Είναι δηλαδή όλοι πάντα καθαροί στη μάχη του έρωτα;**

Άνθρωποι δένονται, γνωρίζονται τυχαία ή όχι, μοιράζονται καθημερινότητα, άγχη, χάδια, φιλιά, λόγια, υποσχέσεις, κρεβάτι, γελούν, ξεσπούν... Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, αν έχουν τη δύναμη να πνίξουν το γενετήσιο εγωισμό τους, μπορεί και να νιώσουν μικροί θεοί, ευλογημένοι από την Μοίρα ή την Τύχη, που τους έριξε σ' ένα παιχνίδι αρχέγονο και ενστικτώδες, όπως είναι ο έρωτας!

Είναι, όμως, ο όρος παιχνίδι ο πιο κατάλληλος να περιγράψει την έννοια του έρωτα; Κι αν έρωτας σημαίνει ποθώ, τότε η αγάπη χωράει πάντα στο ίδιο δωμάτιο μαζί του ή ενίοτε βρίσκει αφορμές να ξεγλιστράει από το παράθυρο, πριν καν βγει ο ήλιος;

Απαντήσεις υπάρχουν πολλές και διαφορετικές, γιατί κάθε ιστορία έχει τις δικές της λεπτομέρειες και κάθε άνθρωπος κουβαλάει μέσα του και έναν μοναδικό τρόπο ανάλυσης των δεδομένων που βιώνει και αισθάνεται. Ο έρωτας μπορεί να πάρει πολλές μορφές, και, όπως ο φόβος, έτσι και αυτός τρέφεται από εμάς. Επομένως, ο κάθε έρωτας που «επιλέγουμε» να ζήσουμε μας ελέγχει ή τον ελέγχουμε, ανάλογα με το πόσο έχουμε επενδύσει στην άμυνα του εαυτού μας. Είναι, όμως, τόσο απαραίτητο να θωρακίζουμε το κέντρο των συναισθημάτων μας, όταν ο έρωτας μπορεί να αναστήσει τα κατεστραμμένα κύτταρα της υπόστασής μας; Ή μήπως ο ίδιος ο έρωτας είναι υπεύθυνος για στιγμές συναισθηματικού ακρωτηριασμού, όταν στο αντικείμενο του πόθου συχνά αναγνωρίζουμε την διαστρεβλωμένη πραγματικότητα που μας πρόβαλε;

Είναι δηλαδή όλοι πάντα καθαροί στη μάχη του έρωτα; Ή μήπως δεν πρόκειται για ένα τόσο αθώο παιχνίδι...;

Κάνοντας κανείς μία μικρή επίσκεψη στο παρελθόν, ανακαλεί δεκάδες σημάδια του έρωτα πάνω στα λόγια του, στην σκέψη του, στο σώμα του και στις πράξεις του. Η φυσική έλξη, αβίαστα προς ένα άτομο του αντίθετου φύλου, αμέσως μας καθιστά συνεπείς στην αναζήτηση των στοιχείων του που μας διεγείρουν. Ο πρώτος ενθουσιασμός που έρχεται σαν κύμα καλοκαιρινό πάνω μας είναι σημάδι ότι το εγώ μας γοητεύτηκε με την εικόνα που κατέγραψαν τα μάτια μας ή με τον ήχο των λόγων που ταξίδεψαν στα αυτιά μας. Στιγμές μικρές και σύντομες μπορεί να γίνουν η αφορμή να βγούμε λίγο από το καλούπι μας, για να ψάξουμε κάτι από εμάς μέσα σε ένα νέο σώμα, μέσα σε μία άλλη λογική, λίγο κοντά στη δική μας, λίγο γνώριμη ή ίσως και όχι.

Η απόφαση να ακουμπήσουμε κομμάτια από το δικό μας πάζλ πάνω στο τραπέζι ενός άλλου, κρύβει από μόνη της ένα ρίσκο, το ρίσκο να μην ολοκληρωθεί ποτέ αυτό το πάζλ, ή, ακόμα χειρότερα, να εγκλωβιστούμε για πάντα στην προσπάθεια. Η ανάγκη μας να αισθανθούμε ξεχωριστοί στα μάτια ενός άλλου ανθρώπου, συχνά μας καθιστά ευάλωτους, εφόσον το να υπάρξει ένωση και αποδοχή προϋποθέτει χαλάρωση των αντιστάσεων και αποκάλυψη ενδόμυχων στοιχείων του εαυτού μας.

Από την στιγμή, λοιπόν, που, έστω και νοερά, ο καθένας μας θέτει όρια ή κανόνες στη δυαδικότητα, ο έρωτας θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι όντως ένα παιχνίδι. Κι όπως σ' όλα τα παιχνίδια, έτσι και εδώ υπάρχει ο τυχερός, ο νικητής, ο ηττημένος, ο αλαζόνας, ο ύπουλος, ο εγωιστής, ο διαχειριστής, ο ορθολογιστής, ο ανίκανος, ο επιπόλαιος...

Ας μην βιαστούμε να φορέσουμε μόνο ένα «κουστούμι»... Σίγουρα ο χαρακτήρας μας ξέρει να μας οδηγεί κυρίως προς μια κατεύθυνση συμπεριφοράς. Πόσο σταθερή, όμως, αυτή παραμένει, όταν στο παιχνίδι του έρωτα κατά καιρούς αλλάζουν οι παίχτες και υπάρχει αλληλεπίδραση; Ποιος μπορεί να ομολογήσει με ειλικρίνεια ότι ποτέ, έστω και άθελά του, δεν πλήγωσε κάποιον άλλον, απλά και μόνο με την απόρριψη των συναισθημάτων του ή δεν χρειάστηκε να γίνει λίγο πιο «σκοτεινός» προκειμένου να διεκδικήσει το άτομο που ερωτεύτηκε; Είναι δηλαδή όλοι πάντα καθαροί στη μάχη του έρωτα; Ή μήπως δεν πρόκειται για ένα τόσο αθώο παιχνίδι...;

Κάθε περίπτωση είναι ειδική και κινείται μέχρι ένα σημείο ορίζουμε εμείς. Είναι διαφορετικά να μιλάμε για μονόπλευρο έρωτα, όπου εκεί το «θύμα», πιθανόν μην μπορώντας να εκλογικεύσει την κατάσταση της απόρριψης, να φτάσει την διεκδίκηση στα όρια της καταπίεσης, με αποτέλεσμα να χάσει κομμάτια από την αξιοπρέπειά του ή αντίθετα να ξεπεράσει με τη λογική το χαοτικό πεδίο του έρωτα, προκειμένου να επιστρέψει υγιές στην αφετηρία του παιχνιδιού, και διαφορετικά να μιλάμε για έναν έρωτα που από την αρχή είχε δύο ενδιαφερόμενους, άσχετα με την κατάληξη της σχέσης τους.

Προσωπικά, θεωρώ ότι ο έρωτας είναι σαν το ασανσέρ. Μπορεί να φτάσεις μέχρι την ταράτσα να δεις τα αστέρια, μπορεί πάλι να εγκλωβιστείς κάπου ανάμεσα σε ισόγειο και υπόγειο, ευχόμενος κάποιος να ακούσει τις κραυγές σου. Είναι, με λίγα λόγια, η κινητήριος δύναμη μιας ολόκληρης καθημερινότητας. Και ποιος δεν ξύπνησε αναστημένος μετά από ένα βράδυ στ' αστέρια; Ποιος δεν ετοιμάστηκε για τη δουλειά του σιγομουρμουρίζοντας έναν χαρούμενο σκοπό; Ποιος δεν πρόσεξε στον καθρέφτη το ατελείωτο χαμόγελό του; Ποιος δεν ένιωσε πιο ανάλαφρος από ποτέ, σαν να ζυγίζει όσο ένα φτερό; Ποιος δεν αισθάνθηκε το στομάχι του να συρρικνώνεται, την καρδιά του ν' απογειώνεται και τα χέρια του να παγώνουν;

Ζει ο έρωτας στην εποχή μας; Εμένα γιατί μου φαίνεται ότι κρύβεται πίσω από τις μάσκες μας; Τον νίκησε το σεξ;

Λένε ότι τον έρωτα τον βιώνει διαφορετικά κάθε φύλο και ότι διαχειρίζεται άλλες τεχνικές. Λένε ότι οι γυναίκες έχουν ταλέντο στο να σαγηνεύουν ή να «μηχανορραφούν», ώστε να πετύχουν τον στόχο τους. Από την άλλη, λένε ότι οι άνδρες μπορούν πιο εύκολα να αποστασιοποιηθούν και να διαχωρίσουν το συναίσθημα από την πράξη του έρωτα. Λέγονται πολλά κι όλα έχουν πάντα την τάση να κατηγοριοποιούν ελαφρώς αυθαίρετα και τα δύο φύλα, δημιουργώντας έτσι μικροφοβίες και προκαταλήψεις ανάμεσά τους. Όλοι έχουν κάποιες ανάγκες, τις οποίες προσπαθούν, ανάλογα με τα βιώματά τους, να καλύψουν μέσα από τον έρωτα. Αυτό που για μένα είναι έρωτας, δηλαδή το πάθος, η χημεία, τα αχόρταγα φιλιά και χάδια, το να νοιάζεσαι για τον άλλον, η σκέψη μου που αφήνω να φυλακίζεται στην αγκαλιά του, η λύτρωση της αποδοχής μου ως γυναίκα και όν με αξίες και λογική, μπορεί για κάποιον να φαντάζει ένα κακοστημένο παραμύθι. Αυτό που για μένα είναι ένα κυνήγι κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, ένα παιχνίδι εξουσίας πάνω στον άλλον με στόχο τον έλεγχό του, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι ο απόλυτος ρόλος της ζωής του, και αυτό γιατί συχνά ο έρωτας μπορεί να γίνει εργαλείο διαχείρισης του πιο ευάλωτου συναισθηματικά.

Ο έρωτας λειτουργεί πολλές φορές σαν ένα μικρό παιδί, που έχει μάθει να απολαμβάνει την ικανοποίηση της εγωκεντρικότητας. Θέλει να ζει, να αναπνέει, να έχει οξυγόνο, να μπορεί να κάνει όνειρα, να τρέχει, να ρισκάρει... Μα ποτέ να μην πέφτει σε λάθη. Δεν αντέχει τα λάθη, γιατί θέλει να πιστεύει ότι πάντα κάνει τις πιο σωστές επιλογές. Δεν αντέχει να τον παραμερίζουν, γιατί τότε, ανάλογα σε πιο σώμα κατοικεί, μπορεί είτε να πεθάνει είτε να πεισμώσει. Θέλει αποκλειστικότητα και πολλές φορές φλερτάρει με την ζήλεια.

Σίγουρα η ζήλεια σε μικρές δόσεις θα μπορούσε να θεωρηθεί μέχρι και τονωτική ένεση για ένα ζευγάρι, γιατί αποκαλύπτει συναίσθημα και ταυτόχρονα διεκδίκηση. Δυστυχώς, συχνά παρασέρνει σε σενάρια δραματικά, τα οποία κρύβουν συνήθως υπερβολή σε πράξεις και λόγια. Μία υπερβολή που ο υγιής έρωτας δεν μπορεί να χωνέψει και να αποδεχτεί. Πρόκειται για μία κατάσταση του μυαλού, όπου το άτομο σχεδόν ζει μέσα στις ιστορίες υποψίας που δημιούργησε μόνο του, χωρίς πολλές φορές να του δόθηκε η παραμικρή αφορμή.

Είναι παρ' όλ' αυτά ο έρωτας ένα πέρασμα εύκολο και καθημερινό; Συμβαίνει συχνά στους ανθρώπους; Υπάρχει όριο στη συχνότητα που μπορεί να μας τυχαίνει; Αν το πάρουμε απόφαση να ερωτευτούμε, θα γίνει το θαύμα σε ένα βράδυ; Βγαίνοντας με τους φίλους για ένα ποτό; Μέσα στο μπαρ; Στο κτελ; Στο δρόμο; Στο παγκάκι; Στο internet; Υπάρχουν οδηγίες πορείας; Ζει ο έρωτας στην εποχή μας; Εμένα γιατί μου φαίνεται ότι κρύβεται πίσω από τις μάσκες μας; Τον νίκησε το σεξ; Η ευκολία της στιγμιαίας επαφής; Μήπως φωνάζει; Γίναμε κουφοί; Νομίζω ουρλιάζει για αναγέννηση.

Τι να κάνει κι άλλωστε; Μωρό παιδί ήταν πάντα.