ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

H παρακάτω εξομολογήση, σίγουρα στους περισσότερους θα φανεί τέρμα ηλίθια (αν δεν θες να διαβάσεις για την εμμονή μιας 16 με έναν συμμαθητή της μην συνεχίζεις), και τραβηγμένη. Όμως αποτελεί απόπειρα να εξωτερικεύσω την ένταση που νιώθω. Λοιπόν τώρα τελευταία έχω φάει τεράστιο κόλλημα με ένα συμμαθητή μου, που ξέρω από την αρχή της χρονιάς. Μου έχει γίνει έμμονη ιδέα που δεν με αφήνει ούτε στίγμη. Στο σχολείο, ιδίως τώρα που κάθεται πίσω μου, δεν μπορώ με τίποτα να συγκεντρωθώ, το βράδυ δεν μπορώ να κοιμηθώ και όταν τελικά με πέρνει ο ύπνος αυτός βρίσκεται και εκεί. Ονειρεύομαι όσα επιθυμώ να συμβούν μεταξύ μας, και όταν ξυπνάω νιώθω μια τεράστια απογοήτευση που όλα ήταν ένα όνειρο. Τώρα αντί να διαβάζω για το σημαντικό τεστ φυσικής που γράφουμε αύριο σκέφτομαι αυτόν, όταν τρώω όταν ακούω μουσική, όταν είμαι με φίλους, πάντα... Δεν μου μένει περιθώριο να σκεφτώ τίποτα άλλο, ούτε να κάνω και κάτι σωστά! Και δεν είναι πρόβλημα πως τον σκέφτομαι, το θέμα είναι το πως. Συνήθως, όταν μου άρεσε κάποιος ήταν μία προσκαίρη ευχάριστη σκέψη. Αυτός όμως όχι, η σκέψη του είναι κράμα επιθυμίας, απόγνωσης, ανημπορίας, θυμού, πάθους, αισιοδόξη και απαισιόδοξη μαζί, και συνοδεύεται από μία έντονη αίσθηση αδικίας. Είναι πραγματικά εξαντλήτικη. Με πνίγει με αγχώνει, με καταλαμβάλει τόσο πόλυ που πριν λίγο κατέληξε σε δάκρυα ,άλλες φόρες πάλι σε γέλια χωρίς λόγο και υπέρμετρη αισιόδοξία. Ο Σ. είναι δυναμικός, πανέξυπνος, καλόγουστος, γενναιόδωρος, κατηγορηματικός, υπερβολικά ευγενικός ,λίγο απότομος απόμακρος, αλλαζόνας, επιδειξίας , μερικές φορές ειρωνικός ,φίλοδοξος, χαρισματικός, αστείος, οξύθυμος, και βγάζει την αίσθηση πως είναι και προστατευτικός (θα το διαπιστώσω κάποτε). Φαίνομενικά έχει πολλά ελλατώματα, αλλά παραδόξως μέχρι και αυτά με ελκύουν. Εγώ γενικά δυναμικός άνθρωπος , δίπλα του σαν να παραλύω, σαν να χάνω τον εαυτό μου. Αλλάζει η φωνή μου οι λέξεις που χρησιμοποιώ,ο τρόπος κινούμαι μέχρι και το πως εγώ η ίδια αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου (αυτά γίνονται πιο έντονα τις λίγες φορές που μου μιλάει). Από ακομπλεξάριστη, μετατρέπομαι σε ένα ντροπαλό κοριτσάκι που μόνο γελάει και συμφωνεί. Δεν λειτουργώ σωστα. Η επίδραση που έχει πάνω μου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εξουσία. Δεν θα ησυχάσω αν δεν γίνει δικός μου! Μέχρι τώρα πάντα όταν μου άρεσε κάποιος, δεν με έκανε να θέλω να προσπαθήσω , γενικά δεν είχα ποτέ επιτυχία στα αγόρια (δεν έχω κάνει ακόμα σχέση), και δεν με ένοιαζε όμως αυτήν την φορά δεν θα ηρεμήσω αν δεν γίνει κάτι. Ούτε ο Σ. έχει επιτυχίες (δεν έχει κάνει ούτε αυτός ακόμα σχέση),βασικά θα έλεγα πως δεν τον νοιάζει και πως είναι αδιάφορος, όπως εγώ πριν τον γνωρίσω. Έχει όλα όσα θέλω, και είμαι απολύτα σίγουρη πως δεν υπάρχει πιο τέλεια και συμβατή επιλογή για αυτόν από εμένα , σίγουρα μαζί θα περνάγαμε εκπληκτικά. Το θέμα είναι πως θα τον κάνω να το καταλάβει (να του μιλήσω ούτε με σφαίρες δεν φαόνεται από τους τυπούς που θέλουν να κάνει η κοπέλα το πρώτο βήμα σωστα;), δεν έχουμε κοινές καθόλου κοινές παρεές, και να τον πλησιάσω να του πω τι; Πως να ανοίξω μία ενδιάφερουσα κουβέντα που θα προβάλει τον χαρακτήρα μου και θα τον ιντριγκάρει; Αυτός με βλέπει ησυχούλα, καλή, αθώα μπλα μπλα μπλα, πρέπει να τον ταρακουνήσω να εξασφαλίσω το πως θα με σκεφτεί έστω και λίγο, όπως τον σκέφτομαι. Αν συνεχίσω έτσι δεν υπάρχει μέλλον. Τον θέλω όσο δεν θέλησα ποτέ τίποτα, πάρα πολύ αφάνταστα πολύ. Με εκπλήσσω , ποτέ δεν εχω λυσσάξει έτσι για κάτι, καίγομαι σοβαρά. Κάποιες φορές νομίζω πως τον μισώ. Θέλω να τον κάνω να νιώσει αισθήματα τόσο δυνατά όσο τα δικά μου. Έστω και από την αντίθετη πλευρά, και να βριζόμασταν ανακούφιση θα ένιωθα. Μερικές φορές θέλω να τρέξω και να τον απάρξω και να τον φιλήσω. Θέλω γύρω του να φέρομαι όπως πάντα όμως το σώμα μου και η φωνή μου δεν υπακούνε. Φαίνομαι τόσο παθητική που με εκνευρίζω με απογοητεύω. Πρέπει εγώ και αυτός να είμαστε μαζί, έστω και για λίγο. Τέλος ας χαλάσει ο κόσμος εγώ θα τα καταφέρω. Θα εκραγώ, θα κάνω μπαμ! Προσεύχομαι αύριο να μην γίνει καμία και αρχίσω να κλαίω (όταν πιέζομαι έτσι αντιδρώ) μπροστά του , τι ξεφτίλα...