Το να μαθαίνεις κάποιον, κρύβει κάτι πολύ όμορφο. Ξεκινάς με τα βασικά, τα επιφανειακά. Τα στοιχεία του «διαβατηρίου» με το οποίο θα του επιτρέψεις να περάσει στην καρδιά σου. Όνομα, ηλικία, διεύθυνση. Όσο περνάει ο καιρός, ξεφυλλίζεις προσεκτικά -ή και βιαστικά, αν είσαι αρκετά επιπόλαιος- και περνάς στο «μέσα»
Μπλε. Τα μπλε μάτια να τα φοβάσαι. Έτσι λένε. Λένε εύκολα ψέματα, λένε. Δεν ξέρω αν ισχύει. Δεν το έχω μάθει ακόμη.
Δεν ξέρεις ότι πίνω τον καφέ μου «γαλακτομπούρεκο» . Ότι μου αρέσει να βλέπω μόνη μου την ανατολή. Δεν ξέρεις τα όνειρά μου για το μέλλον, τους εφιάλτες μου, τους δικούς μου στόχους και τις θεωρίες μου για το πώς θα αλλάξω τον κόσμο. Ούτε το αγαπημένο μου τραγούδι, ούτε την αγαπημένη μου ταινία. Δεν σου έχω πει πού έχω περάσει τα καλύτερα μου καλοκαίρια, δεν σου έχω πει για τα χειρότερα μεθύσια μου. Δεν ξέρεις ότι κάθε φορά που περπατάω στην Πλάκα μου αρέσει να χορεύω στο δρόμο –λίγο περισσότερο όταν βρέχει. Όταν βρέχει, ποτέ δεν τρέχω κάτω από τα υπόστεγα, περπατώ αργά και το απολαμβάνω. Αλλά δεν ξέρεις ούτε αυτό. Ότι σχεδιάζω και γράφω, πολύ; Ότι σήμερα σε σκέφτομαι; Όχι, ούτε αυτά. Είμαι ικανή για κάθε τρέλα που μπορεί να κατεβάσει το κεφάλι σου, «ψοφάω» για ένταση. Αυτό, μπορείς να το φανταστείς. Τα υπόλοιπα όμως, δεν τα ξέρεις. Όχι ακόμη.
Και ίσως τελικά, αυτό να είναι το πιο όμορφο με τους καινούριους έρωτες. Ότι όλα ξεκινούν από την αρχή. Είναι, πρακτικά, μια λευκή κόλλα Α4. Μια νέα σελίδα. Ένα ακατέργαστο κομμάτι μάρμαρο που περιμένει να λαξευτεί, με παθιασμένα φιλιά, μεθυσμένα βράδια, υποσχέσεις αγάπης κάτω από το σεληνόφως, ρομαντικές βόλτες στο κρύο και σφιχτές αγκαλιές –αρκετά ουτοπικό και μελό, έτσι δεν είναι; Ας είμαστε ρεαλιστές λοιπόν. Ναι, το μάρμαρο θα έχει πάνω και τσακωμούς, και νεύρα, και δύσκολες στιγμές. Και, και, και... Ουφ. Φτου και από την αρχή. Έχουν όμως, οι νέοι αυτοί έρωτες, αδρεναλίνη. Το σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που τον/την σκέφτεσαι, την ανανέωση, την ανακούφιση. Νιώθεις ελαφρύς, νιώθεις πως έχεις αδειάσει κάθε συναισθηματική βαλίτσα που κουβαλούσες, νιώθεις έτοιμος να τη γεμίσεις ξανά. Το να μαθαίνεις κάποιον, κρύβει κάτι πολύ όμορφο. Ξεκινάς με τα βασικά, τα επιφανειακά. Τα στοιχεία του «διαβατηρίου» με το οποίο θα του επιτρέψεις να περάσει στην καρδιά σου. Όνομα, ηλικία, διεύθυνση. Όσο περνάει ο καιρός, ξεφυλλίζεις προσεκτικά -ή και βιαστικά, αν είσαι αρκετά επιπόλαιος- και περνάς στο «μέσα». Στις σφραγίδες των τόπων που έχει περάσει. Στις ανησυχίες, στα πάθη, στα όνειρα. Σε κάθε μικρή λεπτομέρεια που τον κάνει ξεχωριστό, που τον κάνει τον άνθρωπο που είναι.
Κάπου εκεί, ίσως αρχίζει να σαπίζει, και ίσως σιγά-σιγά να με κουράζεις, και να σε κουράζω κι εγώ. Και να το αφήσουμε. Αλλά όχι τώρα, όχι σήμερα. Είναι αρχή ακόμη.
Τα χείλη μου δεν έχουν σταματήσει να σε αναφέρουν από τη στιγμή που τα φίλησες. Και έχεις χαραχτεί στη μνήμη μου. Εσύ, τα μάτια σου, και η φωνή σου όταν προφέρεις το όνομά μου. Κοιτούσαμε τη θέα, είχαμε πιάτο όλη την Αθήνα. Πόσο ωραία θα ήταν αν στο background έπαιζε το soundtrack της Αμελί. Δεν ξέρεις όμως ότι μου αρέσει. Δεν το έχεις μάθει ακόμη.
Υ.Γ.: Αγάπη, οργή, ήλιος, καφές και αγκαλιές. Αυτά χρειάζονται για να κυλήσει καλά μια ζωή. Ευχαριστώ τα δύο ''Ε'' της ζωής μου. Για όλα. Τα προσφέρουν απλόχερα και ανιδιοτελώς.
