Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014
Όλη μέρα είμαι ελεύθερος στην αυλή! Τρέχω σαν μανιακός! Κουράζομαι. Πίνω νερό. Και ξανά απ' την αρχή. Η μαμά μου δε βγαίνει πολύ έξω. Όταν όμως το κάνει, αρχίζει να τρέχει μαζί μου, κυνηγιόμαστε και κυλιόμαστε στο καταπράσινο χορτάρι. Μετά μου χαμογελάει στοργικά, με χαϊδεύει απαλά στο κεφάλι και μπαίνει ξανά στο σπίτι. Την κοιτάζω από το παράθυρο,χωμένη πίσω από στοίβες βιβλία. Της γαβγίζω να βγει να παίξει έξω μαζί μου. Είναι πολύ όμορφα έξω μαμά. Έλα να παίξουμε!
Εκνευρισμένη κλείνει το παράθυρο.
Γιατί μαμά αγαπάς πιο πολύ τα βιβλία σου από μένα;
Έχει βραδιάσει και είμαι πολύ κουρασμένος. Ξαπλώνω στο πλατύσκαλο. Νιώθω κάτι να με ενοχλεί στην πλάτη. Μια μικρή ενόχληση.
''Θα περάσει'' σκέφτομαι, και αποκοιμιέμαι.
Ξυπνάω από το χάδι της μαμάς μου. Οι πατούσες της δεν είσαι σαν τις δικές μου. Εκείνης δεν είναι χνουδωτές και με μακρυά νύχια. Ωστόσο, χαίρομαι πολύ όταν τις νιώθω πάνω μου. Δε θέλω να με πάει στη θέση μου. Λέω να εφαρμόσω τη μέθοδο ''κοίτα με και λιώσε με''.
Αχ μαμά δε θέλω να με πας στο σπιτάκι μου. Άσε με να κοιμηθώ εδώ κοντά σας...
''Τι να σε κάνω όταν με κοιτάς με αυτά τα ματάκια! Κοιμήσου εδώ απόψε. Καληνύχτα μικρό μου.''
Χα! Το 'ξερα ότι θα λυγίσει! Ωχ! Κι άλλος πόνος! Μα τι στο καλό...
Η μάνα μου τα 'χει παίξει. Να φανταστείς ούτε τα βιβλία της δεν πήγε να δει τι κάνουνε. Είναι από το πρωί μαζί μου. Η αλήθεια είναι ότι είμαι χειρότερα από χθες. Το πρωί με το ζόρι περπατούσα.
Σάββατο 26 Ιουλίου 2014
Ξύπνησα νωρίς! Σάμπως κοιμήθηκα και καθόλου; Η πλάτη μου με πεθαίνει. Δε μπορώ να βολευτώ! Μα τι συμβαίνει;
Η μαμά ξύπνησε κι αυτή νωρίς. Ετοιμάζει τα λουράκια μου! Θα πάμε βόλτα! Σηκώνομαι αλλά περπατώ με δυσκολία. Η μαμά το παρατηρεί. Βλέπω στα μάτια της την ανησυχία.
'' Τι έχεις αγόρι μου; ''
Πώς να της πω ότι πονάω; Κλαψουρίζω λίγο αλλά αυτό την ανησυχεί ακόμα περισσότερο.Τρέχει γρήγορα μέσα.
Έι ! Τρέχει πιο γρήγορα απ' όταν παίζαμε! Ζαβολιάρα!
Αουτς! Κι άλλος πόνος!
Πλησιάζω στο παράθυρο και την ακούω να μιλάει στο τηλέφωνο.
''Ναι γιατρέ, δεν ξέρω τι έχει. Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι.''
Βρε μαμά δεν είναι τίποτα, ένας απλός πόνος...
Μετά από λίγο όλη η οικογένεια έχει σηκωθεί στο πόδι! Με βάζουν στο σπιτάκι μεταφοράς και στη συνέχεια σ' αυτό το μεγαλόσωμο τετράποδο που αποκαλούν αυτοκίνητο. Σε λίγο έχουμε φτάσει στον κτηνίατρο. Ο γιατρός με εξετάζει. Θέλω να του δείξω ότι είμαι δυνατός. Δε θέλω να ανησυχήσω την οικογένειά μου. Έτσι παρ' όλο τον πόνο δε γκρινιάζω και ανταποκρίνομαι στις εξετάσεις του.
''Φαίνεται καλά. Για άστον να περπατήσει και κάτω''.
Χα! Παιχνιδάκι! Αρχίζω περπατώ καμαρωτός....και ξαφνικά στραβοπατώ! Να τος πάλι ο πόνος.
Ο γιατρός είναι προβληματισμένος.
''Θα πάρει αυτά τα χαπάκια και θα μου τον ξαναφέρετε αύριο.''
Στο σπίτι το κλίμα είναι παράξενο. Όλοι μιλάνε για μένα, για τον σκύλο που έχασε ξαφνικά το κέφι του. Δεν είναι κάτι σοβαρό βρε παιδιά. Απλά θέλω να κάθομαι στη γωνίτσα μου γιατί πονάω αρκετά. Και τα χάπια δεν κάνουν δουλειά. Αλλά είμαι καλά. Και δεν θέλω να φάω γιατί απλά δεν έχω όρεξη. Μα γιατί όλοι ανησυχούν...;
Κυριακή 27 Ιουλίου 2014
Η μάνα μου τα 'χει παίξει. Να φανταστείς ούτε τα βιβλία της δεν πήγε να δει τι κάνουνε. Είναι από το πρωί μαζί μου. Η αλήθεια είναι ότι είμαι χειρότερα από χθες. Το πρωί με το ζόρι περπατούσα. Έτσι ξαναπήγαμε στον γιατρό. Μου έκανε 2 ενέσεις και αμέσως ένιωσα πολύ καλύτερα. Έφαγα κι όλας! Ωστόσο το απόγευμα προσπάθησα να κουνηθώ αλλά δεν μπορούσα. Ούτε ένιωθα πόνο. Δεν ένιωθα ούτε τα πίσω μου πόδια. Ούτε μπορούσα να τα κουνήσω. Αναγκαζόμουν να συρθώ για να μετακινηθώ. Όλοι τώρα είχαν πανικοβληθεί!
Ακούω τους μεγαλύτερους να λένε, ''Κρίμα το σκυλάκι. Τόσο ζωντανό και να μη μπορεί να τρέξει''.
Είναι βράδυ και η μαμά μου με έχει αγκαλιά. '' Όλα θα πάνε καλά, μη φοβάσαι...''
Μαμά γιατί κλαις; Κι εγώ στεναχωριέμαι, θέλω τα ποδαράκια μου πίσω. Αλλά μόλις είπες πως όλα θα πάνε καλά, έτσι δεν είναι;
Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014
Εντάξει δεν ξέρω αν θα πάνε καλά τελικά τα πράματα. Ακόμα δε νιώθω τα πίσω μου πόδια. Και ξανά στον γιατρό. Ενέσεις, χάπια, ακτινογραφίες. Ο γιατρός μιλάει με την οικογένειά μου. Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς λέει γιατί είμαι πολύ νυσταγμένος.- η ένεση κάτι πρέπει να είχε...
Ωστόσο διακρίνω κάποιες λέξεις...''δισκοπάθεια'', ''χειρουργείο'', ''το συντομότερο δυνατό''.
Οι δικοί μου κουνάνε το κεφάλι σαν να συμφωνούν, η μάνα μου με χαϊδεύει καθησυχαστικά αλλά τα μάτια της είναι φουρτουνιασμένα.
''Αύριο λοιπόν''.
Φεύγουν και με αφήνουν σε έναν περιορισμένο χώρο με νερό, τροφή και μια γάτα στο διπλανό κλουβάκι. Σε άλλη περίπτωση θα της γάβγιζα να τη φοβερίσω, αλλά η καψερή, την χτύπησε αυτοκίνητο και της ακροτηριάσαν το πόδι. Εμένα ευτυχώς δε θα χρειαστεί κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι; Και αύριο που θα 'ρθουν να με πάρουν και θα με πάνε σε αυτό το χειρουργείο ή όπως το λένε τέλος πάντων, ίσως ξαναέχω πίσω τα ποδαράκια μου! Και θα σταματήσουν όλοι να ανησυχούν. Και εγώ θα μπορώ να ξανατρέχω. Και να κυνηγάω γάτες και δεκαοκτούρες. Και να γαβγίζω όσους περνάνε το κατώφλι του σπιτιού μας. Αχ, πόσο μου λείπει το σπίτι μου! Και οι λιχουδιές μου. Και η οικογένειά μου γιατί δεν είναι εδώ; Λογικά θα 'ρθουν αύριο! Ναι σίγουρα θα 'ρθουν! Δε θα με άφηναν ποτέ μόνο μου. Αν κοιμηθώ ίσως το αύριο έρθει πιο γρήγορα. Και αύριο θα 'ναι μα καλύτερη μέρα...
σχόλια