Είναι ένα ερώτημα, όπως και να το κάνουμε, που έχει μεγάλη σημασία, αφού στην απάντησή του θα μπορούσε να στηριχθεί τόσο η προεκλογική καμπάνια της κυβέρνησης, όσο και της αντιπολίτευσης.
Εκλογές δεν έγιναν όπως ισχυρίζεται ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος… «λόγω του εκβιασμού των θεσμών» (από τη μεριά της αντιπολίτευσης), αλλά επειδή η κυβέρνηση, στην οποία συμμετείχε, πολύ δύσκολα θα ψήφιζε τα νέα μέτρα.
Τώρα τι γίνεται; Θα υλοποιηθούν τα προτεινόμενα δημοσιονομικά μέτρα του «μέιλ Χαρδούβελη» από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Θα ειπωθεί το «φτάνει πια» σε... εισπρακτικές μεταρρυθμίσεις, επιχειρώντας να αναχαιτιστεί το χάος που βιώνει το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, ή θα συρθούμε, για ακόμη μία φορά, πίσω από τις ορέξεις των δανειστών, αδιαφορώντας για το εσωτερικό μέτωπο;
Αυτή είναι η αλήθεια, και τούτο το είχαν ξεκαθαρίσει οι βουλευτές της συμπολίτευσης, όταν μαθεύτηκε πως το καινούριο «πακέτο» θα περιελάμβανε αύξηση του ΦΠΑ σε φάρμακα, βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες, λογαριασμούς ΔΕΚΟ, και ακόμη κατάργηση των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ των νησιών, κατάργηση του ΕΚΑΣ, επανεξέταση όλων των παραμέτρων του ασφαλιστικού με βασικό στοιχείο την κατάργηση της 15ετίας –όπερ σημαίνει πως σύνταξη δεν θα δουν ποτέ οι άνθρωποι που μπαίνουν σήμερα, κακήν-κακώς, στην αγορά εργασίας, αφού έτσι όπως είναι διαμορφωμένες οι συνθήκες θα πρέπει κάποιος να είναι… μάγος, ώστε να συμπληρώσει σε 20 χρόνια 6000 ένσημα– και άλλα διάφορα το ίδιο επώδυνα, το ίδιο αντιαναπτυξιακά.
Έτσι, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς προτίμησε να «παίξει» με το θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας (μεταφέροντας την εκλογή από τον Μάρτιο του ’15, τον Δεκέμβριο του ’14), γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως… «Πρόεδρος δεν βγαίνει».
Με το να ζητά, λοιπόν (ο πρωθυπουργός), μιαν αναβαπτισμένη εντολή μέσω εκλογών, και τον ΣΥΡΙΖΑ «στριμώχνει», καταλογίζοντάς του την μη εκλογή Προέδρου όπως και την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες (την οποίαν «δεν ήθελε» ο λαός), και προσδοκά, παράλληλα, να καλύψει τη διαφορά των δημοσκοπήσεων και να είναι πρώτο κόμμα η ΝΔ, ώστε να μην διαταραχθούν οι σχέσεις με τους δανειστές, ικανοποιώντας κάθε παράλογη απαίτησή τους («μέιλ Χαρδούβελη» και τα τοιαύτα).
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μεριά του, και δυστυχώς για ’κείνον, πέφτει στην παγίδα, που πέφτει δυνητικώς κάθε κόμμα της αντιπολίτευσης, από τη στιγμή που δεν έχει, το ίδιο, τη θεσμική πρωτοβουλία των κινήσεων.
Το καλύτερο, ενδεχομένως, για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ήταν να έκανε το «χατίρι» της συγκυβέρνησης, προτείνοντας έναν κάποιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας – και πάντως όχι τον άγευστο, παλαιοκομματικό Σταύρο Δήμα, ο οποίος φαίνεται πως προτάθηκε για να μην υπερψηφιστεί.
Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο θα εξέθετε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου στα μάτια όλων των Ελλήνων, από τη στιγμή που θα έπρεπε άμεσα (η συγκεκριμένη κυβέρνηση) να λάβει τα νέα εισπρακτικά μέτρα, ρίχνοντάς την ουσιαστικά «από τα μέσα».
Θα μπορούσε να δώσει, με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ τη… δυνατότητα στους βουλευτές της συμπολίτευσης να καταψηφίσουν την κυβέρνηση, κάνοντας εύκολο, πρώτα-πρώτα, τον δικό του δρόμο προς τις εκλογές. Πόσες πιθανότητες θα είχε ένα τέτοιο σενάριο να ευδοκιμήσει; Είναι ένα ερώτημα, αν και… τόσα απίστευτα μέτρα ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια από τους εκάστοτε κυβερνητικούς βουλευτές, γιατί όχι και λίγα ακόμη; Με λίγο ιδεολογικό ρεκτιφιέ όλα (ξανα)γίνονται…
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε πως… ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τα πάντα, ώστε να μην κυβερνήσει. Αν δεν βγει πρώτο κόμμα, στις επερχόμενες εκλογές, και μάλιστα με αισθητή διαφορά από την ΝΔ, όλοι αυτοί θα έχουν, αποδεδειγμένα πλέον, δίκιο.
Υπάρχει, πάντως, και μιαν άλλη, επίσης ρεαλιστική ματιά στα γεγονότα, την οποίαν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να την κάνει «σημαία» του στην προεκλογική περίοδο. Το γεγονός πως δεν ψήφισε για Πρόεδρο, επειδή δεν θα μπορούσε ποτέ να στηρίξει την παράταση μιας κυβέρνησης, που ετοιμαζόταν να υλοποιήσει τις νέες απαιτήσεις της τρόικας. Έπρεπε, με άλλα λόγια και πάση θυσία, να ανακόψει τη λογική του «γιέσμεν» έναντι των δανειστών.
Ok, προς ώρας συνέβη. Τώρα τι γίνεται; Θα υλοποιηθούν τα προτεινόμενα δημοσιονομικά μέτρα του «μέιλ Χαρδούβελη» ναι ή όχι από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ; Θα ειπωθεί το «φτάνει πια» σε… εισπρακτικές μεταρρυθμίσεις, επιχειρώντας να αναχαιτιστεί το χάος που βιώνει το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, ή θα συρθούμε, για ακόμη μία φορά, πίσω από τις ορέξεις των δανειστών, αδιαφορώντας για το εσωτερικό μέτωπο; (Υπενθυμίζω πως με βάση την έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, 6,3 εκατομμύρια Έλληνες βρίσκονται στο όριο της φτώχειας).
Αυτό είναι το μόνο ρεαλιστικό ερώτημα των εκλογών, από τη στιγμή κατά την οποίαν η Δεξιά έχει έτοιμο, ραμμένο για τη γούνα μας, το νέο «μεταρρυθμιστικό» πακέτο. Το ζήτημα είναι τι έχει έτοιμο η Αριστερά. Μένει να διασαφηνιστεί, όσο είναι εφικτό, κατά την προεκλογική περίοδο…
σχόλια