ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα γνώμες (κυρίως) από τις γυναίκες τις παρέας που ίσως να έχουν κάποια ανάλογη εμπειρία.Είμαι ένα βήμα πριν επισκεφθώ ειδικό για πρώτη φορά. Είμαι 35 ετών και πρώτη φορά στη ζωή μου, νιώθω ότι δεν είμαι ικανή να διαχειριστώ τα συναισθήματα που μου προκαλεί μια κατάσταση.Εδώ 3 μήνες, ανέλαβα την διεύθυνση στην εταιρεία που εργάζομαι από τα 24! Είναι περιττό να σας πω, ότι για να βρεθώ σε αυτην τη θέση, εργάστηκα πάρα μα πάρα πολύ σκληρά και όχι ακριβώς για την καρέκλα, αλλά επειδή αγαπώ ειλικρινά το αντικείμενο μου. Η δουλειά μου είναι το πάθος μου.Για να μην μακρηγορώ, η ιεραρχική "αναρρίχηση", ήταν αποτέλεσμα μιας έντιμης επαγγελματικής πορείας και σκληρής δουλειάς και προφανώς ικανότητας (δεν το λέω αλαζονικά αυτό). Εφόσον μπαίνω στην διαδικασία να γράψω σε αγνώστους, δεν θα είχα πρόβλημα να πω ότι είχα κάνει κάτι "πονηρό", αν το είχα κάνει.Και τώρα στο ψητό: Από την ημέρα που έγινα διευθύντρια, έχω έρθει αντιμέτωπη με πολύ κακές και προσβλητικές συμπεριφορές. Οι οποίες μπορεί να μην είναι αμιγώς έκδηλες, αλλά δεν παύουν να είναι έντονες και να μου προκαλούν αμηχανία.Δεν είμαι σεξίστρια και μου δημιουργεί μεγάλη θλίψη το γεγονός ότι εν έτει 2014, σε μια αναπτυγμένη χώρα, είμαι θύμα αυτού του φαινομένου.Γιατί αυτές οι συμπεριφορές, εκδηλώνονται από άντρες, παιδιά!Είναι η δουλειά μου να επιτηρώ, να υποδεικνύω, να καθοδηγώ (και δεν το κάνω σαν σκύλα αλλά ανθρώπινα) και νιώθω αυτό το βλέμμα της αμφισβήτησης, την ειρωνεία πίσω από τις λέξεις, τα ειρωνικά χαμογελάκια μεταξύ τους...Τυγχάνει να είμαι εμφανίσιμη και υποψιάζομαι ότι ο λόγος που τραβάνε ζόρι, είναι κι αυτός. Δηλαδή: "Ομορφούλα είναι, οπότε καταλάβαμε πως πήρε την θέση!".Το ότι ήμουν πάντα υποδειγματική στα καθήκοντα μου από τότε που ήμουν πιτσιρίκα από εκεί και έχω αφιερώσει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου εκεί, προφανώς είναι κάτι που τώρα τους διαφεύγει... Ίσως έτσι θέλουν, για να ξεσπούν τα συμπλέγματα τους. Τι να πω;Το ερώτημα είναι το εξής: Πως το αντιμετωπίζω; Συνεχίζω έτσι όπως το έχω αρχίσει; Δηλαδή κάνω υπομονή και εξακολουθώ να είμαι ευγενική, ελπίζοντας ότι περνώντας ο καιρός, θα το χωνέψουν και θα ισιώσουν;Ή πέφτω στην αρένα και τους ξεσκίζω; Γιατί η αλήθεια είναι, πως βρίσκομαι σε αυτό το δίλημμα, γιατί αν επιλέξω τον δευτέρο δρόμο, πράγματι θα τους ξεσκίσω. Είναι πολύ κρίμα μετά από τόσα χρόνια δουλειάς, να γυρνώ σπιτάκι μου και να κουβαλώ προβλήματα στα παιδάκια και τον άντρα μου, ενώ δεν έχω φταίξει σε κάτι. Πείτε μου την γνώμη σας.Ευχαριστώ εκ των προτέρων!Κ.Δ