________________
1.

Πολυαγαπημένη Αμπα! Για αρχή να σε συγχαρώ για την οξυδέρκεια και τις έξυπνες απαντήσεις σου, σε θαυμάζω πολύ και σε διαβάζω ευλαβικά!

Και τώρα στο θέμα: είμαι 22 και είμαι σε σχέση με ένα συνομήλικο μου από το Λύκειο, είμαστε και οι 2 από την ίδια επαρχιακή πόλη. Για 3 χρόνια σπουδάζαμε από απόσταση και εδώ και 1 χρόνο σπουδάζουμε μαζί στη Θεσσαλονίκη. Το πρόβλημα μου ωστόσο έχει να κάνει με την παρεμβατικότητα της μητέρας μου στη σχέση μου. Ανέκαθεν είχα πολύ καλή σχέση μαζί της και συζητούσαμε τα πάντα, όπως και τα συναισθηματικά. Το φίλο μου όσο ήμασταν μαζί στο Λύκειο τον συμπαθούσε, ωστόσο επειδή όσο ήμασταν από απόσταση έτυχε κάποιες
φορές να στενοχωρηθώ αρκετά εξαιτίας διάφορων χαζών στην πλειοψηφία τους θεμάτων πλέον δε θέλει ούτε να ακούει για αυτόν και προσπαθεί με κάθε τρόπο να με πείσει ότι δεν είναι ο κατάλληλος για μένα. Της έχω τονίσει πολλές φορές ότι κάτι τέτοιο ακόμα και αν ισχύει θα ήθελα να το διαπιστώσω μονη μου, αλλά δεν
κάνει πισω. Δε χάνει ευκαιρία να τον κατηγορεί, και ακόμα και σε περιπτώσεις τσακωμών από καθαρά δικό μου φταίξιμο δεν παύει να του ρίχνει όλες τις ευθύνες.

Δε θέλω να σταματήσω να συζητάω μαζί της, αλλά η όλη της συμπεριφορά με έχει αναγκάσει: 1) να μην της μιλάω πλέον καθόλου για το συγκεκριμένο ζήτημα, κάτι που καταλαβαίνει και δε θεωρεί λογικό γιατι «προσπαθεί να είναι όσο πιο διακριτική γίνεται», 2) με τον παραμικρό καβγά με το φίλο μου να σκέφτομαι μήπως η σχέση μας δεν είναι τελικά καλή και έχει δίκιο σε όσα λέει και 3) σε κάθε τσακωμό μαζί του αν εχω μία φορά νεύρα με της συμβολή της γίνονται χίλιες, οπότε και ξεσπάω αναίτια και υπερβολικά πάνω του.

Πώς να το χειριστώ? Συγγνώμη για το σεντόνι. – Κουρκουμπίνι

Αν η σχέση σου είναι καλή ή όχι είναι κάτι που θα ανακαλύψεις μόνη σου, δεν χρειάζεσαι τη βοήθεια της μαμάς σου, ειδικά αν δεν έχεις ζητήσει βοήθεια. Είσαι ολόκληρη γυναίκα. Καλή σχέση με τη μαμά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να συζητάτε τα πάντα. Με κανέναν δεν πρέπει να συζητάς τα πάντα, ο κάθε άνθρωπος στη ζωή σου έχει το ρόλο του. Η μαμά πάντα θα παίρνει το μέρος σου, και βλέπεις τι πρόβλημα μπορεί να δημιουργήσει αυτό.

Η προσπάθεια της μαμάς σου να είναι κοντά σου είναι αξιοσέβαστη, αλλά εσύ πρέπει να μάθεις να βάζεις τα όρια σου. Ό,τι λες μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, και αυτό συμβαίνει με όλες τις σχέσεις, ακόμα και όταν υπάρχουν οι πιο αγνές προθέσεις. Δεν χρειάζεται να σταματήσεις τη συζήτηση μαζί της, αλλά πρέπει να προσέχεις τι της λες και με ποιον τρόπο το λες. Παράλληλα όταν νιώθεις ότι ξεπερνάει τα όρια, πρέπει να της το επισημαίνεις με αγάπη. «Μαμά, σε αγαπώ πολύ και η γνώμη σου έχει σημασία για μένα, αλλά αυτό είναι κάτι που θα λύσω μόνη μου. Πρέπει να μου έχεις εμπιστοσύνη.» Κάποια πράγματα πρέπει να τα ξέρει, άλλα δεν χρειάζεται να τα ξέρει, άλλα δεν πρέπει να τα ξέρει. Αυτό που κάνει η μαμά σου – να διαλύσει μια σχέση που έχεις – είναι σαφώς παραβίαση των ορίων, και όπως φαίνεται, ήρθε η ώρα να ενηλικιωθείς. Η μαμά σου δεν είναι φίλη σου, είναι η μαμά σου.

________________
2.

Νομίζω πως εχω καταλάβει πως λειτουργεί ο κόσμος γυρω μου και ποια ειναι αυτα που κάνει λαθος. Ειμαι ανένδοτος στο οτι πρέπει να είμαστε καλοί, δοτικοι και να σεβόμαστε τον καθένα (πιστεύω πως το τηρώ αρκετά) και πως η μεγαλύτερη ασφάλεια ειναι να εχεις καθαρή ψυχή. Γιατι ετσι κι αλλιως αυτο ψάχνουμε όλοι. Την ασφάλεια. Θα μπορουσα να γράψω ολόκληρο σεντόνι αλλα δεν εχει νοημα. Η ουσία ειναι πως ενώ επιμενω και οι γυρω μου με ακούνε και τους αρέσουν σαν σκέψεις και σαν τρόπος ζωής, εγω ειμαι θλιμμένος εδω και παραπάνω καιρό απο όσο αντέχω. Σα να βλέπω τη ζωη να περνάει, νομίζω πως ξερω τον σωστό τροπο να τη ζω (τονίζω παλι το "νομίζω") και ωστόσο δεν ζω καλα. Η απάντηση ισως θα ειναι να παω σε ειδικό
αλλα προτιμώ να μην το κανω γιατι δεν θελω να επαναπαυθω στην αυθεντία και να σταματήσω να αναζητώ τη λύση. Τουλαχιστον αυτό εχω δει απο τους γνωστούς μου που πανε σε ειδικούς. Εκτός αν είναι όλοι ίδιοι. Μαλλον θα πρέπει να αλλάξω περιβάλλον αν και φοβάμαι οτι αυτο δεν θα αλλάξει τιποτα μιας και θα παρω την
πραγματικότητά μου μαζι.. Τελοσπαντων ελπίζω να έγινα κατανοητός.- agiospyridwnas 

Εμένα μου φαίνεται ότι έχεις σιγουρευτεί ότι εσύ είσαι η αυθεντία, και τώρα που δεν βγαίνει η εξίσωση αναρωτιέσαι πού είναι το λάθος πρόσημο. Οι ψυχολόγοι δεν είναι αυθεντίες, ούτε ωθούν τους άλλους να αράξουν. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Σε βγάζουν από τη βεβαιότητα σου και σε αναγκάζουν να δεις τον εαυτό σου με ειλικρίνεια. Ναι, η αλλαγή περιβάλλοντος δεν θα αλλάξει κάτι. Αυτό που πρέπει να αλλάξει βρίσκεται μέσα σου, και η σιγουριά σου σε εμποδίζει να το δεις.

________________
3.

Αγαπητή Α,μπα,
Γιατί οι άντρες κατηγορούν τόσο συχνά τις γυναίκες/κοπέλες τους/των φίλων τους ότι είναι τρελές;
Γενικά, γιατί είναι τόσο σύνηθες να λέει ένας άντρας για μια γυναίκα ότι "είναι τρελή", ή ότι "φταίνε οι ορμόνες της";
Τι αποστομωτικό απαντάμε σε αυτό;- Τρελή

Τα παλιά τα χρόνια, όταν ο κόσμος δεν ήθελε να δίνει σημασία σε μια γυναίκα, ή αν η συμπεριφορά της ήταν ενοχλητική, την πήγαιναν σε γιατρό που έκανε διάγνωση υστερίας. Ένας όρος για γυναίκες που ήταν νευρικές, ατίθασες, με αυξημένη λίμπιντο, μειωμένη λίμπιντο, που «δημιουργούσαν προβλήματα». Η «υστερία» έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στο μέσο του 19ου αιώνα, ταυτόχρονα με την εμφάνιση του γυναικείου κινήματος – καθόλου τυχαίο.

Από τότε κάναμε κάποια βήματα προς τα εμπρός, αλλά όχι αρκετά. Το «τρελή» είναι μια λέξη που χρησιμοποιούν οι άντρες όταν θέλουν να αναγκάσουν μια γυναίκα να συμμορφωθεί. Το «τρελή» είναι μια βολική λέξη που εξηγεί την ανωτερότητα των αντρών – που είναι λογικοί – ενώ οι γυναίκες είναι συναισθηματικές, και το συναίσθημα είναι το αντίθετο της λογικής. Το συναίσθημα είναι μη λογικό, άρα η γυναίκα κάνει λάθος.

Λέγοντας σε κάποιον ότι το συναίσθημα του είναι λάθος, του λες ότι δεν έχει το δικαίωμα να νιώθει όπως νιώθει. Το να μειώνεις, να αποδοκιμάζεις τα συναισθήματα του άλλου είναι ένας τρόπος για να τον ελέγχεις. Αν τον κάνεις να μην εμπιστεύεται το συναίσθημα του, αρχίζει να περιμένει από εσένα να του πεις πώς πρέπει να νιώθει.

Το πρόβλημα μεγαλώνει κι άλλο επειδή οι άντρες απαγορεύεται να δείχνουν συναίσθημα. Από αυτούς απαιτούμε να είναι πάντα ψύχραιμοι και στωικοί. Οπότε οι κώδικες είναι εντελώς διαφορετικοί για τα δύο φύλα, και σε μια αντιπαράθεση, όταν τα αντανακλαστικά που έχουμε κληρονομήσει από την κοινωνία χτυπάνε ανελέητα, μια γυναίκα θα κλάψει και ο άντρας θα την πει τουλάχιστον υπερβολική, και κατά πάσα πιθανότητα, τρελή.

Αποστομωτική απάντηση για ένα φαινόμενο που έχει ρίζες χιλιάδες χρόνια πίσω δεν υπάρχει. Αυτό που βοηθάει είναι να ξέρεις το γιατί συμβαίνει.

________________
4.

Όταν κάποιος αποκαλύπτει τα ερωτικά αισθήματά του, προφανώς θέλει να ελπίζει πως θα υπάρξει ανταπόκριση. Θεωρείς πως έχει νόημα κάποιος να εξομολογείται, ακόμα κι αν "μυρίζεται" πως δεν θα υπάρξει θετική εξέλιξη στη σχέση του με τον άνθρωπο, για τον οποίο ενδιαφέρεται- είτε γιατί ο άλλος όντως δεν τρέφει ερωτικά αισθήματα, είτε γιατί η ιδιοσυγκρασία του άλλου σε συνδυασμό με την συνθήκη δεν θα τον "αφήσουν" να απελευθερωθεί; Να καταπιώ τα συναισθήματά μου, που κοντεύουν να με σκάσουν; Να του μιλήσω, διακινδυνεύοντας την ήδη υπάρχουσα, εξαιρετική σχέση μας σε σχεδόν οικογενειακό πλαίσιο με κοινούς γνωστούς, φίλους, σόγια; Εν πολλοίς, τα λες για να τα πεις κι όποιον πάρει ο Χάρος ή το καταπίνεις και παλεύεις να πας παρακάτω(λέμε τώρα..);

Υ. Γ. Είμαστε κι οι δύο αδέσμευτοι εδώ και καιρό, η χημεία είναι εξαιρετική, υπάρχουν "σημάδια"- άλλοτε πολύ θετικά και άλλοτε αρνητικά, για να είμαι ειλικρινής- αλλά υπάρχουν και κάποια "κοινωνικά βαρίδια", που κάνουν την κατάσταση αλληλοεξαρτώμενη.

Σε ευχαριστώ για το χρόνο και ελπίζω να μου δώσεις τη σπίθα να σκεφτώ τα πράγματα με τρόπο, που δεν το έχω κάνει μέχρι στιγμής, γιατί πραγματικά είμαι σε τέλμα.- Αναποφάσιστη :-)

Είμαι κατά της λεκτικής εξομολόγησης. Δεν καταλαβαίνω ποια είναι η χρησιμότητα – εκτός και αν ξέρεις ότι υπάρχει θετική ανταπόκριση στα σίγουρα, οπότε προσδοκάς σε πυροτεχνήματα. Αν δεν ξέρεις τι γίνεται, αν δεν είσαι σίγουρος για τα αισθήματα του άλλου, αυτό που κάνεις λέγεται εκβιασμός. Αναγκάζεις τον άλλον να αποκαλύψει τι σκέφτεται και πυροβολείς και τον εαυτό σου στο πόδι, γιατί αν είναι στο ντεμί σεζόν, δεν θα διακινδυνέψει μια θετική απόκριση, θα πει όχι.

Υπάρχουν απείρως πιο κομψοί τρόποι για να δείξεις πώς νιώθεις για τον άλλον, εκτός από τα βαριά, άτεχνα και τελειωτικά λόγια. Ακόμα και αν είσαι ποιητής. Μην είσαι χοντράνθρωπος. Αυτό που πάει να σε σκάσει είναι ο εγωισμός σου που τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα. Χάθηκαν οι πράξεις, οι σιωπές, τα βλέμματα, τα δώρα με νόημα, τα αγγίγματα, τα λογοπαίγνια, τα υπονοούμενα; Ψήσε λίγο, δώσε υποσχέσεις, κάνε παιχνίδι, αυτή είναι η ζωή! Τι τις θέλετε τις προγραμματικές δηλώσεις στους έρωτες ρε παιδιά, για βουλευτές πάτε;

________________
5.

80%των Ελλήνων φέρουν ψυχικές διαταραχές : losers, controllers, abusers. Αν φύγεις, ελεύθερη κι ωραία, εντάξει ..Αν θες νέα σχέση, αφαιρώντας ηλικιωμένους, ετοιμοθανατους, γκευ, δεσμευμενους, τι πιθανότητες υπάρχουν να βρεις έναν υγιή, ψυχικά ισορροπημένο άνθρωπο; Μια στο εκατομμύριο;- Απαπα

Μπορείς να μας πεις ποια έρευνα κατέληξε σε αυτό το ποσοστό;

________________
6.

Αγαπητη μου Α μπα τι πιστευειςγια το θανατο?θελω να πω το φοβασαι αυτο γενικα πως αντιμετωπιζεις την ιδεα του θανατου?? ψαχνω τροπους να το ξεπερασω οτι καποια στιγμη κι εγω οπως ολοι μας θα καταληξουμε..ποτε ποτε μεπιανει πανικος ειδικα τα βραδια πριν κοιμηθω..θυμαμαι πως οταν ημουν μικρη κ εκανα αταξια νομιζα πως θα πεθανω..καποια στιγμη δε το σκεφτομουν τοσο αλλα τωρα οταν σκεφτομαι κ μονο την ιδεα οτι θα καταληξω ενα αψυχο σωμα τρομαζω..ισως αν μου πεις τη δικη σου θεωρια να καλμαρω καπως κ να παρηγορηθω...σευχαριστω! So scared

Δεν έχω πειστεί ότι υπάρχει τρόπος να ξεπεράσει ο άνθρωπος τον πανικό του Τέλους. Όσοι λένε «έχω συμφιλιωθεί με το θάνατο» πιστεύω ότι λένε κούφιες λέξεις. Μαθαίνεις να ζεις μαζί του, δεν το ξεπερνάς, όπως συμβαίνει με πολλά πράγματα στη ζωή. Είναι φυσιολογικός φόβος, και μας δίνει ώθηση για να κάνουμε διάφορα πράγματα, άλλα σωστά, άλλα λάθος.

Η συνύπαρξη με τον φόβο γίνεται πιο ομαλή αν έχεις έναν εσωτερικό καμβά, αν έχεις σχηματίσει μέσα σου ένα οικοδόμημα σκέψης που ερμηνεύει τα πράγματα γύρω σου. Είτε θρησκεία, είτε φιλοσοφία. Πρέπει να δώσεις κάποιες απαντήσεις στον εαυτό σου, για το γιατί, για την αβεβαιότητα, για το χάος. Αν δεν έχεις, τότε φοβάσαι και τον ίσκιο σου. Εμένα με βοηθάει το διάβασμα, στη λογοτεχνία έχω βρει όλες τις απαντήσεις για τα βασικά μου ερωτήματα. αλλά ξέρω ότι δεν είναι λύση για όλους. Πρέπει να βρεις μόνη σου τι σε βοηθάει να χτίσεις μέσα σου το αποκούμπι στο οποίο θα απευθύνεσαι όταν έρχεται η ώρα του πανικού.

Αν ο φόβος σου σε εμποδίζει να ζήσεις την καθημερινότητα σου όμως, αν δυσκολεύεσαι να δημιουργήσεις σχέσεις με άλλους εξαιτίας αυτής της σκέψης, τότε κάτι άλλο συμβαίνει, και χρειάζεται οπωσδήποτε βοήθεια ειδικού.

________________
7.

Διαβάζω συχνά να διατυπώνεις την άποψη, αν βέβαια έχω καταλάβει σωστά, πως όταν κάποιος είναι παθιασμένος με το αντικείμενό της δουλειάς του και θέλει να πετύχει σε αυτό θα πρέπει να προσπαθήσει να κερδίσει τους επαίνους και την προσοχή ανθρώπων που έχουν οι ίδιοι πετύχει και του οποίους θαυμάζεις. Τι γίνεται, όμως, σε περίπτωση που σε απορρίψουν ή απλώς τους είσαι αδιάφορος; Είναι αυτό ένδειξη ότι πρέπει ίσως να τα παρατήσεις (με την προϋπόθεση, φυσικά ότι έχεις ήδη δουλέψει πολύ για να πετύχεις τον στόχο σου); Βλέποντας παραδείγματα σπουδαίων καλλιτεχνών που οι 'πετυχημένοι' της εποχής τους έκριναν άδικα, και που πέρασαν αιώνες για να αναγνωριστεί η ιδιοφυία τους, ή άλλων να λένε τα χειρότερα για έργα νεώτερων εξίσου σπουδαίων, αναρωτιέμαι πότε πρέπει κανείς να αποθαρρύνεται από κριτικές ανθρώπων που θαυμάζει; -Α-Μπαχ

Είναι πολύ σχετικά αυτά, πόση πρόσβαση έχεις σε ανθρώπους που θαυμάζεις, πόσο πραγματικά έχεις δουλέψει, αν ερμηνεύεις σωστά τις αντιδράσεις, με ποιο τρόπο τους πλησιάζεις, αν είσαι συμπαθητικός άνθρωπος ή όχι, αν τους δείχνεις αυτά που θα έπρεπε, αν τους πετυχαίνεις σε κακή στιγμή, αν δεν ξέρεις πώς να ζητήσεις κριτική... Αν όμως παρουσιάζεις το έργο σου ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και κανένας, ποτέ, για κανέναν λόγο δεν σου κάνει ένα θετικό ή ενθαρρυντικό σχόλιο, τότε το αν είσαι παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα είναι η τελευταία σκέψη που πρέπει να περνάει από το μυαλό σου.