Δεν με ρώτησε κανείς αν θέλω να ζήσω τα πιο δημιουργικά μου χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης, γι' αυτό κι εγώ δε ρωτάω κανέναν αν τον πειράζει που έφυγα. Ξέρω ότι στενοχωριούνται και τους λείπω -εννοείται ότι μου λείπουν κι εμένα. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα αρκετά δυνατό για να με κρατήσει εκεί.
Σπάνια ξεχνάω το κινητό συνδεδεμένο στο ίντερνετ. Με αυτόν τον τρόπο πείθω τον εαυτό μου πως δεν είμαι εξαρτημένη από τα social media. Η δόνηση είναι τελικά πιο ενοχλητική από τους ήχους. Ειδικά όταν δονείται δίπλα στο αυτί σου, δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Κοιτάζω την οθόνη. Μήνυμα από την Α. Το διαβάζω.
«[...] Νιώθω πνιγμένη και δεν έχω τη μοναδική μου φίλη που περνούσα καλά [...]»
Η Α. είναι σχεδόν 26 ετών. Είναι πολύ έξυπνη κι ένας από τους πιο ευχάριστους ανθρώπους που έχει κανείς την τύχη να γνωρίσει. Δουλεύει πάνω στο αντικείμενο που σπούδασε. Έχει μια σχέση εδώ και... δύο; Τρία χρόνια; Κάπου εκεί... Είναι ο πιο κοντινός μου άνθρωπος, όχι μόνο επειδή μας δένουν δεσμοί αίματος, αλλά γιατί μπορούμε και επικοινωνούμε. Είναι πολύ σπάνιο αυτό στις μέρες μας. Διαφέρουμε σε άπειρα πράγματα. Τολμώ να πω ότι πιο πολλά μας χωρίζουν παρά μας ενώνουν. Αλλά υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό, πιο σημαντικό από την αγάπη που μας συνδέει: σεβασμός. Σέβεται η μία το διαφορετικό τρόπο σκέψης της άλλης.
«Νιώθω πνιγμένη».
Το ξέρω καλά αυτό το αίσθημα. Έτσι ξεκίνησα να νιώθω τον Σεπτέμβριο του '12, τότε που μέσα σε δύο μέρες προσπάθησα να μαζέψω τις φοιτητικές μου αναμνήσεις σε χαρτόκουτα και να γυρίσω στο πατρικό μου. Το παιδικό μου δωμάτιο μεταμορφώθηκε σε νεανικό. Ωστόσο, το καμουφλάρισμα δεν είναι αρκετό. Το παιδικό δωμάτιο είναι η πιο στενόχωρη φυλακή...
«Πνιγμένη».
Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από εκείνον τον Σεπτέμβριο, κι εγώ πήρα μια πρωινή πτήση για Άμστερνταμ, και κάπως έτσι προσγειώθηκα στην Ολλανδία. Μεταπτυχιακό. Τέχνες και πολιτισμός. Ουάου. «Και πώς το πήρες απόφαση να έρθεις στο Άμστερνταμ;»
Να μια ερώτηση που δεν μπορώ να απαντήσω ούτε στα ελληνικά. Τι ήταν αυτό που με ώθησε στο να μετακομίσω σε άλλη χώρα; Ούτε σε αεροπλάνο δεν είχα ξαναμπεί πριν από αυτό το ταξίδι.
«Α, μα εσύ είσαι γενναία!» 'Η χαζή, δεν έχω αποφασίσει ακόμα.
'Η... Πνιγμένη.
Προσπάθησα να το εξηγήσω, και στην Α., ακόμη και στον πατέρα μου που δεν καταλάβαινε γιατί δε μου έφτανε η 'δουλίτσα' που είχα, και ήθελα να φύγω μακριά του, και κυκλοφορούσε στο σπίτι σα δαρμένο κουτάβι. «Επειδή, μπαμπά, δε φεύγω μακριά από εσένα. Φεύγω από όλα αυτά που με πληγώνουν και με πνίγουν».
Και είναι πολλά αυτά που με πληγώνουν και με πνίγουν. Με πλήγωνε το ότι σπούδασα τέσσερα χρόνια ένα αντικείμενο που λάτρεψα, αλλά δεν μπορούσα να ασκήσω ως επάγγελμα. Με έπνιγε που έπρεπε να ξυπνάω στις 5 το πρωί επειδή ήμουν η 'καινούργια' στο μαγαζί, κι έπρεπε να είμαι εκεί στις 6 για την παραλαβή. Κάθε μέρα. Με πλήγωνε που δεν είχα τις κατάλληλες γνωριμίες για να δουλέψω στο θέατρο, και με έπνιγε η ιδέα του να δουλέψω στο σχολείο για 500 ευρώ. Δεν έγινα θεατρολόγος για να πραγματοποιήσω το όνειρο του πατέρα μου και να γίνω 'δασκαλίτσα'.
Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, φυσικά. Δε μου έλειψε ποτέ η αγάπη από την οικογένεια, τους φίλους και τους έρωτες. Ακόμη κι όταν είχα αυτό το τελευταίο όμως, κάτι έλειπε. Ένα αίσθημα αξιοπρέπειας, ίσως...
Όχι, ούτε οι φίλοι και η οικογένειά μου, ούτε η 'δουλίτσα' μου ήταν αρκετή για να με κρατήσει εκεί. Ίσως να είμαι αχάριστη για τα μάτια πολλών, αλλά δε με νοιάζει. Δεν με ρώτησε κανείς αν θέλω να ζήσω τα πιο δημιουργικά μου χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης, γι' αυτό κι εγώ δε ρωτάω κανέναν αν τον πειράζει που έφυγα. Ξέρω ότι στενοχωριούνται και τους λείπω -εννοείται ότι μου λείπουν κι εμένα. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα αρκετά δυνατό για να με κρατήσει εκεί.
Πνιγμένη.
Εγώ και η Α. μοιραζόμαστε πάντα τις ανησυχίες μας και συμβουλεύουμε η μία την άλλη, διαφέρουμε, ωστόσο, πολύ σαν χαρακτήρες. Για παράδειγμα, η Α. κάθεται και πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Θα συνεχίσει να έχει τη 'δουλτσα' της, ακόμη κι αν δεν είναι 100% ευχαριστημένη από αυτή. Μπορεί να παντρευτεί το τωρινό της αγόρι γιατί νιώθει πως είναι «ΟΚ σε αυτή τη σχέση όπως είναι τώρα». Δε θα μετακομίσει πολύ μακριά από το πατρικό της (στο οποίο ζει ακόμα), επειδή έχει μεγάλη αδυναμία στη μαμά της.
Κι όσο η Α. θα τα κάνει όλα αυτά, εγώ θα πηγαίνω από μέρος σε μέρος, ψάχνοντας αυτό που μου λείπει.
σχόλια