Πριν το ξημέρωμα. Κάποτε, πίσω στα χαρισματικά ’90s, συνέδεα την αστική μυθολογία της Αθήνας αποκλειστικά με τους Στέρεο Νόβα, με τη νέα οπτική που έδωσαν στα δυτικά προάστια, στα κλεμμένα ποδήλατα, στα πορνοσινεμά της Ομόνοιας, στην ποπ διάσταση της σκοτεινής καθημερινότητάς μας, στα πλακάκια του σταθμού Βικτώρια στην Ομόνοια, στα ευτελή, στα σημαντικά και στα συμπαντικά.
Κάποτε γυρνούσα σαν slacker τους δρόμους με ένα walkman στην τσέπη και μια 90άρα κασέτα να παίζει σαν μάντρα τα κομμάτια τους, ανακαλύπτοντας (ή μάλλον ανακαλύπτοντας εκ νέου) την πόλη μέσα από τα μάντρα του Κάπα Βήτα. Those were the days…
Τώρα, τόσα χρόνια μετά (πέρασαν κιόλας είκοσι), κάνω το ίδιο με τα τραγούδια του The Boy, αυτού του σύγχρονου Ρεμπώ του αθηναϊκού μας καταρράκτη. Τραγούδια σπασμένα, κατεστραμμένα από τα συναισθήματα των κατοίκων αυτής της περίεργης πόλης, που ταυτίζονται τόσο πολύ με τους στίχους αυτού του τύπου, που πια με έχει πείσει ότι είναι το σπουδαιότερο ταλέντο που έχει περάσει από αυτό τον πλανήτη που γυρνάει γύρω από τον εαυτό του και από το δικό μας σύμπαν σε ελλειπτική τροχιά. Δεν έχει γράψει ποτέ κανένας, κανένα καλύτερο κομμάτι για την Αθήνα από το «Σ’ αγαπάω να της λες» (Είναι φέρετρο να μένει κανείς σε αυτή την πόλη / που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει / Τι να λέει; / Μας πονάει και μετά κλαίει / Και θέλει χάδια και αγκαλιές / Και Αθήνα μου, σ’ αγαπάω να της λες). Ο Τhe Boy μιλάει για το επέκεινα, για ό,τι βρίσκεται πέρα από τα όρια, γι’ αυτό που με ευκολία κρύβουμε κάτω από το χαλάκι μας. Μιλάει για τα πιο ενοχλητικά με τον πιο καίριο τρόπο, κονιορτοποιεί το political correctness της βιτρίνας και εκφράζει τον πιο ουσιαστικό πολιτικό λόγο που υπάρχει εκεί έξω. Τα λέει όλα.
Η Αθήνα του The Boy είναι κολαστήριο και παράδεισος μαζί. Ένα πολύπτυχο περιχυμένο με πόρνες, Ακροπόλεις, σαστισμένους θεούς και οσιομάρτυρες που μειδιούν με το περιστύλιο της παρακμής. Οι μεταμοντέρνες όπερες του The Boy μιλούν για την οργή, για τον έρωτα, αποδομούν την ανθρώπινη μανία (και βλακεία), κατασκευάζουν γλυκά με σαντιγί και δηλητήριο μαζί. Μεταμορφώνουν σε μουσική όχι αυτά που σκεφτόμαστε αλλά αυτά που βιώνουμε (και αυτό είναι πολύ περισσότερο σημαντικά ποιητικό από οτιδήποτε). Ο σπαστήρας της καρδιάς μας.
Γκροτέσκες ιστορίες αστικής νεύρωσης, φτιαγμένες με τα υλικά της κατάντιας μας, ο τραχανάς της εποχής. Και τώρα ο ίδιος, ο κυνικός The Boy μας πετάει στα μούτρα μια ρομαντική, εκκωφαντική ιστορία με το νέο του άλμπουμ (δωρεάν στο YouTube και στο Rapidshare), με το οποίο επιχειρεί έναν ανασκολοπισμό της ρομαντικής πτυχής μας, ένα αέναο χαρακίρι σε όσα δεν τολμούσαμε να πούμε τόσο καιρό. Το «Before», ένας φόρος τιμής στην ταινία Πριν το ξημέρωμα του 1995 του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, είναι το κοινωνιολογικό απόσταγμα μια γενιάς που μεγάλωσε χαϊδεύοντας σκύλους και ονειρεύτηκε ότι το μέλλον της θα είναι σπαρμένο με καταθλιπτικά ροδοπέταλα. Στην ουσία εκφράζει ιδανικά όλους εμάς που πιστέψαμε (λανθασμένα ή όχι) ότι κάποτε θα μπορέσουμε να μετουσιώσουμε τη θλίψη μας σε κάτι θετικό, ότι θα ζήσουμε αιώνια ακριβώς επειδή ζήσαμε τη χρυσή εποχή της Αθήνας.
Κάναμε λάθος. Γιατί φοβηθήκαμε να γίνουμε περισσότερο ρομαντικοί απ’ ό,τι έπρεπε. Ο The Boy έγινε. Το κατάλαβε πρώτος απ’ όλους μας. Μόνο αυτό μας μένει.
σχόλια