Στην αλαφιασμένη πόλη, που έζησε ένα φεγγάρι και κάτι μέρες ανάπτυξης και μετά την ξαναβρήκαν τα μνημόνια, οι λίστες, τα dvd και οι ντροπές, ζει ένα απέθαντο είδος ακέφαλων καβαλάρηδων που κρατάει την οικονομία ψηλά, ακόμη κι όταν ο κόσμος χάνεται.
Γεννημένοι διευθυντές, supervisors, managers, co- coordinators – με κάποιες πολύ σημαντικές και άξιες εξαιρέσεις – περιφέρονται σε γραφεία και πολυεθνικές, αλυσίδες καταστημάτων και ΜΜΕ, ψιλικατζίδικα και κολοσσούς, συνδέοντας το όνομα τους με την ειρωνεία και την αγανάκτηση και εξηγώντας γιατί το απέθαντο μοντέλο του φορντισμού θα έχει αιώνια ανάγκη από πολλά ταλαντούχα χέρια και ένα άδειο κεφάλι.
Τόσο παλιοί (οι διευθυντές), όσοι οι Πρωτόπλαστοι, τόσο σημαντικοί στη διατροφική αλυσίδα, όσο το ψαράκι που καθαρίζει τα δόντια του κήτους, αιώνιοι, ακέφαλοι, ανίκητοι. Όπως η βλακεία.
Γιατί στην ανθρωπογεωγραφία του (καπιταλιστικού) συστήματος, θα χρειάζεται πάντα μία φαιδρή φυσιογνωμία δοκιμασμένων αντοχών στη νωθρότητα και την αερολογία, τεσταρισμένων προσόντων στο Τίποτα, συγκεκριμένων γνώσεων και κατάρτισης από το μεγάλο Πουθενά, το κολέγιο που διδάσκει πώς κρατιόνται ψηλά οι αμοιβές και τα διευθυντικά έξοδα παραστάσεως και χαμηλά οι απαιτήσεις του υπαλληλάτου.
Όποιος δεν συνυπήρξε ποτέ επαγγελματικά ή ακόμη χειρότερα δεν δοκιμάστηκε εργασιακά με διευθυντή που προσερχόταν στο γραφείο για να πιει καφέ, να φάει γκουρμέ γεύμα, να μιλήσει 3-4 ώρες στο τηλέφωνο – «PR, παιδί μου, PR!» - και να τον «ψιλοπάρει» στον καναπέ του γραφείου, με τη γραμματέα rottweiller απ’ έξω να σταματάει τους κακοπροαίρετους, έχει χάσει ένα σοβαρό μάθημα της ενήλικης ζωής, απείχε από την ωραιότερη σουρεαλιστική πλάκα της.
Όποιος δεν έχει κριθεί, εξεταστεί, αξιολογηθεί, προσληφθεί, απολυθεί από κάποιον που το μαξιλαράκι της καρέκλας του «ψήλωσε» από τις ιδέες των άλλων, που πανικόβλητοι έτρεχαν να διορθώσουν το ορθογραφικό λάθος στην εταιρική υπογραφή του, δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία και τη συμβολή της οριζόντιας γραμμής παραγωγής (αυτής που τρέλανε τον Σαρλό στους «Μοντέρνους Καιρούς» και κυνηγούσε παντού μπουλόνια και βίδες) στο χαρακτήρα και το επαγγελματικό του μπόι.
Όποιος δεν έκανε γιορτές στο γραφείο, στο τιμόνι, στη βάρδια και στις «Κυριακές ανοιχτά», με βερεσέδια και χρωστούμενα να τρέχουν και έναν ηλίθιο να διακόπτει το γλεντοκόπι του για να του τηλεφωνήσει, πρώτα για να τον τσεκάρει και μετά για να του ευχηθεί, δεν ξέρει την αξία του να διευθύνεις μία τρύπια κάλτσα, αλλά πάντα να θεωρείσαι λύση, παράγοντας προβλήματα. Έτσι κι αλλιώς, στις κατά Castells κοινωνίες των δικτύων, κάποτε οι κυβερνοπρολετάριοι θα πετσοκόψουν τις διευθυντικές καρέκλες.
Κι όποιος στο τέλος του μήνα δεν αγανακτεί για τις κουτσουρεμένες υπερωρίες, για τα κυριακάτικα που δεν θα πάρει ποτέ, για τις χαμένες ανθρωπο-ώρες που απαιτεί το βγάλσιμο του φιδιού από την τρύπα, για τη σημασία του να αγνοεί ότι αν λείψει θα καταρρεύσει όλος ο μηχανισμός (δεν θα καταρρεύσει), είναι γιατί ξέρει ότι οι διευθυντές είναι φτιαγμένοι από την πρώτη ύλη του άπιαστου: αέρας και λαιμαργία.
Τόσο παλιοί (οι διευθυντές), όσοι οι Πρωτόπλαστοι, τόσο σημαντικοί στη διατροφική αλυσίδα, όσο το ψαράκι που καθαρίζει τα δόντια του κήτους, αιώνιοι, ακέφαλοι, ανίκητοι. Όπως η βλακεία.
σχόλια