλαβαίνουν οι τρίτοι. Σημασία έχει μόνο τι καταλαβαίνεις εσύ, ποιες είναι οι ανάγκες σου και τι κάνεις για αυτές.Πάρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε για λίγα μόνο λεπτά, με διαύγεια πνεύματος, να σκεφτείς τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου. Οι κρίσεις πανικού δεν είναι καπρίτσιο, δεν είναι τρόπος για να τραβήξεις την προσοχή επειδή είσαι κακομαθημένη. Είναι σύμπτωμα αρρώστιας και είναι μια αρρώστια που χρειάζεται να αντιμετωπίσεις όπως θα αντιμετώπιζες οποιαδήποτε άλλη: απευθυνόμενη στον ειδικό. Κανείς δε ξέρει ποιο είναι το καλό σου καλύτερα από εσένα.Ελπίζω το μήνυμά μου να ερμηνευθεί ως ένα wake-up call. Αυτός και μόνο είναι ο σκοπός μου και εύχομαι καλή τύχη.

Φιλενάδα το 'χω περάσει σε μικρότερη ηλικία από εσένα (τώρα είμαι 39) και σε καταλαβαίνω. Ηρεμιστικά (lexotanil μου είχαν γράψει) πήρα για λιγότερο από εβδομάδα γιατί όπως κι εσύ φοβήθηκα την εξάρτηση. Τέλος πάντων, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αλλά η συμβουλή μου είναι να ρωτήσεις τον παθολόγο σου για ένα χάπι που βοηθά στις ταχυκαρδίες (inderal λέγεται ΜΗΝ το πάρεις μόνη σου, γιατί κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, ρώτα τον παθολόγο σου) και επίσης ρώτησέ τον αν πρέπει να ελέγξεις τη λειτουργία του θυρεοειδούς σου (είναι πολύ άτιμος αδένας, ρυθμίζει και απορυθμίζει όλο το σύστημα και επίσης κάνει συμπτώματα που μοιάζουν με αυτά της κρίσης πανικού). Λες βέβαια ότι έχεις πάει σε όλους τους γιατρούς -εγώ απλά σου λέω τι γνωρίζω για την "υπόθεση" μήπως βοηθηθείς. Τέλος, το να μιλήσεις με κάποιον ψυχολόγο βοηθάει πολύ, δες το θετικά θα έλεγα. Κουράγιο, όλα θα πάνε καλά :)ΥΓ. Εννοείται δεν είσαι τρελή αγάπη μου, συμβαίνουν αυτά.

Ιόλη, μου θυμίζεις εμένα, το πέρασα και εγώ πριν μερικά χρόνια και ακόμα φοβάμαι πως μπορεί να μου συμβεί. Πλέον όμως έχω οχυρώσει στο μυαλό μου γραμμή άμυνας. Αποφάσισα πως δεν θα με φάει αυτό θα το φάω εγω. Όταν σου λένε να χαλαρώσεις έχουν δίκιο, αυτό είναι η αρχή και είναι το σημαντικότερο βήμα, μην το σκέφτεσαι συνέχεια γιατί θα νιώθεις διαρκώς άβολα. Είναι κάτι που γεννάει το μυαλό σου και μόνο εσυ μπορείς να το διώξεις. Θα σου πω εγω τι έκανα και ελπίζω να σε βοηθήσω. Σε εμένα ξεκίνησε μια μέρα που έπαθα κάτι σαν κράμπα στη θάλασσα και φοβήθηκα πως δεν θα μπορέσω να βγω στη στεριά. Οπότε το πρόβλημα μου ήταν αυτό και το εντόπισα, ύστερα φοβομουν τον οποιονδήποτε χώρο που δεν θα μπορούσα να βγω άμεσα, όπως τρένα , αεροπλάνα , μέχρι και τις πλατείες με πολύ κόσμο. Τι έκανα, χαλάρωσα, δεν πήρα φάρμακα , δεν πήγα στο γιατρό απλώς το πάλεψα μόνη μου. Άρχισα να μπαίνω σε μέρη που φοβόμουν και όταν με έπιανε ο τρόμος άρχισα να σκέφτομαι άλλα πράγματα, όπως το παιδί μου για παράδειγμα, ή ότι βρισκόμουν σε μέρη που μου αρέσουν, βιβλιοπωλεία για παράδειγμα και άλλα τέτοια. Πολέμησα το μυαλό μου με το μυαλό μου. Ακόμα φοβάμαι βέβαια κάποιες φορές ,αλλά δεν με νικά πλέον το έχω κερδίσει και κάθε φορά που μου έρχεται φόβος, λέω στον εαυτό μου πως είμαι καλά, είμαι δυναμική και δεν θα μου πάρει τον αέρα. Ελπίζω να σε βοήθησα, είσαι ένας δυναμικός άνθρωπος που δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, η ζωή σου ανήκει και πρέπει να την ζήσεις γιατί είναι τώρα, μην φοβάσαι τίποτα. Τέλος όσον αφορά αυτους που λές ότι τους έχεις κουράσει, στα παλιά σου τα παπούτσια, ο εαυτό σου κοπέλα μου είναι δικός σου και πρέπει να τον προσέχεις και να του φέρεσαι καλά και κάτι ακόμα βρες χόμπι που να σε ευχαριστεί, εγώ διαβάζω. Φιλιά ελπίζω να πάνε όλα καλά.

Δεν εισαι ουτε κακομαθημενη ουτε υστερικη αλλα σιγουρα δεν εισαι ουτε αρρωστη.ειναι μια φαση που περνας σιγουρα ασχημη αλλα οπως ολες οι φασεις περναει και αυτη!!!πρεπει ,εστω και αν οι δικοι σου ανθρωποι δεν συμφωνουν με αυτο γιατι απλα δεν το εχουν βιωσει και δεν ξερουν,να αναζητησεις την βοηθεια καποιου ειδικου.με τον καιρο θα αρχισεις να αισθανεσαι καλυτερα σιγουρα!!πανω απ´ολα η υγεια μας και εννοειται η και η ψυχικη!!!

γεια σου αγαπητη φιλη νομιζω οτι μπορω να βοηθησω . αν θες στειλε μου στο mail μου [email protected]

Ιόλη μου κοφ'τους διαλόγους με την Αριαν Λαζαρίδη, γραψε τον αντρα σου και τους γονεις σου και τράβα σ έναν ψυχολόγο.Δεν έχω όρεξη ουτε να σε κρινω και οπωσδηποτε ουτε να σε λυπηθω. Αν είσαι έξυπνος άνθρωπος όπως λές, πήγαινε να ζητήσεις βοήθεια.

αν χρειαζεσαι τη γνωμη ενος ανθρωπου με το ιδιο θεμα που εν πολλοις το ξεπερασε ειμαι στη διαθεση σου.

Άσε στην άκρη τον κοινωνικό περίγυρο και το τι λένε οι άλλοι, ξεκίνα ψυχοθεραπεία, και η ομοιοπαθητική μπορεί να σε βοηθήσει, άφησε τα χάπια, πάρε μια βαθιά ανάσα και τη ζωή σου στα χέρια σου. Ο χρόνος που έχουμε εδώ δεν είναι απεριόριστος. Κουράγιο και προχώρα.

H μόνη λύση είναι να πάτε σε ψυχολόγο για να βρει από ποιό περιστατικό στην παιδική σας ηλικία προκύπτουν οι κρίσεις πανικού. Αλλη θεραπεία δεν υπάρχει.

Είχε ακριβώς τα ίδια συμπτώματα η γυναίκα μου πριν 12-13 χρόνια.Μόλις είχε την πρώτη κρίση πανικού (της είχε συμβεί μέσα στο αμάξι) έμεινε κλεισμένη μέσα στο σπίτι 1 μήνα. Ακριβώς ίδια φάση με αυτή που περιγράφεις. Από τότε κάνει ομοιοπαθητική. Εγώ δεν τα πολύ πίστευα αυτά αλλά είδα τα αποτελέσματα. Μετά από τόσα χρόνια δεν είχε ξανά τίποτα αλλά της έχει μείνει μια μικρή φοβία με την οδήγηση. Δεν χάνεις τίποτα να δοκιμάσεις.

Μισο λεπτο για να καταλαβω, προτιμας να βασανιζεσαι ολομοναχη αντί να ζητησεις βοήθεια γιατι δεν θα καταλαβει ο άνδρας σου τι περνας και γιατί οι γονείς σου είναι επαρχιώτες; Ρε κοπελα μου πας καλά; το παιδακι σου δεν το σκεφτεσαι που δεν μπορεις να το φροντίσεις; Στ @ρχιδι@ σου τι θα καταλαβουν ο αντρας και οι γονείς σου ζητα βοήθεια χθες. Και ελεος πια με τα φαρμακα που θα "εξαρτηθεις" ενω αν εισαι ζομπι με κρίσεις πανικού και δεν βγαίνεις από το σπίτι είναι καλα; Εισαι αρρωστη και οι αρρωστοι χρειαζονται θεραπεια... υπάρχουν θεραπειες με ημερομηνία λήξης και άλλε που είναι life time. Η δική σου είναι δια βίου... παρτο απόφαση και κάνε αυτο που είναι καλύτερο για εσένα όχι για τους άλλους.

Κοριτσάκι μου, δες έναν ψυχολόγο!!! Βοηθάει πάρα πολύ! Και εγώ και άλλοι περνάμε διάφορα, δεν είσαι μόνη σου αυτό είναι σίγουρο!

Κρίσεις πανικού; :δεν είμαι απλώς ενήμερη...είμαι παθούσα!Ευτυχώς πολύ εύκολα θεραπεύτηκα με ειδικά φάρμακα (όχι ηρεμιστικά) , τα οποία χορήγησε ψυχίατρος .Χρειάστηκε να τα παίρνω για αρκετό διάστημα (3 χρόνια). Το σημαντικό είναι πως από την πρώτη εβδομάδα άρχισα να γίνομαι άλλος άνθρωπος.Ένα είναι σίγουρο : πρέπει να ζητήσεις τη βοήθεια ειδικού !!

ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ και τελείωσε. (παθούσα γαρ) και να μη σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Δικιά σου η ζωή κοπελιά όχι των άλλων. Και τα χάπια θα τα κόψεις σιγά σιγά, δεν βοηθάνε πίστεψέ με - δεκανίκι είναι και αυτά. ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΛΕΜΕ!

Αγαπητή Ιόλη, σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί έχω ζήσει κι εγώ το φόβο του φόβου. Μπορώ να σου πω ότι τον έχω πια νικήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, και αν ακόμα καμιά φορά αισθανθώ ότι μου κτυπά την πόρτα...πολύ σύντομα του την έχω κλείσει κατάμουτρα. Δυο πράγματα μπορώ να σου πω, που αν τα κάνεις έχεις ελπίδες να λυτρωθείς, αερόβια γυμναστική, τρέξιμο, κολύμπι, πεζοπορία (ειδικά αυτό) θα σε χαλαρώσει πάρα πάρα πολύ. και ένα δύσκολο σπορ, ειδικά αν έχει να κάνει με θάλασσα και νερό, ακόμα καλύτερα...π.χ..αυτά είναι τα καλύτερα αντίδοτα για το φόβο που νιώθεις. Τέλος η διατροφή είναι πολύ σημαντικός παράγοντας, θα πρέπει να αποφεύγεις καφέ και αλκοόλ, ένα με δυο ποτήρια κόκκινο κρασί μαξ την ημέρα. Το να μιλήσεις σε ειδικό είναι επίσης ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις, και δεν χρειάζεται να το πεις σε κανένα στην αρχή, από τις πρώτες κιόλας συναντήσεις θα νιώθεις καλύτερα! σου εύχομαι ολόψυχα να το ξεπεράσεις!και κάτι τελευταίο, ξεκίνα να σκέφτεσαι και να βοηθάς τους γύρω σου, αυτό θα σου δώσει απίστευτη δύναμη.

Ιόλη,όπως λες δεν είσαι ούτε κακομαθημένη ούτε υστερική αλλά σίγουρα δεν είσαι ούτε άρρωστη!!!περνάς μία άσχημη φάση.φάση είναι όμως και περνάει.έστω κι αν πρέπει να το κάνεις κρυφα σίγουρα πρέπει να το κάνεις.Πρέπει να επισκεφτείς κάποιον ειδικό για να σε βοηθήσεινα σταθεις παλι στα ποδια σουκαι να αρχισεις να ζεις την ζωή σου ξανα!!!να δεις πόςο καλυτερα θα νοιωσεις με τον καιρό.

Να πας να κάνεις ψυχανάλυση, Ιόλη. Ή ψυχοθεραπεία, ό,τι σου ταιριάζει. Και να μην αποθαρρυνθείς από το "κόστος". Μιλάμε για τη ζωή σου. Για κανέναν δεν ήταν εύκολο να ξεκινήσει αυτήν τη διαδικασία. Και κανένας δεν είναι "υγιής". Ούτε αυτοί που φαίνονται πως "αναπνέουν καθαρά". Δεν είναι όλοι άτρωτοι και συ η άρρωστη, μην τσιμπάς.

Το κείμενο σου είναι σαν να το έγραψα εγω πριν απο δέκα χρόνια. Έτσι και εγω, ενα απλό απόγευμα σαν όλα τα αλλα, ήμουν σπίτι μόνη μου και ξαφνικά άρχισα να νιώθω οτι σφίγγεται και κλείνει ο λαιμός μου. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Έτσι άρχισε.Εβγαινα έξω με κόσμο, με έπιανε τρόμος. έμενα σπίτι μόνη, το ίδιο. Έμπαινα σε κλειστούς χώρους νόμιζα οτι θα λιποθυμούσα. Πήγαινα σε ανοιχτούς, στην φύση, όλα γύριζαν απο τον πανικό. Είναι φρίκη. Είσαι συνέχεια σε κατάσταση τρόμου. Για αυτους που δεν ξέρουν πως είναι - Θυμάσαι την κάποια στιγμή που τρόμαξες και νόμιζες οτι θα πεθάνεις. Ε, είσαι συνέχεια έτσι. Συνέχεια όμως. Καταλαβαίνεις οτι δεν υπάρχει λόγος αλλα ο πανικός ειναι εκέι. Και είναι αληθινός. Σε ξυπνάει ακόμα και απο τον ύπνο.Σε γιατρούς δεν πήγα. Αλλα με βοήθησαν περισσότερα απο ολα τα εξής: οι αναπνοές και η διακωμώδηση του. Η γωώση επίσης οτι πολύς κόσμος το έχει αυτο και οτι μπορώ να το ξεπεράσω. Δεν ειναι κάποια ανίατη ασθένεια.Οι αναπνοές βοηθάνε γιατι αντιστρέφουν την υπεροξυγονωση, αρα την ζαλάδα, αρα περισσότερο πανικό. Η διακωμώδηση του με τον συντροφό μου ή με τους φίλους μου ήταν καθοριστική γιατι έτσι στερούσα απο το γεγονός την σοβαρότητα που απλά την έτρεφε. Θύμαμαι πως είχαμε τρελαθεί στα γέλια με κάτι φίλους όταν τους περιέγραφα την στιγμή που είχα συνειδητοποιήσει οτι οι ρίγες στο πάπλωμα μου προκαλούσαν πανικό. Λέγαμε οτι θα μπορουσε να ήταν χειρότερα - δες Woody Allen στο Hollywood Ending. Στο ορκίζομαι οτι μετα απο αυτό σχεδόν γελόυσαμε με τον φίλο μου οποτε ενιωθα οτι με πιάνει πανικός.http://www.anxietycoach.com/breathingexercise.html Αν συγκεντρωθείς στις αναπνοές σιγα-σιγά ηρεμείς μέχρι που ο πανικός φευγει. Οταν καταφέρεις να το κανεις καποιες φορές, αισθάνεσαι ακομα περισσότερη δύναμη.Απο τότε εχω κρίσεις πού σπάνια και έχω μάθει να αναγνωρίζω οταν έρχεται μία, να αναπνέω και να την αφήσω να περάσει. Οι κρίσεις θα είναι ΄πάντα εκει και δεν λέω οτι δεν με τρομάζουν αλλα μπορείς να τις ξεπεράσεις και να μην σου καθορίζουν την ζωή.Καλή δύναμη λοιπόν και σου υπόσχομαι οτι μπορείς να το κάνεις αυτο. Ειναι κατι πολυ κοινό, δεν είσαι μόνη σου και μην αισθάνεσαι ετσι γιατι γίνεται χειρότερα. Οι περισσότεροι νέοι θα περάσουν αυτη την φάση στην ζωή σου. Πάρε τα πράγματα στα χέρια σου. Κάνε τις αναπνοές, γέλα λίγο με τον εαυτό σου, κατάλαβε οτι δεν εισαι μόνη σου.