Χτες το βράδυ δεν με έπαιρνε ο ύπνος καθόλου και έτσι στις 6 αποφάσισα να κλείσω το σατανικό, διαβολικό, υπέροχο, μοναδικό κουτί, όπως θέλετε πείτε το, (υπολογιστή) και πήγα να ξαπλώσω... αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ ακόμα, δεν είχα ταξιδέψει για χτες...
Ξάπλωσα, άνοιξα το παντζούρι, και λέω θα κάτσω να κοιτάξω τον ουρανό που θα ξημερώνει, που η λάμψη των αστεριών θα δίνει τη θέση της στη λάμψη του ήλιου. Στο οπτικό μου πεδίο μπήκαν κάτι άσπρες πολυκατοικίες, άναρχες και επιβλητικές... αλλά εγώ υποσχέθηκα... όχι αυτές οι πολυκατοικίες δεν θα μου κόψουν τη θέα, θα βλέπω ουρανό, και τα αστέρια και το ξημέρωμα, γιατί έχω τη φαντασία άλλωστε?
Και ναι είδα ουρανό, αστέρια και το ξημέρωμα...την αυγή...
Και μεμιάς πάνε όλες οι πολυκατοικίες, εξαφανίστηκαν... Όταν βγήκε για τα καλά ο ήλιος και μπήκε ο Μάης με τόσο ωραίο τρόπο, τα βλέφαρα μου με εγκατέλειψαν... για τόπους παρόμοιους όμως με αυτούς που έβλεπα... για όνειρα όχι άπιαστα, ευκολοφάνταστα και πραγματοποιήσιμα..
Ονειρεύτηκα ανθρώπους που ήταν γεμάτοι χαμόγελα και ευτυχία... έτσι όπως θέλω να βλέπω τον καθέναν... ονειρεύτηκα ότι τα οικονομικά της χώρας ήταν απλά κάτι αριθμοί... μια εξίσωση πρόκληση... ένας γρίφος, που περιμένει τους κατάλληλους ανθρώπους, ικανούς αρκετά, να τον λύσουν... και έτσι να λύσουν και μερικούς κόμπους από σκοινιά στους λαιμούς των ανθρώπων που είτε έχουν κρεμασμένη μια πέτρα που τους τραβά κάτω ή που τους πιέζει σε κάθε κίνηση.
Ονειρεύτηκα έναν κόσμο χωρίς φθόνο, ζήλια, κακία... Πριν ανέφερα ότι το όνειρο αυτό δεν είναι άπιαστο γιατί μπορούμε να γίνουμε έτσι... μπορούμε να φτιάξουμε τον κόσμο μας από την αρχή... Έχουμε δύναμη όμως να το κάνουμε αυτό; Και να μην έχουμε; Θα βρούμε αργά ή γρήγορα.... Αλλά αυτό εξαρτάται από τη θέληση μας.... Θέληση όχι για ζωή αλλά για ευ ζην.
Κάνοντας έναν συσχετισμό της πολυκατοικίας με τα προβλήματά μας... όσοι μπορείτε να εξαφανίσετε τις πολυκατοικίες μπορείτε να πολεμήσετε οτιδήποτε... Είναι συνάμα και πρόκληση...
Το πολυτιμότερο δώρο... η ζωή... αξίζει να την κάνουμε ονειρεμένη, γιατί μπορούμε, όσα εμπόδια και αν βρίσκουμε στο δρόμο μας, τα ξεπερνάμε και αυτά μας κάνουν να εκτιμάμε περισσότερο τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μας... Τίποτα δεν μας χαρίζεται, πρέπει να κάνουμε ένα ταξίδι για να το αποκτήσουμε, και εάν δεν το αποκτήσουμε, το σίγουρο είναι πως στο ταξίδι, θα έχουμε περάσει ωραία, θα έχουμε δει υπέροχα σκηνικά ... Το ταξίδι θα μας μείνει, θα αξίζει.. Που ξέρετε σε αυτό το ταξίδι ποιους θα γνωρίσετε και ακυρώσετε σχέδια για να δημιουργήσετε νέα... Αυτή είναι η ζωή, είτε προγραμματισμένη είτε όχι..
Ονειρευτείτε...
Μια ζωή είναι ένα όνειρο, και το όνειρο μια ζωή...
σχόλια