Υπάρχουν αρκετά πλεονεκτήματα στην υποψηφιότητα του Σταύρου Δήμα: Είναι συμπαθής, σοβαρός, μετριοπαθής, αναγνωρισμένος στο εξωτερικό.
Υπάρχουν όμως βασικά δύο μειονεκτήματα στην υποψηφιότητα του:
1ον) Ότι είναι ένας κομματικός υποψήφιος, σε μια περίοδο που για να ενωθούν όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις θα χρειαζόταν κάποιος εμπνευσμένος υπερκομματικός (ίσως και μη-πολιτικός) υποψήφιος. Και 2ον) Ότι είναι κάπως βαρετός.
Το ξέρω ότι το να είσαι κάπως βαρετός είναι συνήθως προσόν απαραίτητο για τον κυρίως διακοσμητικό και εθιμοτυπικό ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όμως προσπάθησα να σκεφτώ 11 διαφορετικούς υποψήφιους που ακόμα κι αν δεν εκλέγονταν θα είχαν σίγουρα μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ' τον τωρινό.
Αρκετά με τους κοστουμαρισμένους άνδρες πολιτικούς.
Ήρθε η ώρα να εκπροσωπηθούν και οι άλλες, θηλυκές, πτυχές της Ελλάδας, και οι σοβαρές, και οι μη σοβαρές:
1) Τίνα Σοφού
Η δημοσιογράφος Τίνα Σοφού, ευαισθητοποιεί τον πλανήτη για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα, κι όμως δεν την ξέρουμε καν. Αν δεχόταν να επιστρέψει στην Ελλάδα, η ακτιβιστική της δράση θα μας ήταν εξαιρετικά χρήσιμη. (Να μια συνέντευξη που της πήρα πέρσι.)
2) Πάολα Ρεβενιώτη
Μια ξακουστή τρανς ακτιβίστρια, που φτιάχνει εξαιρετικά ντοκιμαντέρ, στο ανώτατο αξίωμα της χώρας; Αυτό κι αν θα ήταν ανατροπή.
3) Αρετή Γεωργιλή
Μια πραγματικά φιλελεύθερη γυναίκα, που δεν φοβάται να πει τη γνώμη της, ακόμα κι αν είναι αντιδημοφιλής.
Οι πρώτες σπουδές της ήταν στην Ιστορία, Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών - μετά έκανε δημοσιογραφία στην Ε.Σ.Η.Ε.Α και ένα Executive ΜΒΑ (Master in Business Administration) στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνων. Δούλεψε από μικρή στον χώρο της πολιτικής επικοινωνίας και του campaigning και μετά της εταιρικής επικοινωνίας και διαχείρισης της εικόνας σε εταιρείες στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια.
Μέχρι το 2011, η Αρετή Γεωργιλή ήταν γενική διευθύντρια της εταιρείας CIVITAS Global στη Σόφια και το Βουκουρέστι και μετά έκανε το concept, statement βιβλιοπωλείο Free Thinking Zone στην Αθήνα. Παράλληλα ασχολείται με θέματα πολιτιστικής διαχείρισης και διπλωματίας και νεοφυούς επιχειρηματικότητας.
*Μια συνέντευξη που μας είχε δώσει όταν έγινε πρώτο θέμα επειδή αρνήθηκε να πουλήσει στο βιβλιοπωλείο της το βιβλίο του Κουφοντίνα.
4) Η γυναίκα επανάσταση
Το τραγούδι της τα λέει όλα:
5) Σώτη Τριανταφύλλου
Σίγουρα δεν θα ήταν μια ασφαλής, ενωτική επιλογή, όμως η διαβασμένη συγγραφέας θα έβαζε την πολιτική στο επίκεντρο, με τον τελείως δικό της τρόπο.
6) Άννα Καφέτση
Γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1955 στην Αθήνα και μέχρι πρόσφατα ήταν η Διευθύντρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Τα πράγματα που οδήγησαν στην απομάκρυνσή της είναι μπερδεμένα, αλλά η επιμονή της, η δύναμη ζωής της και οι γνώσεις της, θα μας χρησίμευαν, θεωρώ.
Ολόκληρο το ντοκιμαντέρ του Μενέλαου Καραμαγγιώλη για την Άννα Καφέτση:
+ Απόσπασμα από συνέντευξή της στο Υποβρύχιο
Κινείστε µε αναπηρικό αµαξίδιο. Πώς είναι η ζωή σας;
Έχω ένα πρόβληµα υγείας που ήρθε από την εφηβεία µου. Δεν έχω ξαναµιλήσει γι' αυτό. Είναι η πρώτη φορά. Πάσχω από µυοπάθεια. Η ασθένεια αυτή έχει αργή εξέλιξη. Χρησιµοποίησα για πρώτη φορά το αµαξίδιο όταν ήµουν επιµελήτρια στην Πινακοθήκη, το 1985, για λίγες ώρες – ενώ συνέχιζα και µπορούσα να περπατάω. Το αµαξίδιο µε βοηθούσε να αντεπεξέλθω στην επαγγελµατική µου δραστηριότητα και µου επέτρεψε να έχω µια τελείως αυτόνοµη ζωή. Με βοηθούσε στα ταξίδια και έτσι µπορούσα να πηγαίνω σε δύο και τρία µουσεία την ηµέρα, πράγµα που όταν περπατούσα µε κούραζε πολύ. Ήρθε σαν απελευθέρωση για τη ζωή µου.
Η συµβατική κουβέντα «είναι καθηλωµένος στο αναπηρικό αµαξίδιο» είναι τόσο λάθος... Τελικά όλα τα πράγµατα είναι πώς τα βιώνει κανείς. Το αµαξίδιο επιτρέπει σε ανθρώπους που δεν περπατάνε πια να βγουν έξω έχοντας συγχρόνως µια δύσκολη ζωή... Η ζωή µου είναι πολύ δύσκολη. Αλλά αυτό µένει στο σπίτι µου. Προς τα έξω πρέπει να το παλεύω, και το παλεύω όσο µπορώ... Και όλο αυτό σε µια χώρα που είναι όλα δύσκολα για τους ανθρώπους µε αµαξίδιο. Στο Παρίσι δεν ήταν έτσι.
Ρατσιστικές συµπεριφορές έχετε δεχτεί;
Μέσα από τη δράση µου και τη δραστηριότητά µου δεν αφήνω περιθώρια για ρατσισµούς . Σίγουρα υπάρχουν.
7) Κυρία Σούλα
Κατά τη γνώμη μου, η κυρία Σούλα, του ομώνυμου οίκου ανοχής, είναι καπάτσα και χρήσιμη.
Η Σούλα Αλευρίδου χρησιμοποίησε έξυπνα το μάρκετινγκ, σπονσοράροντας ποδοσφαιρική ομάδα της Λάρισας, αλλά ταυτόχρονα βοηθούσε στα κρυφά κόσμο, ακόμα και αγοράζοντας φωτοτυπικό για σχολείο της Πάτρας. Όταν αυτό μαθεύτηκε, οι σκανδαλισμένοι γονείς επέστρεψαν τα λεφτά και το σχολείο έμεινε και πάλι χωρίς φωτοτυπικό. Αυτοί έχασαν, η αντισυμβατική κυρία Σούλα συνέχισε τη ζωή μιας σεμνής λαϊκής γυναίκας που δεν μασάει τα λόγια της.
8) Μελίνα Τανάγρη
Το μεγάλο της σουξέ, Βυζάκια Έξω Λοιπόν, του 1987 (πόσο σόκιν θεωρούνταν τότε!) ήταν αυτό που μου έμοιαζε πιο ταιριαστό με την περίεργη, αλλοπρόσαλλη ατμόσφαιρα της χώρας.
Θυμάμαι ότι σε ένα αφιέρωμα εφημερίδας τότε, που ζητούσαν από καλλιτέχνες να κάνουν μια ερώτηση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (τον Σαρτζετάκη δηλαδή), η Τανάγρη είχε πει κάτι του στυλ: "Θα ρωτούσα τον κύριο Πρόεδρο αν έχει ακούσει το τραγούδι μου Βυζάκια Έξω Λοιπόν, και πώς του φάνηκε".
Ωραία θα ήταν αν αντί για τον Σαρτζετάκη (ή τον Δήμα) ήταν αυτή η Πρόεδρος.
9) Ρούλα Βροχοπούλου
Παθιασμένη, πιστή, διεκδικητική, επίμονη. Αν όλα αυτά τα έκανε για έναν άντρα, φανταστείτε πόσα θα έκανε για την πατρίδα μας...
10) Γιάννα Αγγελοπούλου
Είναι καταφερτζού, ναι, και επίμονη και δυναμική και έξυπνη, αλλά επίσης θα μας χάριζε και πολλά ΦΑΝΙ ΜΟΜΑΝΤΣ!
11) Η Αγαπητή Α,μπα
Όποιος διαβάζει τη στήλη της, καταλαβαίνει γιατί θα ήταν εξαιρετική επιλογή.
*****
Φρίξατε με (κάποιες απ') τις επιλογές μου; Προσθέστε ελεύθερα τις δικές σας :)
σχόλια