Αίθουσες αφίξεων και αναχωρήσεων... Το ίδιο το αεροδρόμιο πάντα τις είχε ξεχωριστά... Στη ζωή μας τα πράγματα τείνουν να είναι αρκετά διαφορετικά... Μερικές φορές οι αφιχθέντες είναι οι ίδιοι που αναχώρησαν πριν λίγο καιρό και αυτοί που αναχωρούν σήμερα μόλις ήρθαν ή ίσως έμειναν περισσότερο απ' ότι έπρεπε. Ο διάδρομος που γυρίζει για να πάρεις τις βαλίτσες σου είτε είναι σταματημένος είτε προχωράει πολύ γρήγορα ή τέλος πάντων ο κύριος που περιμένει δίπλα σου είναι ανυπόμονος και σε σπρώχνει για να πάρει πρώτος τα πράγματά του (μερικές φορές θα πάρει και τα δικά σου, ανάλογα το σπρώξιμο).
Το χαρακτηριστικό του παρελθόντος δεν είναι ότι αποτελείται απλά από μια σειρά γεγονότων που συνέβησαν... Είναι ότι έχει την τάση να επιστρέφει και, συνήθως, όταν το χρειάζεσαι λιγότερο από ποτέ, όταν δεν σου λείπει κι όταν είσαι σε περίεργη φάση ζωής. Επηρεάζει έτσι το παρόν σου, στο οποίο υπάρχουν ήδη άνθρωποι που καλώς ή κακώς βρίσκονται στο αεροδρόμιο "ζωή" και είναι έτοιμοι να φύγουν ή μόλις ήρθαν ή βρίσκονται εδώ καιρό και απλά περιμένουν την κατάλληλη πτήση.
Σ'αυτό το κομβικό σημείο, ας υποθέσουμε ότι επιλέγεις να είσαι ο εργαζόμενος που απλά κόβει τα εισιτήρια... Χωρίς να το γνωρίζεις, έχεις δώσει μια θέση σε όσους ήρθαν, οι οποίοι κάθισαν δίπλα σ αυτούς που έχουν ήδη θέσεις και θα αναστατωθούν με την παρουσία των καινούριων-παλιών γνωστών. Μερικοί απ' αυτούς, είναι και το μέλλον σου... Τουλάχιστον όσοι προλάβουν τελικά τη πτήση...
Λοιπόν, το πρόβλημα σ' αυτήν την περίπτωση είναι ότι πρόκειται να βρεθούν στο ίδιο αεροπλάνο ένα παρελθόν κι ένα παρόν, γεγονός που εσύ έχεις επιτρέψει να συμβεί. Συνήθως το παρελθόν παρεμβαίνει στη ζωή μας μόνο όταν του επιτρέπουμε και του επιτρέπουμε γιατί έχουμε κάποιο θέμα με το παρόν μας και νοσταλγούμε... Το σημείο, βέβαια, που ξεχνάμε συνήθως να σκεφτούμε, είναι τα αρνητικά, τα οποία είναι και ο ουσιαστικός λόγος που το οτιδήποτε νοσταλγήσαμε ανήκει στο παρελθόν.
Κι εσύ τώρα τι κάνεις;
Ίσως σε προβληματίζει καιρό το παρόν σου και ίσως είναι η ώρα να το αναλύσεις και να το ξεκαθαρίσεις... Ίσως βλέπεις λάθη του παρελθόντος και είναι καιρός να τα διορθώσεις... Ίσως δεν θα πρέπει να επιτρέψεις την είσοδο κανενός στο αεροπλάνο, ίσως και όλων. Ίσως είσαι μπερδεμένος, ίσως είναι και οι επιβάτες.
Το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει όμως, το παρελθόν σου μπορεί να σου λείπει πιο πολύ από ποτέ και το παρόν παράλληλα να σε καλύπτει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο... Τι απ' αυτά πρέπει να κρατήσεις για το μέλλον;
Και οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πηγαινοέρχονται, να μένουν λίγο, πολύ, να πέφτουν σε καθυστερήσεις, να χρειάζονται βοήθεια με τις βαλίτσες τους, να μην τους αρέσει ο προορισμός ή και να τον λατρέψουν... όσο εσύ θα προσπαθήσεις να τους "ταξινομήσεις" στις σωστές θέσεις, αυτοί θα έχουν τις δικές τους απαιτήσεις, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί.
Παρ' όλα αυτά ας μην ξεχνάμε ότι στην αίθουσα αφίξεων μπορεί να βρίσκεται κάποιος που έφυγε για λίγο και στις αναχωρήσεις κάποιος που θα ξαναγυρίσει.
Άνθρωποι από το παρελθόν επιστρέφουν κατά καιρούς στο παρόν μας για δικούς τους λόγους... Οι άνθρωποι του παρόντος μας, δικαίως αναστατώνονται από τη παρουσία των πρώτων για δικούς τους επίσης λόγους... Εμείς ξεχνάμε, νοσταλγούμε ή συγχωρούμε για δικούς μας λόγους... Ποιο είναι το σωστό; Ποιοι έχουν προτεραιότητα στη ζωή μας; Ποιοι αξίζουν να βρίσκονται στο παρόν μας; Άγνωστο.
Εγώ πιστεύω λοιπόν πως θα ήταν καλύτερο στο αεροπλάνο να είσαι πιλότος... Εφόσον είναι δύσκολο να ελέγξεις τους επιβάτες έναν προς έναν, τουλάχιστον προσπάθησε να κατευθύνεις το αεροπλάνο εκεί που εσύ θέλεις, όσο δύσκολο και μπερδεμένο κι αν φαίνεται, λόγω της καταιγίδας που έρχεται...
