Η πυκνότητα του πολιτικού χρόνου, που βιώνουμε από το 2009 και μετά είναι ομολογημένη απ’ όλους. Αν και από την προεκλογική περίοδο των διπλών εκλογών του 2012 έχουν περάσει περί τα δυόμισι χρόνια, παρά ταύτα πολλά γεγονότα εκείνης της εποχής θυμίζουν… προϊστορία.
Τον Απρίλιο του 2012 ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος εγκαλούσε τον αρχηγό της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά, πως απέφευγε το μεταξύ τους debate επειδή δεν ένοιωθε σιγουριά για τις θέσεις του.
Ο τότε εκπρόσωπος της ΝΔ Γιάννης Μιχελάκης είχε απαντήσει τα πιστευτά τότε, αλλά απίστευτα σήμερα (αν αναλογιστούμε το μετέπειτα συγκυβερνητικό σχήμα):
«Είναι, τουλάχιστον, κωμικό, ο κ. Βενιζέλος να κατηγορεί τον κ. Σαμαρά για (μη) σταθερότητα απόψεων και θέσεων. Και εάν ο ίδιος προσπαθεί να ξεχάσει αυτά που έλεγε, εμείς του θυμίζουμε ότι: είναι ο ίδιος που μιλούσε για ‘πάτο στο βαρέλι’, αλλά πάτος δεν μπήκε, είναι ο ίδιος που ισχυριζόταν ότι ήταν, δήθεν, εναντίον του μνημονίου, αλλά τον κάρφωσε ο Γ. Παπακωνσταντίνου, αποκαλύπτοντας πως τόσο ως υπουργός, όσο και ως νομικός, ήταν βασικός συντάκτης του, είναι ο ίδιος που υποστήριζε ενθουσιωδώς το τυχοδιωκτικό δημοψήφισμα, για να υποχωρήσει ατάκτως, μετά τις εσωτερικές και διεθνείς αντιδράσεις, είναι ο ίδιος που βεβαίωνε πως δεν θα έμπαινε χαράτσι, μέσω της ΔΕΗ, ώσπου το επέβαλε κι αυτό. Η σταθερότητα θέσεων σε όλο τους το μεγαλείο!».
Η αλήθεια είναι πως ο πολιτικός διάλογος πολλές φορές πιάνει πάτο, όμως πάντα υπάρχει το περιθώριο να διορθωθούν και να κερδηθούν, έστω και την τελευταία στιγμή, οι εντυπώσεις.
Οι θέσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου συνοψίζονταν στο ακόλουθο:
«Θεσμικά, ως τώρα, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, υπήρξε τηλεοπτικός διάλογος των δύο κομμάτων.(…) Ο κ. Σαμαράς εμφανίζεται εντυπωσιακά αλαζονικός και –επειδή ‘απορία ψάλτου βηξ’– τώρα προτείνει στη διακομματική επιτροπή συζήτηση για να βρούμε νέες μορφές ουσιαστικού διαλόγου, (ενώ) στο μεταξύ θα έχει τελειώσει η προεκλογική εκστρατεία. Οι μέρες περνούν. Επανέρχομαι και ζητώ από τον κ. Σαμαρά να δείξει σεβασμό στους πολίτες, να έλθει να μιλήσουμε, γιατί η αντιπαράθεση και ο καλόπιστος διάλογος είναι αυτά που αναδεικνύουν τις θέσεις των κομμάτων.(…) Δεν αντιλαμβάνομαι για ποιον λόγο ο κ. Σαμαράς εμφανίζεται εχθρικός προς τον διάλογο – αυτό δεν νομίζω ότι τιμά την ίδια τη δημοκρατία μας».
Η ουσία είναι πως πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 debate δεν έγινε.
Debate δεν είχε γίνει ούτε μεταξύ Σαμαρά-Τσίπρα πριν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου (πάντα του ’12)… κι εκείνα που είχαν μεταφερθεί, τότε, στον Τύπο –οι θέσεις των αντιπροσωπειών των κομμάτων εννοώ, που συζητούσαν για το «πώς» και το «γιατί»– δεν τιμούσαν την ουσία της δημοκρατίας. Την αναγκαιότητα, δηλαδή, ενός δημόσιου και ανυπόκριτου διαλόγου.
Δεν γίνεται να γνωρίζουμε το πλήρες φάσμα των λεπτομερειών, όμως εκείνο που είναι φανερό είναι πως ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ δεν αντιμετωπίζει το debate ως το… φόρτε του. Προτιμά, φαίνεται, τις συνεντεύξεις κατά μόνας. Όπως εκείνη που έδωσε τις προάλλες στους δημοσιογράφους της ΝΕΡΙΤ, γυρίζοντάς μας χρόνια πίσω στην… ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Στην αλήστου μνήμης «καραμανλική» ΥΕΝΕΔ. Για να μην πάω ακόμη πιο πίσω, στις τηλεοπτικές διαφωτίσεις του Γεωργαλά και φανώ υπερβολικός…
Τώρα, εν όψει των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, διαβάζουμε τα λόγια του κ. Σαμαρά και… πέφτουμε από το μπαλκόνι:
«Δεν συνομιλώ με υβριστές και την πολιτική αθλιότητα δεν πρόκειται ποτέ να την νομιμοποιήσω. Με ποιους να κάνω διάλογο; Με τους υβριστές που δυόμισι χρόνια με λένε πουλημένο και προδότη; Με τους εκβιαστές ή με τους συκοφάντες που μιλούσαν για κουμπαράδες».
Με αμοιβαίες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις, ανάμεσα στα δύο επιτελεία, οι κανόνες ενός τέτοιου διαλόγου βρίσκονται μέσα σε μια-δυο ώρες. Ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να ανταποκριθεί άμεσα.
Η αλήθεια είναι πως ο πολιτικός διάλογος πολλές φορές πιάνει πάτο, όμως πάντα υπάρχει το περιθώριο να διορθωθούν και να κερδηθούν, έστω και την τελευταία στιγμή, οι εντυπώσεις. Και δεν μπορεί να ευσταθούν αυτά που λέει ο κ. Σαμαράς (εγώ δεν θυμάμαι να τον είπε ποτέ ο Αλέξης Τσίπρας «πουλημένο» ή «προδότη»), καθότι ο ίδιος ουκ ολίγες φορές έχει «στολίσει» τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει, για παράδειγμα, εκείνη την απίστευτη κουβέντα απαξίωσης πολιτικού αντιπάλου, που ειπώθηκε στη Βουλή τον Νοέμβριο του 2013, όταν σε παραίνεση του κ. Τσίπρα… «Κοιτάξτε με κύριε Σαμαρά, δεν είναι κακό», ο πρωθυπουργός απάντησε… «Κοιτάω από την άλλη για να μην γελάω»; Εγώ, από το σπίτι μου, είχα κοκκινίσει όταν τ’ άκουσα…
Αφήνω, δε το γεγονός, πως καθαρούς (πρώην) υβριστές του ο κ. Σαμαράς (και αναφέρομαι στον Άδωνι Γεωργιάδη) τους υπουργοποίησε αργότερα, καθιστώντας τους «πρώτους των πρώτων» συνομιλητές του.
Έχω την εντύπωση πως ο Αντώνης Σαμαράς φοβάται τα debates. Μάλλον ξέρει κάτι που εμείς, απλώς, το ψυλλιαζόμαστε. Πως δεν «τραβάει», και πως θα είναι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο χαμένος… και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο κάθε φορά, τα τελευταία χρόνια, δυναμιτίζεται ο συγκεκριμένος διάλογος.
Απεναντίας, ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται πως παίζει στο γήπεδό του. Τούτο, δε, φάνηκε μεγαλοπρεπώς στο ευρωπαϊκό debate τον περασμένο Μάιο, όταν έσπασε τα κοντέρ, μιλώντας μάλιστα στην ελληνική, «κατατροπώνοντας» στο on line voting και στο twitter τους Verhofstadt, Keller, Schultz και Junker. (Δεν κρίνω όσα είπε, αναφέρομαι στον αντίκτυπο που είχαν στον κόσμο).
«Ό,τι κι αν μας χωρίζει, έχουμε υποχρέωση απέναντι στην ιστορία, απέναντι στη δημοκρατία να προσέλθουμε με ανοιχτά χαρτιά και με επιχειρήματα απέναντι στον ελληνικό λαό. Σε έναν δημόσιο διάλογο ανοιχτό, ειλικρινή. Αντίστοιχο τόσο του δημοκρατικού ήθους, όσο και της κρίσιμης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα. Και ας αφήσουμε τον ελληνικό λαό να κρίνει ψέματα και αλήθειες. Να κρίνει το σωστότερο, το ωφελιμότερο για το μέλλον της πατρίδας. Καλώ τον κ. Σαμαρά να ανταποκριθεί σε έναν καθαρό και ανοιχτό δημόσιο τηλεοπτικό διάλογο. Σε εθνική εμβέλεια, μπροστά στον υπέρτατο κριτή μας: τον ελληνικό λαό. Αυτό περιμένουν οι πολίτες, προκειμένου να απαντηθούν τα ερωτήματα και οι αγωνίες τους για το μέλλον. Αυτό αρμόζει στη δημοκρατία μας. Και είναι χρέος όλων μας να ανταποκριθούμε».
Αυτή είναι η σχετική προ ημερών δήλωση του Αλέξη Τσίπρα, και δύσκολα μπορεί να βρεις κάτι σ’ αυτήν που να μην στέκει.
Με αμοιβαίες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις, ανάμεσα στα δύο επιτελεία, οι κανόνες ενός τέτοιου διαλόγου βρίσκονται μέσα σε μια-δυο ώρες. Ο Αντώνης Σαμαράς πρέπει να ανταποκριθεί άμεσα. Σε τελευταία ανάλυση, ως μεγαλύτερος και ως ένθεος που είναι, οφείλει όχι απλώς να χαμηλώσει πρώτος εκείνος τους τόνους, αλλά και να συγχωρήσει τον πολιτικό αντίπαλό του (για τις όποιες λεκτικές υπερβολές του), κάνοντας ο ίδιος το πιο αποφασιστικό βήμα.
σχόλια