Άλλο ένα κυριακάτικο ραντεβού τελείωσε... η πόρτα έκλεισε και εκείνη μόλις έφυγε.. μένω μόνος εδώ, πώς να πέσω στο κρεβάτι, σε αυτό που γίνονται όλα.. εδώ που μένει για όσο μένει.. κάθομαι απέναντι να κοιτώ και να σκέφτομαι, ανάβω τσιγάρο.
Θυμάμαι όταν την έπιασε το μάτι μου πρώτη φορά, το βλέμμα της έντονο, τα υπέροχα γκριζοπράσινα μάτια της έλαμπαν, αλλά αν τα κοίταζες καλύτερα, καταλάβαινες, κάτι ήθελε, κάτι παραπάνω, κάτι να εντοπίσει πίσω απ' ότι έβλεπε... έβλεπες και μία μελαγχολία, μαγνήτης... την χάζευα και την παρατηρούσα.
Οι Κυριακές καθιερώθηκαν. Κάθε Κυριακή είναι δική μου, ένα sms για το αν ισχύει το date... όταν ανοίγει η πόρτα, έχει πάντα ένα χαμόγελο.. δεν ξέρεις αν έχει κάτι, αν περνάει κάτι, αν έχει ένα πρόβλημα, το χαμόγελο είναι εκεί, κρύβεται...
Την είδα να φεύγει, κάτι με έκανε να την ψάξω, ήξερα ότι αυτά τα μάτια τα ήθελα.
Έθεσε τους όρους με τον τρόπο της, χωρίς λόγια και ατελείωτες κουβέντες, από αυτές που κάνουν όλες οι σαχλές γκόμενες... καμία... μου φαινόταν απίστευτο, μετά ανακάλυψα την σιωπή της.
Οι Κυριακές καθιερώθηκαν. Κάθε Κυριακή είναι δική μου, ένα sms για το αν ισχύει το date... όταν ανοίγει η πόρτα, έχει πάντα ένα χαμόγελο.. δεν ξέρεις αν έχει κάτι, αν περνάει κάτι, αν έχει ένα πρόβλημα, το χαμόγελο είναι εκεί, κρύβεται... πόσο καλή είναι σε αυτό... έχει έναν αέρα που σε συνεπαίρνει, ξέρει αν δεν είμαι καλά και μπορεί να με κάνει να τα ξεχνάω όλα. Οι στιγμές μαζί της, είναι όπως τότε στο λούνα παρκ.
Μου είπε δεν θα έρθουμε κοντά, μόνο τα σώματά μας, δεν θέλω να με "ερωτευθείς" και γελούσε... έβλεπες τον σαρκασμό, την πονηριά στο πρόσωπό της, την ίδια στιγμή που το είπε ήταν σαν να σου λέει ότι θα γίνει, σαν να ήξερε τι θα συμβεί.
"Μόνο καύλα μου λέει, εμείς είμαστε καύλα, αυτό έχουμε, καύλα. Οι άλλοι δεν ξέρουν, την πατάνε, χάνονται σε σάλια και στην καθημερινότητα, ενώ εμείς; Έχουμε στιγμές, ουσιαστικές. Με παίρνεις μια φορά αγκαλιά και είναι πραγματική, με κοιτάς και με βλέπεις, εκτιμάμε το όσο είμαστε εδώ, αν ήταν κάθε μέρα θα χανόταν αυτό".
Τόσο φοβισμένη, τόσο πληγωμένη, ποιος την πλήγωσε; Ποιος; Γιατί; ταμπουρωμένη, ψαγμένη, η μικρή μου καύλα όπως την λέω.
Αποφεύγει την οπτική επαφή. Ξέρει ότι την καταλαβαίνω, την σιωπή της, το μυστήριο της, όλα... σε κοιτά όταν θέλει να πάρει αυτό που θέλει, σε κοιτάει όταν θέλει να δεις την ηδονή της, σε κοιτάει όταν θέλει να παίξει.
Φεύγει προτού ξημερώσει, πάντα με ένα φιλί και μια καλημέρα.
Θέλω ένα ξύπνημα, θέλω να μην φεύγει, θέλω κάθε μέρα να είναι η Κυριακή μας.
Κάθε μέρα να είμαστε εγώ, εσύ και η καύλα μας... θέλω να μην φοβάσαι...
σχόλια