Το είχε πει κάλλιστα ο Καβάφης μαζί με τόσα άλλα και το ξαναθυμήθηκα ατενίζοντας τις φωτογραφίες στο laptop να τρέχουν, με την πηγαία ροή του γνήσιου kitsch, απεικονίζοντας το διαβόητο νεοκλασικό της Διονυσίου Αρεοπαγίτου 33 από το εσωτερικό του, το "παλάτι" και τους ανθρώπους που ανέλαβαν να το κάνουν σύμβολο.
Σύμβολο του kitsch, το δίχως άλλο!
Έγραφε ο Αλεξανδρινός:
"Πολύ με συγκινεί μια λεπτομέρεια
στην στέψιν, εν Βλαχέρναις, του Ιωάννη Καντακουζηνού
και της Ειρήνης Aνδρονίκου Aσάν.
Όπως δεν είχαν παρά λίγους πολυτίμους λίθους
(του ταλαιπώρου κράτους μας ήταν μεγάλ' η πτώχεια)
φόρεσαν τεχνητούς. Ένα σωρό κομμάτια από υαλί,
κόκκινα, πράσινα ή γαλάζια. Τίποτε
το ταπεινόν ή το αναξιοπρεπές
δεν έχουν κατ' εμέ τα κομματάκια αυτά
από υαλί χρωματιστό. Μοιάζουνε τουναντίον
σαν μια διαμαρτυρία θλιβερή
κατά της άδικης κακομοιριάς των στεφομένων.
Είναι τα σύμβολα του τι ήρμοζε να έχουν,
του τι εξ άπαντος ήταν ορθόν να έχουν
στην στέψι των ένας Κυρ Ιωάννης Καντακουζηνός,
μια Κυρία Ειρήνη Aνδρονίκου Aσάν. "
Tο νεοκλασικό μπορεί να "βλέπει" στο διαχρονικό σύμβολο πρώτο τραπέζι πίστα, αλλά οι φωτογραφίες του Σπ. Στάβερη (Ανεκδιήγητες φωτογραφίες του 'Ακη Τσοχατζόπουλου, από τον Σπύρο Στάβερη) από το εσωτερικό του -στο ζενίθ της δόξας των κατοίκων- προδίδουν σημειολογία άλλης κοπής.
Άφησα τα μάτια μου να θωπεύσουν τα πορτατίφ με την βαθμιδωτή βάση και το μοτίφ στο "καπέλο" που παραπέμπει σε σερβίτσιο της Mikasa (αν και οι πορσελάνες για τους καφέδες είναι στα παραδοσιακά γαλάζια-μπλε των αριστοκρατικών, σεπτών εγγλέζικων σερβίτσιων δίπλα στα χρωματιστά βότσαλα Κοέλιο χρωματοθεραπείας "το σύμπαν συνομωτεί" στην αγκαλιά του παραδομένου κρυστάλινου βάζου).
Ξεκούρασα το βλέμμα μου στα λυτά κυματιστά μαλλιά της κ.Σταμάτη και την ανατολή duckface.
Θαύμασα τον χάρτη με τις σημαίες όλων των κρατών πίσω από την πλάτη του πρώην Υπουργού (τα ρολόγια με τις διαφορετικές ώρες ανά τον κόσμο έλειπαν όμως!).
Θυμήθηκα τα recurring gags σε πανέξυπνες τηλεοπτικές σειρές και κούνησα το κεφάλι ταπεινά με την σοφία του να βάζεις μια κολώνα μες την μέση της εισόδου σε ένα δωμάτιο. Αν μη τι άλλο ένα statement που διαχωρίζει την ήρα από το στάρι! Οποισδήποτε με περιφέρεια άνω των 100 εκατοστών αυτομάτως μένει έξω, σαν ένα νεοκλασικό (ω ναι!) tourniquet που αφήνει μόνο την αισθητική, μόνο την απόλυτη καλαισθησία να εισέρθει μέσα στο καθιστικό (αν κατάλαβα καλά) με το Μυρσίνη Κοντού χαλί στο πλούσιο παρκέ και τις φροντισμένες σκοτίες.
Ταυτίστηκα με το αντικουνουπικό μηχανάκι στην πρίζα. Οι αιμοδιψείς εκδικητές δεν κάνουν διακρίσεις τάξεων!
Είδα ακόμα και τα όπλα στις προθήκες τους. Και δεν σχολίασα.
Αλλά αυτό που με συγκίνησε ως το μεδούλι, σαν "από υαλί χρωματιστό", ήταν η λεπτομέρεια του πίνακα στον τοίχο. Του Caravaggio, ο "Κατασκευαστής Μουσικών Οργάνων". Με το κιαροσκούρο του, σαν σκούρος καϊμακλίδικος καφές, παραδοσιακός, σαν από πάντα. Με την κορνίζα του την σένια την μαύρη να κάνει αντίθεση με το λευκό πλαίσιο. Με το ιλουστρασιόν χαρτί της... αφίσας του!!
Συγκινήθηκα. Συγκινήθηκα ειλικρινά. Γιατί αν για τον φοιτητή που φτιάχνει το δωματιάκι του με ρεπλίκες Λωτρέκ και την γλώσσα ίσαμε νααααααα εκεί έξω των Rolling Stones η αφίσα, το ομοίωμα δηλαδή, είναι ανάγκη που γίνεται φιλοτιμία και ντέρτι, για το διάσημο ζεύγος υπήρξε η μεγαλύτερη διατράνωση αλληλεγγύης με την ανθρωπότητα.
Πώς το είπε ο Kundera; "To kitsch κάνει δύο δάκρυα να τρέχουν, το ένα πίσω από το άλλο. Το πρώτο λέει: 'Tι όμορφα να βλέπεις τα παιδιά να τρέχουν στο γρασίδι!' Το δεύτερο λέει: 'Tι όμορφα να συγκινείσαι, μαζί με όλη την ανθρωπότητα, βλέποντας τα παιδιά να τρέχουν στο γρασίδι!' Είναι το δεύτερο δάκρυ που κάνει το kitsch kitsch."
Ο Caravaggio. Η αφίσα. Η αφίσα του Caravaggio.
Είναι το σύμβολο του τι ήρμοζε να έχουν,
του τι ήταν εξάπαντος ορθόν να έχουν
στην στέψιν των ένας Κυρ Άρης Τσοχατζόπουλος,
μια Κυρία Βίκυ Σταμάτη Τσοχατζοπούλου.
σχόλια