____________________
1.

Αγαπητή "Α, μπα" τα έχω κάνει μην πω πως... Πριν μερικά χρονάκια είχα μπλέξει σε μια σχέση τελείως αυτοκαταστροφική. Ήμουν μικρή κι εκείνος πιο μεγάλος, μπλέξαμε και μπλέξαμε αρκετά άσχημα. Όλα στη αρχή ήταν καλά όπως σε κάθε σχέση αλλά μετά άρχισα να χάνω τον εαυτό μου. Κοινώς κόλλησα και πολύ άσχημα πράγμα το οποίο ενθάρρυνε και ο ίδιος καθώς με ήθελε πάντα μέσα στα πόδια του. Τα πράγματα στράβωσαν πολύ σε σημείο να υπάρχουν φορές που αντιμετώπιζα πολύ άσχημη συμπεριφορά απέναντι μου και παρόλα αυτά έμενα. Καυγάδες, συζητήσεις και υποσχέσεις. Υποσχέσεις που ομολογουμένως ποτέ δεν με καθησύχαζαν καθώς πιστεύω στις πράξεις και όχι στα λόγια αλλά παρόλα αυτά επέμενα και έμενα. Και αισίως
ήρθε η μέρα που έλαβα ένα πολύ ωραίο τηλεφωνηματάκι όπου ανάμεσα σε φωνές και βρισίδια ειπώθηκε και το γνωστό "αξίζεις κάτι καλύτερο δες το μέλλον σου δεν τραβάει δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου". Έτσουξε φυσικά. Από τότε κατά καιρούς ο συγκεκριμένος με ενοχλεί. Αρχικά το έκανε face to face όσες φορές έτυχε να με δει έξω (τύπου να έρχεται επίτηδες προς το μέρος μου για να τον προσέξω και να του μιλήσω), μετά συνεχίστηκε με sms ("αν θέλεις να μιλήσουμε πες μου" ή να επικοινωνήσει με αφορμή ένα στενάχωρο γεγονός που συνέβη σε πολύ δικό μου άτομο για να μου πει ότι λυπάται). Εκεί απάντησα πολύ κοφτά και το ξέκοψα. Συνέχισε βρίζοντας με σε κοινούς γνωστούς και ρωτώντας δεξιά και αριστερά για να μάθει νέα μου. Το πρόβλημα δεν είναι όμως το τι κάνει αυτός και το τι θέλει αυτός. Το πρόβλημα είναι ότι αισθάνομαι πως έχω να πω κάτι ακόμα σε αυτό το άτομο. Αυτά που με έκανε να περάσω κυρίως, δηλαδή να τα χώσω. Να σημειώσω εδώ ότι από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει κάτσει και τίποτα καλό σε αυτόν τον τομέα αν και έκανα κάποιες κινήσεις να γνωρίσω ανθρώπους (όχι σόνι και ντε για να βγει κάπου, απλά μου βγήκε). Καταλαβαίνω ότι μετά από τόσο καιρό δεν υπάρχει κάτι να πούμε. Δεν μπορώ να πω πως τον μισώ ή κάτι τέτοιο. Απλά θέλω να του δώσω κάποια πράγματα του και να του πω αντίο όπως εγώ θέλω. Τώρα αυτό που θέλω είναι καλό; Στέκει; Ή είναι κάτι τελείως αυτοκαταστροφικό;

Φυσικά και στέκει. Αλλά είναι αδύνατον να γίνει με τον τρόπο που φαντάζεσαι. Δεν πρόκειται να γίνει η κάθαρση που χρειάζεσαι. Αυτό που θα γίνει είναι να ξαναμαλώσετε, να ακούσεις κι άλλα που δεν θα σου αρέσουν, και να ανοίξουν όλες οι πληγές από την αρχή. Διότι αν μπορούσατε να συνεννοειθείτε, δεν θα είχαν προηγηθεί όλοι αυτοί οι καυγάδες και όελς αυτές οι φωνές. Τι έχει αλλάξει τώρα και πιστεύεις ότι θα μιλάς, αυτός θα σε ακούει, θα σου δώσει δίκιο και θα χωρίσουν οι δρόμοι σας με μια αγκαλιά;
Είναι όμως λάθος να πιστεύεις ότι η λήξη της υπόθεσης είναι στα χέρια του. Δεν χρειάζεται να του πεις τίποτα. Δεν χρειάζεται να του δίνεις τόση δύναμη, πιστεύοντας ότι αν δεν του πεις κάτι, θα σκάσεις. Δεν είναι προϋπόθεση να συμφωνήσει ή να ακούσει τις σκέψεις σου για να συνεχίσεις. Είναι κάτι που έχεις δημιουργήσει μέσα σου, χωρίς να συμμετέχει ο ίδιος. Με τον ίδιο τρόπο μπορείς να το ακυρώσεις. Θα δεις πόσο θα ελευθερωθείς, πόσο θα χαλαρώσεις όταν αποσυνδέσεις τα συναισθήματά σου από αυτόν. Αυτή είναι η λήξη που ονειρεύεσαι.

____________________
2.

Αγαπητή Α, μπα,

εδώ και πολύ καιρό - πολύ πολύ καιρό - με απασχολεί ένα θέμα. Είμαι 19 χρονών, και όταν ήμουν 16, είχα κι εγώ έναν "μεγάλο έρωτα". Δύο χρόνια μεγαλύτερος, ωραίος, τρελή χημεία παρ'όλη τη διαφορά ηλικίας (έστω και των δύο αυτών χρόνων). Είχανε γίνει διάφορα μεταξύ μας, 2 χρόνια τράβηξε η όλη ιστορία και για να μην τα πολύ λέω, ακόμα κι όταν τελείωσε το πράγμα, αυτό που είχε μείνει ήταν αγάπη. Όσο χαζό ή μελό κι αν ακούγεται, ισχύει. Ήμασταν και στην ίδια παρέα, μετά σπάσαμε όμως. Από τότε, όπως είναι φυσικό, έχω κάνει άλλα πράγματα στη ζωή μου και έχουν αλλάξει πολλά, τόσο σε μένα σαν άνθρωπο, αλλά και γενικά. Και το "πρόβλημα" είναι το εξής.
Ξέρω πως δεν το θέλω πια, χαίρομαι που ξέρω πως είναι καλά με κάποια άλλη, όπως κι αυτός φαίνεται να χαίρεται που κι εγώ είμαι με κάποιον άλλο. Είναι όμως μερικές φορές που θυμάμαι κάποια πράγματα ή διαβάζω παλιές συνομιλίες (ναι ακόμα και τώρα το κάνω αυτό) και πιάνω τον εαυτό μου να λέει πως μου λείπει αυτό το άτομο από τη ζωή μου. Δε ξέρω τι γίνεται, αλήθεια. Και δε ξέρω και γιατί, φοβάμαι μήπως εδώ και έναν χρόνο με κοροιδεύω ότι δεν τον θέλω πια...
-λιονταράκι

Γιατί το φοβάσαι; Ούτε παντρεμένοι είσαστε (με άλλους, ούτε μεταξύ σας), χρόνος υπάρχει, την υγειά σας την έχετε, αγάπη υπάρχει, αν ισχύει, πού είναι το πρόβλημα; Δεν χρειάζεται να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου για κάτι τέτοιο. Το «από τότε» αν κάνω τον λογαριασμό, είναι ένας χρόνος, το 50% του χρόνου που είχατε σχέση, άρα δεν είναι και τόοοοσο παλιά για να λες ότι άλλαξαν πολλά.

____________________
3.

Ποιά είναι κατά τη γνώμη σου τα 5-10 πιο χρήσιμα εργαλεία/gadget στην κουζίνα; Εκτός από τα μαχαίρια.

Δεν είμαι πολύ των γκάτζετ στην κουζίνα. Αν κάτι γίνεται με το κατάλληλο μαχαίρι και υπομονή, το κάνω με μαχαίρι και υπομονή. Ούτε μούλτι, ούτε πρέσες σκόρδου, ούτε τίποτα. Αυτά που χρησιμοποιώ συχνά είναι τελείως αυτονόητα. Επιφάνειες κοπής, χαρτί κουζίνας/πετσέτες κουζίνας, ποδιά, σουρωτήρι, κουτάλες για ανακάτεμα, το σύρμα για τις μαρέγκες και τις σάλτσες, τέτοια. Το μόνο που δεν γίνεται να γίνει με το χέρι είναι ο στεγνωτήρας για τις σαλάτες, αυτό το μπολ που λειτουργεί με τη φυγόκεντρο για να στεγνώνουν τα φύλλα σαλάτας.

____________________
4.

Ά,μπα πανέξυπνη και σπιρτόζα,
γιατί η αυταρέσκεια έχει ως λέξη αρνητικό φορτίο?
I mean,εφόσον είναι υγιές και θεμιτό να προσπαθούμε να κατανοήσουμε και τελικά να βελτιώσουμε εαυτούς,έιναι κακό να μας αρέσει αυτό που γίναμε?

Η λέξη έχει αρνητικό φορτίο γιατί ο ορισμός της είναι «το να ευχαριστιέται κάποιος θαυμάζοντας τον εαυτό του• αυτοθαυμασμός, ναρκισσισμός». Δεν είναι «το να έχει κατακτήσει κάποιος την αυτογνωσία και να είναι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα».

____________________
5.

Αγαπητή μου Α, μπα τι σημαίνει για σένα ο όρος καλλιέργεια που πολύ συχνά αναφέρεις? Ποιους ανθρώπους θεωρείς καλλιεργημένους?

Αυτούς που είναι σε θέση να προσαρμόσουν τη συζήτηση ανάλογα με το ποιον έχουν απέναντί τους, ώστε να διασκεδάζουν και να κερδίζουν από τη συζήτηση και οι δύο πλευρές. Αυτό προϋποθέτει πολλές γνώσεις και λιγότερες αγκυλώσεις, πολλές παραστάσεις και λιγότερες βεβαιότητες, μεγάλο περιθώριο για αναθεώρηση και λιγότερες εμμονές. Όλα αυτά είναι πιο εύκολα για κάποιον που έχει ταξιδέψει, συζητήσει, διαβάσει, δει και ακούσει πολλά.

____________________
6.

γεια σου αμπούλα, η αφορμή είναι απάντησή σου στην ερώτηση 4 στις 28/08/14.. λοιπόν συνοπτικά όλον αυτόν το χρόνο πέρασα μια φάση προσπάθειας για άμεση "αυτοβελτίωση". ένιωθα την ανάγκη να βελτιώνω συμπεριφορές μου που είτε εγώ είτε άλλοι αντιλαμβάνονταν ως ελάττωματα και παράλληλα να χτίζω τις καλές μου πλευρές με ό,τι αυτό συνεπάγεται και συνεχίζω. σε αυτή τη φάση άρχισα επίσης να επαναπροσδιορίζω τα όρια μου και όπως και να βάζω κάποιες υποχρεώσεις σε πρώτο πλάνο και αντιμετώπισα μια αντίδραση παρόμοια με της κοπέλας στην ερώτηση που ανέφερα. πχ μια φίλη μου έκανε συχνα παράπονα επειδή ένα διάστημα δεν την έβλεπα γτ πνιγόμουν με τη σχολή και είχα προπονήσεις. επίσης δεχόμουν κριτική για τον τρόπο που οργανώνω την καθημερινότητά μου. δλδ πως είναι παράλογο που προτιμώ να αφιερώσω όλο το χρόνο στις δουλειές μου. προσωπικά πιστεύω ότι δεν πρέπει να ασκώ κριτική σε κάποιον ειδικά εάν η συμπεριφορά του δε με επηρεαζει άμεσα και έτσι σε τέτοια άτομα έχω αρχίσει να κόβω τον αέρα. άσε που τον χρόνο του όπως θέλει τον αξιοποιεί. το θέμα είναι πως έχω καταλάβει πως με επηρεάζει πάρα πολύ η γνώμη των άλλων και θέλω να τα έχω καλά με όλους. δεν είχα ποτέ την ανάγκη να φανώ "η καλύτερη", αλλά πάντα με τρώει να επιβεβαιώνομαι από τους άλλους, πως δλδ είμαι αγαπητή για χ λόγους και ο άλλος την καταλαβαίνει πάντα αυτήν την αδυναμία.. η ερώτησή μου είναι: είναι φυσιολογικό αυτό? μήπως είμαι απλά ανώριμη και όσο μεγαλώνω θα θέτω καλύτερα το όρια και τον εαυτό μου και θα μου φύγει? ένας ψυχολόγος θα βοηθούσε ή είμαι υπερβολική? εδώ ο κόσμος καίγεται και εγώ να χτενίζομαι?- γελάει ο κόσμος

Είναι φυσιολογικό να σε επηρεάζει η γνώμη των άλλων, είναι φυσιολογικό να θέλεις να είσαι αγαπητή, είναι φυσιολογικό να θέλεις να επιβεβαιώνεσαι, αλλά όλα τα φυσιολογικά λέγονται έτσι όταν είναι μέσα σε ορισμένα όρια. Όσο μεγαλώνεις θα βρίσκεις καλύτερα τα όρια σου και ένας ψυχολόγος θα βοηθούσε, αν πιστεύεις ότι θέλεις να βοηθηθείς.

____________________
7.

γεια σου αμπούλα, σου γράφω γτ διάβαζα αυτό το άρθρο και θα μου άρεσε να διαβάσω τη γνώμη σου.
προσωπικά σκέφτομαι μπορείς να βγάλεις κανόνες για σχέσεις λες και είναι συνταγή μαγειρικής? κάθε σχέση είναι διαφορετική όπως είναι πάντα διαφορετικοί τα άτομα που την αποτελούν.

επίσης όταν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά είναι που δημιουργεί πρόβλημα στη σχέση πόσο έυκολο είναι να πεις στο σύντροφό σου : "το 'χ' με ενοχλεί, με απομακρύνει συναισθηματικά και έχω ανάγκη να κάνεις κάτι γι αυτό " , χωρίς να νιώσει εκείνος ότι τον κρίνω, του επιτίθεμαι ή πως δεν τον αποδέχομαι? όταν λέμε το πρόβλημα είναι η συμπεριφορά σου δεν ασκούμε κριτική, δεν είναι σα να λέμε "το πρόβλημα είσαι εσύ?

Το άρθρο είναι για κάποιον που έκανε μια έρευνα σε παντρεμένα ζευγάρια επί σαράντα χρόνια. Από εμένα και εσένα, κάποιο παραπάνω συμπέρασμα θα έχει βγάλει. Ναι, κάθε σχέση είναι διαφορετική, από την άλλη όμως δεν διαφέρουμε και όσο νομίζουμε. Κάθε σχέση είναι διαφορετική για τις εμπειρίες μιας ανθρώπινης ζωής, αλλά αν η δουλειά σου είναι να παρακολουθείς παντρεμένα ζευγάρια επί σαράντα χρόνια, θα δεις κάποιες ομοιότητες.

Δεν είναι κανόνες, είναι παρατηρήσεις για το ποιες συμπεριφορές διαλύουν τους γάμους. Τα αποτελέσματα που έβγαλε ο συγκεκριμένος ερευνητής (κριτική, περιφρόνηση, άμυνα, απάθεια) είναι πολύ λογικά, δεν πέφτουμε και από τα σύννεφα. Επειδή επικεντρώνεσαι στην κριτική, υποθέτω ότι είσαι από αυτούς που κάνουν ή που δέχονται – αλλά μάλλον κάνουν – και προσπαθείς να δικαιολογήσεις τη συμπεριφορά σου. Διάβασες την επεξήγηση; «Τα παράπονα είναι μια χαρά. Η κριτική είναι πιο γενική – επιτίθεται στο πρόσωπο, όχι στη συμπεριφορά. Δεν έβγαλε τα σκουπίδια έξω επειδή το ξέχασε, όχι επειδή είναι κακός άνθρωπος».

Αν το «χ» που σε ενοχλεί είναι συστατικό του χαρακτήρα, είναι θέμα της κοσμοθεωρίας του άλλου και του τρόπου με τον οποίο ζει τη ζωή του, όπως λέει και το άρθρο, όσο το επισημαίνεις, χάνεις το χρόνο σου και βαθαίνεις το ρήγμα μεταξύ σας. Ναι, είναι σα να λες «το πρόβλημα είσαι εσύ». Γι' αυτό όταν διαλέγουμε σύντροφο ζωής πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι όσα δεν μας αρέσουν μπορούμε να τα δεχτούμε. Αλλιώς καταδικάζουμε το μέλλον μας.