Λίγο πριν την έναρξη του 1ου Διεθνούς Tattoo Convention της Θεσσαλονίκης συναντήσαμε τoν διοργανωτή του, κι έναν από τους πιο ταλαντούχους και διεθνώς αναγνωρισμένους tattoo artist της Ελλάδας, για μία κουβέντα εφ' όλης της ύλης.
Ο Γιώργος Μαυρίδης είναι εδώ και δεκαπέντε χρόνια η 'ψυχή' του Θεσσαλονικιώτικου studio "Tattooligans", ένας από τους γνωστοότερους τατουατζήδες του κόσμου (με εκατοντάδες διακρίσεις, βραβεία, και πρώτες θέσεις στις μεγαλύτερες διοργανώσεις και συνέδρια σε Ευρώπη και Αμερική), ενώ την χρονιά που μας πέρασε δοκιμάστηκε με επιτυχία και στον ρόλο του παρουσιαστή, στην ταξιδιωτική εκπομπή 'World Party' του Alpha.
Αυτή είναι η ιστορία του.
Τα πρώτα χρόνια
Γεννήθηκα το '78, στην Καλαμαριά, και το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από τον εαυτό μου είναι να ζωγραφίζω. Στο σχολείο μας έλεγαν οι δάσκαλοι να ζωγραφίσουμε σπιτάκια κι εγώ ζωγράφιζα την προσωπογραφία του Καζαντζάκη από το βιβλίο της Ιστορίας. Δυστυχώς, δεν έχω κρατήσει αυτές τις παιδικές ζωγραφιές μου.
Μεγαλώνοντας άλλοτε ζωγράφιζα μανιωδώς κι άλλοτε τα παρατούσα τελείως. Οι λόγοι ήταν συνήθως οικογενειακοί. Υπήρχαν πολλές δυσκολίες στο σπίτι, κι εγώ ήθελα να φεύγω από εκεί, να ξεχνιέμαι. Έτσι άφηνα και την ζωγραφική.
Μετά εφηβεία. Γκραφίτι με τους GSA, αλητεία, tags, κάθε μέρα στους δρόμους, εκδρομές με τον ΠΑΟΚ, φασαρίες, τέτοια. Τότε υπέγραφα ως "Goonies 4".
Ήμασταν τότε καμιά έξι άτομα που βάφαμε και ο κολλητός μου ο Snoop που πέθανε σε αυτοκινητιστικό και του είχαμε αφιερώσει τότε ένα από τα μεγαλύτερα γκραφίτι που είχαν γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Στον Snoop αφιέρωσα και μια εκπομπή που είχαμε κάνει με το World Party φέτος, στην Τζαμάικα.
Οι συνθήκες δεν ευνοούσαν για να κάνω κάτι παραπάνω με το σχέδιο και την ζωγραφική.
Οι δάσκαλοι φώναζαν την μάνα μου, της έλεγαν το παιδί έχει ταλέντο, "κυνηγήστε το" αλλά η κατάσταση η οικονομική και η οικογενειακή δεν επέτρεπαν τέτοια πράγματα. Η ζωγραφική δεν πιανόταν στα σοβαρά όταν υπάρχουν σοαβρά θέματα βιοπορισμού και επιβίωσης.
Αναγκάστηκα να δουλέψω από μικρή ηλικία σε ένα σωρό δουλειές. Πακετάς, σερβιτόρος, οικοδομή. Πολλή δουλειά και πολύ δύσκολα χρόνια.
Στο γυμνάσιο έμεινα δυο τρεις χρονιές, και τελικά πήγα στο νυχτερινό. Το πρωί δουλειά σε ένα γυράδικο, μετά στο νυχτερινό, μετά πάλι πακετάς στη Veronna δέκα – δύο.
Την ζωγραφική μία την έπιανα και μια την άφηνα. Μετά άρχισε να γίνεται και το γκραφίτι μόδα κι έκανα μερικές δουλειές για μαγαζιά, καφετέριες κτλ, κι έβγαζα και από 'κει χαρτζιλίκι.
Πρώτη επαφή με το τατουάζ
Τότε οι μεγαλύτεροι από μένα που ήτανε πιο χωμένοι με φωνάζανε ως μικρότερο και μου έλεγαν "Έλα από το σπίτι που θα κάνουμε τατουάζ – μόνοι τους όλοι, με βελόνες – και σχεδίασε μας στο χαρτί το τάδε σχέδιο", επειδή ζωγράφιζα καλά.
Ούτε προσχέδια ούτε τίποτα. Ζωγράφιζα εγώ με στυλό πάνω στο δέρμα, κι αυτοί το βαράγανε.
Έτσι κόλλησα το "μικρόβιο". Έφτιαξα το πρώτο μου μοτεράκι από ένα μιξεράκι του φραπέ. Είδα πώς το έκαναν οι άλλοι, και το έκανα.
Ξεκινήσαμε τότε με φίλους να βαράμε έτσι για πλάκα, πειραματικά. Έχω ακόμα το πρώτο μου τατουάζ. Κάναμε το ίδιο σχέδιο με τον κολλητό μου που πέθανε, με την ίδια βελόνα.
Τι σχέδιο ήταν;
Ε, τίποτα μη φανταστείς, τα ψευδώνυμα μας, το όνομα της ομάδας μας GSA, ΠΑΟΚ, τρεις τελίτσες, τέτοια.
Το πρώτο tattoo studio στο Πασαλιμάνι
Περνάνε τα χρόνια και πρέπει να πάω φαντάρος.
Παρουσιάζομαι, με διώχνουν γιατί έχω τατουάζ, σκουλαρίκια, κτλ, με στέλνουν Λαμία.
Είχα μαζί μου το μοτεράκι και έκανα τατουάζ μέσα. Έφαγα καμπάνες, φυλακές, κατέστρεψα και καμιά δέκα – είκοσι φαντάρους (γέλια), και με στέλνουνε από τον Έβρο αντί για Θεσσαλονίκη, Αθήνα.
Τα τατουάζ μου τότε ήταν σχεδόν τραγικά, μόνο η ζωγραφική μου ήταν πολύ καλή κι αυτό με έσωζε. Δεν είχα ακόμα τη σωστή τεχνική ώστε να μένει καλά το tattoo πάνω στο δέρμα.
Στην Αθήνα βρέθηκα με έναν φίλο μου Πειραιώτη τον Αντρέα.
Είχε έρθει μια περίοδο αυτός πάνω σε φάση Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ, να μαλώσουμε. Αλλά τελικά γίναμε φίλοι. Στις διανυκτερεύσεις έμενα σπίτι του.
Αυτός είχε κάτι τατουάζ, του βαρούσα κι εγώ και άλλα, μετά ερχόταν οι φίλοι του, έκανα και σε αυτούς, και από στόμα σε στόμα άρχισαν να μας χτυπάν τα θυροτηλέφωνα άσχετοι. Είχαμε γίνει τατουατζίδικο, κανονικά!
Τελικά ανοίγουμε ένα μαγαζί, το Cover Up Tattoo Studio στο Πασαλιμάνι. Παραγγείλαμε χρώματα από το εξωτερικό, μοτεράκια, το στήσαμε από την αρχή.
Το μαγαζί πήγε τέλεια, αλλά μεταξύ μας αρχίσαμε να έχουμε προβλήματα. Δεν τα βρίσκαμε κι εκεί γύρω στο 1999 που έγινε και ο μεγάλος σεισμός στην Αθήνα γύρισα πίσω στην Θεσσαλονίκη.
Επιστροφή στην Θεσσαλονίκη – Tattooligans
Τον Νοέμβριο του '99, λίγο πριν μπει το 2000, παίρνω ένα δάνειο και ανοίγω το πρώτο μου μαγαζί στην Μητροπόλεως, εκεί στον ημιώροφο. Μagic Needles λεγόταν στην αρχή, μετά το έκανα Tattooligans.
Τότε ήταν που κατάλαβα ότι αυτό ήθελα.
Αποφάσισα πως το τατουάζ θα ήταν όλη μου η ζωή, και για μια δεκαετία δούλευα μίνιμουμ 15 ώρες τη μέρα. Με πείσμα. Έμαθα να κολλάω βελόνες μόνος μου, όλα μόνος μου, και πολλή εξάσκηση.
Προσπαθούσα να μάθω, να εξελιχθώ όσο περισσότερο μπορούσα. Είπα, θα εξειδικευτώ στις προσωπογραφίες, και θα το κάνω όσο καλύτερα μπορώ.
Δεν ήμουν ποτέ καβαλημένος. Καταλάβαινα όταν κάτι δεν το έκανα καλά, οπότε έπεφτα πάλι με τα μούτρα. Μου πήρε χρόνια, αλλά τελικά το έφτασα στο σημείο που ήθελα. Κάτι που τελικά αναγνωρίστηκε.
Αν υπάρχει ένας και μόνο χρυσός κανόνας στο τατουάζ αυτός είναι:
Να ζωγραφίζεις πολύ, και να μιλάς λίγο. Πολλή δουλειά και λίγα λόγια.
Πριν δεκαπέντε χρόνια τατουάζ έκαναν λίγοι άνθρωποι. Από τους δέκα πελάτες οι επτά ήταν τοξικομανείς και οι τρεις που δεν ήταν, ήταν οι μάγκες της πόλης. Οι πάνκηδες, τα ροκαμπίλια, οι άνθρωποι της φάσης τελοσπάντων. Κοπέλα δεν έβλεπες ούτε μία στους δέκα.
Έτσι, δούλευα και νύχτα σε διάφορα μαγαζιά της πόλης. Γενικά το επάγγελμα "τατουατζής" δεν ήταν αυτό το πράγμα που είναι σήμερα. Υπήρχε εντελώς ρατσιστική αντιμετώπιση, ακόμα και μέχρι πριν λίγα χρόνια.
Καταρχήν έλεγες τι δουλειά κάνεις και ο κόσμος σε θεωρούσε πρεζάκια, αληταρά.
Για μένα η αντιμετώπιση αυτή δούλεψε καταλυτικά. Εγώ αυτό, είπα, θα το αλλάξω, και πιστεύω πως έχω συμβάλλει πολύ στην σημερινή αλλαγή νοοτροπίας.
Κάποια στιγμή, το 2007, ανοίγω το καφέ-μπαρ "London" στην Παύλου Μελά, με χρήματα που είχα μαζέψει ως τότε. Το μαγαζί πήγε για δύο χρόνια πάρα πολύ καλά, και στην ουσία από εκεί έβγαλα κάποια χρήματα.
Έπειτα το πούλησα, και τον Δεκέμβρη του 2008, τότε που φάγανε τον πιτσιρικά τον Γρηγορόπουλο, ανοίξαμε εδώ που είμαστε, στην Ιπποδρομίου.
Τατουάζ που δεν θα έκανες ποτέ σε κάποιον;
Εννοείται ότι δεν βαράμε τίποτα φασιστικό. "Φίλε δεν βαράμε, συγγνώμη", χωρίς να ανοίγεις κουβέντα.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα πατριωτικά, αρχαίους πολεμιστές που θέλουν να κάνουν μερικοί και τέτοια. Κι εγώ την αγαπώ την Ελλάδα και την ιστορία μας, αλλά αν υποψιαστώ ότι είναι κάνας φασίστας, αν μου αρχίσει τίποτα να βάλουμε και αυτό το σύμβολο, να βάλουμε και το άλλο, τέλος.
Σε αυτό είμαι κάθετος.
Από σχέδια, δε χτυπάμε οτιδήποτε δεν είναι καλό.
Με ευγένεια εξηγούμε στον πελάτη και του προτείνουμε εναλλακτικές, αλλά αν επιμένουν προτιμώ να πάνε να το χτυπήσουν αλλού. Δε με νοιάζουν τα εκατό ευρώ, με νοιάζει να γίνει καλή δουλειά.
Αν έρθει κάποιος με ένα πραγματικά άσχημο σχέδιο του προτείνω κάτι άλλο ή δεν το κάνω καθόλου. Γιατί ο άλλος που θα το δει δεν ξέρει ότι δεν το σχεδιάσαμε εμείς, ξέρει μόνο ότι το έκαναν στο Tattooligans.
Εμένα αυτό μου κάνει κακό.
Πώς ξεκίνησες να κάνεις τατουάζ σε τόσους παίκτες του ΠΑΟΚ;
Εγώ ήμουν γνωστός στον ΠΑΟΚ γιατί ασχολούμαι χρόνια. Μια φορά πριν από έναν μεγάλο τελικό έκανα σε κάποιους παίκτες τατουάζ, μετά κερδίσαμε και όλο αυτό δημοσιεύτηκε σε αθλητικές εφημερίδες, συζητήθηκε.
Έτσι άρχισαν να έρχονται σε μένα κι άλλοι γνωστοί ποδοσφαιριστές.
Γενικά όμως, επειδή ήμουν ΠΑΟΚ, σεβόμουν τους παίκτες που έρχονταν από τον Άρη ή από τον Ηρακλή.
Δεν τους έβγαζα στο ίντερνετ γιατί δεν ήθελα να τους δημιουργήσω πρόβλημα. Δηλαδή, είχα βαρέσει τη μισή ομάδα του Άρη και δεν το ανέβασα ποτέ.
Είναι κρίμα να του τη λέει ο άλλος που είναι Άρης ότι ο δικός του ο ποδοσφαιριστής χτυπάει σε μένα.
Σεβόμουν τον οπαδισμό του άλλου, ακόμα και αν αυτή η προβολή θα ανέβαζε το image μου.
Πες μου τα θετικά και τα αρνητικά όλης αυτής της προβολής των τατουάζ τα τελευταία χρόνια.
Εγώ χαίρομαι γιατί πλέον το τατουάζ δεν θεωρείται κάτι περιθωριακό. Τελείωσε αυτό, πάει.
Τα τελευταία "κρατήματα" είναι από την γενιά των γονιών μας. Μετά από αυτούς τελειώνουν όλα.
Οι επόμενοι που έρχονται είναι οι σημερινοί 30άρηδες που έχουν κατά 80% όλοι τους τατουάζ. Τότε θα αρχίσεις πραγματικά να το βλέπεις παντού, όταν πια αυτοί θα δουλεύουν σε τράπεζες, στο ταχυδρομείο κτλ. Όπως είναι στο εξωτερικό.
Το αρνητικό όλης αυτής της έκρηξης είναι ότι ο κόσμος πλέον δεν ξεχωρίζει τι είναι ένα καλό ή ένα κακό tattoo. Θέλει απλά ένα τατουάζ. Πάει οπουδήποτε επειδή είναι φτηνά. Μετά έρχεται εδώ και καταλαβαίνει πότε κάτι είναι καλό. Επίσης, ο καθένας που θέλει να ασχοληθεί με το τατουάζ παίρνει ένα μοτεράκι από το ίντερνετ, κι επειδή ζωγραφίζει καλά νομίζει ότι μπορεί να κάνει τατουάζ. Δεν τον κρίνω αρνητικά, γιατί κι εγώ αυτό νόμιζα παλιά.
Τώρα που έφτασα στο άλλο επίπεδο δε με ενοχλεί καθόλου αυτός που βαράει σπίτι του, με ενοχλείς εσύ που πήγες εκεί και βάρεσες τατουάζ και μετά έρχεσαι και μου τον κράζεις.
Δεν θεωρείς όμως ότι κάποια στιγμή τα studio κοπανάγανε τις τιμές;
Στην τέχνη δεν υπάρχουν τιμές. Ο καθένα κοστολογεί την τέχνη του όπως αυτός θέλει. Ούτε πιστεύω ότι ένα ακριβό tattoo σημαίνει ότι είναι απαραίτητα καλύτερο από ένα πιο φθηνό. Ένα τατουάζ είναι καλό μόνο αν ο άλλος το κάνει καλά.
Εμένα ο κόσμος με κράζει ότι είμαι ακριβός. Θα σου πω κάτι. Τα λεφτά που ακούγονται ότι παίρνω δεν τα πήρα ποτέ! Κάτι πρέπει όμως να βρουν για να σου προσάψουν, για να δημιουργηθεί μια φήμη.
Έρχεται μετά εδώ ο άλλος, του λέμε την τιμή, και βλέπεις να συνειδητοποιεί ότι τελικά οι άλλοι ήταν που του ζητούσαν περισσότερα!
Πολλά ακούγονται, και ούτε τα μισά δεν είναι αλήθεια.
Και ψώνιο με έχουν πει κατά καιρούς, κι αυτός αν θες είναι και ο λόγος που έκανα φέτος την εκπομπή στον Alpha. Για να δείξω ποιος πραγματικά είμαι και να τους εκθέσω.
Δουλεύεις καθημερινά;
Όχι, πλέον βαράω μόνο τους φίλους μου. Σπάνια πελάτες. Κουράστηκα κάπως, έχω γίνει και πιο δύσκολος άνθρωπος. Ας πούμε, όπου με βλέπουν με σταματάνε μου μιλάνε για το τατουάζ.
Παντού, όλη μέρα.
Από το βενζινάδικο μέχρι το βράδυ που θα βγω να πιω ένα ποτό. Βγαίνω με μια κοπέλα και με σταματάνε εκατό άτομα. Μου στέλνουν μηνύματα στο facebook χιλιάδες. Δε γίνεται να απαντάω σε όλους.
Δεν ένιωσες ποτέ έπαρση από όλο αυτό; Από τα βραβεία, τις πρώτες θέσεις διεθνώς, από το ενδιαφέρον του κόσμου;
Καμία έπαρση. Σε πληροφορώ ότι όσον αφορά τον κόσμο δεν κολακεύομαι καθόλου, αντιθέτως μπορεί και να εκνευρίζομαι.
Γιατί ο κόσμος είναι απαιτητικός και δεν έχει καμία διάθεση να καταλάβει ότι π.χ. το τάδε σχέδιο δεν μπορείς να το κάνεις. Δεν μπορώ να κάνω tribal, δεν μπορώ να κάνω Chinese. Δεν ειδικεύομαι σε αυτά.
Κι όμως, οι περισσότεροι σε πιέζουν και γίνονται επίμονοι και αγενείς.
Πρέπει να βρω μια άμυνα, οπότε ή θα γίνω κι εγώ αγενής, ή θα χτυπάω τατουάζ σαν χόμπι και τελειώνει το θέμα.
Αλήθεια, πώς ξεκίνησες να πηγαίνεις στα Tattoo Conventions του εξωτερικού;
Το πρώτο μου Convention μου το πρότεινε ένας φίλος. Ήταν στο Μάντσεστερ, το 2009. Εκεί πήρα δύο βραβεία. Στα δύο πρώτα χρόνια πήρα γύρω στα 100 βραβεία.
Και για ποιο από όλα αυτά τα βραβεία είσαι περισσότερο περήφανος;
Δεν είναι ένα, είναι αρκετά.
Αλλά το μεγαλύτερο "βραβείο" που πήρα ποτέ είναι άλλο:
Έκανα την προσωπογραφία ενός παλληκαριού που είχε πεθάνει, στον αδερφό του. Κάποια στιγμή μπαίνει μέσα η μάνα του, μαυροφορεμένη – δεν υπάρχει μεγαλύτερος κριτής- το κοιτάει, δακρύζει, μου λέει μπράβο παιδί μου, και φεύγει. Έλα στην θέση μου.
Μου κόπηκαν τα γόνατα, έκανα να ξαναπιάσω το μοτεράκι δυο ώρες!
Ήμουν, πάντως, από τους πρώτους Έλληνες που άρχισαν να βγαίνουν στο εξωτερικό και να παίρνουν βραβεία, κι όπως ήταν φυσικό έγινε ντόρος.
Βγαίνανε δουλειές μου στο ίντερνετ, λέγανε είναι photoshop, είναι το ένα, είναι το άλλο.
Έπρεπε λοιπόν να αποδείξω την αξία μου, κι έτσι άρχισα να ταξιδεύω με λεφτά που συγκέντρωνα με μεγάλο κόπο.
Τι άλλο κέρδισες από τις εμπειρίες αυτές, εκτός από τα ίδια τα βραβεία;
Άρχισα να μελετάω, να μιλάω με τους ανθρώπους που έχουν τα χρώματα, που βγάζουν τα μοτεράκια. Με όλους αυτούς που κατασκευάζουν τα εργαλεία και τα υλικά της δουλειάς μας.
Κάθισα και τα έμαθα όλα από την αρχή μελετώντας ώρες ατελείωτες. Ξενυχτούσα πάνω σ' αυτό.
Οι Έλληνες όμως δεν καλοδέχονται έναν άνθρωπο που ξεφεύγει από το συνηθισμένο και πάει σε άλλο επίπεδο.
Υπάρχει ζήλια και κακία.
Δηλαδή;
Δηλαδή υπήρχαν άνθρωποι στον χώρο που θα σου σφίξουν το χέρι, θα ταξιδέψουν μαζί σου, θα σου μιλάνε όλο φιλίες και ιστορία, και πίσω από την πλάτη σου λένε τα χειρότερα για σένα.
Αυτό φτάνει κάποια στιγμή στα αυτιά σου. Όσο να πεις είμαστε μικρή χώρα.
Εμένα αυτή την υποκρισία δεν την χωράει το μυαλό μου.
Γι' αυτόν τον λόγο κάποια στιγμή σταμάτησα να συμμετέχω και στο Tattoo Convention στην Αθήνα.
Έτσι, έφτασε ο καιρός να διοργανώσεις και το πρώτο διεθνές Tattoo Convention της Θεσσαλονίκης που ξεκινάει σε μερικές ημέρες. Μίλησε μου γι' αυτό.
Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Η Θεσσαλονίκη έχει μεγάλη και αξιόλογη ιστορία στο τατουάζ, και ήταν καιρός πια να οργανωθεί κι εδώ ένα μεγάλο διεθνές Convention. Ήταν κάτι που υπήρχε εδώ και χρόνια στο μυαλό μου, και όσο είμαστε καλά θα συνεχίσουμε να το διοργανώνουμε κάθε χρόνο.
Επί τρεις μέρες 60 tattoo artists απ' όλη την Ελλάδα και από το εξωτερικό θα δουλεύουν σε έναν χώρο ανοιχτό στο κοινό, ώστε να μπορέσει ο κόσμος να δει από κοντά περί τίνος πρόκειται το τατουάζ, να εξοικειωθεί.
Είναι ευκαιρία και για τον κόσμο να καταλάβει ποιοι καλλιτέχνες είναι πραγματικά καλοί, και ποιοι έχουν ξεπηδήσει τυχαία στον χώρο λόγω μόδας.
Κάθε tattoo artist θα έχει τον δικό του χώρο, το δικό του booth, και όποιος ενδιαφέρεται να κάνει τατουάζ εκείνες τις μέρες επικοινωνεί είτε με εμάς, είτε κατευθείαν με τον ίδιο τον καλλιτέχνη – μέσω facebook κτλ- και κλείνει το ραντεβού του.
Αν κάποιος artist έχει ελεύθερο χρόνο, το ραντεβού κλείνεται κι εκεί, επί τόπου.
To Convention θα πλαισιώνεται και από συναυλίες, διαγωνισμούς, graffiti shows, ταινίες και αφιερώματα για το τατουάζ κ.α.
Σήμα κατατεθέν της διοργάνωσης είναι, φυσικά, η Γοργόνα.
Αλήθεια, το "World Party" στον Alpha θα συνεχιστεί και του χρόνου;
Ναι, για είκοσι ακόμα επεισόδια, που θα ξεκινήσουν από τον Γενάρη.
Η εκπομπή ήταν μια ιδέα του φίλου του Σάκη. Δυο φίλοι που γυρνάνε τον κόσμο, και τον βλέπουν με τα μάτια παρέας. Είχαμε μπουχτίσει να βλέπουμε τον κόσμο μέσα απ' τα ντοκιμαντέρ. Εμείς θέλουμε να δείξουμε μέσω της πλάκας, μέσω της τρέλας, τι άλλο μπορείς να κάνεις σε μία χώρα εκτός από τα τουριστικά αξιοθέατα.
Τελικά είχε μεγάλη επιτυχία!
George Mavridis Tattoo
ΔΕΙΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΠΛΗΡΟΥΣ ΟΘΟΝΗΣ, Fullscreen, ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ
Ή ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ
____________________________________________
"Thessalonink"
1st Thessaloniki Ιnternational Tattoo Convention
19-20-21 Σεπτεμβρίου
Αποθήκη Γ'
Λιμάνι Θεσσαλονίκης
Περισσότερες πληροφορίες, εδώ
σχόλια