To Τείχος του Βερολίνου ανεγέρθη από τους Ανατολικογερμανούς, στις 13 Αυγούστου 1961 και μέχρι την πτώση του στις 9 Νοεμβρίου 1989 χώριζε το Δυτικό από το Ανατολικό Βερολίνο. Υπήρξε το γνωστότερο σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου. Εκατοντάδες άνθρωποι προσπάθησαν να το παραβιάσουν και να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο μέσα από τις φρουρούμενες συνοριακές εγκαταστάσεις. Τουλάχιστον 138 από αυτούς, έπεσαν νεκροί από τα όπλα των ανατολικογερμανικών δυνάμεων ασφάλειας. Άλλες πηγές αναφέρουν πως ο αριθμός των θανάτων που σχετίζονται με το τείχος, είναι τουλάχιστον τριπλάσιος. Η δύση το ονόμαζε τείχος της ντροπής και η ανατολή αντιφασιστική προστασία. Το μήκους πάνω από 150 χιλιομέτρων Τείχος του Βερολίνου έπεσε τη νύχτα της Πέμπτης 9 προς Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 1989, μετά από 28 χρόνια.
Η Γερμανία θυμάται και γιορτάζει τα 30 χρόνια από την πτώσημε τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις που έχουν γίνει ποτέ στην ιστορία της επετείου.
FacebookTwitter Οι στρατιώτες της ανατολικής Γερμανίας στα αριστερά στήνουν ένα συρμάτινο φράχτη ενώ στα δεξιά οι πολίτες του Δυτικού Βερολίνου παρακολουθούν - 13 Αυγούστου 1961 FacebookTwitter Νεαρός κάτοικος του ανατολικού Βερολίνου εργάζεται στο χτίσιμο του τοίχου από μπετόν υπό το άγρυπνο βλέμμα της αστυνομίας. 18 Αυγούστου 1961 FacebookTwitter Εργάτες ενισχύουν το τείχος μπροστά από μια εκκλησία του ανατολικού Βερολίνου. FacebookTwitter Ο 19χρονος στρατιώτης Conrad Schumann πηδάει το συρματόπλεγμα και τρέχει προς την πλευρά του Δυτικού Βερολίνου.15 Αυγούστου 1961 FacebookTwitter Τα διακεκομμένα τμήματα του σιδηροδρόμου στα σύνορα στον αμερικανικό τομέα του Βερολίνου σε μια αεροφωτογραφία τραβηγμένη στις 26 Αυγούστου, 1961. Πέρα από το φράχτη, στην κομμουνιστική πλευρά του ανατολικού Βερολίνου ο σιδηρόδρομος έχει αφαιρεθεί εντελώς. FacebookTwitter Στη μέση της γέφυρας Bornholmer, η πινακίδα που απεικονίζει το σύμβολο της ανατολικής Γερμανίας με το σφυρί και την πυξίδα. 4 Δεκεμβρίου 1961 FacebookTwitter Ένας σκοπός στο κατά το ήμισυ στρατιωτικοποιημένο όριο μιας γέφυρας που ενώνει ανατολική και δυτική Γερμανία .1961 FacebookTwitter Η αστυνομία του ανατολικού Βερολίνου επιβλέπει την κατεδάφιση των κατοικιών σε μια αραιοκατοικημένη περιοχή στο σύνορο των δύο Γερμανιών. Οκτώβριος 1961 FacebookTwitter Κάτοικοι του δυτικού Βερολίνου προσπαθούν να κοιτάξουν πέρα από τ τείχος προς το ανατολικό Βερολίνο. 28 Αυγούστου 1961 FacebookTwitter Ένα μικρό κορίτσι πίσω από το συρματόπλεγμα με το βλέμμα στραμμένο στον τομέα του δυτικού Βερολίνου Steinstucken. Οκτώβριος 1961 FacebookTwitter Ένας άντρας τρέχει στην πλευρά του δυτικού Βερολίνου, έχοντας μόλις σκαρφαλώσει με επιτυχία το τείχος. 16 Οκτωβρίου 1961 FacebookTwitter Αεροφωτογραφία του τείχους τραβηγμένη το 1978 FacebookTwitter Δύο στρατιώτες της ανατολικής Γερμανίας σέρνουν έναν τραυματισμένο από τα πολυβόλα τους άντρα που όρμησε στην ζώνη ανάμεσα στα σύνορα. 1971 FacebookTwitter Ο 18χρονος Peter Fechter πεθαίνει στα χέρια των στρατιωτών. Προσπάθησε να περάσει στο δυτικό Βερολίνο και όταν οι φύλακες τον εντόπισαν άνοιξαν πυρ. Για σχεδόν 50 λεπτά παρέμενε τραυματισμένος στην ενδιάμεση ζώνη και όταν τελικά απομακρύνθηκε για να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, πέθανε. 17 Αυγούστου 1962 FacebookTwitter Ένας άντρας στέκεται σε ένα φυλάκιο και παρατηρεί την Πύλη του Βραδεμβούργου να βυθίζεται στην ομίχλη. 25 Νοέμβρη 1961 FacebookTwitter Στις 13 Αυγούστου του 1962, στην πρώτη επέτειο από την ανέγερση του τείχους η αστυνομία βρίσκεται σε επιφυλακή καθώς κάτοικοι και από τις δύο πλευρές για να επικοινωνήσουν με φίλους και συγγενείς. FacebookTwitter Άποψη του τείχους στις 18 Απριλίου 1967 FacebookTwitter Φύλακες του τείχους της ανατολική πλευράς μεταφέρουν το άψυχο σώμα ενός 50χρονου που πυροβολήθηκε κατά την απόπειρα απόδρασής του στις 4 Σεπτεμβρίου 1962 FacebookTwitter Ο Martin Luther King επισκέπτεται το τείχος από την δυτική πλευρά στις 13 Σεπτεμβρίου 1964 FacebookTwitter Φωτογραφία από την μαζική απόδραση 57 ανθρώπων μέσω τούνελ τον Οκτώβριο του 1964. Κατάφεραν να περάσουν στο δυτικό Βερολίνο σκάβοντας μια σήραγγα στο υπόγειο ενός φούρνου στην οδό Bernauer. FacebookTwitter Μια γυναίκα με το παιδί τους περπατούν κατά μήκος του τείχους στην ανατολική πλευρά FacebookTwitter Το τείχος από την πλευρά του δυτικού Βερολίνου το 1988 FacebookTwitter Δύο κάτοικοι του ανατολικού Βερολίνου προσπαθούν να περάσουν στην απέναντι πλευρά από το σημείο εισόδου των κατοίκων του δυτικού τμήματος που θέλουν να επισκεφτούν την άλλη πλευρά. Απρίλιος 1989 FacebookTwitter Η σύλληψη δύο ακόμη κατοίκων που προσπάθησαν να διαφύγουν στο δυτικό Βερολίνο το 1989 FacebookTwitter Φύλακας με πολιτικά ρούχα που στοχεύει το όπλο του στο σημείο που δύο πολίτες προσπάθησαν να διαφύγουν από το ανατολικό Βερολίνο. FacebookTwitter Kάτοικοι του δυτικού Βερολίνου συγκεντρώνονται για την ολονυκτία στο τείχος του Βερολίνου, στο σημείο μπροστά από την πύλη του Βραδεμβούργου. Μια μέρα νωρίτερα η κυβέρνηση του ανατολικού Βερολίνου έχει ανοίξει τα σύνορα.10 Nοεμβρίου 1989 FacebookTwitter Ένας αστυνομικός χειρονομεί προς το πλήθος των συγκεντρωμένων στη δυτική πλευρά που φώναζαν συνθήματα και πετούσαν μπουκάλια προς το τμήμα του ανατολικού Βερολίνου. 7 Οκτωβρίου 1989 FacebookTwitter Βερολινέζοι και από τις δύο πλευρές σμίγουν σε φυλάκιο μετά την ανακοίνωση της κυβέρνησης πως τα σύνορα ανοίγουν. Νύχτα της 9ης Νοεμβρίου 1989 FacebookTwitter Κάτοικοι του δυτικού Βερολίνου απλώνουν το χέρι σε κάτοικους του ανατολικού που προσπαθούν να σκαρφαλώσουν το τείχος.10 Νοεμβρίου 1989 FacebookTwitter Κάτοικοι της δυτική πλευράς συγκεντρώνονται για να παρακολουθήσουν τους στρατιώτες που γκρεμίζουν τμήματα του τείχους για να ανοίξουν δίοδο στην άλλη πλευρά. FacebookTwitter Το πέρασμα στην άλλη πλευρά τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου FacebookTwitter Το γκρέμισμα του τείχους ξεκινά με σφυριά στις 12 Νοεμβρίου 1989 FacebookTwitter Πρωινό της 10ης Νοεμβρίου 1989. Οι κάτοικοι προσφέρουν καφέ στους φύλακες στο τείχος FacebookTwitter Kάτοικοι των δύο πλευρών σμίγουν σε γκρεμισμένο τμήμα του τείχους. 12 Νοεμβρίου 1989 FacebookTwitter Tμήματα του τείχους διασκορπισμένα σαν μνημείο της μαύρης περιόδου σε όλη την Γερμανία 8 Νοεμβρίου 2013 FacebookTwitter Το Βερολίνο γιορτάζει τα 25 χρόνια από την πτώση του τείχους με μια εντυπωσιακή φωτεινή εγκατάσταση, Χιλιάδες μπαλόνια στήνονται κατά μήκος της πόλης στα σημεία που υπήρχε το χώρισμα.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι τέτοια πράγματα συνέβαιναν μόλις πριν 25 χρόνια. Δικαιολογημένα όμως; Είμαστε όντος μακριά από αυτή την εποχή ή όχι και τόσο; Αναρωτιέμαι αν το τείχος πράγματι γκρεμίστηκε ποτέ. Και πόσα επίσης μένουν όρθια ακόμα.
Αν και οι γερμανοί χαίρονται όλοι για την επανένωση, άτυπα από πλευράς κράτους κυρίως σαν χα υπάρχει ένας διαχωρισμός. Στην ανατολική γερμανία οι δημόσιες υποδομές είναι κατώτερες από την υπόλοιπη χώρα, οι μισθοί χαμηλότεροι, επιδόματα και παροχές πιο πετσοκομμένα, περισσότερη ανεργία και λιγότερα εργοστάσια απ ότι η δυτική μεριά. Επιπλέον και στην συμπεριφορά διαφέρουν οι ανατολικοί γενικά και υπάρχει και μία δυσαρέσκεια στα δυτικά που οι ανατολικοί πέσανε πάνω τους σαν πεινασμένες ακρίδες που κάνουν επιδρομή. Και με την θρησκεία δεν τάχουν κ πολύ καλά απ ότι μου έχουν πει γερμανοί γνωστοί μου, κυρίως από 40 κ άνω εξαιτίας του κουμμουνιστικού καθεστώτος.
Αν και οι γερμανοί χαίρονται όλοι για την επανένωση, άτυπα από πλευράς κράτους κυρίως σαν χα υπάρχει ένας διαχωρισμός. Στην ανατολική γερμανία οι δημόσιες υποδομές είναι κατώτερες από την υπόλοιπη χώρα, οι μισθοί χαμηλότεροι, επιδόματα και παροχές πιο πετσοκομμένα, περισσότερη ανεργία και λιγότερα εργοστάσια απ ότι η δυτική μεριά. Επιπλέον και στην συμπεριφορά διαφέρουν οι ανατολικοί γενικά και υπάρχει και μία δυσαρέσκεια στα δυτικά που οι ανατολικοί πέσανε πάνω τους σαν πεινασμένες ακρίδες που κάνουν επιδρομή. Και με την θρησκεία δεν τάχουν κ πολύ καλά απ ότι μου έχουν πει γερμανοί γνωστοί μου, κυρίως από 40 κ άνω εξαιτίας του κουμμουνιστικού καθεστώτος.
Ας δούμε τα πράγματα υπό μία ιστορική προοπτική, γιατί περισσεύει ο φθηνός συναισθηματισμός και η χοντροκομμένη διάθεση ρεβανσιστικού εξωραϊσμού του νικητή και αφόδευσης πάνω στον ηττημένο. Η ευθύνη για τη διχοτόμηση της Γερμανίας (και του Βερολίνου) και την ανέγερση του "Τείχους της Ντροπής" δεν βαραίνει την ΕΣΣΔ και της ΓΛΔ, τουλάχιστον όχι πρώτιστα και κατά κύριο λόγο.Διάσκεψη του Πότσνταμ (Ιούλιος - Αύγουστος 1945)«Στη Συνδιάσκεψη αυτή (Πρωτόκολλο της Διάσκεψης του Πότσνταμ) πάρθηκαν μια σειρά αποφάσεις για την αποναζιστικοποίηση, την αποστρατικοποίηση, τις επανορθώσεις, την κατοχή και διοίκηση του γερμανικού κράτους και γενικά ζητήματα της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων στη Γερμανία. Ολα τα επιμέρους μέτρα υποτάσσονταν στον κεντρικό στόχο που έθεσε η Διάσκεψη, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού, αποστρατικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου, δημοκρατικά οργανωμένου κράτους. Οπως θα γίνει αντιληπτό πιο κάτω, τα αστικά κράτη δεν τήρησαν και από την αρχή δεν σκόπευαν να τηρήσουν ούτε λέξη από αυτά που υπέγραψαν στο Πότσνταμ. Στο μεταξύ, στις 21 Ιούλη, οι ΗΠΑ έκαναν την πρώτη επιτυχή δοκιμή της πυρηνικής βόμβας, την οποία λίγες μέρες μετά έριξαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, μόνο και μόνο για να απειλήσουν τους λαούς και την ΕΣΣΔ για τη μεταπολεμική τάξη πραγμάτων, αφού δεν υπήρχε καμία στρατιωτική αναγκαιότητα.»«Από το 1946, οι καπιταλιστικές δυνάμεις κατοχής της Γερμανίας διακήρυσσαν ανοιχτά την πρόθεσή τους για δημιουργία δύο γερμανικών κρατών. Στη συνάντηση μεταξύ του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Ernest Bevin και του επικεφαλής της βρετανικής ζώνης κατοχής John Hynd στις 3 Απρίλη 1946 υπήρξε συμφωνία ότι δεν ήταν επιθυμητή η δημιουργία γερμανικής κεντρικής διοίκησης ή γερμανικής κυβέρνησης αν -όπως φοβόντουσαν- αυτές ήταν υπό κομμουνιστικό έλεγχο. Γι' αυτό καλούσαν σε δημιουργία κυβέρνησης στη βρετανική ζώνη, η οποία στην πορεία θα ενωνόταν με τις υπόλοιπες δυτικές ζώνες, δημιουργώντας ένα συμπαγές αντισοβιετικό μπλοκ.»«Οι παραπάνω σκέψεις έγιναν πράξη λίγους μήνες αργότερα. Στις 2 Δεκέμβρη 1946 ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ J. Byrnes και ο Αγγλος ομόλογός του Ε. Bevin, παραβιάζοντας απροσχημάτιστα τις αποφάσεις του Πότσνταμ, υπέγραψαν συμφωνία υπέρ της ενοποίησης των δύο ζωνών κατοχής, της αμερικανικής και της αγγλικής, σε μία (την αποκαλούμενη και διζωνία). Αργότερα εισχώρησε και η γαλλική ζώνη, δημιουργώντας μία συμπαγή ιμπεριαλιστική ζώνη (την αποκαλούμενη και τριζωνία), η οποία αποτέλεσε το πρόπλασμα για τη δημιουργία της καπιταλιστικής Γερμανίας, δηλαδή της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.»[...]«Τη νομισματική μεταρρύθμιση ακολούθησε το δεύτερο και σημαντικότερο βήμα: Αυτό της δημιουργίας ξεχωριστού γερμανικού κράτους στις δυτικές ζώνες κατοχής. Στις 23 Μάη 1949 ιδρύθηκε η καπιταλιστική Γερμανία, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ). Επίσημα η δημιουργία ξεχωριστού κράτους από τις τρεις δυτικές ζώνες κατοχής είχε αποφασιστεί από το Δεκέμβρη του 1947 στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου.»«Στις 7 Οκτώβρη 1949 ιδρύθηκε με τη σειρά της η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ). Στις 10 Οκτώβρη η εξουσία παραδόθηκε από την ΕΣΣΔ στην κυβέρνηση της ΓΛΔ. Στις 11 Οκτώβρη ο Βίλχελμ Πικ ψηφίζεται πρώτος Πρόεδρος της ΓΛΔ. Οι Σοβιετικοί και οι Ανατολικογερμανοί πιέζουν σταθερά για την εφαρμογή του Πότσνταμ και τη μη διαίρεση της Γερμανίας. Στις 23 Μάη 1948 διατυπώνουν επίσημα την πρόταση για δημοψήφισμα όλων των Γερμανών, έτσι ώστε να πουν οι Γερμανοί τη γνώμη τους γι' αυτό που ήδη είχε διακηρυχτεί στο Πότσνταμ, τη δημιουργία ενιαίας Γερμανίας. Οι ζώνες κατοχής των καπιταλιστικών κρατών αμέσως απαγόρευσαν το δημοψήφισμα στις δικές τους ζώνες. Από τη μεριά τους οι Ανατολικογερμανοί και οι Σοβιετικοί ακόμα και την ίδρυση της ΓΛΔ την έβλεπαν σαν πρώτο βήμα για τη δημιουργία της ενιαίας Γερμανίας. Για άλλη μια φορά το ΕΣΚΓ (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας, το κόμμα που καθοδηγούσε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, που ιδρύθηκε στις 21 Απρίλη 1946 μετά από συνένωση του Κομμουνιστικού και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της ανατολικής ζώνης) ζήτησε το 1952 να εγκριθεί με δημοψήφισμα το αίτημα της ενιαίας Γερμανίας. Τα καπιταλιστικά κράτη όμως αντιστάθηκαν σθεναρά. Το 1952 ο Στάλιν απέστειλε στον καγκελάριο της ΟΔΓ Κόνραντ Αντενάουερ ένα σημείωμα, με το οποίο ζητούσε την επανένωση της Γερμανίας, σύμφωνα με τα υπογεγραμμένα στο Πότσνταμ, απόσυρση όλων των ξένων στρατευμάτων από το γερμανικό έδαφος, απόδοση δημοκρατικών δικαιωμάτων και δημιουργία εθνικού στρατού του ενιαίου κράτους. Ο μοναδικός όρος για όλα αυτά ήταν η δήλωση ουδετερότητας της ενιαίας Γερμανίας. Οι Σοβιετικοί προσπαθούσαν μόνοι τους να τηρήσουν τις αποφάσεις του Πότσνταμ.»«Ο Αντενάουερ μαζί με τους Αμερικανούς, τους Βρετανούς και τους Γάλλους συνέχισαν στην ίδια γραμμή, απορρίπτοντας όλες αυτές τις προτάσεις. Ο ίδιος ο Αντενάουερ ανοιχτά είχε δηλώσει ότι προτιμούν να ελέγχουν εξολοκλήρου τη μισή Γερμανία παρά κατά το ήμισυ ολόκληρη τη Γερμανία.»
Σύντροφε ΚατασκευαστήΗ ΕΣΣΔ και η ΓΛΔ σηκώσανε το τείχος το 1961, και το κρατήσανε για 28 χρόνια στη θέση του. Έφταιγε ο ψυχρός πόλεμος; Ναι. Έφταιγε η επιμονή των δυτικών δυνάμεων να κρατήσουν τη Γερμανία χωρισμένη; Ναι. Έφταιγε η παράνοια του Στάλιν που έβλεπε άλλες προθέσεις πίσω από κάθε δυτικό φόβο και ανασφάλεια; Ναι.Αλλά ποιός ύψωσε το τείχος είναι γνωστό. Και αυτός φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη. Στην προκειμένη περίπτωση η ΕΣΣΔ, και σε δεύτερη μοίρα η ΓΛΔ
πολλούσ λωτούς τρως και ξεχνάς. Ο Στάλιν πέθανε το 1953 όχι το 1961, άρα : ''Έφταιγε η παράνοια του Στάλιν που έβλεπε άλλες προθέσεις πίσω από κάθε δυτικό φόβο και ανασφάλεια; '' Όχι. πό που προκύπτει, με βάση αυτά που παραθέτεις, ΄τι υπεύθυνη για το τείχος ήταν η ΕΣΣΔ? Και στο φινάλε τι ήταν το τείχος? μια ακόμη ενέργεια διασφάλισης των συνόρων στη βάση της ήδη υπάρχουσας διχοτόμησης. Θα μπορούσε αντί για τείχος να ήταν ζαρντινιέρες ή θάμνοι, ή και τίποτα. Η διχοτόμηση θα παρέμενε. Ο τύπος που απαντάς σου παραθέτει ιστορικά στοιχεία που δείχνουν ότι υπεύθυνη για τη διχοτόμηση ήταν κυρίως η Δύση με επικεφαλής τις ΗΠΑ, στα πλαίσια του Ψυχρού πολέμου. Αν ρίξεις και μια ματιά στα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τη περίοδο θα το διαπιστώσεις. Εγώ έχω την απορία, αν η ένωση του '89 γινόταν υπό άλλους όρους, δηλαδή απορρόφηση της ΟΔΓ από την ΛΔΓ θα γιόρταζε κανείς εδώ πέρα τη πτώση του ''τείχους της ντροπής''?
Η σημαία της Deutsche Demokratische Republik είχε πάνω της σφυρί και διαβήτη, όχι σφυρί και πυξίδα. Καλό πράγμα η μετάφραση εκ της Αγγλικής, αλλά προσεκτικά. Το περιοδικό "The Atlantic" δεν θα ζοριστεί που δεν τους αποδώσατε το επετειακό άρθρο με τις φωτογραφίες, αλλά δεν βλάπτει να παίζουμε και τους δημοσιογράφους που και που.Και η σωστή απόδοση copyright δεν βλάπτει, καθώς οι περισσότερες φωτογραφίες είναι του Associated Press και ο φωτογράφος γνωστός. Η φωτογραφία της γέφυρας Bornholmer με την "πυξίδα", π.χ., ειναι του AP Press, και ο Eddie Worth που την τράβηξε μια ιστορική φιγούρα της (φωτο)δημοσιογραφίας. Είχε βρεθεί για τα καλά μέσα στον Β' παγκόσμιο πόλεμο, και μια διάσημη φωτογραφία του St. Paul's Cathedral να φαντάζει μέσα από τα χαλάσματα και τον καπνό του Blitz είναι δική του.
Ιστορικη μερά η σημερινη για την Γερμανία αλλα και για ολη την Ευρωπη. Προτείνω ανεπιφυλακτα σε ολους να δουν το αριστουργηματικο "Οι ζωες των αλλων" που εχει θεμα την ζωη στην Ανατολικη Γερμανια. Επίσης η Καθημερινη έχει ενα υπεροχο αρθρο με συγχρονα τειχη που χωρίζουν λαους και χωρες. Δεν ξερω αν επιτρεπεται να παραθεσω link οποτε σας παροτρυνω να μπειτε στην σελιδα της εφημεριδας στο facebook για να το βρειτε.
οι ζωές των άλλων δεν αποτελεί μια ''ελαφρά την καρδία'' πρόταση. Είναι μια καλογυρισμένη μεν, χοντροκομμένη δε προπαγανδιστική ταινία ψυχροπολεμικού τύπου εφάμιλλη των παραγωγών του Τζέιμς Πάρις (τα σύνορα της προδοσίας κα) και του Ράμπο. Το goodbuy lenin τουλάχιστον δεν υιοθετεί τέτοιες αρλούμπες.
Προπαγάνδα σύντροφε!Το σιδηρούν παραπέτασμα φτιάχτηκε από τη Σοβιετική ένωση για να κρατάει τους δυτικούς μακρυά από το Σοσιαλιστικό παράδεισο, όχι για να μαντρώσει τους Ανατολικούς μην τυχόν και τη κοπανήσουν για την Καπιταλιστική κόλαση....Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους ρίχνει χιόνι!
@Ανηθικος αυτουργος''Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους ρίχνει χιόνι!''στο επιστρέφω με ευχές να ξημερώσει κάποια στιγμη στα βουνά και να σταματήσει να χιονίζει στους κάμπους. Για την ώρα χέσε ψηλά κι αγνάντευε
αντιλαμβάνεσαι τα ιστορικά γεγονότα με τόσο κατινίστικο τρόπο και χαιρεκακία λες και ψόφησε η κατσίκα του γείτονα σου και η ημιμάθεια σου υπερκαλύπτεται από τσιτάτα κλισέ περί ''σοσιαλιστικών παραδείσων'' και ''σιδηρά παραπετάσματα''
25 χρόνια αργότερα ακόμα μοιρολογάς το μακαρίτη...Το μακαρίτη που φυλάκισε δεκάδες εκατομμύρια πολιτών για να δοκιμάσει στη πράξη την απάνθρωπη κουταμάρα που έχετε στο κεφάλι σας πανω στις πλάτες τους.Και ακόμα τους κακίζετε που αποτίναξαν το ζυγο και ωρύεστε με οσους σας το υπενθυμίζουν.Νομίζετε ποως θα έπρεπε να το έχουμε ξεχάσει και να ΞΑΝΑδοκιμάσουμε αυτή την απάνθρωπη κουταμάρα αυτη τη φορά στη δικιά μας πλάτη.
Ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα αποτέλεσε ένα βήμα μπροστά στην ανθρώπινη εξέλιξη και έχει κριθεί από κοινωνίες και επιστήμονες. Εσύ το μόνο που κάνεις είναι να παραθέτεις την πολιτική σου άποψη ως ιστορική πραγματικότητα και μιλάς εν ονόματι εκατομμυρίων ανθρώπων που έζησαν και συμμετείχαν ενεργά στην οικοδόμηση των κρατών αυτών όταν στην πολιτισμένη δύση υπήρχαν 2 δικτατορίες, μία ημιδικτατορία (Ελλάδα), ένα στρατοκρατικό καθεστώς (Τουρκία), μία χώρα που την κυβερνούσαν οι πάλαι ποτέ ναζί (ΟΔΓ), άλλη μία που κρεμούσε Κύπριους αγωνιστές, και φυσικά η ισχυρότερη που αιματοκυλούσε κατά το δοκούν Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική. Το ένα στρατόπεδο επιδέχονταν βελτιώσεις, το δεύτερο από τότε σάπιο είναι.
Mάλιστα.. Για το πόσες δικτατορίες είχε να παρουσιάσει η "Ανατολή" ούτε λόγος. Ούτε λόγος για τα εκατομμύρια που δεν τους ρώτησε ποτέ κανείς για την οικοδόμηση και ένιωσαν στο πετσί τους τη βία και τον αυταρχισμό. Στην "Ανατολή" υπηρχαν μόνο χαμογελαστοί πιονέροι και χαρούμενοι σταχανοβίτες. Ούτε λόγος για την κατάπνιξη της εξέγερσης στην Αν. Γερμανία το 1953, ούτε λόγος για την εισβολή στην Ουγγαρία το 1956 και την Τσεχοσλοβακία το 1968. Τι να πω.. Κάποια πράγματα δεν ήταν καθόλου παιχνίδι και καλό είναι όλοι να είμαστε λίγο πιο σοβαροί όταν μιλάμε για αυτά.
εξέγερση του '53 στη Γερμανία , 1956 στην Ουγγαρία και 1968 στη Πράγα. μάλιστα. αναμασημένα πράγματα, όντως έχεις δίκιο, οι εξεγέρσεις αυτές αντιμετωπίστηκαν από τα αντίστοιχα κράτη, με βία. όπως αντίστοιχη βία χρησιμοποίησαν και οι εξεγερμένοι όπως και οι ''νικητές'' μετά το 1989. Οι κοινωνικές αλλαγές ή οι προσπάθειες προς αυτή τη κατεύθυνση προϋποθέτουν τη βία, εγώ την ονομάζω επαναστατική ή αντεπαναστατική, εσύ απλά βία. Δεν θα επεκταθώ σε σχέση με τη χρηματοδότηση των ''ἀντιφρονούντων'' από τη Δύση, δεν νομίζω να σε ενδιαφέρει. Έχουμε τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις ως προς την κοινωνική εξέλιξη προφανώς. @8bf88a17 δεν συνηθίζω να κάνω φροντιστήρια κουμπάρε, είμαι σε ηλικία που διαμορφώνω τη δική μου άποψη και ως πολιτικά σκεπτόμενος και επιστημονικά ως ιστορικός
το τείχος ήταν η συνισταμένη πολλών [παραγόντων και όχι μια σαδιστική κίνηση ενός ''παρανοΪκού καθεστώτος''. Και αν αναζητάμε την ιστορική αλήθεια και όχι τα συναισθηματικά κλισέ, η διχοτόμηση της Γερμανίας ξεκίνησε με την ένταξη του κατεχόμενου μέρους της Γερμανίας από τη Δύση, στο σχέδιο Μάρσαλ.
Είναι σωστή η παρατήρηση ότι η διχοτόμηση ήταν στην τελική μια επιλογή και της Δύσης. Άλλο αυτό όμως και άλλο το σφράγισμα των συνόρων, το οποίο στην τελική ήταν ομολογία της χρεωκοπίας της Ανατολικής Γερμανίας καθώς καθημερινά οι Ανατολικογερμανοί σε ένα άτυπο "δημοψήφισμα με τα πόδια" εγκατέλειπαν τη χώρα. Ε, όσο και να μην θες να το δεις συναισθηματικά, το να κρατάει μια χώρα τους κατοίκους της με συρματοπλέγματα για να μην φύγουν είναι διαστροφή.
όπως αντίστοιχα δεν μπορώ εγώ να πάω στα σύνορα και να περάσω κρυφά ομοίως και κάποιος ανατολικογερμανός δεν μπορούσε να περάσει με ευκολία σε μια εχθρική επί της ουσίας χώρα. Αυτά περί ''κομμουνιστικού παράδεισου'' επίσης είναι τόσο κλισέ που καταντάν γραφικά. Η DDR αποτελούσε ένα από τα πιο ανεπτυγμένα κράτη της Ευρώπης . Σημείωση ότι η αποβιομηχανοποίηση της Ανατολικής Γερμανίας αμέσως μετά την προσάρτηση (γιατί κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν υποστηρίζει ότι έγινε ένωση των δύο κρατών) ήταν το μεγαλύτερο οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα που σημειώθηκε έως τότε σε κράτος.
Κι αυτοί οι αχάριστοι οι Ανατολικογερμανοί αφού είδαν την κατάντια της πρώην αναπτυγμένης χώρας τους μετά την ένωση, εξακολουθούν να ψηφίζουν κατά πλειοψηφία το κόμμα της προδότρας Μερκελ (CDU) και όχι το τιμημένο διάδοχο κομμουνιστικό κόμμα (Die Linke), το οποίο έχει αναγνωρίσει ότι το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας ήταν ένα άδικο καθεστώς (Unrechtsstaat). Μάλλον έχουν θαμπωθεί κι αυτοί απ τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ...
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Οι Ανατολικογερμανοί δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν τη χώρα (παρά μόνο προς τις υπόλοιπες χώρες του μπλοκ) όχι γιατί έπεφταν πάνω στα σύνορα της Δ. Γερμανίας, αλλά γιατί η χώρα τους δεν τους επέτρεπε να φύγουν. Και η Αν. Γερμανία δεν ήταν ότι δεν θα ήθελε να ξεφορτωθεί μια ώρα αρχίτερα κάποιους αντικαθεστωτικούς, απλά δεν μπορούσε να καθίσει να φύγει π.χ. όλο το ειδικευμένο εργατικό δυναμικό της. Αυτό είναι η χρεωκοπία και έχει σχέση με το ότι η οικονομία της προς το τέλος της δεκαετίας του 80' ήταν σε άθλια κατάσταση, έτσι ώστε να μην μπορεί να προσφέρει στους πολίτες της κάτι παραπάνω από ένα στοιχειώδες επίπεδο καταναλωτικών αγαθών. Αναπτυγμένη βιομηχανική χώρα που έπρεπε να περιμένεις 13 χρόνια για να πάρεις αυτοκίνητο ή που το 80% του βιομηχανικού εξοπλισμού ήταν 30 και 40 χρόνων δεν νοείται. Η αποβιομηχάνιση ήταν λοιπόν συνέπεια της ανύπαρκτης παραγωγικότητας της ανατολικογερμανικής οικονομίας σε συνδυασμό με το πολιτικά κατανοητό αίτημα της πλειοψηφίας του πληθυσμού για ένωση εδώ και τώρα.
@Κύριος Κοκοβίκος Δωστην μου εσύ μη με προσπερνάς@Εκβερολίνουτι άκυρο είναι αυτό? Και στη Ρωσλια ψηφίζουν τον Πούτιν, τι θες να πεις?@ÄsthetΤα σύνορα με τη Δύση διαμορφώθηκαν ως κλειστά, βάσει των ιδιαίτερων συνθηκών στα πλαίσια του Ψυχρού πολέμου, όπως αντίστοιχους περιορισμούς αντιμετώπιζαν οι Δυτικογερμανοί. Αυτομολήσεις προφανώς και υπήρχαν, ήταν ιδιαίτερες οι συνθήκες εξαιτίας της διχοτόμησης, όπως αντίστοιχα θα υπήρχαν και σε μια διχοτομημένη Ελλάδα. Η βιομηχανική καιμ γεωργική παραγωγή της ΛΔΓ α την τοποθετούσε στα πλέον ανεπτυγμένα κράτη του κόσμου. Το γεγονός ότι οι εξαγωγές της κατευθύνονταν κατά κύριο λόγο προ την ΕΣΣΔ ενώ αντίστοιχα οι εισαγωγές της σε σχέση με την ενέργεια και τις πρώτες ύλες για τη βιομηχανία εξίσου προερχόταν από την ΕΣΣΔ και αυτός ήταν ο κύριος λόγος, όταν κατά τη δεκαετία του '80 και τον εκφυλισμό της σοβιετικής οικονομίας και της αλλαγής πλεύσης με την Περεστρόικα, οι σοβιετικοί εγκατέλειψαν την ΛΔΓ στα πλαίσια της δρομολογημένης ''ένωσης'' έπειτα από τη συμφωνία με τις ΗΠΑ. Η βιομηχανία της ΛΔΓ δεν αξιοποιήθηκε, αντίθετα οι βιομηχανικές μονάδες εγκαταλείφθηκαν και καταστράφηκαν στη βάση της οικονομικής αποδυνάμωσης της.
@ Renton Λέω κάτι πολύ συγκεκριμένο. Προφανώς και υπήρχαν 2 διαφορετικά κράτη, όχι φιλικά μεταξύ τους, οπότε προφανώς τα σύνορα και από τις δύο πλευρές ήταν περισσότερο ή λιγότερο κλειστά. Μόνο ένα από τα δύο όμως εμπόδιζε τους πολίτες του να εγκαταλείψουν το έδαφός του, μόνο σε ένα τιμωρούταν η απόπειρα φυγής, και μονο σε ένα έχασαν τη ζωή τους άνθρωποι που προσπαθούσαν να το εγκαταλείψουν. Η αποστασιοποιημένη οπτική δια της "ιστορικοποίησης" δεν με ενδιαφέρει καθόλου, στο βαθμό που καταλήγει να θολώνει ένα απλό ζήτημα, ότι στην τελική όλα αυτά ήταν επιλογές κάποιων που έχουν και αναπαλλοτρίωτη ευθύνη για αυτές.Για την αποβιομηχάνιση πολλά μπορούμε να πούμε, ήταν όμως τελικά αίτημα κυρίως των ίδιων των ανατολικογερμανών η ένωση εδώ και τώρα και η άμεση μεταπήδηση στο δυτικογερμανικό μάρκο. Προφανώς με η 1:1 μετατροπή τσάκισε τις ανατολικογερμανικές βιομηχανίες καθώς υστερούσαν αφάνταστα σε ανταγωνιστικότητα. Αυτό ήταν αν θες ένα πολύ βασικό λάθος της επανένωσης, από πίσω όμως δεν κρύβεται καμία συνομωσία σκοτεινών κύκλων, ειδικά εφόσον οι ανατολικογερμανοί στις πρώτες ελεύθερες εκλογές το 1990 έδειξαν ότι δεν θα ανέχονταν οποιαδήποτε καθυστέρηση στην επανένωση.
Ντροπη ηταν αυτα που εκαναν οι γερμανοι στον Β παγκοσμιο πολεμο οχι το τειχος και λιγα τους εκαναν αν το σκεφτουμε ρεαλιστικα και βγαλουμε την πολιτικη ορθοτητα απο την εξισωση.
σχόλια