Είχες καιρό να ενοχλήσεις το μυαλό μου. Βλέπεις, οι άπειρες ώρες ελεύθερου χρόνου μου περιορίστηκαν σε τιποτένια μισάωρα. Το μυαλό μου στροβιλίζεται σε δεξιόστροφες έλικες DNA, μπουρδουκλώνεται σε συστήματα και συναρτήσεις. Νιώθω πολύ κουρασμένη για να σκεφτώ, πόσο μάλλον εσένα, που ταλανίζεις τη λογική μου περισσότερο και απ' τις φθίνουσες...
Σταμάτησα να μετράω τα λεπτά απουσίας σου. Ξέρεις εσύ. Αυτό το ηλίθιο παιχνίδι που χρονομετρούσα την κάθε στιγμή που έλειπες. Και έλειπες άπειρες στιγμές... Και όταν σε έβλεπα τυχαία στο δρόμο, ο χρόνος σταματούσε. Για πόσο άραγε ; Για ένα λεπτό ; Για δύο ; Καμιά φορά ίσως και για τρία. Τόσο κρατούσαν οι πενιχρές μας συζητήσεις. Μα ξέρεις, εμένα δε με ένοιαζε. Γιατί τότε δε χρειαζόταν να μετράω. Ήσουν εκεί, να με κοιτάς και να βάφεις τον κόσμο γύρω μου στο χρώμα της ευτυχίας!
Κι όταν έφευγες, πάντα έριχνα μια κλεφτή ματιά πίσω μου. Σαν στις ταινίες! Είχα ,μάλλον, μια κρυφή ελπίδα πως θα σταματούσες να περπατάς και θα γυρίσεις να με κοιτάξεις. Αλλά μωρό μου, η ζωή δεν είναι ταινία. Γιατί εγώ πάντα γυρνούσα. Κι εσύ ποτέ σου δε με κοίταζες...
Και τότε ήταν που οι δείκτες συνέχιζαν την αιώνια πορεία τους στο χρόνο, κι εγώ ξεκινούσα απ' την αρχή το ηλίθιο παιχνίδι μου. Ώρες ατέλειωτες στοιβάζονταν η μια πάνω στην άλλη στο άδειο δωμάτιο... Αλήθεια, δε θυμάμαι τον λόγο που σταμάτησα να μετράω. Μπορεί να ξεχάστηκα μια μέρα, έτσι απλά. Ίσως πάλι να 'χασα το μέτρημα...
Σοβαρά τώρα, δεν ξέρω γιατί σε θυμήθηκα! Ίσως γιατί είχα ανάγκη για λίγο να ακούσω τη φωνή σου να ψιθυρίζει στο ζαλισμένο μου μυαλό εκείνες τις λέξεις. Εκείνες τις λέξεις που μου έμαθες! Ίσως να είναι ο κρύος φθινοπωρινός αέρας, που μου θύμισε τις Σαββατιάτικες, πρωινές μας βόλτες. Ίσως φταίει και εκείνο το νανούρισμα του Σοπέν, που ακούστηκε χθες το βράδυ απ' το ραδιόφωνο. Ίσως γιατί μόνο εσύ είχες τον τρόπο...
σχόλια