________________
1.

λοιπόν γνώρισα πριν μερικούς μήνες κάποιον. Επειδή ζει σε άλλη πόλη δεν είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω όσο καλά θα ήθελα. Το ζήτημα που με προβληματίζει είναι οτι με ρωτάει συχνά για την εμφάνισή του, με ερωτησεις του στυλ: "πώς σου φαίνεται το σώμα μου? ειμαι ωραίος?"..Είναι αντικειμενικά ωραίος, δεν καταλαβαίνω γιατί τρώει τέτοια σκαλώματα. Εμένα μου αρέσει και του το έχω πει. Τις προάλλες, δείχνοντάς μου σε μια φωτό εκείνον με την παρέα του, με ρώτησε αν ειναι πιο ωραίος από αυτούς..και περίμενε απάντηση. Δεν του απαντούσα αρχικά. Απλώς του είπα οτι δεν πρέπει να συγκρίνει τους φίλους του με τον εαυτό του για να βρει ποιος είναι πιο ωραίος και οτι πρέπει να έχει από μόνος του την πεποίθηση πως είναι ωραίος γιατί αντικειμενικά..ειναι! Τί λες για την περίπτωσή του καλή μου Α μπα? -α χα

Η γνώμη μου είναι ότι είναι ωραιοπαθής, ανασφαλής και πιθανότατα νάρκισσος, αλλά σημασία έχεις τι λες εσύ για αυτή την περίπτωση. Εκτός από αυτό το χαρακτηριστικό, πώς είναι; Έχεις όρεξη να ασχοληθείς; Επειδή έστειλες ερώτηση εδώ φαντάζομαι ότι όχι ιδιαίτερα, και ψάχνεις κάποιον να σου επικυρώσει τον δισταγμό σου. Δεν χρειάζεσαι όμως επικύρωση, από κανέναν. Εσύ ξέρεις με ποιους θέλεις να περάσεις τον (περιορισμένο) σου χρόνο πάνω σε τούτη τη γη.

________________
2.

γιατί κάποιοι από τον περίγυρό μας θέλουν να πιστεύουν ότι είμαστε χαζοί, τους "βολεύει" η ψευδαίσθηση ότι είμαστε πιο χαζοί απ'αυτούς ή με τη συμπεριφορά τους θέλουν να τεστάρουν τη νοημοσύνη μας; μήπως κι εμείς όμως τους έχουμε δώσει το δικαίωμα να πιστεύουν κάτι τέτοιο; κ αν έχουμε παλέψει για να αποδείξουμε το αντίθετο, αυτοί γιατί επιμένουν στην αρχική τους γνώμη;

Αυτές τις passive aggressive δηλώσεις/ερωτήσεις που μοιάζουν με αμένσιοτα στάτους στο facebook δεν τις καταλαβαίνω. Θέλεις να σου κάνω σχόλιο για κάτι που έχεις ήδη άποψη. Φυσικά δεν μιλάς για «κάποιους», αλλά για κάτι πολύ συγκεκριμένο, ίσως και για ένα μόνο περιστατικό, για το οποίο εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε ιδέα. Μπορεί να κάνεις λάθος, μπορεί να μην σε θεωρούν χαζό, μπορεί να σε περιφρονούν ανοιχτά, ή να σε κοροϊδεύουν, μπορεί να παρεξηγείσαι εύκολα, μπορεί χίλια δυο να συμβαίνουν. Θέλεις να συζητήσουμε μια ερμηνεία, χωρίς να έχεις δώσει πληροφορίες για τα γεγονότα. Εμ, δε γίνεται, και όποιος το κάνει, το κάνει επειδή θέλει να ξεμπερδεύει με τη συζήτηση.

________________
3.

Γεια σου ρε Λένα.Θα ήθελα την γνώμη σου.Εν ταχεία περιλήψη, είχα μία σχέση καλή για κανά χρόνο, τον κεράτωσα από βλακεία, το έμαθε, με χώρισε, εγώ έκλαιγα, του έλεγα πόσο μετάνιωσα, κάνω προσπάθειες, πήγαινω και τον βρίσκω, παρακαλάω κλπ τα ξαναφτιάξαμε, δοκιμαστικά λέει αλλά με εμένα με ενοχές, αυτολύπηση, αυτοτιμωρία σκέπτομενη ότι όλα όσα περνάω τα αξίζω γιαυτό που έκανα κλπ να μην μιλάω για τίποτα που με ενοχλούσε κι αυτόν σε φάση σωστό σε όλα,θα πρέπει να κάνεις πολλά για να σε ξαναεμπιστευτώ, πολύ διαφορετικό κλπ. Αυτό κράτησε για κανά χρόνο και.. Χωρίζουμε ξανά, μου λέει δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ τελικά, έχουμε και 300 χμ απόσταση μπλα μπλα και δεν γίνεται. Τα παρατάω κι εγώ για μερικούς μήνες και ξαναμιλάμε,βρισκόμαστε, μου λέει μ'αγαπάει (αλήθεια είναι αυτό) αλλά δεν γίνεται.Γενικά τώρα η φάση είναι μιλάμε μια φορά στους 2 μήνες, μου λέει πόσο είμαι η γυναίκα της ζωής του και πόσο δεν πιστεύει ότι έχουμε τελειώσει κι ότι μας φαντάζεται μαζι στα 65 μας.Απόσο ξέρω δεν έχει άλλη.Βασικά όλα αυτά που λέει θα σου φαίνονται βλακείες αλλά είναι αλήθεια.Απλά λέει δεν μπορεί.Κι ενώ βλέπω ότι γουστάρει ακόμα δεν κάνει τίποτα..του είπα ότι είναι δειλός.ίσως απλά να μην θέλει να με στενοχωρήσει..Και γενικά δεν ξέρω τι να κάνω,γιατί πάει 3,5 χρόνια η φάση κ δεν γουστάρω κανέναν άλλον.Thanks-pffff

Σταμάτα με τις ενοχές γιατί τις χρησιμοποιεί εναντίον σου και σε ελέγχει. Κόψε του τον αέρα. Έκλαψες, εξηγήθηκες, δοκιμάσατε, δεν γίνεται, τι θέλει τώρα από σένα, να γυρίσεις το χρόνο πίσω, ένα κιλό αίμα, την αιώνια σου ταπείνωση; Ακριβώς επειδή πέρασαν 3.5 χρόνια, μην τον βλέπεις σαν πληγωμένο κουταβάκι, και δεν είναι δειλός, μια χαρά σε έχει εκεί που θέλει. Αν δεν γίνεται να είσαστε με ίσους όρους, δεν γίνεται να είσαστε μαζί.

________________
4.

Α μπά μου, παλιότερα σου στελνα συχνότερα ερωτήσεις γιατί παρόλο που εξ αρχής σου στη λάιφο σε διαβάζω κάθε μέρα τώρα πια κουράστηκα να περιμένω 5 μήνες για την απάντηση, σκέψου έχω σκεφτεί να σου προτείνω τρόπους ώστε να μειωθεί η αναμονή αλλά δεν βρήκα κάποιον αξιόλογο. Εντάξει αυτό ήταν ένα σχόλιο με αφορμή το ότι σου στέλνω ερώτηση που θα απαντηθεί του χρονου μάλλον, στην κυριολεξία.

Λοιπόν έχω 2 φίλους, ετερόφυλο ζευγάρι, είμαστε φίλοι 10 χρόνια. δεν ήταν πάντα ζευγάρι, γίναν τα τελευταία 3, προς μεγάλη χαρά όλων που τους αγαπάμε. Η φίλη μου εξ αυτών έχει ένα βασικό παράπονο από εμένα το οποίο μεταδίδεται και στον φίλο μου αλλά εγώ έχω την αίσθηση πως αν δεν ήταν μαζί αυτοί οι δυο δε θα το χε και ο φίλος μου το θέμα αυτό μαζί μου. Δεν ξέρω αν έχει σημασία αυτό γιατί είναι ζευγάρι αλλά ήθελα να στο αναφέρω επειδή νιώθω έντονα ότι πια δεν έχω 2 φίλους αλλά έναν σε δύο σώματα. Ούτε αυτό ξέρω αν είναι καλό κακό φυσιολογικό ή όχι και αποφεύγω να το κρίνω πολύ αν κ ίσως κάπως με πληγώνει. Στο θέμα, στην ουσία το παράπονο της/τους είναι ότι εγώ έχω θέμα με τον χώρο μου. Οτι θέλω ανα διαστήματα να απομονώνομαι ή να μαι μόνη μου ακόμα και αν είμαστε κάπου όλοι μαζί. Ότι νιώθουν ότι στην πολλή επαφή πνίγομαι και ότι αυτό τους προκαλεί ανασφάλεια από τη σκοπιά του κατα πόσο μπορώ να είμαι εκεί γιαυτούς όταν με χρειάζονται. Η ζωή σαυτή την χώρα τα φερε έτσι και ζούμε πια σε διαφορετικά μέρη του κόσμου. Λείπουν τα τελευταία 3 χρόνια και τους εχω επισκεφτεί μια φορά, εκείνοι έρχονται ελλάδα μια ή δυο φορές το χρόνο και συνηθως συναντιομαστε, όμως ειμαστε φίλοι από τη σχολή και εγώ ειμαι από επαρχία που σημαινει ότι σε γιορτινες μερες συχνα γυριζω στον τόπο μου για να δω τους δικούς μου ενω τα παιδια μπορει να χουν ερθει Αθηνα. Γενικά, υπαρχουν πολλες λεπτομεριες που μπορω να σου πω να υποστηρίζουν κ την άποψη τους και από την άλλη κάποιες να με δικαιολογούν εμένα αλλά η ουσία είναι ότι παραδέχομαι ότι αυτό το χαρακτηριστικό μου που τους πληγώνει,το έχω. Αυτό που δεν δέχομαι με τίποτα είναι ότι αυτό δείχνει ότι δεν τους νοιάζομαι ή ότι δεν είμαι εκεί όταν με χρειάζονται. Κάνω θεραπεία πολλά χρόνια για πολλά και ποικίλα θεματά μου και αυτό το αναφέρω γιατι βάζω τα δυνατά μου για να μην με χαιδεύω και να προσπαθώ να ακούω τον άλλον τι μου λέει για μένα. Ως που όμως; που είναι το όριο του έχεις δίκιο και του ότι ζητάς πολλά; Νιώθω αδικημένη, παρεξηγημένη και ότι τρώω κραξιμο και μούτρα παραπάνω απόσα αξίζω και το θέμα είναι ότι δεν πεισμώνω παρα λυπάμαι βαθειά για όλο αυτό και συνέχεια σκεφτομαι τι θα μπορούσα να κανω. Μαρεσει πολυ η μοναξιά όμως μαρεσει να μαι μια ανοιχτη καρδια για τους ανθρωπους που συναναστρέφομαι αλλα συχνα επειδή δεν έχω τρόπο να βάζω όρια στις σχέσεις μου όταν κουράζομαι θέλω λίγη απομώνωση. Συχνά δηλαδή θέλω να ταξιδέψω μόνη μου ή να κάτσω λίγο σπίτι ή να παω σινεμά μόνη, τέτοιες επιλογές αυτοί μου οι φίλοι τις νιώθουν απορριπτικές για εκείνους. Μου λένε επισης ότι θα βάλω πρώτα το εγω μου αν κάτι δε θελω να το κάνω. Άλλα, πως πας διακοπές πχ όταν δεν έχεις όρεξη για κάτι τέτοιο;

Τους παίρνω και σκαιπ και στέλνω τακτικά μειλ και γενικά δεν εξαφανίζομαι για μεγάλα διαστηματα. Προβληματίζομαι όμως γιατι εκανα και ομαδική θεραπεία και είχα από κάποιους από το γκρουπ παρόμοια παράπονα. Ότι μπορεί να νοιάζομαι γιαυτούς αλλά μερικές φορές είναι σαν να μην με νοιαζουν και τόσο. Πραγμα που συναισθηματικά δεν ταυτίζεται καθόλου με το πως βιώνω εγω τις σχέσεις μου. Ετσι, νιώθω εντελώς παρεξηγημένη και λυπάμαι πολύ που οι άλλοι δεν λαμβάνουν τα μηνύματα που εγώ νόμιζα ότι στέλνω. Είναι τόσο αβάσταχτο να σαι κοντά σε κάποιον που δείχνει να μην είναι αναγκαιο το ότι θα περνάει καλά μόνο στην παρέα σου ή εγώ δεν μπορώ να ερμηνεύσω το τι μηνύματα στέλνω;Το συζητησα και με κάποιους άλλους φίλους μου να ρωτησω πως αυτοι νιώθουν μαζι μου. Οι πιο πολλοι μου λένε ότι ειναι οντως χαρακτηριστικό μου αλλά σε καμμία περίπτωση δε νιώθουν ότι δεν ειμαι εκει ότι δεν ειμαι δοτική ή ότι δεν τους αγαπάω. Το άλλο κομμάτι μου απλώς το δέχονται ως στοιχείο μου. Είναι πολύ ψυχοθεραπευτική ερώτηση το ξέρω αλλά είναι και κοινωνική κάπως και επειδή είσαι αρκετά ειλικρινής, αν είναι σαφής η περιγραφή μου θα θελα να μου πεις μια ακόμα γνώμη, μια ακόμη ιδέα.

Ευχαριστώ πολύ και τι να πω; Καλη χρονιά μάλλον! :).

Η ερώτηση σηκώνει πολλή συζήτηση και χρειάζεται ανάλυση, περιγραφές, συγκεκριμένα περιστατικά, παρακολούθηση, σύγκριση περιστατικών, αναφορές στο παρελθόν, αναζήτηση προτύπων στην οικογένεια, σχέσεις με γονείς, με λίγα λόγια, θεραπεία. Ωραία η ομαδική θεραπεία, γιατί τη σταμάτησες; Ή δεν την σταμάτησες; Θα συνεχίσεις; Μήπως να δοκίμαζες και ένα μαν του μαν;

________________
5.

Τα δεδομένα:

Σχέση 5 χρόνων στην οποία υπήρχαν στοιχεία και περιστατικά κακοποίησης.

Κατάφερα να ξεφύγω.

2 χρόνια μετά.

Δε μπορώ να ξεπεράσω το συναίσθημα φόβου, πώς ακόμη ψάχνει την κατάλληλη ευκαιρία να μου κάνει κακό.

Δεν έχει να κάνει με απαντήσεις πρέπει να αναζητήσω και με ανασφάλειες που πρέπει να ξεπεράσω. Έχει να κάνει με το ότι τον φοβάμαι.

Συχνά σκέφτομαι πώς δε μπορώ να ζω με τον φόβο, με την ίδια λογική μπορώ να φοβάμαι συνεχώς μη μου πέσει ένα πιάνο στο κεφάλι.

Αν μάθαινα ότι είναι νεκρός/ στη φυλακή/ σε ψυχιατρική κλινική θα ανακουφιζόμουν-free not

Πάρε τηλέφωνο στο 15900 που λειτουργεί όλο το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο.

________________
6.

Αγαπητή Λένα, πραγματικά συγνώμη για το κατεβατό, είμαι συγχυσμένη και θα προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Σπουδάζω στο εξωτερικό τέχνη κάτι που μου αρέσει πολύ. Έχω 2 ζωές, μια στο εξωτερικό όπου σπουδάζω, και μία κοντά στους δικούς μου. Το πρόβλημά μου είναι οτι περνώ περιόδους που όλα τα κάνω με μισή καρδιά, αρχίζω να κάνω άσχημες σκέψεις, οι οποίες με κλίνουν στο καβούκι μου, με κάνουν να νιώθω άχρηστη, το μυαλό μου κολλάει, αρχίζω να φοβάμαι και να νιώθω αποκλεισμένη, να μην είμαι παρόν, και δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω, τι να κάνω για να νιώσω καλά, νιώθω κενή, ανούσια, φοβάμαι να είμαι με ανθρώπους, αυτη η συμπεριφορά μου με πάει πίσω. Νιώθω τόσο άχρηστη, που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Αυτό μου φαίνεται πιο έντονο στο σπίτι με τους δικούς μου, διότι δεν έχω κοινωνική ζωή, και γενικά δεν κάνω
πολλά πράγματα.

Όταν επιστρέφω στο εξωτερικό στην αρχή παίρνω θάρρος, επειδή αλλάζω περιβάλλον, και αρχίζω να κάνω πράγματα, να νιώθω καλύτερα. Και μετά αρχίζει η περίοδος που τα νιώθω όλα γύρω μου να ζωντανεύουν, νιώθω τα αντικείμενα στο περιβάλλον γύρο μου να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Σαννα μεθάω με τον κόσμο γύρο μου. Παίρνω ερεθίσματα από οτιδήποτε γύρω μου και ταξιδεύω. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο υπέροχα νιώθω. Αυτό με ενθαρρύνει και με εμπνέει. Αλλά ξέρω ότι θα τελειώσει. Και τελειώνει και αρχίζει το άλλο κομμάτι που σου περιέγραψα πιο πάνω.

α μπα, κατάλαβα ότι ζω στον κόσμο μου, είμαι κλεισμένη στις αισθήσεις μου, και δεν μαθαίνω πράγματα πιο χειροπιαστά, δεν γνωρίζω πράγματα που έπρεπε να γνωρίζω. Πολλές φορές δεν έχω όρεξη να διαβάζω για να μάθω. Δεν έχω ικανότητες, δεν έχω μέλλον. Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Δεν ξέρω πώς να οργανώσω τη ζωή μου, και γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε κάτι και να διώξω τις άσχημες σκέψεις. Σε ευχαριστώ πολύ είσαι υπέροχη! –αγατούλα

Το πιο πιθανό είναι ότι στη σχολή που βρίσκεσαι υπάρχει γραφείο ψυχολογικής βοήθειας για τους φοιτητές. Βρες το, πήγαινε, και θα δεις πόσο πολύ θα βοηθηθείς. Οι αλλαγές περιβάλλοντος και μάλιστα σε ξένη χώρα φέρνουν στρες, είναι λογικό και φυσιολογικό. Η ηλικία είναι έτσι κι αλλιώς ευαίσθητη για αναζητήσεις. Ένας μεγαλύτερος και έμπειρος άνθρωπος θα σε βοηθήσει να ερμηνεύσεις αυτά που σκέφτεσαι και να τα βάλεις σε τάξη.

________________
7.

Γεια σου αμπούλα μου (παναγια μου σαν μπαμπούλας ακούστηκε αυτό η σαν αμπούλα για ψυλλους). τελοσπάντων, στο ψητο!!! Με τον αδερφό μου παντα είμασταν αντιδιαμετρικά αντίθετοι, άσπρο εγώ, μαύρο αυτός (και γκρι οι γονείς). Μέχρι πρότινος είχα συμβιβαστεί με το γεγονός αυτό όπως είχα συμβιβαστεί και με τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του. Η κυριοτερη ιδιαιτεροτητα του και πηγη του προβληματος θα ελεγα οτι ειναι η ταση του να προσκολλαται κατα καιρους παρα πολυ ισχυρα σε ιδεες και αποψεις απο τις οποιες ουτε να ξεφυγει μπορει ουτε να ασχοληθει και με κατι αλλο ταυτοχρονα. Μεχρι τωρα λοιπον καλη μου, μπορουσα να συμβιβαστω με το γεγονος οτι θα μιλουσε ολη την ωρα για ποδοσφαιρο, μετα απο 2 χρονια εκανα υπομονη να ακουω ολη μερα για αμαξια, μετα απο 3 χρονια μπορεσα να συμβιβαστω με την απαραδεκτη εμμονη του εναντια στους γκει μιας και δε με επηρεαζε σε αμεσο επιπεδο και κυριως επειδη δεν ηθελα να ερθω σε χοντρη ρηξη με το μονακριβο αδερφο μου. ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΜΟΝΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΑΥΓΑ, ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΑ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ Ο ΚΟΜΠΟΣ ΣΤΟ ΧΤΕΝΙ! Τον τελευταιο καιρο οταν κανω κατι που δεν του αρεσει συνεχως με απειλει οτι θα με χτυπησει, δε με σεβεται καθολου και σημερα μαλιστα το εκανε κιολας!!! Να σημειωθει οτι ολα αυτα γινονται παρουσια των γονιων μου οι οποίοι αδρανούν και το μόνο που με συμβουλεύουν είναι να υποχωρώ, ότι είμαστε κι οι δυο φοιτητές σε πολυ υψηλοβαθμες σχολες (δεν ειμαστε τιποτα ουγκανοι ρε, αληθεια) αλλα σε διαφορετικές πόλεις και αναγκαζομαστε να συνυπάρχουμε στις διακοπές. Λοιπον άμπα, τι στο πέος κάνουμε? Ξ.

Η λέξη-κλειδί γι' αυτό που περιγράφεις είναι «εμμονή».

Ο αδερφός σου έχει ανάγκη να έχει κάποιο κόλλημα και όταν φεύγει το ένα, πρέπει να το αντικαταστήσει με ένα άλλο. Χρειάζεται το κόλλημα για να τιθασεύει το στρες του, όμως το κόλλημα βοηθάει για λίγο, και είτε χρειάζεται μεγαλύτερη δόση, είτε πρέπει να βρει κάποιο άλλο, πιο ισχυρό κόλλημα. Έχει την ψυχολογία εθισμένου ανθρώπου, και το πρόβλημα είναι περίπλοκο και καθόλου αστείο, άλλωστε αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός ότι σε χτύπησε.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από εδώ, που περιγράφει ίσως πιο τραβηγμένες καταστάσεις, αλλά είναι στην κατεύθυνση που περιγράφεις:

Αυτό που βασικά δεν διδάχθηκε στη ζωή του ο εθισμένος είναι η αναγνώριση και διαχείριση των συναισθημάτων του. Έννοιες όπως θυμός, φόβος, λύπη, χαρά, ντροπή, ενοχές, ζήλια, του προκαλούν δυσφορία και τάση αποφυγής. Οι ουσίες ή οι εθιστικές συμπεριφορές λειτουργούν πυροσβεστικά στα συναισθήματα. Έτσι επιλέγει ανάμεσα στον εαυτό του και στη ζωή με τις προκλήσεις της να βάζει κάτι που θα τον διευκολύνει. Μέσα από τη χρήση δε νιώθει αμήχανος, δειλός, ντροπαλός, λίγος, κομπλεξικός. Αρχικά γίνεται άνετος, κοινωνικός, υπεράνω, αυτάρκης, αλαζόνας. Σιγά σιγά εξελίσσεται σ' ένα παγωμένο, μοναχικό και κυνικό άτομο.

Ειδικά όσον αφορά στην ανάληψη ευθυνών ή στην έκφραση των ικανοτήτων του, νιώθει ανεπαρκής, ανίκανος να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Δεν αναγνωρίζει την αξία και τις δεξιότητές του ή, ακόμα κι αν ξέρει ότι σε κάποια πράγματα τα καταφέρνει, δεν είναι αξιοσημείωτα ή υπολογίσιμα. Θεωρεί ότι οι άλλοι θα τον απορρίψουν κι ότι δεν είναι σημαντικός και αξιαγάπητος. Όλα αυτά δημιουργούν συναισθήματα λύπης, φόβου και θυμού, που αδυνατεί να διαχειριστεί. Έτσι προβάλλει την προσωπική του αίσθηση ανεπάρκειας στους άλλους, θυμώνει μαζί τους και τους υποτιμά. Αισθάνεται διαφορετικός, ότι κατά βάθος είναι καλύτερος απ' όλους και ότι αυτό δεν αναγνωρίζεται γιατί δεν τον καταλαβαίνουν. Καθώς ζει συναισθηματικά αποκομμένος από τον κοινωνικό περίγυρο, αρχίζει να επικρίνει το μοντέλο ζωής τους, το αμφισβητεί και δημιουργεί έναν φανταστικό κόσμο στο μυαλό του, στον οποίο εντάσσεται. Η δικαιολογία προς τον εαυτό του είναι ότι απαξιοί να ασχοληθεί με την πραγματικότητα, αυτός είναι ξεχωριστός και φτιαγμένος για άλλα, σημαντικά και μεγάλα πράγματα. Συχνά γοητεύεται από το περιθώριο, καθώς ασυνείδητα εκεί μπορεί να αναδειχθεί και να ξεχωρίσει.

Το θέμα είναι, τι κάνεις τώρα εσύ.

Το πρώτο που μπορείς να κάνεις είναι να ενημερωθείς όσο πιο πολύ γίνεται, ώστε να καταλάβεις τι είναι αυτό που συμβαίνει στον αδερφό σου αλλά και στην οικογένεια σου. Δυστυχώς δεν είναι κάτι που μπορείς να λύσεις μόνη σου. Χρειάζεται συνεργασία με τους γονείς σου, οι οποίοι πρέπει να σταματήσουν να χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο (αλλά είναι αμφίβολο ότι θα το κάνουν). Πριν αποφασίσεις να αναμιχθείς όμως, να είσαι σίγουρη ότι προστατεύεις τον εαυτό σου και δεν προσπαθείς να σβήσεις μια πυρκαγιά σε δάσος φυσώντας. Δεν είναι απλή τσαχπινιά χαρακτήρα του αδερφού σου, είναι μια κατάσταση πιο βαθιά, μπλεγμένη και όχι πρωτότυπη – πάντως δεν θα τον πείσεις με τα λόγια, επειδή είσαι αδερφή του.