Άλλο ένα βράδυ, όπως εκείνα τα περίεργα, τα ανεξήγητα βράδια που το φως κάλυπτε τον ουρανό μαζί και την ψύχη μας. Μιλούσαμε πάλι λέει, κάπου εκεί μεταξύ Εξαρχείων και Ομόνοιας μεταξύ Συντάγματος και Κολωνακίου μεταξύ αστείου και σοβαρού.
Συζητήσεις επί συζητήσεων, κουβέντα στην κουβέντα, μπύρα στην μπύρα και τελικά πάλι φτάσαμε στον ίδιο παρανομαστή.
Περπατώντας στους δρόμους, κόσμος πολύς, φωνές εκκωφαντικές , συναισθήματα ανάμεικτα για άλλη μια φορά.
Παρατηρώ τον κόσμο σε μια προσπάθεια να εξηγήσω τι δεν πάει καλά, χαμένη μέσα στις σκέψεις μου πάλι, γεμάτοι οι δρόμοι και οι πλατείες. Άνθρωποι επιφανειακά χαρούμενοι, στην πραγματικότητα όμως, τόσο μόνοι, κλεισμένοι όσο πιο βαθιά γίνεται μέσα τους, λες και δεν έχουν άλλη επιλογή ή μήπως όντως δεν έχουν;
Ψάχνουμε να μπλεχτούμε σε καταστάσεις που δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, πέφτουμε στην παγίδα του ίδιου μας του εαυτού, ειρωνεία δεν είναι; Κάνουμε φιλίες, συνάπτουμε σχέσεις, πληγωνόμαστε κι όμως δεν χάνουμε την πίστη μας στους ανθρώπους, κάπως έτσι νοηματοδοτούμε την ζωή μας. Μαγευόμαστε από αυτές τις ατελείωτες και πολλές φόρες ατελέσφορες προσπάθειες μας. Ίσως τελικά αγαπάμε να πονάμε. Ίσως γιατί μόνο όταν ακούμε τους σφυγμούς μας να εκτινάσσονται στους 200 ανά λεπτό νιώθουμε ζωντανοί.
Αναρωτιέμαι μέρες τώρα γιατί να μην ήταν όλα πιο ξεκάθαρα, πιο απλά, πιο κατανοητά ή μήπως εμείς οι ίδιοι έχουμε την τάση να δραματοποιούμε καθετί που μας συμβαίνει; Να μπλέκουμε σε μονοπάτια που ούτε εμείς οι ίδιοι ξέρουμε πώς να ξεμπλέξουμε;
Κάθομαι ακριβώς εκεί που με άφησες και όμως τα ίδια ερωτήματα βασανίζουν το μυαλό μου, το μυαλό σου, το μυαλό του, το μυαλό μας. Και κάπως έτσι συνεχίζεται η ρουτίνα της ζωής μας...
Και όμως μέσα σε αυτήν μας την υπερπροσπάθεια, πάντα θα υπάρχουν άτομα που θα μας στηρίζουν, σταθερά σημεία αναφοράς, σαν βράχοι θα στέκονται δίπλα μας, όσα κύματα κι αν έρθουν, αυτοί θα μένουν πάντα δίπλα μας, αγόγγυστα θα περιμένουν, θα υπομένουν.
Όσος χρόνος και αν χρειαστεί, όσος καιρός και αν περάσει...
Ακόμα και αν τα προβλήματα μας είναι ή φαντάζουν άλυτα, πάντα θα υπάρχουν αυτά τα άτομα μετρημένα στην παλάμη του ενός χεριού που θα μας κάνουν να μην χάνουμε την πίστη μας στους ανθρώπους, που θα μας δίνουν απαντήσεις σε ότι μας απασχολεί χωρίς καν να τους ρωτήσουμε.
Γιατί τελικά είναι καλύτερο να περπατάς με κάποιον στο σκοτάδι, παρά να περπατάς μόνος στο φως...
σχόλια